"niet geschoten is altijd mis"

[zonuendandrugs 0]

Een paar maanden terug postte ik hier mijn allereerste tripreport, als je die nog niet gelezen hebt is het misschien wel handig, klik hier. De eerste keer was ik dus redelijk in het diepe gegooid door 15 gram Atlantis te nemen, nu was de dosis lichter, dus de trip ook. In augustus was de trip, maar nu heb ik toch wel zin om er iets over te schrijven.

 

Mijn ouders waren op vakantie en ik was alleen thuis met mijn broer. Ik bestelde 15 gram online om zo thuis te gaan trippen, was mijn idee. Dit zou gebeuren op een vrijdag; zondagavond zouden mijn ouders weer thuiskomen. Uiteindelijk heerste er een bepaald angst en besloot ik het niet te doen, ook omdat mijn broer onverwacht thuisbleef. Ik had al besloten de truffels aan een maat van me door te verkopen die ik ook nog geld verschuldigd was. Die zaterdag daarna moest ik de hele dag werken en in de avond wilde ik ze doorverkopen, maar toen kwamen we beiden op het idee om allebei de helft te nemen onder het motto 'niet geschoten is altijd mis'. Hij is redelijk gezet en ik ben dat niet, dus de kans was groot dat ik harder zou trippen dan hij. We aten allebei de truffels (deze keer vond ik ze véél viezer dan de eerste keer) en gingen daarna op zijn scooter naar een vriend van hem om daar te chillen. Ik kende hem overigens niet.

 

Daar aangekomen zaten we in zijn kamer te chillen en te wachten tot er iets kwam. Dit ging erg langzaam, maar ik liet het allemaal op me af komen. De computer van die vriend had een achtergrond en die begon er steeds raarder uit te zien: het was een foto waarbij een DJ van achter geschoten was en daarvoor zag je het publiek (beetje vergelijkbaar met deze foto, maar dan zag je het publiek beter). Het leek langzaam of het publiek op en neer ging. Ook de vloer begon een beetje te bewegen. Ik vroeg aan mijn maat of hij al wat voelde en hij had een beetje hetzelfde gevoel als ik, maar we gingen nog niet echt 'hard'. Vervolgens kwam er nog iemand aan die ook mee ging chillen, en ook ik kende hem niet. We zouden even naar buiten gaan en in de wijk chillen, even een jointje roken enzo. Toen ik op de gang stond en mijn schoenen aan deed voelde ik me opeens heel anders en toen we naar buiten gingen was ik in één keer in de truffelwereld: alles was uitgelijnd als in Disneyfilms en de interpretatie van alles om mij heen was totaal anders. Ook mijn maat had dit en vervolgens liepen we een stukje met z'n vieren.

 

 

 

Anders dan bij m'n eerste trip was dat ik nu in de stad was: er reden dus ook auto's, er liepen zo nu en dan mensen langs (ook al was het laat) en ik zag gebouwen, die er echt weergaloos mooi uit zagen. We gingen chillen in een parkje omringd met hoge gebouwen en continu keek ik m'n ogen uit. Het jointje werd gedraaid, een paar hijsjes waren lekker, een slokje drinken ging er goed in, en de deodorant die ik opspoot rook ik beter dan ooit. Ik ging niet zo hard als mijn eerste trip met 15 gram, maar het was nu al boven verwachting goed. Steeds dacht ik, "ik zit nu wel op m'n top", maar dit was niet bepaald waar. Op een gegeven moment was de trip voor mijn gevoel vergelijkbaar met de eerste, alleen het 'ademen' van de grond en het verschijnen van patronen ontbrak nog. Ook waren er niet echt CEV's aanwezig. 

 

Daarna gingen die twee vrienden van mijn maat naar binnen en gingen wij nog even een stukje door de wijk met de scooter rijden, wat echt heerlijk was en ook grappig. Volgens mij zagen we er echt uit als twee doorgeslagen mafkezen, maar gelukkig was er al bijna niemand meer op straat. Daarna gingen we weer naar het huis van die vriend toe. Aldaar was mijn maat wel uitgetript, maar ik ging nog heel hard. Zij zaten met z'n drieën fail-compilations te bekijken op Youtube. Met een schuin oog keek ik mee, maar het was wel een beetje eng: sommige mensen in de filmpjes begonnen op monsters te lijken en kregen opeens random doodshoofden. Heel apart, maar ik kon (en kan) dit niet echt onder woorden brengen. Ik ging verder met een ander soort vorm van entertainment: de spiegel. Ik keek mezelf aan en mijn gezicht veranderde continu, het had iets beangstigends maar ook iets fascinerends. Alsof het een soort confrontatie met jezelf was ofzo, heel apart weer.

 

Ik had het ondertussen wel gehad met de trip en probeerde via de klok te kijken wanneer het ongeveer uitgewerkt zou moeten zijn, maar ik snapte weer erg weinig van de tijd en mijn tijdsbesef was ver te zoeken. Ook was mijn reukvermogen enorm verbeterd en rook ik alles: van zweetlucht tot de lucht van ham/kaas-nootjes, alles kwam mijn neus binnen. Ik kwam weer een beetje in de negatieve fase van de trip en zei letterlijk tegen mezelf van binnen: "ga nooit meer trippen." Alsof degene die ik onder invloed was dat zei tegen degene die ik nu ben, een nuchter iemand die dit nu zit te typen. Trippen heeft ook altijd iets engs: dat komt gewoon omdat je in een compleet andere wereld zit die niet te beschrijven is. Ik denk dat het vooral een kwestie van ervaring en acceptatie is dat je dit niet meer eng vindt, dus ik ben wel van plan om nog een keer te trippen. 

 

Daarna gingen we op de scooter weer naar huis. Thuis was ik helemaal alleen en zat ik nog steeds (wel minder) in de trip. Dat was toch raar: in je eigen huis zitten maar alles totaal anders waarnemen. Ik wachtte nog even tot het ergste uitgewerkt was en ging vervolgens, voor de laatste keer in de zomervakantie, in het tweepersoonsbed van mijn ouders liggen. Met muziek in tripte ik heerlijk uit en viel ik in slaap. De CEV's waren nu meer aanwezig, niet heel heftig maar meer kleuren die op de muziek dansten.

 

"Niet geschoten is altijd mis". Ik had weinig verwachtingen en daarom viel deze trip alleen maar mee. Ik heb er positieve ervaringen aan over gehouden en mezelf weer beter leren kennen. Als persoon zit er altijd nog een half aangetrokken handrem op me: ik kan me nooit volledig laten gaan, dat inzicht heb ik de afgelopen zomervakantie echt gekregen door mijn twee truffeltrips. Ik ben er wel een ander persoon door geworden, niet zozeer beter, maar wel toleranter. Ik ga vast en zeker weer trippen in de toekomst en hoop mezelf nog beter te leren kennen én te ontwikkelen. Dan uiteraard op een hogere dosis, want je grenzen opzoeken blijft natuurlijk ook leuk .