De natuur en ik, wij

[magikmushroomz 0]

Wat: 1 portie atlantis

Waar: bos

Eerste keer

Het is alweer een tijdje geleden, maar nadat ik tot de conclusie ben gekomen dat de volgende trip niet al te lang meer gaat duren, schrijf ik nu toch nog een verslag van mijn eerste prachtige trip.

Het was een zonnige dag in juni, en (voor mij) niet helemaal gepland. Een groep vrienden van mij van wel twintig man was van plan om, na de laatste proefwerken, te gaan truffelen in het bos. Er zaten vrij veel ervaren trippers bij, die een magische plek wisten.

Ik wist eerst niet zeker of ik wel mee ging, want ik was op die dag ook jarig. Maar na mijn laatste toets voelde ik me zo uitgelaten dat ik geen twijfels meer had. We reden met de fiets naar het bos met de groep. Ik had wel gehoord van anderen dat je het beste met een kleine groep vertrouwde mensen moest gaan, dus dat zat niet helemaal lekker. Het was een grote groep, met veel mensen die ik niet goed kende.

Eenmaal aangekomen, zetten we de fietsen neer en moesten we een eindje lopen. We kwamen uit op een open plek met bomen die in een cirkel stonden. Het was prachtig weer en het zag er zo al mooi uit. We gingen in een kring zitten en aten de truffels. Sommigen vonden het heel vies, anderen (waaronder ik) hadden nergens last van. Het smaakte naar vrij bittere walnoten met een aardachtige nasmaak.

Het halfuur daarna probeerde ik telkens te testen of ik al in een trip zat, want ik had geen idee wat ik kon verwachten. Na een tijd liep de helft van de groep via een bospad het bos in. Ik liep ook mee. We kwamen op een grote laan met aan weerskanten enorme bomen. De kleuren waren prachtig, in alle tinten groen en blauw die je kan bedenken. Ze bewogen rustig heen en weer in de wind. We sloegen rechtsaf een klein pad in. Dat volgden we. Sommigen gingen terug, sommigen gingen verder. Ik ging ook verder, nieuwsgierig waar het pad me naartoe zou leiden. Ik merkte dat de trip een beetje in begon te werken. Overal zaten figuren en patronen in, als je goed keek. Elk kiezeltje en elke boom was weer bijzonder. Na een tijd was ik met een goede vriend nog over. We kwamen langs een boom, en ik kreeg ontzettende behoefte om erin te klimmen (gebeurt wel vaker). Eenmaal in de boom wou ik er niet meer uit, zo heerlijk was het. Ik bleef de boom maar strelen, zo prachtig was de bast. Als ik omhoog keek, zag ik allemaal bomen in paars en groen en blauw.

Ik ben nog nooit zo één geweest met een boom. Mijn vriend stond naast de boom en had inmiddels zijn schoenen uitgedaan. Hij zag er echt uit als een soort bosnymf. We bleven maar bij die boom en het was lastig om hem achter te laten, maar na een tijdje voelde het alsof we verder moesten, de boom was nog niet ons eindstation. We liepen verder over het pad en zagen in de verte een paar van onze vrienden zitten. We kwamen erbij en zaten aan de rand van een klein bospoeltje. De trip belandde nu in een ander stadium, en ik merkte dat ik meer begon na te denken over dingen, maar al mijn gedachten waren enorm positief. Er was een iemand bij die nuchter was, wat ik wel lastig vond, omdat je toch merkt dat dat de trip een beetje verstoort. Vooral toen hij ging bellen werd ik heel boos, ik kon bijna z'n telefoon uit zijn handen slaan, het voelde gewoon niet goed.

Een andere vriend was inmiddels ook helemaal aan het trippen, want bij hem had het wat langer geduurd voordat het inwerkte. Normaal is hij altijd vrij negatief over de wereld om hem heen, maar tijdens de trip leek hij wel een ander mens, zo ontzettend positief. Het was echt mooi om te zien. Het leek net alsof hij weer terug was naar zijn basis-ik, zo ongeremd blij. Alsof je even vergeet wat je allemaal hebt meegemaakt en gewoon kijkt hoe mooi de wereld eigenlijk is. Alsof je weer herboren wordt. Dit maakte mij enorm blij en bevorderde mijn trip enorm. Het was heel leuk om mee te maken.

Na een lange tijd gepraat over de zon en de aarde en de maan, merkte ik dat alles langzaamaan begon af te zwakken. Sommigen begonnen het koud te krijgen, dus we besloten uiteindelijk terug te gaan naar de cirkel met bomen.

Toen we bijna weer terug waren, kwamen we een ander deel van de groep tegen. Deze mensen hadden nog heel wat andere dingen gebruikt en dit kon je duidelijk aan hun gezichten zien. Ik schrok enorm toen ik hun gezichten zag, het waren net aliens. Hierdoor merkte ik wel dat de trip nog niet helemaal uitgewerkt was.

Deze ontmoeting zette mijn voeten wel weer stevig op de aarde. Toen we terug kwamen in de cirkel, was iedereen druk bezig met zijn eigen dingen en ik voelde me een buitenstaander, alsof ik uit een hele andere wereld kwam dan deze mensen. Ik vond het feit dat alles er weer normaal uitzag en iedereen in zijn oude rol verviel wel hard om te verwerken. Ik wou het liefst ook zo snel mogelijk gaan. Wat ik toen maar heb gedaan.

Al met al een geweldige ervaring. Ik raad iedereen aan om het in een natuurlijke omgeving te doen als het mooi weer is, dit is zeker een enorme pluspunt.

Ik had er verder geen problemen mee dat ik de mensen niet heel goed kende, maar dit verschilt waarschijnlijk per persoon. Het was misschien beter geweest als ik niet zo snel weer met andere mensen zou moeten praten, dus een tip is wel om je goed af te zonderen, zodat je er ook relaxed uit kan komen.