3Tips - Facing Phobia´s

[OnTheChase 11]

Yes! Clickbait Titel werkt!!!!

Hahaha!  Grapje deze report gaat echt over fobieën overwinnen op truffels. 


Maar wat ben ik onbeleefd zeg ! Welkom welkom lezer!  Hoe gaat het met jou?
Hopelijk heb je het naar je zin. Ik zou je aanraden om iets kleins voor te drinken te halen en je op het gemak dit door te lezen. ( thee, koffie, rode-bieten sap als je dat echt lust xD) 


Wie zijn woorden lees ik ? 

Kort inleiding over wie ik ben zodanig dat je een beter kader heb en  verstaat waarom ik dit schrijf. 

Ik ben een 20 jarige Belg die al sinds mijn 16 is beginnen experimenteren met psycadelia. Nooit echt ervaring gehad  met andere ( illegale)  middelen daarvoor. Mijn beeld over drugs was heel erg cultureel bepaald en totaal foutief. Ik neem aan dat dat iets is waar velen van jullie zich mee kunnen identificeren.
De eerste keer dat ik truffels nam heeft mij dit geholpen om mijn eigen alcohol probleem op te lossen (niets te dramatisch maar wel een bijna dagelijkse nood aan) 

Over de jaren heen heb ik truffels gebruikt om andere mensen te helpen hun angsten te overwinnen of beter grip te krijgen op hun verslavingen. 

Ik ben een sterk overtuigt iemand dat psycadelia het geene is wat je uit de Egocentrische mindset haalt en je een echte realistische kans geeft om je heel leven door een nieuwe lens te bekijken . Zodanig dat je je oude gewoontes, doelen en overtuigingen laat vallen en vervangt door gewoontes en doelen die je helpen een nieuw leven langzaam “op te bouwenâ€

 

 

Moet wel bekennen ….
Ik ben een beetje een junkie voor te experimenteren met nieuwe ervaringen. Ik heb truffels al in een tal van uiterst buiten-gewone settings genomen en veel bijgeleerd. ( in een bos, op een straatfeest/kermis, s´nachts  op een kerstfeest, al fietsend etc....) Maar ook in verschillende sociale settings al ( met mensen die ik ken, met vreemden , in discotheek etc…)

De trip die ik nu ga beschrijven is van ongeveer een jaar geleden maar ik denk dat je er veel van kan bijleren omdat het een goed voorbeeld is van hoe je fobische angst het beste kunt bestrijden:

Veel leesplezier ! 
R.S


Setup

Ik had al gezegd dat ik iemand ben die veel experimenteer met verschillende scenario's waar je kunt trippen. En jaar geleden woonde ik in Heerlen ( zuid-Limburg NL) en wou ik de regio waar ik woonde een beetje verkennen met mijn fiets. Zeker omdat de regio iets meer heuvels en bossen heeft leek mij dit een prachtig idee. Dus kocht ik begin van de weke wat truffels en vulde vrijdag namiddag een rugzak met vers fruit en fietspomp en een notitieblokje en begaf mij op mijn tweewielig avontuur. 



Fietsen op Truffels (Surfen op kleuren)

Ik nam de Psylo in voordat ik vertrok. In de vorm vaan een theetje. Direct na inname sprong ik op mijn fiets. Ik rijd als hobby veel met mijn fiets en wist van ervaring dat ik bekwaam genoeg was om in gelijk welke omstandigheden nog voldoende mijn controle over het “metalen paard met wielen†te krijgen.
De eerste half uur was ik nog gewoon nog uit de stadcentrums aan het rijden. Ik voelde nog niets anders dan in mijn alledaagelijkse “stateâ€.

Maar langzaam overspoeld mij de  stilte. Ze omvat mij net als een als een luchtbel.  Men voelt  de wind die de bladeren van de bomen haal ( was in de herfst)  steeds meer aanwezig. Terwijl de geluiden van de Auto´s steeds meer op de achtergrond komen. Het begint te regen. De straat word nat een weerspiegelt alle lichtreflecties van straatlampen , achterlichten en winkeladvertenties.

Truffels halen je echt enorm terug naar het “nu†je beseft eigenlijk dat je normale dagen steeds leeft in het denken. “ wat moet ik doen? Wat gaat er gebeuren?  Wat gaan ze van mij denken? Etc…†Als deze mentale “chit-chat†valt helemaal stil op psylo. Misschien niet als je in je kamer ligt te trippen onder je dekentje. Maar zeker als je je lichaam gebruikt om op twee wielen door de straten te vliegen.  



De kleuren worden sterker. Ik beslis de straat af te gaan en wat kleinere wandel/fietspaden te bereiden. De omgeving verandert. Ik verlaat langzaam aan het centrum en kom nu toe in een meer rustigere buitenwijk.
Auto´s ,vrachtwagens en verkeerslichten worden vervangen door Joggers met fluoriderende tops, fietsers en spelende kinderen.
Wat voel ik mij fantastisch zeg zo vrij en “floaty†en totaal aanwezig.
Met een grote glimlach zie ik in de verte een voetgangersbrug die over de snelweg verloopt en toegang geeft tot een bos. Mij totaal onbekend. Het ruikt naar avontuur! Enthousiast schakel ik nog een gang toe en rijd op de brug af met glinst..:!!!???

Een dolk van Paranoia

Oh neen fuck!! Fuck!!!fuck!!! fuck!!! fuck !!! een hond is op de brug. Er is een man met zijn hond op de smalle voetgangers brug. Ik zie alleen de omtrek van hun. Een grote dunne man een en hond die tot over zijn knieën komt.
 

Al sinds kinds af had ik een echt sterke fobische angst van honden. Gelijk of groot, klein, schattig of energiek. Ik heb er een panische angst aan. Zelfs tot op dat nu toe ( op moment van trip was ik 19) kon ik mij nooit op mijn gemak voelen als we bijvoorbeeld op familiebezoek waren en er was en hond. Als voetganger zou ik expres altijd op de andere kant van het straat lopen dan mensen die gingen wandelen met hun hond.
Als er dan toch geen ontsnappen aan was en ik in de buurt van een hond was. Zou mijn ademhaling spierspanning altijd heel erg bekrompen en stijf worden.

Stel je gewoon je zus of vriendin voor als ze een spin ziet. En dan heb je mij met honden. Behalve dat ik niet schreeuw.. ik was veel te bang voor überhaupt te schreeuwen.

Overstuur…. letterlijk

Mijn hart slaat op hol. Ik voel letterlijk elke spier in mijn lichaam opspannen. Ik wordt van mijn “floaty wolk van pressence†gesleurd en plots overspoeld door een hoofd vol schreeuwende gedachtes. Mijn handen trillen en onmiddellijk duw ik op de rem van mijn fiets.

Ik kan niet denken….. Er zijn wel gedachtes en stemmen in mijn hoofd maar ze helpen mij niet verder. Ze draaien gewoon in cirkelredeneringen.
Ik wil omdraaien….. maar ik ben te verstijfd. De paniekaanval was nog erger dan normaal gezien omwille van de psylo. Wat een rot idee. Wat doe ik hier… waarom ben ik niet thuisgebleven. Ik beslis terugterijden.


Ik duw mijn fiets de in de andere richting. Vluchten… “klassiek reactie†denk ik alleen teleurstellend
. Zwakkeling…. Omwille dat ik zo opgejaagd ben blijf met mijn schoenveter aan mijn pedaal hangen. En zo blokkeer ik zo mijn eigen voet. Het gaat vliegensvlug. Mijn voet zit vast. Ik verlies het evenwicht en kantel samen met min fiets om. Mijn wang en voorhoofd beland op het fietspad. Het is gelukkig was het niet van asfalt maar gewoon van gras en aarde.
De modder voelt koud een onaangenaam aan. Mijn veter zit nog steeds vast geknoopt aan de pedaal.

Opstaan en Objectief blijven!?!!??
 
Langzaam en twijfelachtig trek ik mij recht. De angst is er nog steeds. Alleen is ze nu vergezelt door schaamte dat ik zo zwaar op mijn bek ben gegaan. Er komen een paar omatjes voorbij en vragen of alles inorde is. Ik bedank ze snel voor hun bezorgdheid. Met een stille stem een oogcontact vermijdend. Mijn bril is ook krom omdat ik op mijn bek ben gegaan. Ik kan hem niet meer dragen.

ik analyseer even mijn situatie objectief.
Ik ben ongeveer 45 min fietsafstand van thuis af. Ik zit hier vast. Mijn broek is gescheurd aan de knie en ik heb nieuwe schaafwonde aan zowel gezicht als knie.
 
Ik draai mij weer om. Omdat ik pijn in mijn been/ knie niet wil voelen begin ik gewoon langzaam te wandelen naast mijn fiets.
Op dit moment kan het mij niet boeien welke richting ik uitga. Ik probeer gewoon de pijn te vermijden. Net alsof je je probeert af te lijden van de pijn van een spierkramp door wat dom rondelopen.

Walking Into Fear

Opeens zie ik de brug weer… de man en zijn hond staan er nog steeds op.
Daarnet heb ik alleen hun contouren gezien . Ik kijk nu langer uit in hun richting. De man lijkt minder aangsaanjagend dan de vorige keer.

Ik blijf wandelen.

“Ik ga die brug overâ€â€¦. De woede op het feit dat ik net angstig ben geworden voor niets geeft mij een  voordien onbekende heel sterke “ focusâ€

Stap voor stap ga ik op de brug af.
Ik voel mijn spieren weer opspannen en mijn hartslag omhoog gaan hoe dichter ik bij de brug kom.

 

 

100 meter. De stilte is adem ontnemenend. Alles in mijn hoofd en lichaam zegt mij dat ik geen stap verder meer kan. En met elke stap die ik neem bewijs ik mijn hoofd het tegendeel.


50 Meter. Ik ben nu dicht genoeg voor de man en hond te herkennen. Het eerste wat ik zie is dat de hond geen leiband heeft. Wat het voor mij voor een of andere reden nog erger maakt.
De man is al wat ouder heeft krulhaar en heft een peetje op. Hij is is aan het bellen op de brug met iemand.
De hond draait zich om naar mij. We hebben oogcontact.
ik denk niet. Ik ga gewoon. Ik realiseer zelfs niet dat ik dit aan het doen ben.
De hond wandelt op mij af.  Ik blijf kort even staan.
Verstijft.
1 seconde later beslis ik dan toch voor verder te wandelen.
De hond is nu bij mij. Hij is zowat 10 meter van zijn baasje weg die nog niets door heeft.
De hond loopt rond mijn benen. Ruikt aan mijn broek en vraagt zich waarschijnlijk af waarom mijn  halve broek vol met modder hangt.
 
 Opluchtende vrijheid

Ik begin te lachen.. Ik kan niet anders. Letterlijk elke spanning die ik had verlaat mijn lichaam in de vorm van een lach.
Omdat ik mij in het moment veilig voelde. Probeer ik gewoon is de hond te aaien. Ik deed het wat hapering en voorzichtig maar toch was ik blij dat ik dit kon doen. Ik aaide zijn vel voor en kort poosje en trok mijn hand terug net alsof een ik een warme kookplaat had aangeraakt.
De hond gaf er niet om. Ik was nu gestopt met wandelen en mijn aandacht enkel op de hond gefocust. Het was een iets oudere labrador. Na nog is diep adem te halen aaide ik hem nog is.
Ik was echt verbaasd van mijzelf dat ik dit aan het doen was. Ergens diep van binnen had ik altijd gedacht dat ik dit  voor een of andere reden nooit kon doen.
 

 

“Nah ich glaube er mag dich! “

De man is een duitser. Dat is niet zo ongewoon in de regio waar ik woonde.
 Ik glimlach hem knikkend toe en wandel verder over de brug.

Wortels van onze angsten

Ik voelde mij ongelooflijk. Een hele last viel van mijn schouders. En ik voelde mij echt als de allergrootste badass ooit. ( ookal had ik als je het als buitenstaander zag enkel een hond geaaid =D)

De grijns kreeg ik niet van mijn gezicht. De pijn van mijn  knie bleek nu plots ook niet meer zo erg. Dus zwierde ik mij weer op mijn fiets een pedaalde er van los. Ik kom terecht in een bos. Het ruikt er fris en naar onaangeraakte natuur. De Psylo kickt nu echt in. De bomen vervormen en de kleuren worden zo veel scherpen. Visueel ziet de wereld er plots zo uit alsof je de resolutie op een pc scherm verhoogt hebt en het kleurencontrast omhoog zwiert.

1 uur lang heb ik onder een boom in het bos gezeten en gewoon wat gefilosofeerd. Ik dacht na erover wat er net gebeurt was. Waarom had ik zo een angst voor honden? En zou… nu ik er mij aan blootgesteld had mijn angst verdwenen zijn? Op school had ik net iets geleerd over systematisch angst degradering. Ik dacht erover na hoe bevrijdend het zou zijn verlost te zijn van mijn angst voor honden. Angst is iets dat mij altijd gefascineerd heeft. Het irrationele ervan. Het is zoo ongelooflijk beprekend en paralyserend. Het kruipt overal. Het zit in mensen hun gedachtes en gewoontes. In hun uitspraken en delusies.

 Onverwachte wending

 Ik volg het bospad wat verder op mijn gemaakt tot ik uitkom op een weide.
 
Ik besluit ook hier even te pauzeren en mijn Fruit op te eten die ik had meegenomen kort voor ik vertrok vanuit thuis.

Ik lag gewoon wat in het gras toen plots een groep mensen langskwamen allemaal met een hond.

Ik was verbaasd! “Wat raar zeg?†Er waren zeker een dozijn mensen die allemaal 1 of meerde honden aan de lijn met zich meetrokken. Ze placerden zich iets verder op d weide en begonnen zich op een rij op te stellen. Het was een hondentraining. Er waren een hoop Schepers een jachthonden.

Alhoewel ik toch nog een beetje angst voelde. Was ik tamelijk relaxt en keek gewoon vol fascinatie toe. Ik had nooit echt tijd gehad voor de schoonheid en majesticiteit van de dieren echt te appreciëren. Voor de eerste keer kon ik gewoon aar hun kijken zonder overspoeld te worden van domme irrationale gedachtes. En ze gewoon accepteren voor wat ze zijn. Het voelde zo cool aan. Net alsof een oud stukje van mijn geest stierf. En in de plekke daarvan had ik weer een wit blad dat ik kon invullen gelijk hoe ik wou.
Iedereen die al bepaalde angsten overwonnen heeft weet wel over welk gevoel ik aan het praten was. Het voelde zeker nog bevrijdende aan omdat ik op de “trip atmosfeer zatâ€
 

 

Vormen Kleuren en tjdsvervormingen

 

Ookal heb ik het in deze trip-report niet echt veel benoemd maar ik ondervind heel de tijd de gewoonlijke visuele, auditieve hallucinaties die aan het trippen verbonden zijn. Ook moet ik opmerken dat in de periodes waar ik ook mijn lichaam gebruikte voor te sporten dat ik een beter inzicht kreeg in hoe mijn lichaam werkte dan ooit te voren. Voor mensen hier op het Forum die misschien is truffels gaan combineren  met hun hobby of sport gaan hoogstwaarschijnlijk soortgelijke dingen opmerken.

Conversatie met net iets andere dame

De honden training is gedaan. Ik moet zeker een goed uur hebben meegekeken vol fascinatie.
En van de deelnemers stap samen met haar scheper op mij af.
“ En heb je ervan genoten?†Een vrouw in met donkerrood haar en wat sproeten in haar gezicht. Ze lijkt net in haar jaren 30 te zijn. Eerlijk is eerlijk. Ze is niet onattractief ( ookal is ze 30 ik geef ook voor de rest geen fuck om leeftijd eigenlijk xD)
  
“ Zeker niet echt een dagdaglijks iets†Zeg ik glimlachend. Ik moet mijn hand boven mijn ogen houden omdat ik anders rechtstreeks in de zon kijk.

Haar scheperhond ruikt nieuwsgierig aan mij. Je kunt zijn neus voelen hoe ze mijn broek aan raak. Op een bepaald moment ruikt hij zelf … nou ja tussen mijn benen. Ten slotte gaat hij over naar de rugzak waar fascineert word door een trui die ik erin gestoken had.

Terwijl de hond zijn curiositeit vrije loop laat kijken we beiden naar de hond.
Ik voel een klein beetje angst maar niets meer te vergelijken met de mate van het fobische niveau dat ik op de Brug een paar uur geleden ervaren had.

“Hij lijkt mij erg lief moet je hem dan nog veel disciplineren? “ Vraag ik met een half uitdagende glimlach.

 

In mijn achterhoofd lach ik mij kapot met de gedachte dat ik eigenlijk zwaar aant trippen en over in de achtergrond dansende geometrische figuren zie terwijl die vrouw gewoon denkt dat ik een verveelde  jongen in het grass ben.

“Nah hij moet nog beter kunnen luisteren voor we hem in dienst gaan brengen? “

Kijk haar vragend aan “ In dienst?â€

“ Ach ohjee… ja ik snap je vraag… dit is niet mijn hond eh… hij hoort eigenlijk de politiecentrale toe maar ik moet hem gewoon opleiden.â€

Het niveau van verstijfheid kan je je niet voorstellen. Hahahahaha omg dat was gewoon een politie hond in opleiding en ik loop hier heel zwaar te trippen.
in mijn hoofd dacht ik enkel Wat zijn de kansen dat dit zou gebeuren……â€

Maar omdat ik mij eigenlijk heel vrij en los voelde was ik maar eenhalve seconde of zo in choque. Ik probeerde het zolang het gesprek duurde niet echt over na te denken.

We hadden nog een minutje of twee van nog wat small talk en op het einde vroeg ik haar hoe ik het beste terug kwam naar Centrum Heerlen.

Kapot ,Vermoeid, Geblesseerd en Gelukkig

Ik zwierde mij weer op mijn fiets en reed de bosweg terug die ik gekomen was. Het zou nog anderhalf uur zijn tegen dat ik thuis zou aankomen. Mijn kuitspieren waren nu al vermoeid maar ik had weinig keuze. Met een nieuw soort ontdekt zelfvertrouwen in mij reed ik door smalle bosjespaden terug.

De effecten van de psylo dimmden langzaam af. En tegen dat ik thuis toekwam was het donker en gewoon vermoeid. Ik maakte mij nog een theetje en viel al om  7 uur inslaap. Mentaal en fysiek uitgeput. Stralend over het avontuur dat ik beleefd had.. Dommelde ik langzaam in slaap.


  


 

 

PS: De foto hierboven is mij een half jaar later op vrijwilligers werk in een berdoprje in marroko. Op de foto ben ik aan het luisteren wat het doprshoofd zegt over de toestand van het dorp/regio. De hond daar is een eigenlijk een wilde hond die niet echt aan een familie toebehoorde. Ondanks dat hij toch erg luid was voelde ik mij totaal op mijn gemak in zijn aanwezigheid ( en wederom hij zich ook bij mij)
Als ik deze foto terugzie moet ik altijd glimlachen. En half jaar voor opname en zonder truffels had deze foto nooit kunnen genomen worden.



PSS: Hartelijk bedankt voor te lezen! Een een grote proficaat als je dit alles gelezen hebt!...... ( neen serieus ik meen het echt proficaat ik ben jalours op je concentratie vermogen =D)

Als je soortgelijke ervaringen hebt of ook avonturen beleefd hebt aub wacht niet om ze te delen! =)

Laat mij ( en iedereen anders ) Weten !

Ik wil ze echt heel graag horen en ik ben zeker dat er nog een tal van anderen geboeid zijn in je verhaal. Dus post ze hieronder of maak zelf een eigen trip-report aan!


Ik wens jullie allemaal en fijne Dag toe een wens jullie toe dat het pad waarop jullie lopen spannend en magisch is

Dankjewel!

R.S

[Voyager360 25]

Erg mooi en leuk beschreven, je hebt een hele unieke stijl die de lezer echt goed bij het verhaal betrekt! Bijzondere situaties waar je in terechtkomt maar die ontzettend herkenbaar zijn tijdens het trippen. Onvoorstelbaar de dingen die psilocybine mogelijk maakt...

 

Kijk erg uit naar volgende trip reports!