Menseneter

Thanks voor jullie input, rijkiedijkie & Voyager!

Ik ben er op dit moment nog erg veel mee bezig, geloof dat het meer teweeg heeft gebracht dan dat ik dacht op het moment van het posten van het tripreport (overigens zeker niet in negatieve zin, denk dat het juist erg nuttig/leerzaam is geweest). Zal er later nog eens op reflecteren, als ik het in m'n hoofd wat meer op een rijtje heb. Ik waardeer het in ieder geval enorm dat jullie de moeite hebben genomen jullie ideeën op bovenstaande te delen dank daarvoor!

Opnieuw een erg goed report, ben altijd blij om wat nieuws van jouw hand te lezen op dit forum (ben ervan overtuigd dat datzelfde voor veel mensen geldt). Je gaat zo diep in op je ervaringen, belevenissen en gevoelens daarbij dat ik soms haast het gevoel krijg je persoonlijk te kennen. Dat is een gave.

Wat betreft het onderwerp in bovenstaand report: zoals waarschijnlijk iedereen ken ik ook het schrijnende gevoel dat liefdesverdriet/een break-up oplevert, daar is helaas weinig leuks aan. Zo te lezen ga je er echter behoorlijk goed mee om. Ken je toevallig de film 500 Days of Summer? Die film benadert liefdesverdriet op een fantastische wijze en is denk ik voor veel mensen superherkenbaar. In case you didn't see it: geef 'm een kans .. Goodluck with the situation, good things are ahead, daarvan ben ik overtuigd!

Sterk report, you have a way with words. Ik zet truffels ook regelmatig in als een soort zelftherapie, wat tot veel nieuwe inzichten heeft geleid, niet alleen in mezelf, maar ook in de mensen om me heen en mijn relatie tot hen. Vaak is het moeilijk om afstand te nemen en jezelf en naasten objectief te zien, maar truffels dragen daar voor mij veel aan bij.

Misschien is het toeval, maar ik denk oprecht dat truffels me helpen verwerken en bewust worden. Sindsdien is mijn state of mind in ieder geval ten positieve veranderd. Waar ik eerder al snel neigde naar cynisme en scepsis, heerst vandaag de dag de gedachte "everything's gonna be all right" voornamelijk. Ik hoop dat voor jou hetzelfde geldt ..

Na een aantal dagen in Nederland te zijn geweest, kwamen we zondagnacht/maandagochtend vroeg rond 03:00 uur weer aan in de Europese stad waar ik woon. Moe, snel gaan slapen. De volgende dag, maandag, rond een uur of tien wakker geworden, wat lichts gegeten, boodschappen gedaan. Ik had al in m'n achterhoofd dat het eigenlijk een vrij goede dag zou zijn voor truffels, aangezien m'n vriendin rond het middaguur zou vertrekken en pas later op de dag weer terug zou komen. Ik was de hele dag vrij, het was buiten wat druiliger, so why not?

De eerste hindernis was dat ik de vrijdag ervoor in de gauwigheid twee pakjes truffels had gekocht, één maal Tampanensis en één maal Atlantis. Vanwege de busreis besloten om de stickers eraf te trekken, in het geval van een controle stond er dan tenminste niet in neonkleurige glitterletters "MAGIC MUSHROOMS" op te lezen. Echter heb ik van tevoren eigenlijk niet bewust naar de truffels gekeken, hoewel ik wel wist dat ik de Tampanensis voor half december dit jaar zou moeten eten, de vervaldatum van de Atlantis lag pas ergens in februari volgend jaar. Toen ik dus maandag rond een uur of half één besloot de Tampanensis tot me te nemen, kwam ik tot de ontdekking dat ik uit het uiterlijk van de truffels niet kon opmaken welk pakje welke soort bevatte. Nog een aantal keer geprobeerd te bellen met de smartshop, die namen helaas niet op. Uiteindelijk op m'n gevoel afgegaan en degenen gegeten waarvan ik dacht dat het de Tampanensis was. Daarna rustig nog m'n documentaire afgekeken om me vervolgens na een minuut of veertig op de bank te nestelen. Beetje lopen zoeken op m'n harde schijf naar een geschikte film, had namelijk de afgelopen tijd een keer Ponyo gekeken tijdens een LSD-trip en Spirited Away bij een Atlantis-trip, wat beide keren meer dan uitstekend was bevallen. Ik denk dat ik dit jaar een keer of 8 heb getript en heb daarbij wel vaker films gekeken, vooral animatiefilms (bijvoorbeeld Kung Fu Panda, Zootopia) en Studio Ghibli-films zoals de twee bovengenoemden en daarnaast nog Howl's Moving Castle en Princess Mononoke, voor zover ik me op dit moment kan herinneren. Dit keer besloot ik weer af te trappen met een film, heb in de eerste instantie My Neighbour Totoro opgezet, maar na vijf minuten besloot ik dat het misschien tijd was voor wat oogstrelender werk en switchte zodoende naar Avatar. Heb die film toen 'ie uitkwam maar liefst 3 keer in de bioscoop gezien, een lust voor het oog, naar mijn bescheiden mening. Wat verhaal betreft zijn er natuurlijk heel wat betere films te vinden, maar qua visueel genot vind ik Avatar fantastisch.

Binnen de korste keren zat ik helemaal in het (eigenlijk ietwat slappe) verhaal. De eerste anderhalf uur kwam ik uitstekend door, maar op een gegeven moment slaat de film om van Jake Sully's "opleiding" tot bomenknuffelende jungle-alien naar bittere strijd tussen mens en blauwe wezens. Vlak voor deze clash had ik overigens nog een onverwacht opkomend gevoel van verbintenis en liefde. Ik zat naar de film te kijken toen heel plotseling het idee in me opkwam dat ik m'n ogen moest sluiten. Haast een beetje onwillig gedaan (Jake Sully ging namelijk net leren vliegen op z'n groene draak), waarna ik kort in een soort van - hoe zal ik het beschrijven - trance raakte. Ik werd overmand door een enorm geruststellend gevoel, iets, iemand prentte me in dat alles goed was zoals het was, dat ik goed was zoals ik was. Verloor kortstondig compleet het contact met de werkelijkheid, was in een geheel andere dimensie. Just flow. Na een, ik schat zo, minuut of tien kwam ik weer tot zinnen en werd ik me ervan bewust dat m'n gezicht nat was. Hadden, blijkbaar, de tranen me over m'n wangen gelopen, zonder dat ik daarvan ook maar iets had gemerkt. Op dat punt realiseerde ik me dat ik toch al wel een eindje down the rabbit hole was. De laatste paar keren trippen stonden namelijk vooral in het teken van plezier en vermaak aan de hand van input van buitenaf, de filosofische gedachten en nieuwe inzichten in mezelf lieten het ietwat afweten. Zodoende was ik ook in deze trip gestapt met het idee van "zo, even lekker ontspannen en me vermaken met films". Het liep echter geheel anders.

Op het scherm barstte de strijd los: de gemene generaal keerde zich plotseling geheel tegen Jake en z'n wetenschappervriendjes, waarbij veel geschoten werd. Dat leverde bij mij ook een moodswing op: ik werd heel onrustig van het plotselinge geknal en de omslag in verhaal. Het geluid kwam ineens veel te hard binnen. Een beetje van m'n stuk gebracht naar het toilet gegaan, waarbij ik onderweg tot de ontdekking kwam dat ik een stuk verder heen was dan dat ik op dat moment dacht, waarschijnlijk ook vanwege het snelle opstaan was ik ietwat duizelig, wat een gevoel van onbehagen slechts te meer in de hand werkte. Moeite met alledaagse handelingen, kwam ineens in een soort "loop" terecht (waarbij ik iets wil doen, het weer vergeet, wegga, het me halverwege weer herinner, terugga, het weer vergeet - enzovoort). Al met al sloeg de verwarring een beetje toe. In de woonkamer stond de televisie nog aan, de helicoptergeluiden die daaruit kwamen waren voor m'n gevoel oorverdovend. Tv snel uitgezet, even in stilte op de bank gaan zitten, waar ik ontdekte dat het klamme zweet me was uitgebroken. Besloten om mezelf een beetje op te frissen, dus opnieuw koers gezet naar de badkamer om een paar vochtige doekjes te pakken.

Daar lukte het me niet om een vochtig doekje uit de houder te krijgen (ik was aan de laatste paar doekjes toe en vaak raken deze dan in een soort kluwen verstrengeld en zodoende passen ze niet meer door de opening), wat leidde tot grote frustratie en een nog groter gevoel van onbehagen, ik werd me meer en meer bewust van het feit dat ik de weg een beetje kwijt was en niet meer in staat was tot hele normale handelingen. Zodoende besloot ik, deels uit een soort van vertwijfeling, maar in bed te gaan liggen, om daar een beetje tot rust te kunnen komen. Grote vergissing, zo bleek. In de eerste instantie werd ik zowaar iets rustiger, maar het zaadje voor de op handen zijnde bad trip was reeds geplant. M'n gedachten dwaalden een beetje af, dacht wat na over zaken die ik me nu al niet meer kan herinneren. Tijdens dat sluimeren verstreken de minuten, en al snel was het rond vieren en trad de schemering in. Vanaf dat moment ging het in hoog tempo bergafwaarts. Met het donker worden werd de kamer om me heen steeds enger en bedreigender, kasten en voorwerpen vormden ineens duistere schaduwen die me onbekend voorkwamen, alsof mijn vertrouwde slaapkamer tijdens het donker worden veranderde in een hele andere ruimte, één die ik niet kende en waar ik helemaal niet thuishoorde. Ik begon enorm te verlangen naar mijn vriendin, ik wilde dat ze thuiskwam, zodat ze me uit die kamer kon halen, me kon beschermen voor hetgeen waarvoor ik zo bang was. De paniek had me op dat moment al behoorlijk bij de keel gegrepen, ik was niet meer in staat om overeind te komen, het koude zweet liep me over het lijf. Op dat moment kon ik eigenlijk niet goed bevatten waarvoor ik precies zo ontzettend bang was, maar er was iets over me gekomen dat ervoor zorgde dat ik geenszins meer in staat was tot rationeel nadenken. Ik was er op dat moment van overtuigd dat ik daar in bed dood zou gaan. Ik heb heel serieus overwogen om te proberen naar de gang te komen, om vervolgens de straat op te rennen, om iemand aan te grijpen om een ambulance te bellen, want ik was aan het doodgaan, ik moest onmiddellijk hulp. Gelukkig had ik m'n telefoon meegenomen naar bed, heb dus m'n vriendin gebeld. Dat doe ik normaliter nooit tijdens trips, omdat ik me er altijd erg van bewust ben dat we op zo'n moment op een hele andere golflengte zitten. Gelukkig nam ze direct op, veel zinnigs kwam er echter niet uit me:

"Hallo!" "Hallo.." "Gaat het goed met je?"

Fluisterend: "Ik geloof het niet.." "Oh, wat is er dan?" "Het gaat geloof ik helemaal niet goed.. Het gaat helemaal mis, ik ben het helemaal kwijt."

Vriendin heeft nog kort met me gepraat, geprobeerd me gerust te stellen, zonder daarin werkelijk te slagen, ze beloofde zo snel mogelijk naar huis te komen. Dat stelde me een klein beetje gerust, dus opgehangen. Vlak daarna weer een paniekaanval, waarbij ik wanhopig huilend en stuiptrekkend rond lag te worstelen in bed, waarbij ik alleen maar telkens opnieuw kon denken "ik ga dood, ik ga dood". Glasheldere visioenen van mezelf, dood in bed, voor ogen. M'n vriendin belde tien minuten na het eerste gesprek terug, ze stapte net in de auto, ze zou er binnen een half uur zijn. Ik kan me niet meer herinneren wat ik toen nog heb gezegd, was op dat moment al zo door het dolle heen dat ik eigenlijk alleen nog maar kon huilen en hyperventileren. Ze is de hele terugweg aan de telefoon gebleven. Ik weet nog dat ze vertelde dat ze de auto parkeerde en naar boven liep. Toen ik de deur hoorde opengaan was ik een kort moment ontzettend opgelucht, maar toen het vervolgens - voor m'n gevoel, niet in het echt - heel lang duurde voordat ze bij me kwam sloeg dat juist om in een haast nog grotere paniek, dat er nu ook nog iemand anders binnengedrongen was in huis. Vanaf daar ging het licht bij me uit, ik heb nog een soort van vage flashbacks dat er een donkere schim op me afkwam, dat er vervolgens iets naast me in bed kroop, toen ik keek bleek het een wendigo te zijn, half hert, half mens, die me vastpakte en in zijn armen wiegde.

Enige tijd later, ik heb geen idee of het seconden of uren waren, kwam ik weer bij, of weer tot mezelf, ik zat half rechtop in bed, m'n vriendin zat naast me. Desoriëntatie, verwarring. M'n gezicht was nat (van het huilen en halve schuimbekken dat ik kort daarvoor blijkbaar had gedaan), mijn haren zaten overal, ik wist niet goed wat er was gebeurd. M'n vriendin was druk op me aan het inpraten in de trant van ".. rustig, rustig.."

Weer gaan liggen in bed, vlak daarna deed m'n vriendin een lampje aan en achteraf bezien lijkt dat me het moment geweest dat de sanity weer enigszins terugkeerde. Het heeft nog wel een tijdje geduurd voor ik überhaupt in staat was me te realiseren dat ik niet doodging, dat het toch wel gewoon m'n vriendin was die bij me was, dat ik überhaupt weer uit bed kon opstaan. Het was alsof geest en lichaam volledig waren gereset. Ik wist ineens niets meer, of niets meer zeker. Bewegen ging moeizaam, ik wist niet goed hoe. Vragen vanuit mijn vriendin als "Heb je pijn?", "Wil je wat te drinken?" kon ik slechts beantwoorden met een oprechte "Ik weet het niet?", omdat ik niet wist, me niet kon herinneren wat ik normaliter deed, wat ik nodig had.

Deze fase duurde een tijdje, waarbij ook mijn perceptie van tijd nog steeds enorm verstoord was, zaken die in werkelijkheid maar een paar minuten duurden, leken zich over hele lange tijd uit te strekken. Ik heb nog tot uitdrukking gebracht dat ik me nauwelijks mijn oude zelf nog kon herinneren, dat het me heel vreemd voorkwam dat ik eigenlijk iemand was, die dingen deed. Op een gegeven moment kwam het besef bijvoorbeeld dat ik de volgende dag weer naar m'n werk zou gaan, alleen stond dat op dat moment zo ver van me af, mijn collega's leken ineens mensen te zijn die ik me alleen van heel vroeger kon herinneren.

Na enige tijd zijn we verhuisd van bed naar de woonkamer, waar het warm en licht was. Ondanks het feit dat ik nog ontzettend instabiel was (er kwam alleen maar vrij random gezever uit me en bij iedere keer dat ik lachte moest ik oppassen dat ik niet plotseling zonder aanleiding ontzettend begon te huilen), kwam ik langzaam weer een beetje tot mezelf. Rond een uur of half acht 's avonds waren de truffels - godzijdank deze keer - uitgewerkt.

Ik heb geprobeerd de ervaring enerzijds niet klinisch, maar anderzijds ook niet overdramatisch te beschrijven. Het was voor mij persoonlijk een hele nare ervaring, ik kan me niet herinneren dat ik al eens banger ben geweest, het was een hele rauwe, allesoverheersende angst. Moest kort nadat ik weer een beetje mezelf was ook onder de douche, de geur van angstzweet walmde echt van me af. Na later nog eens aan m'n shirt te hebben geroken nogmaals geconstateerd dat het om een geur gaat die ik niet als mijn eigen geur herken, er kwam ook direct een hele naar gevoel bij omhoog.

Heb besloten over deze trip een report te schrijven, omdat ik zelf de fout heb gemaakt te laconiek te worden, misschien zelfs een beetje arrogant. De gedachte "I got this, ik weet hoe dit gaat, ik heb alles onder controle" bleek niet te kloppen. Ik ben me er opnieuw van bewust geworden met wat voor krachtig tripmiddel we hier van doen hebben en dat daar met een beetje respect mee om dient te worden gegaan. Ook ervaren gebruikers kunnen dergelijke trips overkomen, niet alles valt te sturen. Als je gedachten eenmaal met je op de loop gaan onder invloed vervaagt de grens tussen realiteit en waangedachten al heel snel, daar is aanzienlijk minder voor nodig dan ik dacht.

Opvallend ook was dat deze "bad" trip zeer duidelijke parallellen had met een trip van mijn vriendin, waarbij zij niet door de angst-fase ging, maar vanuit een soort van sluimertoestand ineens ontwaakte en zichzelf helemaal kwijt was, ook het gevoel van een totale clean boot, waarbij alles wat ze voorheen was, haar hele identiteit, gewist leek te zijn en ze langzaam weer moest beginnen te begrijpen wie ze eigenlijk was, Dat zorgde natuurlijk destijds voor veel desoriëntatie en schrik, paniek ook wel, wat ertoe leidde dat truffels sindsdien een stap te ver zijn. Misschien ooit weer, maar de ervaring was in negatieve zin zo memorabel, dat het op dit moment nog even geen optie is.

However, vanuit mezelf: alles dient een bepaald nut, daarvan ben ik overtuigd. Zonder donker geen licht, zonder verdriet geen vreugde. Het is absoluut niet zo dat ik nu overweeg geen truffels meer te gebruiken, of dat ik bang ben geworden voor truffels an sich, of bang ben om nogmaals zoiets te moeten ervaren, zeker niet. Blijkbaar was dit iets dat er uit moest, iets dat ik moest doorstaan. De dag erna was ik nog vrij gebroken; hoofdpijn, spierpijn, slecht humeur. Gisteren was ik echter weer mijn oude, vrolijke zelf, geen blijvende schade :] ..

Hi Voyager,

Voor mij zijn de gevoelens en gedachten die je tijdens trips ervaart en nadien beschrijft altijd vrij herkenbaar. Vermoedelijk deels vanwege het feit dat je onder de invloed van truffels een mindset bereikt die voor veel mensen toch een soort van overeenkomt, namelijk het echt stilstaan bij je eigen gedachten- en gevoelsleven, maar ik denk ook te zien dat we beiden op bepaalde vlakken bezig zijn met dezelfde dingen.

Ik had gister nog een gesprek erover met mensen die ik nog niet zo lang ken; hoe ouder ik word, hoe "softer" (in de positieve zin van het woord). Als ik op dit moment terugkijk naar mezelf en hoe ik (vooral in m`n tienerjaren) in het leven stond, valt het me op hoe compleet afgesloten voor andere mensen en vooral hoe ontzettend egoïstisch ik was. Deels heeft dat met ontwikkeling van doen, denk ik. Tieners zijn tot op zekere hoogte in staat tot het beoordelen van hun eigen manier van handelen en denken, dat is ook iets dat mensen met de jaren beter leren (inschatten). Ikzelf ben daar echt een schoolvoorbeeld van: als tiener was ik totaal ignorant en ongeïnteresseerd in het welzijn van andere mensen, tot mijn grote schaamte vandaag de dag. Mijn ouders hebben heel wat met me te stellen gehad en achteraf bezien kan ik, als ik eraan denk hoe ik me destijds naar hen toe heb gedragen, mezelf innerlijk nog voelen ineenschrompelen van spijt. Ik probeer zulke dingen enigszins te relativeren en rationeel te benaderen, maar ik merk telkens dat ik onder invloed van truffels vaak sterk nadenk over mijn ouders en daar ontzettend emotioneel van word. Het is moeilijk om mensen die zo dicht bij je staan, maar tegelijkertijd in sommige opzichten ook zo ver van je af (ik ben in mijn volwassen leven een heel andere manier van leven gaan leiden dan mijn ouders) nog objectief te kunnen zien.

Ik denk dat datzelfde dat ook in grote mate voor jezelf geldt: ik vind het heel moeilijk om mezelf van een afstandje te kunnen bekijken, hoewel truffels me enorm helpen bij zelfinzicht en -acceptatie. Ik vraag mezelf ook vaak af: ben ik oprecht? Ik wil heel graag oprecht zijn, maar vaak overvalt me het gevoel dat ik dat niet ben, dat ik een toneelstuk loop op te voeren, voor mezelf, voor de wereld. Dat ik van nature enorm egoïstisch, misschien zelfs laaghartig en leugenachtig ben. Als ik om me heen kijk zie ik op donkere dagen veel van dat ook in andere mensen terug: mensen gunnen elkaar niks, mensen zijn eigengereid, mensen zijn slechts uit op zelfverrijking in alle mogelijke opzichten. Ik denk regelmatig na over de vraag of mensen echt zo zijn. Ik heb een blauwe maandag theologie gestudeerd (hoewel ik overigens zelf vrij wars ben van de gangbare religies) en daarin interesseerde het vraagstuk in de christelijke dogmatiek omtrent de erfzonde altijd enorm. Zijn mensen van nature slecht, zijn mensen van nature geneigd tot zondigen? Wat is eigenlijk zondigen überhaupt? Wie bepaalt wat goed en slecht is, is daar niet een groot grijs gebied in aan te brengen?

Anyhow, ik dwaal wat af .. Wat ik nastreef, is een oprecht leven te leiden en zodoende mezelf te leren zijn (met al m`n flaws inbegrepen). Ik hoop en geloof in het goede in mezelf en in het goede in ons mensen. Ik denk echter ook dat alles een reden heeft en dat iedereen een bepaald nut dient, ongeacht wie je bent. Of alles voorbestemd is weet ik niet, maar steeds vaker overvalt me het gevoel dat dingen precies zijn zoals ze moeten zijn. Voorspoed, tegenslag, het leidt allemaal tot "iets", tot het volgende. Voorbeeld uit mijn eigen leven: een aantal jaar geleden zat ik een beetje op een dood spoor, net een jarenlange relatie beëindigd met alles wat daarbij kwam kijken, namelijk weer alleen wonen, veel gezamenlijke vrienden verloren, alleen in een andere stad. Vervolgens solliciteerde ik op een functie die ik best graag had willen hebben en die uiteindelijk ook aan m`n neus voorbij ging. Donkere wolken pakten zich samen, zat destijds behoorlijk in de put. Dat heeft er echter toe geleid dat ik besloot te emigreren, haast vanuit een soort wanhoop of opwelling, noem het vluchtgedrag. Beste keuze van de afgelopen jaren! Heeft tot allerlei goede dingen geleid: hele leuke baan, veel ontwikkeling in mijn persoonlijke leven, nieuwe mensen leren kennen en als kers op de taart heb ik een fantastische relatie (mede door die relatie realiseer ik me dat er wel empathie, zelfloosheid en bovenal heel veel liefde in me schuilen).

Als een soort van hart onder de riem: ik heb veel respect en bewondering voor de manier waarop je in het leven staat en nadenkt over dingen. Don`t worry too much and enjoy. Je bent jong, je bent waarschijnlijk gezond, het leven is (vooral voor ons rijke westerlingen) één groot feest met nauwelijks grenzen aan de mogelijkheden (ook iets dat ik heb geleerd na het verlaten van Nederland). I know, easier said than done. Ah well, at least we can try ..

P.S.

Excuses voor het 1. erg lange en 2. wat onsamenhangende comment boordevol mogelijk ongewilde adviezen ..

Setting: Ik (vrouw, 28) - appartement in Amsterdam.

Gebruik tegenwoordig nog maar zeer sporadisch, in het verleden wel geëxperimenteerd met verschillende soorten drugs, met een sterke voorkeur naar uppers als XTC en MDMA en af en toe wat psychedelica (LSD, truffels). Op mijn 25e maakte ik per ongeluk kennis met DMT en werd daar vrij sterk door gegrepen. Onlangs (half februari) had ik een trip op High Hawaiians, die me niet bijzonder goed beviel: het werd een hele intrinsieke trip die uitmondde in overdenkingen over voornamelijk negatieve zaken die speelden en spelen in mijn leven. Het trok me in die mate naar beneden dat de trip verzandde in een diep donker tranendal, waarvan ik nog dagen van slag was.

Ongeveer anderhalve maand later besloot ik, tijdens een bezoek aan Amsterdam, toch opnieuw een poging te wagen, dit keer met 15 gram Atlantis. Vanwege het feit dat het niet mijn eigen appartement was en zodoende geen geheel vertrouwde omgeving vormde (hoewel ik er jarenlang veelvuldig ben geweest) besloot ik overdag, broad daylight, te trippen.

's Ochtends opgestaan om een uur of half 9, bij de Appie wat te eten gehaald (yoghurt om de truffels mee weg te kunnen werken, wat fruit en wortels) en om een uur of kwart over 10 was ik ready to go. Truffels waren prima te eten (snap überhaupt niet what all the fuss about de smaak is, maar dat zal wel per persoon verschillen). Helaas werd ik na een minuut of 10 al vrij misselijk, dat was me in het verleden nog niet overkomen. Dit nam in die mate de overhand dat ik vermoedelijk na een minuut of 20 à 30 in bed ben gaan liggen. Geloof dat ik toen nog op heb kunnen schrijven "10:35 uur: misselijk". In bed ging het al vrij snel behoorlijk loos. Heb veel moeite om achteraf nog te kunnen beschrijven hoe ik de komende twee uur heb ervaren. In ieder geval kan ik ervan zeggen dat dit voor mij, een vrij nuchter en niet bijzonder emotioneel of spiritueel mens, de meest intense ervaring is die ik tot dusver heb mogelijk beleven. Waar ik in de eerste instantie erg bezig was met "hè getver, ik ben misselijk, laat het ophouden" ging dit eigenlijk van het ene op het andere moment over op een diep spirituele ervaring. Alles viel op z`n plek. Ik werd me ervan bewust dat alles samenhangt en vooral dat alles energie is, ook ik. Het was alsof er ineens, waar ik normaliter maar een fractie zie, het hele gordijn omhoog ging en ik plotseling volledig inzicht kreeg in.. Tja. Alles, eigenlijk. Waar ik, en mensen in het algemeen, erg gefixeerd zijn op omgeving, uiterlijk, de buitenkant, anderen, werd me getoond dat dat allemaal van geen enkel belang is, want slechts zo tijdelijk. Mijn lichaam was er helemaal niet meer, slechts nog energie. Ik had dit ook heel duidelijk voor ogen, mijn eigen energie; een soort goddelijk vonkje dat in een oneindige duisternis rondzweefde. Toen ik aan mijn ouders dacht zag ik hun energie ook voor me, twee vonkjes naast elkaar. Het was ontzettend geruststellend dat mijn leven, hun levens maar zo tijdelijk en vluchtig zijn, want ook al sterven onze lichamen en geest; dat doet er geenszins toe, want de energie blijft bewaard, deze leeft voort in een hele andere dimensie, waarin ruimte en tijd geen rol spelen.

De bewustwording dat er zoveel meer is dan de dagelijkse realiteit was zo`n eyeopener. Ik zag God, die ik ben, die iedereen is, die zich in alles bevindt en in alles leeft. Op de momenten dat ik mijn ogen opende en rondkeek, golfde en pulseerde alles om me heen, vooral de organische materialen, zoals het hout van de kast naast het bed; de nerven ademden duidelijk. Ik ben waarschijnlijk een uur of twee lang in bed gebleven, afwisselend met mijn hoofd onder de dekens, dan weer erboven, in allerlei verschillende houdingen, dan uitgestrekt, dan weer in foetushouding. Ik heb gehuild, weet ik nog, van puur geluk en van puur ontzag. Op een gegeven moment werd mijn playlist die aan het spelen was (waarvan ik me overigens helemaal niet meer bewust was) onderbroken door een ontzettend vervelend bluesnummer dat me compleet uit m`n vibe haalde. Ik dus uit bed, naar mijn laptop op het bureau. Na het nummer afgezet te hebben en even gezeten te hebben, werd ik me bewust van de vloer (laminaat), die helemaal golfde en bewoog. Ik weet nog dat ik tijdens de trip meermaals tegen mezelf heb lopen mompelen "hoe is het mogelijk?", omdat ik steeds weer zo verbaasd was dat deze life-changing ervaring teweeg werd gebracht door een paar truffels. Toen mijn schermbeveiliging aansprong na een minuut of 5 zag ik plotseling mijn eigen reflectie in het laptopscherm. Ik zag de energie letterlijk om me heen golven en van me afspringen, mijn gezicht veranderde constant, van heel lelijk, naar heel mooi, van mannelijk, naar vrouwelijk, van blij, naar verdrietig. Alle facetten kwamen voorbij en alles was ik. Waar ik in het dagelijks leven wel eens last wil hebben van een laag zelfbeeld, wat zich voornamelijk betrekt op karakter/innerlijk, was ik ineens helemaal met mezelf in het reine en vergaf ik mezelf al mijn onvolkomenheden en mijn, grotendeels door mezelf opgeworpen, tekortkomingen. Ik bedacht me ook dat ik dankbaar moest zijn voor deze huls (mijn lichaam) en er goed voor moest zorgen, tenslotte was het een tijdelijke opslagruimte voor mijn energie en die gedachte gaf me een enorm sterk en krachtig gevoel: ik kon mijn energie en levenskracht om me heen voelen, ik was in staat mijn eigen aura te zien en te voelen.

Je moet je voorstellen, normaliter ben ik iemand die erg jeukerig word van alleen het gebruik van woorden als "energie", "aura" en "spiritueel". Ik laat mensen graag in hun waarde en heb er alle respect voor, maar ik zou dergelijke woorden zelf niet zo snel in de mond nemen. Echter snapte ik nu ineens waar dergelijke begrippen vandaan kwamen, ik heb nog hardop over mezelf lopen lachen, eraan denkend dat ik vanaf dat moment misschien ook wel rond zou gaan lopen zwieren in grote, witte gewaden en het alleen nog maar zou willen hebben over spiritualiteit en hogere dimensies, etcetera.

Vervolgens belandde ik in het wat moeizame deel van mijn trip (het was niet alleen maar feest en openbaring en goddelijke interventie).

Om de één of andere onduidelijke reden heb ik het in mijn hoofd gehaald te gaan douchen. Ik had namelijk erg sterk in mijn hoofd dat ik de geestelijke reiniging die ik doormaakte ook moest doorzetten naar het reinigen van mijn "huls". Plotseling vond ik mijn haar vet, vielen me de rouwrandjes onder mijn nagels op en werd ik me bewust van m`n eigen geur. Ik zette dus koers naar de douche. Achteraf bezien vind ik het erg dapper van mezelf dat ik die stap genomen heb. Ik geloof dat ik me er op dat moment niet van bewust was hoezeer ik aan het trippen was en hoe ver ik feitelijk heen was, alledaagse handelingen kon ik namelijk nauwelijks nog uitvoeren. Het uittrekken van mijn kleren was al een hele opgave. Vervolgens had ik het erg koud (want: geen kleren). Deze specifieke douche is nuchter al een vrij vervelende douche (dun miezerstraaltje, water laat zich moeilijk afstemmen) en dat was nu helemaal merkbaar. Het douchegordijn om me heen verwarde me in hoge mate, alles was koud en steen en klinisch en plastic. Ik vergat telkens wat ik aan het doen was en moest mezelf een soort van hardop pratend door de handelingen instrueren. Mijn lichaam leek helemaal niet bij me te horen, ik voelde mijn eigen handen nauwelijks, waardoor ik telkens schrok van het feit dat ik mijn eigen haren aan het wassen was. Ik kreeg telkens het water van de douchestraal in mijn gezicht, wat heel hard en intens binnenkwam. Als ik naar beneden keek waren mijn benen en voeten heel raar en klein, alsof ik een dwerg was. Uiteindelijk is het me gelukt om mijn haren en mezelf te wassen. Al met al heel veel desoriëntatie en verwarring. Eenmaal er onderuit was het, natuurlijk, steenkoud. Ik had, zoals gezegd, erg veel moeite om me te concentreren op iets, dus ik heb geloof ik een keer of tien heen en weer gelopen in het appartement, met telkens als doel "ondergoed pakken" en dan weer "oh nee, ik moet me afdrogen". Toen ik naar mezelf in de douchespiegel keek schrok ik erg, ik zag er verschrikkelijk uit: mijn haren leken heel dun, ik zag iedere porie, iedere ader, mijn gezicht was afschuwelijk en vervormd. Overigens schrok ik er niet bijzonder van, het vervulde me met een soort gevoel van desinteresse, tenslotte was het allemaal ontzettend vergankelijk en slechts mijn "huls".

Uiteindelijk, nadat het me gelukt was kleren aan te trekken (deze moesten heel wijd zijn, want ik wilde niets dicht op mijn huid) werd de trip wat milder. Het is me gelukt mijn haren te borstelen en vanaf dat moment voelde ik me in alle opzichten enorm gereinigd: fris gedoucht, met schone kleren, gekamde haren, mijn doel was bereikt! Ik was ook vrij trots dat ik het, vraag me niet hoe, tot een goed einde had weten te brengen, gezien de strubbelingen tijdens het douchen zelf. Vanaf dat moment ben ik vooral veel op het balkon geweest, het was donderdag de 31e van maart en dat was een prachtige dag in Amsterdam: zonnig en haast warm. Ik heb vlak na het douchen nog geprobeerd een shaggie te rollen: onmogelijke opgave. Ik rook normaliter niet, maar had wat shag in huis om de avond ervoor te kunnen blowen met een vriend. Ik kan echter in het dagelijks leven wel een shaggie in elkaar draaien, echter was ik nauwelijks in staat mijn eigen handen te kunnen controleren. Dit plan dus al vrij snel opgegeven.

De trip werd vervolgens wat milder, ik was ook waarschijnlijk al een uur of vier bezig en de comedown duurde daarna nog een uur of drie, heel relaxed en chill. Ik was helemaal in het reine met mezelf, met de wereld, ik heb me geloof ik nog nooit zo tevreden gevoeld. Op blote voeten op het balkon, ik zag nog steeds overal leven en vormen. Een boom op straat was prachtig en leek ook nog lang te barsten van het leven. Op een gegeven moment, zo rond half 5, was de trip echt uitgewerkt.

Sidenotes:

Ik schrijf dit verslag ook deels voor mezelf, om de herinnering niet nog verder te laten vervagen.

- Hetgeen wat me verraste was dat "mijn" kleur, de kleur van m`n energie en mijn aura, paars was. Ik hou namelijk helemaal niet van paars ..

- Ik had bij tijd en wijle wat last van "loops", waarbij ik me bedacht "ik ga dit doen", opstond om het te gaan doen en dan vervolgens tijdens het lopen naar dat bepaalde doel toe alweer vergat wat ik wilde doen, en zodoende weer terugliep. Als ik weer zat, bedacht ik me dan weer "oja, dat wilde ik doen" en vervolgens herhaalde het hele proces zich opnieuw en dat wel tot een keer of zes toe.

- Zoals gezegd waren dagelijkse handelingen niet of nauwelijks meer mogelijk. Eten was ook iets vreemds, het smaakte me niet heel bijzonder goed, zoals voorheen wel eens het geval is geweest. Ik had ook de gedachte in mijn hoofd dat ik eigenlijk veel te veel eet en dat best zou kunnen minderen, want ik kan met veel minder toe, zo redeneerde ik (in nuchtere toestand realiseerde ik me dat mijn eetpatroon wel in orde is en ik beter niet nog minder kan geen eten, ik ben al slank/dun).