Astraeus

Tja. deze trip was van begin december zelfs, heb sindsdien niet de drang of wil gehad om psychedelica aan te raken. Sterker nog, ik wil het voorlopig niet eens proberen.

 

Tijdens de trip zijn, zoals je zelf ook weet, gedachten alle kanten op gegaan en heb er enkele hele concrete zaken eruit gehaald. Zonder al te specifiek te zijn, komt het neer op meer acceptatie van een hoop dingen en het werken eraan. Een ander punt wat heel sterk is doorgekomen is het feit dat psychedelica, truffels, op die manier meer kwaad dan goeds deed.

Een goed aantal kernwaarden en gedachten/boodschappen zijn al eerder voorgekomen en hebben altijd een soort motief of leidraad gevormd voor al mijn trips ergens. Op een gegeven moment in mijn laatste trip drong dat besef enorm ver door blijkbaar. Ik denk dat ik mijn volgende trip pas ergens ná de zomer weer ga doen, mits ik me er klaar voor voel.

 

Ander punt wat ik wel moet zeggen is dat ik eigenlijk altijd op redelijk goede/stevige hoeveelheden heb getript, en wellicht voor mijn volgende trip een rustiger hoeveelheid of mildere soort moet proberen om meer een stuurbare/aangename/recreatieve trip te ervaren in een andere set/setting.

Solo trip N°8

16~ gram Atlantis en een flinke snuf gedroogde stukjes

Geschreven met 5~-6(?) gram gedroogd en gevroren truffelrestanten

 

 

Een trip is een bijzonder iets.

Lachen, huilen, brullen. Emoties waarvan je niet eens wist dat ze in die vorm bestaan.

De absolute schoonheid van de wereld om je heen. Het mooie

Het levende, de hartslag, identiteit en gebrek daaraan in alles wat bestaat en zou kunnen bestaan.

 

Iedere trip brengt weer andere verhalen. Iedere trip probeert je een les te leren, echter zal de boodschap niet altijd even zuiver overkomen. Het is uiteindelijk aan jouzelf om deze lessen te ontcijferen en toe te passen op je eigen bestaan. En. Heel belangrijk, en iets waarvan ik denk waar vele psychonauten meer op zouden moeten letten.

 

Psychedelic experience is only a glimpse of genuine mystical insight,

but a glimpse which can be matured and deepened by the various ways of meditation in which drugs are no longer necessary or useful.

If you get the message, hang up the phone.

For psychedelic drugs are simply instruments, like microscopes, telescopes, and telephones.

The biologist does not sit with eye permanently glued to the microscope, he goes away and works on what he has seen

-Alan Watts

 

Een, naar mijn ervaring en mening, fantastische quote. Iets waar ik in de loop van tijd steeds meer achter ben gaan staan.

Als je hebt getript met een doel in gedachten, of dat wilt gaan doen. Denk in de aanloop ernaartoe er concreet over na. Wat wil je bereiken? Wat wil je doen? De truffel. Meester Psylocine zal je helpen met het antwoord vinden. Dit betekend ook dat je de trips niet moet opzoeken. Denk voor, tijdens, en ná de trip over de doelen die je jezelf hebt gesteld.

Als je na je trip het antwoord heb durven aanvaarden, of er stil bij heb kunnen staan. Zoek dan niet nogmaals een reis op. Wacht. Wacht en verwerk alles. Wacht en pas het antwoord toe. Wacht net zo lang tot je een behoefte voelt voor een probleem, een ander probleem. Dit maanden zijn, of zelfs langer dan een jaar. Punt is. Dezelfde kwestie in een korte tijd meermalen bezoeken brengt alleen maar leegte en onzekerheid. Het zal weinig concreet kunnen betekenen voor je omdat het zijn antwoord al heeft gedeeld.

_______________________

 

Dit Tripreport is weer net wat anders dan mijn vorige. Waar de vorige voornamelijk oppervlakkig en persoonlijk was. Eentje die ging over wat er direct in mijn bewuste afgespeeld heeft. Over de boodschap die de vlam in mij weer heeft aangewakkerd.

Is deze net wat anders. In plaats over mijn gedachten en denkwijzen, over de lessen die ik heb meegekregen. Gaat deze over de fenomenen en elementen die zich bijzonder sterk hebben geuit. Over de trip zélf in zijn absolute ervaring. Ik heb dan ook expres mijn eigen gedachten en meegekregen zaken vermeden hier. Niet zozeer omdat ze niet interessant waren, maar meer omdat dit voor mij als de juiste vorm voelde.

Ook is het een experimentje met aantekeningen van tijdens de trip die mij in staat stellen (denk ik) veel preciezer bepaalde zaken te verwoorden ná de trip. Dat in combinatie met een kleine dosis truffels waarvan ik de potentie niet meer precies weet (door lange opslag en droging+bevriezing) voor het schrijven, zou voor een (hopelijk) interessante tripreport moeten zorgen.

 

_______________________

 

De trip

Zoals altijd, een weekje ernaartoe geleefd. Kamer opgeruimd, klusjes gedaan en snacks en eten voorbereid. Mediteren en bewust, heel zelfbewust leven. Veel slaap.

 

Ergens in de vroege avond de truffels ingenomen. Al flink donker want hier waren de avonden nog lang en de dagen Hollands koud en klam. Lampen uit en geurkaarsjes aangestoken.

Langzaamaan, in het donker, nam mijn lichaam de psilocine op. Langzaamaan, in het duister, vulde de warme gloed van het triootje kaarsen de kamer. Alsof er een warme deken overheen was getrokken, die alle zorgen wegnam. Het zachte oranje dat je volledig omringt en je een moment van pure vrede, pure trance brengt. Niets anders dan het dansen en flikkeren van de vlammetjes, het knetteren van een iets te lange lont. De zaligheid wanneer een geurige vlaag van de kaarsen je gezicht bereikten.

Na deze warmte, goedheid, tot me te hebben genomen was het tijd om verder te gaan. Een zucht koude. Een bibber, wat ongemak kwam langs. Er lagen nog enkele restanten van gedroogde truffelvruchtjes op bureau. Ach waarom ook niet. en aldus enkele van de kiezelachtige, en steenharde truffeltjes ingeslikt en in bed gaan liggen.

 

Een grote kussen omhelzend en dikke winterdekens die je warm toedekt. De knuffel op bed. Van heel dichtbij, het vacht, de wollige buitenkant. De haartjes die pluimpjes hebben gevormd en als weidse korenvelden die golven en wuiven met de wind. Daartussen, in het zwarte tussen alles door, het zwart dat pulseert en vloeit als een snelle stroming, een leegte. gek.

 

De ogen nu dicht. Niets anders dan een hele diepe leegte. Maar dan. Opdoemend. In voortdurend veranderende kleuren. In felle neontinten. De binnenkant van een torus. Een ruimte welke, naar verluidt, velen voor mij al bezocht hebben. In snelle pulserende bewegingen, van onder naar boven vloeiend en weer terug. In een manisch tempo van kleuren wisselend. Tot ik mijn ogen heel kort open en sluit. De ruimte is veranderd. De torus is uiteengevallen. De top, het plafond is weg en de pilaar, het midden van de torus, is tot iets wat nog het meest lijkt op een nucleaire wolk verworden. Een grote bolle kap over een stam. Met meerdere ringen eronder. Uitgroeisels, als meeldraden van een bloem, groeiend uit de basis, reiken omhoog en pulseren, wuiven langzaam mee.

 

___

 

Hoeveel later nu? mijn ogen openen zich weer. Het is duister. De warmte is weg en de gloed is zwak. De kaarsen hebben hun gift gegeven. Ik trek aan de schakelaar voor de verlichting. Verblindend wit voor een moment, en dan zie ik weer. koud, kil, wit. De kleuren zijn uit de kamer gezogen. Het is stil, levenloos en koud. Maar, het is wel mijn kamer.

 

Ik lig op de grond. Naar boven starend. Veel voel ik niet. Mijn armen en benen totaal lichaamsvreemd. Beetje, beetje bij beetje voel ik mij in de vloer zakken. Langzaam. Geleidelijk. Gestaag voel ik me meer en meer één met de kamer. Met het huis. Wortelend in de aarde. Mijn besef van de absurde, onbevattelijke grootte van onze kleine blauwe planeet groeit en groeit naarmate ik dieper en verder wortel. Voelend. Tastend naar wat er nog meer zou kunnen zijn.

 

Ah, mijn gedachten. Mijn eigen. Mijn bewustzijn is wedergekeerd. Niet langer in de derde persoon rondwarend, het bewustzijn niet langer uitgerekt tot het uiterste. Ik loop naar een spiegel. En wordt bevangen door het aanzicht van mijzelf. Ben ik dit? Is dit mij? De bewegingen in de spiegel lopen niet synchroon met mijn eigen realiteit. Het gezicht is anders. De vorm continu veranderend, en gelaatstrekken die steeds weer transformeren.

Ik knipper. En ik zie mijzelf. Mijzelf zoals ik mij mezelf herken. Maar grijnzend. Een grijns, eentje van oor tot oor. Tanden bloot. Ogen groot. Beetje krankzinnig. Ik schrik, voel mijn gelaat. Besef dat ik niets voel. In de spiegel.

Een van de engste dingen in mijn trips tot nog toe. Eng niet zozeer als zware emotionele kost of diep gelegen trauma. Nee, eng als in, pure horror. Het gezicht in de spiegel smelt. Huid vloeit over de oogkassen. De neus is niet meer. Een vlak geheel. De mond. De mond krimpt, krimpt tot een lijntje en de lippen groeien naar binnen, verdwenen. Ik ben verlamt. Koud en bang. Kan niet anders dan blijven staren naar wat er in de spiegel gebeurt. Deze specifieke tint, vorm van intense, diepe horror is mij nooit eerder overkomen in mijn reizen.

En dan. Keren de gelaatstrekken terug. Echter. De ogen, nu groot en beeldschoon. Met een dierlijk, doordringende scherpte. Verticale pupillen. Neus stomp en zacht. Gouden dons overwoekert alles intussen. Mijn mond kronkelt zich een beetje. Wat is er gaande? Wat is er gaande? Dit aangezicht. Een kat? Waarom. Waarom een kat?

 

___

 

Ik weet mij los te trekken van de spiegel en duik onder de dekens met wat voorgesneden fruit. Het zachte linnen brengt me weer rust. langzaamaan. Genietend van de zintuigen die nog altijd op scherp staan.

 

Normaliter is het fijn in slaap vallen na een trip. Deze liet echter een knagend. bijtend gevoel achter. zenuwen. Mogelijk de restanten van wanhoop en angst die het aangezicht in de spiegel in mij achterliet? Pas tot ver na het ochtendgloren. Wanneer de auto's en bussen voor het huis langs weer actief hun dagelijkse routine deden, kwam de slaap tot mij en kon ik wegzinken in een diepe, diepe slaap.

Haha, neen man. 7é trip wordt het intussen. Deze trip was van ergens eind vorig jaar, en door de intensiteit ook het meest bijgebleven van de trips zover.

Als voorbereiding voor mijn komende trip, en als onderdeel van (de zoveelste ) goede voornemen voor het eindelijk op een rijtje krijgen van alles heb ik deze tripreport geschreven.

 

Je hebt wel gelijk dat atlantis veel, veel meer visueel lijkt te zijn. Door de 3 trips op tampanesis, en 2 op atlantis, heb ik het idee dat tampanesis niet bijzonder visueel is, maar een veel prettigere bodyload en dieper/ruimer headspace heeft. Atlantis daarentegen is veel visueler en avontuurlijker. Bij niet genoeg respect kunnen beide nog steeds heel duister worden though.

 

 

Voor deze komende trip heb ik al een vertrouwde sitter geregeld (wier ik laatst nog zijn eerste volle trip heb gesit), dus het mot goedkomen denk ik.

Solo trip

15 gram P. Tampanesis

In gesloten kamer

 

 

Dit is een tripreport van een hele tijd terug alweer. Mijn tweede trip, en ook de trip die mij enorm heeft geholpen alles weer op een rijtje te zetten. Die trip die, hoe melodramatisch het ook klinkt, mijn bestaan op deze aardkloot heeft gered en mij weer langzaamaan heeft geleerd te genieten van het leven. Als voorbereiding op een trip van 25+ gram Atlantis Truffels, wil ik dit in ieder geval gedeeld hebben.
Alles hieronder is intens persoonlijk. Geen enkele trip is hetzelfde, geen enkel persoon reageert hetzelfde. Verwacht absoluut niet hetzelfde mee te (kunnen) maken. Alleen jij, jezelf en je relatie met de truffel/paddo maakt iets uit tijdens een trip. Laat jezelf gaan en schep voor jezelf geen enkele verwachting. Bouw je porties op over trips en zorg ervoor dat je geen plannen hebt de dag erop. Neem de tijd en ga er met een positieve, open hart en hoofd in.
 
Psilocyne/Psilocybine in een meditatieve/solo-setting is voor mij een leermeester die geen genade toont en je zwaktes, onzekerheden in je gezicht duwt. En hoewel dat heftig klinkt (en dat is het ook), gebeurt dit alles met iets wat ik bijna zou willen beschrijven als tederheid.

Je wordt, met een zachte hand, gedwongen om ernaar te kijken, de negativiteit in je leven in ieder vezel van je zijn te voelen. En toch... toch voelt alles OK. Niet goed, niet slecht. Gewoon tevreden en OK. Tijdens, en na zo'n trip is er een diep en intens begrip voor de relativiteit en absurditeit van het leven. De situatie, zolang ik niet opgeef, is altijd te redden.
Natuurlijk, het verwerken van emotionele trauma zal maanden, zo niet jaren duren. Het op een rijtje krijgen van financien en academische voortgang zal zwaar werk worden en me intens ongemakkelijk en miserabel laten voelen. Het zal allemaal niet in een keer gaan, zelfs met hulp. Maar onder de streep, zullen er altijd dingen zijn die het waard zijn om naartoe te leven en ervan te genieten.
Stel jezelf open en laat je gedachten de vrije loop. Verzamel de moed vanuit diep in je en laat het allemaal gaan.

 

De setting had absoluut desastreus kunnen zijn. Ik was flink depressief. enigszins suïcidaal en had het allemaal even gehad. Dankzij een aantal meevallers in mijn toenmalige leventje en  een advies/suggestie van iemand op IRC heb ik truffels weer een keer besteld. Dit keer niet als recreatief iets in lichte portie met mensen, maar als meditatief middel. Achteraf gezien was het van vitaal belang dat ik er enigszins in een tevreden moment er in stapte. Het lot lachte me gelukkig toe, en heb in die week die ik min of meer vrij genomen veel kunnen afkoelen en mezelf in een goede betere mindset kunnen werken.

 

_______________________

 

 

Op de bewuste dag absoluut, helemaal niets gepland. Laat in de ochtend lekker uit bed gestapt en een net-wat-luxer brunch voor mijzelf gemaakt. Een lichte salade van babyspinazie, snoeptomaatjes, mozzarella en noten. Daarnaast wat afgebakken broodjes, Frans roerei en een pot thee. Lekker. Wat later in de middag wat fruit en een handje ribbelchips als lichte snack.

 

Uiteraard voor de trip het avondeten overgeslagen, het was rond 9 uur denk ik toen ik de truffeltjes innam. Heeft ongeveer een halfuur geduurt voor het in begon te werken. Voor mij is het (bijna) altijd een neon- en glas- groene tint over de witte oppervlakken rond mijn omgeving die als eerste opkomen. Schimmen en figuren die langs de ooghoeken scheren kort daarna. Intussen een vertrouwde aanwezigheid, een bode van de reis die gemaakt zal gaan worden.

 

Deze trip was vrij bijzonder, nog steeds niet sindsdien iets dergelijks intens meegekregen. De tamelijk harde bodyload/high wat mij woelend onder de dekens had. Iedere aanraking van het zijdezachte linnen een golf van pure extase brengend. Muziek die tot in het oneindige klonk. Magisch. Grappig genoeg was dit gelijk ook een van mijn minst visuele trips ooit. bijna niets closed eyed, en heel kort een moment waar de muur een massa fractals werd. Zó intens naar binnen gekeerd was deze trip, dat de aandacht en besef voor het visuele weg was.

 

Terwijl mijn fysieke ik, in puur genot en extase als een gek lig te woelen en voelen onder de dekens, is mijn innerlijke, mijn ego, mijn psyche in steeds meer verwarde en overwelmde staat en loopt zichzelf aan flarden te scheuren op weg naar de piek van deze reis.

 

Lachen, huilen, intense verdriet en blijdschap. Woede naar mijzelf, de wereld, en allesomvattende liefde. Emoties in alle soorten en kleuren. Zaken die ik al jaren verdrongen heb of vergeten ben, en zaken die ik bewust heb genegeerd. Momenten die mijn ego en persoonlijkheid  hebben gevormd in de goede en kwade zin. Alles, alles kwam over mij heen. Het besef dat ik al jaren mensen, familie, over mij heen heb laten lopen, dat ik nooit een echte smaak en persoonlijkheid heb gevormd. Dat ik de kantjes ervanaf liep. Het veel meer kunnen dat ik nu laat zien, maar ook te hoge eisen stellen aan mijzelf en falen.

 

Intens. Intensere emoties dan ik ooit heb gevoeld. Intenser een besef van bestaan gehad dan ik ooit heb gedaan. Intens een besef gehad dat de wereld mooi is. Dat alles goed zal komen. Dat ik nog jong ben, de tijd moet nemen.

Dat laatste, och man, dat laatste. Een onbeschrijfelijk gevoel die mogelijk andere psychonauten met mij delen. Na het moment dat je alles beleefd. Alles hebt gevoelt. Diep, diep daarin en daarna. Het natuurlijk (voelend) besef van tevredenheid door psilocine. Heerlijk gewoon.

 

Eenmaal de piek voorbij, was het langzaam tot bezinning komen. Mentaal compleet uitgeput, maar nog altijd in die heerlijke truffel comedown. Fysiek niet meer zwaar en lethargisch, en dus een wandeling gemaakt voor de frisse lucht. Alles buiten had een een prachtige kwaliteit aan zich. De kleuren die nét intenser lijken, de contrast tussen alles die flink omhooggeschroefd lijkt. De wind die zachtjes nog je huid streelt. Hyperbewust zijn van de vogels die al chirpen. Een nieuwe ochtend is alweer aangebroken.

 

Tot slot, alle elektronica in mijn studentenkamer uitgedaan, wat salade gegeten, en de deur goed op slot gedaan. In bed gedoken en bijna 18 uur als een blok geslapen.

 

 

_______________________

 

 

 

Het duurde maanden voor überhaupt weer zin had in een nieuwe trip. Het duurde nog veel langer dan dat voor ik het gevoel had deze trip emotioneel en mentaal verwerkt was. Extreem potente batch P. Tampanesis? Of besloot de truffel dat het de trip was die ik nodig had, en niet de trip die ik wou? Een vraag waarop ik de antwoord eerlijk gezegd niet voor hoef te weten.

 

Ik ben nog steeds enigzins depressief, ik heb nog steeds momenten waar ik intens sociale angsten heb. Ben nog steeds niet 100% bij met mijn financien en academische zaken. MAAR, ik zit tenminste iets lekkerder in mijn vel en kan weer intens genieten van het leven.

 

Uiteindelijk, al dat ik weten moet, is dat psylocine het beste met me voor heeft, het een hulpmiddel is. Alleen ik, mijzelf, kan uit het dal klimmen. De truffel en paddo helpen je alleen op te staan en je de juiste kant op te sturen.