Hier dan mijn tripreportje van vorige week donderdag. Volle maan en een mooie zwoele avond.Ik voelde me goed en had 's middags een boterham gehad, daarna alleen maar thee en sapjes. Mooie dag om de lemon tek uit te proberen met de atlantis truffels die ik al een tijdje in de koelkast had liggen.
Dus met een scherp koksmes 11/2 pakje(22gr.) zo klein mogelijk gesneden, vijf minuten flink in de weer geweest. Het was best een bergje, meer dan ik dacht! (moet dit allemaal naar binnen ) Verse (biologische) citroen erbij en ondertussen olielampje aan buiten, muziekjes uitzoeken (Shpongle op dvd en Transglobal Underground op de MP3 speler)
Na een half uurtje de prut geprobeerd zo achterover te slaan, dit lukte niet. Smerig Dit was echt totaal anders dan de vorige keer toen ik ze gewoon opsnoepte als waren het nootjes.
Gemengd met perziksap ging het wel maar de smaak bleef nog lang hangen.
Toen naar buiten gegaan en maar wachten...en wachten en wachten...
Om 21:10 had ik de citroensmoothie naar binnen gewerkt en na een hal uur nog niks, of toch? Veel heen en weer lopen en om 22:00 uur kwam langzaam het gevoel op.
Ik voelde me op dat moment best teleurgesteld, was dit het nou? Had ik wat verkeerd gedaan?
Langzaam maar zeker begon de trip toch de boel over te nemen. Ik ging op bed liggen en had wel anderhalf uur geweldige visioenen met de muziek van T.U. Wat een fantastische band is dat toch! Elk nummer was een ander verhaal met verschillende kleuren.
Het was de eerste keer dat ik tijdens het trippen een koptelefoon op had en dat beviel erg goed. Na anderhalf uur met tegenzin opgestaan met het idee dat ik toch letterlijk en figuurlijk meer naar buiten moest.
Toen begon het chaotische deel. Ik was erg rusteloos en kon niet lekker buiten zitten. Dit kwam waarschijnlijk ook door de boven en achterburen die ook buiten zaten en nogal luid praatten
Naar binnen en Shpongle aan. Dit was ontroerend mooi, de vrolijkheid, energie en samenwerking van de band!
Toch kon dit niet lang boeien en ik ging weer heen en weer lopen (binnen en buiten) Ik had erg zin om op een goa feestje of Oeral te zijn (daar had ik ook mijn eerste paddo trip gehad) Beetje lopen dansen door de kamer)
Ik herhaalde steeds drie woorden in m'n hoofd en dacht "ik ben nu best wel high"
Het was 00:30 dat de trip al begon uit te werken, ik was helder in m'n hoofd maar de schutting wiegde nog wel leuk heen en weer. (de buren waren gelukkig al naar bed)
Om 01:30 nog wat TV gekeken en wat gegeten. Ik was zo wakker dat ik eraan dacht om maar de nacht door te halen.
Beetje treurig dat het alweer zo snel voorbij was.
Toch maar on 03:00 uur naar bed gegaan en weer fris opgestaan om 09:00
Overall een fijne trip, vooral het deel met de closed eyes visuals. De lemon tek was vies, niet voor herhaling vatbaar.
Volgende keer weer gewoon opkauwen. Plan is ook om het niet meer alleen te doen maar samen en dan het bos in te gaan.
Nou een heel verhaal (voor mijn doen!)
Ik hoop dat jullie het interessant of zelfs leuk vonden!
Groetjes,
Rood
Graag wil ik met een deel van mijn trip met jullie delen. De trip had veel meer in zich dan alleen dit onderwerp, maar zoals jullie medetrippers misschien wel weten sleept een trip van een paar uur je naar alle uithoeken van je geest en emoties, wat nauwelijks samen te vatten is op enkele A4'tjes.
Het was een trip die ik vorig weekend heb gemaakt. Het was een volledige portie van 15 gram (vacuüm/vers verpakking, naam kan ik niet opkomen).
De trip begon zoals elke andere: verwarring, ongemakkelijk gevoel in het begin en toen ging ik op reis...
De tv stond aan en er speelde een willekeurige muzieklijst af met verschillende muziekclips. Het waren gewone nummers, zonder harde muziek er tussen.
Ik begon 'mindfucks' te krijgen (altijd een leuk moment).
Op een gegeven moment belandde ik in een flow van positieve, liefdevolle gedachten, die zover gaan tot je het gevoel hebt bijna 'verlicht' te zijn...denken dat je alles begrijpt en ziet hoe 'goed' en mooi alles is, het hele leven, inclusief de minder leuke ervaringen die we in ons leven hebben.
Het ging zover dat ik dacht dat ik 'God' begreep, ik noem het 'God', niet omdat ik religieus ben, maar omdat dat begrip toch nog iets grijpbaarder is dan 'liefde'. Hoe omschrijf je perfectie? Niet te doen....
Ik zag dat ik God was, net als dat ieder mens dat is, zonder dat we het doorhebben (in nuchtere, rationele toestand). We zijn goden zonder het te weten...en toen brak het moment aan van 'schizofrenie'.
Op het moment dat ik mij realiseerde dat ik God was, net als het hele universum en alles wat zich daarin bevindt ook God is, keek ik naar een muziekclip waar op datzelfde moment iemand knipoogde. Ik zag het als 'teken'. De knipoog kwam binnen als boodschap: "begrijp je het eindelijk?" . Het was een boodschap vol liefde en vrolijkheid. Er was niks engs aan.
En toen ging het helemaal los....ik zag overal berichten in. Ik realiseerde mij dat als wij inderdaad God zijn, dat wij dus tegen onszelf praten wanneer wij tegen elkaar praten en zelfs wanneer wij een gesprek voeren in ons eigen hoofd met onze eigen gedachten. Ik begon boodschappen te horen in de lyrics van de nummers die op tv afspeelde...alles klopte. Ik zag hoe alle lyrics dezelfde boodschap hadden, ze hadden allemaal dezelfde lading en doel: om ons te helpen te ontdekken wie (of eigenlijk wat) we zijn: liefde (God)
De hoeveelheid boodschappen en gedachten waren in zo een grote hoeveelheid en kwamen in zo een snelheid dat ik het amper bij kon houden en het leek alsof ik alles tegelijk 'dacht', terwijl het tegelijk allemaal hetzelfde was.
Ik zag een metafoor hoe het universum en de mens eigenlijk gedachten zijn van 'God'.
Om de metafoor concreter te maken, 'zag' ik deze vergelijking: Zie de aarde als een hoofd (van god), waar wij als mensen de gedachten, emoties zijn die God ervaart, precies zoals onze eigen hersenen werken. Een verzameling cellen die allerlei gedachten en emoties creëren en daardoor 'ervaart'.
Eigenlijk is God een schizofreen in het groot: een verzameling van gedachten en emoties die onderling tegen zichzelf spreken. Wanneer de ene mens tegen een ander mens praat, praat God dus tegen zichzelf in een poging uit te zoeken wie hij nou eigenlijk is. Hij snapt niks van zijn gedachten en zijn gedachten zijn vaak tegenstrijdig en vechten het uit (letterlijk in menselijke vorm). Dit veroorzaakt oorlogen, net als schizofrenie 'oorlog' voert in iemands hoofd.
Elk mens is slechts één gedachte, één visie op zichzelf (Een gedachte van God over zichzelf). Het ging zelfs zover dat het de 'dood' ook verklaarde. Net als in de menselijke hersenen waar hersenverbindingen, gedachten opkomen, veranderen en verdwijnen, zo is dat ook zo met leven en dood. Het doodgaan van een mens is niks anders dan het verdwijnen van een gedachte van God over zichzelf.
Nu ik dit zo terug lees, snap ik heel goed dat mensen deze hele metafoor en al die 'berichten' niet snappen .
Ik realiseerde tijdens mijn trip dat mijn rationele gedachten in oorlog waren met deze 'truffel-logicia' en verklaarde mijn rationele kant zichzelf als 'gestoord'. Dit is schizofrenie dacht ik....je spoort niet. En toen bedacht ik mij dat misschien schizofrenen misschien helemaal niet zo 'gek' zijn als de maatschappij ons wil doen geloven. Wie zegt niet dat 'gekken' juist 'normaal' zijn en de 'waarheid' zien en de nuchtere, 'normale' mensen juist de 'gekken' zijn?
Pffff......ik merk dat ik nu zelf weer effe bij moet komen van mijn eigen gedachten, mijn rationele hersenen trekken dit niet
Ik vraag mij af: Is er iemand die ook maar iets van mijn hele verhaal snapt?
Voor het eerst sinds maanden zat ik weer echt lekker in mijn vel. Deze ontwikkeling was vrij recent, anderhalve week terug was dat nog anders, maar toch voelde het vrij stevig gegrond. Mijn laatste trip was tweeënhalve maand geleden, en eigenlijk kwakkelden al mijn trips sinds zomer vorig jaar nogal, telkens was er een element van schaamte en twijfel, schaamte voor en twijfel vooral aan mezelf. Deze twijfel leek ik nuchter dus eindelijk overwonnen te hebben, maar truffels gaan diep en kunnen alle weloverwogen fundamenten in een paar seconden afbreken. Een echt goede reden om te trippen had ik niet, behalve dan dat ik nog twee porties truffels had die zeer binnenkort over datum zouden raken. Niet de beste reden, maar wie weet steek ik er weer wat van op.
De trip begint
Na 5,5 uur niets meer gegeten te hebben en de laatste 2 uur nog wat bijgeslapen te hebben was het dan tijd. De truffels bestonden uit grote klompen, waardoor het een stuk makkelijker was ze naar binnen te werken. De eerste portie smaakte helemaal niet slecht en was zo snel op dat ik ook de tweede nam, als ik ga wil ik ook goed gaan en de laatste paar keren op 15 gram was het niet meer zo sterk geweest als ik graag wilde. Ik ging in bed liggen, muziek aan, visualizer op. Aangenaam, maar nog geen trip. 40 minuten later vraag ik me af of het weer niet gaat gebeuren, meestal gaat het sneller. Ik schrijf in mijn notitieboekje "Een deken van angst en zorgen die van je afglijdt. Voelt als thuiskomen. De natuurlijkste toestand van Zijn." Dan gaat het opeens snel, ik voel de misselijkheid eventjes en weet dat het niet lang meer zal duren. Ik krijg een apart gevoel in m'n schouders, sluit mijn ogen en het voelt alsof ik naar beneden gedrukt wordt, de psychedelische wezens gaan me weer dingen laten zien. De visuals zijn niet helder maar ze zijn er wel en zoals altijd is het alsof mijn gezichtsveld verviervoudigt is, ook al zijn mijn ogen dicht. Zoveel ruimte! Ik zie kleuren en contouren van kleuren en ik vind het mooi. Het apartste is nog wel het gevoel: ik lig op een tweepersoonsbed maar het voelt alsof ik over het hele bed lig, alsof mijn lichaam dit alles beslaat. Ik voel veel groter aan dan alleen mijn lichaam. Ik lig heel stil en laat de warmte van de deken over mij heen vloeien. Af en toe beweeg ik om te bevestigen dat ik nog leef maar dat blijkt gelukkig het geval. Ik kan zelfs mijn ogen open doen, er zijn geen regels! De trip is begonnen en ik voel me zeer aangenaam. Als ik mijn ogen weer sluit en nog meer tot rust kom vraag ik me af wat er gebeurt als ik me opeens kut zou voelen. Maar dan bedenk ik dat het onzin is om me daar zorgen over te maken. Mensen, zeker ook ik, delen maar al te graag momenten in, labelen het goed of slecht, positief of negatief, maar is het niet het moment zelf dat telt en geen oordeel heeft? Negativiteit gaat vanzelf voorbij, ik zou dan blij moeten zijn dat ik überhaupt emotie voel, dat ik leef en het allemaal meemaak. Want alleen het tegengestelde daaraan, niet-bestaan, is pas echt zorgwekkend. En ik voel me helemaal niet slecht dus waar zou ik me druk om maken? Even later denk ik: 'de mens kan (nuchter) alleen maar lineair denken'. Terwijl het bestaan minstens zesdimensionaal en allesomvattend is. En dan denken mensen dat ze de wereld (kunnen) begrijpen door maar diep genoeg na te denken! Hoe lief!
Eerste vervreemding
Het gaat nu snel en na een korte onderdompeling in de psychedelische wereld, schiet ik die toestand voorbij naar een toestand waarin het leven compleet absurd wordt en ik er totaal geen vat meer op heb. Het begint onschuldig, ik beweeg op rare manieren in bed, lig op de kop met mijn benen boven mijn hoofd en vraag me af hoe ik in deze positie terechtgekomen ben. Maar het is speels en ik vind het grappig. Ik kijk naar de planten in mijn vensterbank. 'Kijk hoe vet die planten zijn!' roep ik, tegen niemand in het bijzonder en begin hardop te lachen. Ik ben trots dat ik ze zo goed verzorg. Dat kan ik wel, denk ik. Wat ben ik toch een gelukt mens; zonder mij zouden die planten daar nu niet staan.
Even later barst ik weer in lachen uit maar het is niet mijn lach – het is de lach van een aap. Maar ik ben toch ook een aap? Of in ieder geval een primaat? Leuk. Weer een tijdje later sta ik opeens balancerend op de rand van de bank. Dit is waarschijnlijk het hoogste punt in de kamer en ik heb hier nog nooit zo gestaan. Ik voel me net Zeus, oppergod, koning van deze kamer. Ik sla mijn armen in de lucht en druk met mijn handen tegen het plafond. Kijk hoe machtig ik kan zijn, dit hier is mijn koninkrijk. De gordijnen staan open dus iedereen zou mij kunnen zien, maar is dat niet juist grappig? In hun schoenen zou ik het ook alleen maar leuk vinden als ik iemand zou zien die werkelijk gebruik maakt van alle plaatsen in zijn of haar kamer en niet alleen op de standaardplekken zit. Weer even later besef ik me dat we allemaal opgedeeld zijn: opgedeeld in mannen en vrouwen. Waarom twee? Waarom niet maar één, of juist nog veel meer? Ik vind het vreemd, snap niet waarom het zo is, maar ergens is het juist wel weer ontzettend grappig. Want ondanks dat we twee verschillende aspecten van hetzelfde wezen zijn, zijn we nog steeds in feite ditzelfde wezen. Mannen en vrouwen kunnen net zo onzeker zijn over henzelf ten opzichte van het andere geslacht. Als beide partijen zo'n onzekerheid hebben, is die onzekerheid dan niet overbodig? Uiteindelijk willen we toch allemaal de ander? (tenzij je op je eigen geslacht valt, maar dan geldt even goed; vanwaar die onzekerheid?) Ik vind het weer zeer grappig allemaal dat zoveel mensen zich hier zo druk over lijken te maken terwijl het eigenlijk heel simpel is. Ook denk ik aan wat ik eerder die dag las, over Cleopatra, over vrouwelijke farao's in het Oude Egypte, wat voor rechten vrouwen toen hadden (en hoe vandaag de dag Egypte van alle Arabische landen het slechts scoort op vrouwenrechten). Hoe kan dat het geval zijn als we gewoon gelijkwaardig zijn, twee kanten van dezelfde medaille? Weird.
Verdere vervreemding
Ik bedenk me dat we als mens (over het algemeen) 46 chromosomen hebben. Raar. Ik raak steeds meer vervreemd van de wereld, ik denk aan Geert Wilders, Mark Rutte, Donald Trump, al die politici. Bestaan zij echt of is het een grote grap? Ik denk aan Marianne Thieme en denk, ha, mijn voorkeur gaat uit naar het mooie. Schoonheid is niet voor niets schoonheid, dat is geen toeval, zo werkt het universum nou eenmaal. Maar toch is er ook veel lelijkheid. Waarom? Ik denk aan herinneringen van jaren terug, aan de middelbare school waarin mijn leraar maatschappijleer vroeg wie zich een Nederlander voelde, wie zich meer een Europeaan voelde en wie zich in de eerste plaats als een wereldburger zag. Ik stak mijn hand op en zei, waarschijnlijk om edgy te zijn, dat ik vooral een Europeaan was. Was dit echt gebeurd, of zit het alleen in mijn hoofd? Wat bestaat er eigenlijk buiten deze kamer? Ik heb het idee dat ik dingen weet, die ik helemaal niet begrijp. Ik kijk op de klok, het is 25 februari 2017, 23 uur. Fijn, maar, hoezo? Dat is ooit zo bepaald en sindsdien loopt de tijd altijd maar door, maar wat heb ik er mee te maken? Ik denk aan mijn zusje, mijn broertje, mijn ouders. Wie zijn zij eigenlijk? Ik weet dat ik bij hen terecht kan, maar nu niet, want nu ben ik de weg kwijt en ik begrijp niets meer. Ik vraag me af of ik niet dood kan gaan zo, maar bedenk dan dat ik daar wel rekening mee zou hebben gehouden, dat dat niet zomaar gebeurt. Bovendien, wat kan ik nu doen om dat tegen te gaan? Ik wil niet iemand opbellen of lastigvallen, bovendien moet ik dan eerst uitleggen dat ik weer truffels gebruikt heb. Nee het zal vast wel goed komen. Bovendien weet ik niet zeker of dit allemaal wel echt is. Herinneringen lijken niet van mij te zijn, ik denk aan studiegenoten en vraag me af of ik die mensen überhaupt wel ken. Ik studeer biologie, maar wat is eigenlijk biologie? Iets met dieren, en iets met leven, maar wat is leven? Als dít leven is, wat is dan niet-leven? Studeer ik eigenlijk wel echt of zeg ik dat alleen maar om mensen voor de gek te houden in de hoop dat ze mij dan met rust laten en ben ik het nu zelf in deze toestand ook gaan geloven? Ik denk me te herinneren dat ik af en toe wel eens tentamens maak en ook colleges bijwoon, maar waarom eigenlijk, met welk doel? Is dat niet net zo goed om de wereld te doen laten geloven dat ik studeer? Terwijl ik eigenlijk vooral bezig ben gewoon mijn leven te leven? Ik heb ook natuur- en sterrenkunde gestudeerd, dat weet ik nog, maar wat is eigenlijk het verschil met biologie? En wat is er dan nog meer? Weer denk ik aan die politici en ik weet bijna zeker dat ze niet echt zijn. Mark Rutte kan toch niet de baas van Nederland zijn? Donald Trump toch niet van de VS? Dit moet toch echt een soort celebrity soap zijn waar ik mee in de war ben? Waarom zijn zij zo belangrijk, toch niet omdat ze zo goed of intelligent zijn? Omdat ze populair zijn? Oh ja, dat komt me wel bekend voor, het gaat er niet om hoe goed je bent als je het wilt maken in het leven, als je maar bekend en populair bent, dan kom je met alles weg, hoe middelmatig of ronduit kut je ook bent. Voor het eerst lijk ik weer iets te snappen van hoe het leven werkt. En ik? Ga ik het redden? Bij m'n studie heb ik zo mijn twijfels, ik denk aan een project dat ik samen met iemand doe en vraag me af of het niet heel zielig is voor mijn partner dat hij met mij samen moet werken. Maar dan bedenk ik me dat ik juist vaak degene ben die het meeste werk doet, die vaak dingen weet en met goede ideeën komt. Hmm, misschien dat ik dan toch wel weet waar ik mee bezig ben. En wat intelligentie betreft, ook dat is geen probleem. Ik hoef niet populair te zijn, benijd Donald Trump niet, ik wil alleen mensen vinden zoals ik, mensen die ook intelligent zijn, smaak hebben, mooi zijn, zich met interessante dingen bezig houden en mooie gedachten hebben. Coole mensen, mensen die cool zijn omdat ze uniek zijn, maar toch ergens op elkaar lijken, in keuzes, in smaak, in hoe ze hun leven inrichten en hoe ze het leven zien, zoals alleen zij dat kunnen zien. Ik denk aan de mensen in mijn leven die eigenlijk helemaal niet zo op mij lijken. Ik heb leuke vrienden en familie, maar echt iemand zoals ik ken ik niet, althans niet persoonlijk. Ik denk aan 'De Ontdekking van de Hemel' van Harry Mulisch, een boek dat ik nu lees, en ik kan geen onderscheid maken tussen de werkelijkheid en het verhaal en de personages uit dit boek. Dat is toch net zo goed echt, waarom zou ik er anders zoveel tijd aan besteden en zoveel mee bezig zijn? Als ik me daar mee kan identificeren, dan is dat toch genoeg?
Selfboost
In tegenstelling tot mijn vorige trips, twijfel ik niet zo sterk meer aan mezelf. Als ik in de spiegel kijk denk ik wel dat ik lelijk ben, maar ik weet dat dat ofwel door de truffels komt, of omdat ik dat gewoon niet goed kan beoordelen van mezelf. Van anderen weet ik dat ik me daar geen zorgen over te maken. Ik heb me al gerealiseerd dat ook qua vaardigheden ik niet onderdoe voor anderen, als ik iets echt wil kan ik dat doel best bereiken. Ondanks de onzekerheid of dit allemaal wel echt is, wat leven nou eigenlijk is, hoe de wereld werkt en of ik dit allemaal wel overleef, ben ik toch vreemd optimistisch over mijzelf als persoon. Ik kom er wel. Als ik zo intelligent ben, dan kan ik me ook wel uit deze situatie redden. 'Vindingrijkheid' zeg ik hardop, alsof dat me zou helpen. Ik ken het woord, maar wat moet ik daar mee in godsnaam? '1+1=2, 2+2=4', begin ik te mompelen, nog meer zinloze informatie. Hoezo? Omdat we dat als mens zo hebben afgesproken? Omdat we zo verrekte lineair zijn? We hadden net zo goed logaritmisch onze wereld in kunnen delen, of hexadimensionaal. Al mijn kennis is gewoon culturele conditionering, ik weet het omdat ik vanaf mijn geboorte dit soort dingen te horen heb gekregen en geleerd werd om dit te reproduceren, maar nu begrijp ik het allemaal niet meer, de verbindende logica ontbreekt, de wereld kan alles zijn en niets, waarom is het dan deze ene vorm? Misschien ben ik toch niet zo intelligent of vindingrijk als ik dacht, want ik heb geen idee wat ik met deze situatie aanmoet. Heb geen idee wat dit alles te betekenen heeft. Waarom heb ik truffels genomen, in feite heb ik mezelf nu verlamd, voor een paar uur uitgeschakeld of buiten spel gezet. Ik praat mezelf moed in door te zeggen dat als straks alles weer normaal is, ik weer gewoon mijn slimme, leuke zelf ben, dat ik het leven dan weer beter begrijp en aankan.
Op de een of andere manier zal ik het toch weer allemaal moeten begrijpen, toch weer meedoen aan de altijd maar draaiende culturele machine, indien ik verder wil leven, indien ik iets wil bereiken. Ik kijk naar de klok en zie dat de minuten verder tikken, de tijd staat dus niet stil, het leven gaat door en dit is waarschijnlijk allemaal 'echt', voor zover er iets 'echts' bestaat. Ik kijk naar het eten dat ik voor mezelf had uitgestald, maar heb niet echt honger. Zou ik doodgaan doordat ik te weinig gegeten heb vanavond? Nee zo snel gaat dat niet, dan had ik wel maatregelen getroffen. Ik drink sinaasappelsap en even later stel ik maar voor om te slapen en hopelijk morgen normaal – en helder – wakker te worden. Voor ik ga slapen moet ik mijn tanden poetsen, dat is weer zoiets dat ik wéét maar niet helemaal begrijp, ja om mijn gebit gezond te houden, maar dat dat het eerste is waar ik aan denk, in deze toestand nota bene, laat voor mij maar weer eens zien hoe diep de conditionering gaat. Ah shit, tandenpoetsen na sinaasappelsap is niet goed, ook dat weet ik blijkbaar. Gelukkig ben ik normaal gesproken heel gezond, dat heb ik toen straks nog in een enquête ingevuld dus het zal wel waar zijn. Een keertje iets minder gezond bezig zijn moet kunnen, zonder dat daar erge consequenties aan verbonden zijn, want dat is nog iets dat ik van het leven weet: er is best veel speling voordat je het echt verpest hebt.
Uiteindelijk ga ik dan slapen, in eerste instantie val ik niet in slaap maar daarna wel en slaap ik aan een stuk door, om tot slot uitgerust wakker te worden.
Het begin van de trip was erg fijn en ik ben blij dat, in tegenstelling tot de laatste paar trips, ik mezelf niet de grond in heb geboord maar juist kon vertrouwen op mezelf en hoopvol was over de toekomst. Ik ben blij met de first-hand ervaring dat leven echt enorm ingedeeld lijkt te zijn volgens culturele opvoeding en dat het evengoed heel anders had kunnen zijn. In het vervolg zal ik echter niet weer een dubbele portie nemen, ik schiet dan blijkbaar toch te ver door, het psychedelische voorbij. Dit heb ik op Hollandia ook al meegemaakt en dit vind ik zelf niet echt heel fijn. Dan neem ik liever het risico op een wat zwakkere, maar wel psychedelische trip met een normale dosis. Ik zou 30 gram Atlantis dan ook niet echt aanraden, tenzij je al veel ervaring hebt en wilt kijken wat het jou te bieden heeft.
