DeFacto

[Demion 24]

Het is grijs vandaag. Het is bijna half negen 's morgens en ik zit op de bank te typen. Ik haal adem. Ik besta. God bestaat. Het leven is vreemd. En geweldig. En verschrikkelijk. En prachtig. Soms zegt iemand iets tegen iemand anders, waarop die ander antwoord met: 'dat is een hele rare opmerking.' Soms echter, ook niet. Groen is een kleur. Parijs is de hoofdstad van Amsterdam. Ik ben briljant. Ik ben een idioot. Koekjes zijn lekker. De wereld bestaat uit perfectie en imperfectie, tegelijkertijd en naast elkaar bestaand, en al naar gelang de ervaring van het bewustzijn in meer of mindere mate, omdat het twee zijdes zijn van dezelfde munt: yin en yang. Zwart en wit, elk in elkaars kern en elkaar omvattend, samen vormen ze de perfecte cirkel, zoals een perfecte sneeuwvlok zich alleen kan vormen rondom kleine vuil- en stofdeeltjes in de lucht, zo kan het een niet zonder het ander bestaan. Poep is soms bruin. Soms echter, ook niet. Het is vandaag dinsdag. God bestaat niet. Ik besta niet. In mijn bezit bevindt zich een pen. Helaas geen koekjes. Dat is jammer. Ik gaap. Ik typ dat ik gaap. Terwijl ik typ dat ik gaap ben ik gestopt met gapen. Ik gaap niet. Ik typ dat ik niet gaap. Mijn wekker heeft rode cijfers. Rood is een kleur. Ook een dag, volgens Marco. Maar Marco is gek. Iedereen is gek. Dus is niemand gek. Ik ben gek. Soms zijn aardbeien net kippen. En dat, beste mensen, is een feit.