Verheftig

[Demion 24]

Ik begrijp dat het voor jullie soms moeilijk, zo niet schier onmogelijk is de ware omvang van mijn briljantiniteit, geniaalderisering en excellentair gedachtenwezen te onderkennen. Dit is niet erg. Op dit niveau van bestaan verkeerd uw weluitgebalanceerde meester der rake fraseerderisatie in een exaltatische opperwezen-complexitering, van waaruit uw gewriemel en gewroeting daar beneden slechts een minzame glimlach op zijn door Adonis uit Eros' kersenhouten graniet gehouwen gelaat tevoorschijn weet te fröbelen. Derhalve gij ooit in de schaduw van de achtergelaten voetafdrukken in het stof van de naweeën moogt verkeren van een geest zo ultimiteiterig, zo welvoldaand en goed bespraakt, met zulk een ruimschotig hart en een glimlach die elke Prodent-fabrikant ter wereld zich instantaan een semi-automatisch mitrailleurpistool in zijner bakkes doet steken, om dan zijn walnotenhersentjes in een lief klein waaiertje tegen een nabijgelegen achterwandje te doen spatten, dan moogt gij, doch ook enkel en slechts alleen maar dàn, zich even kortdurend in die glibberige grijpgrage klauwtjes van u wrijven. Wij, verhevener geesten, zullen zulke frivolitering voor deze ene maal oogluikend van een zekere toestemmigheid voorzien. Wij begrijpen, uiteraard, dat u het zwaar heeft, daar in uw dampend moeras van voortploeterigheden, stinkende lichaamssappen en andere nurksigheid. Laat u maar even gaan. Huil maar even, als dat moet. Echter, troost uzelf, voor zover u tot zulk een hogere levelinering van zelfrealisadatie in staat mag worden geacht, wat ons, oprecht gezegd en wellicht voor u troglodieten enigszins cru onder woorden gevocabuliseerd, sterk onwaarschijnlijk poogt voor te komen, met de idee dat ook u, ooit, wellicht, een fractoïde van een decimaling van een procentatie van het letterlijk volledig onvoorstelbare vermogen waarmee uw anderszins zich zo bescheiden en nederig opstellende auteur van niets anders dan de ene zuivere waarheid zich doorgaans placht te uitdrukken in uw nog wat aapachtig voorschijnende pootjes moogt houden. Eventjes dan. Daarna moogt ge, neen, zijt gij het zelfs aan uw met zweet en zaaddraden en andere zeer onwelriekerige vochtigheden behangen voorouders verplicht om weer terug te keren naar uw dagelijkschen praktijken van het bespotten en ridiculisatoren van uw werkelijk wanstaltig mooie narrator-inspirator. Gij zult dit alles ontgroeien. Zet door, gij moedig mormel. Nog maar een paar eonen van circulair voortrazende tijdseenheden en dan zal ik u welkom heten, hier, aan het voeteneind van de achterzijde van deze dis van diogenesiteit en degeneralisatatie. Tot die tijd: succes.

 

[Spira80 19]

ok