Raspend

[Demion 24]

Een joint roken terwijl de eerste symptomen van een verkoudheid zich hebben aangediend kan een ware martelgang zijn. Met een nog na-houten hoofd van een vrij recent driedaags durend feestje zit men dan des ochtends op de bank wat lamlendig te staren naar de laatste nieuwe en helaas nauwelijks interessante mededelingen van het Grote Boek der Aangezichten, ondertussen voorzichtig met zijn niet meer helemaal voor honderd procent nauwkeurige fijn-motorische vaardigheden pogend een succesvolle fusie tot stand te brengen tussen die eeuwenoude kern-elementen: de vloei, de tabak, en uiteindelijk natuurlijk hare majesteit de godin zelf: marihuana. Heeft men dit ten lange leste samengebracht in een bruingrijze stortkoker van genot, hoeft men ten slotte alleen nog maar de brand erin te jagen. Na zulks met een door flitsen van een zeer nabije toekomst bestaande uit heftig krampende longblaasjes enigszins verzwaard gemoed gingen wij dan over tot het inhaleren van een eerste wolkje prettigheid. Terstond zouden complexe moleculen van een mirakelse mix van nicotine en THC en nog zevenenveertig andere fijne stofjes de strijd aangaan met mijn door dat zo misleidend bescheiden zijnde verkoudheidsvirus ietwat aangetaste ademhalingsfunctioneersysteem. Daar, in de donkere vochtige diepte van mijn long- en ribbenkast overschrijden deze deeltjes van delight de grens tussen buiten en binnen en voegen zich definitief toe aan mijn wezen. Mijn amechtig zwoegende borstkas staat luidruchtig protesterend deze wolkerige aanval toe, en de molekuultjes van machtig mijmeren reppen zich een weg door mijn voortjagende bloedbaan, op weg naar die grote schakelkast daarboven, om aldaar gearriveerd eens wat chemisch-elektrisch feest te gaan vieren. Grote brandende hoeveelheden lichtgroen gekleurd slijm vormen zich a priori in mijn hijg-en-steun-machinatie, en krachtig blaffende hoestgeluiden beuken zich een weg naar buiten, de ruiten doen rammelend en vogels op het balkon in een schreeuwerige paniek doen wegstormend naar de veiligheid van de grote blauwe hemel boven hen, mijzelf aansturend hijgend achterlatend in dit kleine kamertje dat zich steeds sneller lijkt te vullen met grijze rook, slijmspetters en vreemde gedachten. Drugs. Heerlijk.

 

[StonedMonkey 7]

Goed slapen zal je iig wel