Voyager360

Achtergrond informatie
Het is een tijd terug dat ik flink heb getript. De laatste keer was toch echt een mini-dosis, op een doordeweekse dag 3 maanden terug plus minus. Dit was erg interessant, omdat ik zoals altijd weer eens een bakje had gekocht voor maar liefst 15 euro, daar gaat mijn geld. Beter dan geld uitgeven aan coke? Toch... Het is nog slecht nog niet. Truffels dan. In ieder geval, 3 maanden terug die avond, had ik na ploeteren en zweten een tijd weer stage gelopen. Het is altijd ff heerlijk om lichtelijk terug te gaan naar de trip-modus, waarbij alles even wordt losgelaten incl. wat ik moet doen. Maar het was nou niet heel veel, heel sterk, hoewel ik wel even dacht van wie die hand nou was, die aan mijn lichaam vast zat. 
Dit weekend was het weer zo ver. Ik had een bakkie van 10 gram gekocht van Dragon in Adam en heb mij laten aanpraten dat dit minder sterk is dan Atlantis. Snap jij het nog? Ik niet.. want ik dacht dat Atlantis altijd 1 van de lichtere was. Veel plezier met lezen en niet afhaken want heb mijn best gedaan. 
 
Het begin
De hele trip speelt zich af bij mijn neef in een dorp langs de rand van een bos in een woonwijk, met een gras-eilandje in het midden zonder speelrekken. Nadat mijn neef en ik een mannetje die op zichzelf woont, bij zijn huis hadden afgezet in Amsterdam, zijn we terug naar het dorp gegaan, om daar het plan uit te voeren. Ik zal gaan trippen op 10 gram en Jelle is de trip-sitter. Van tevoren heb ik hem info gestuurd over hoe hij het beste zou kunnen reageren om bepaalde voorvallen die zich eventueel zouden kunnen voor doen te voorkomen. 
Rond een uur of zes had ik 7 gram er van op. Niet veel zal je zeggen. Toch was het echt veel. Na tien minuten sloeg het als een bommetje in. Om zes uur begonnen alle gedachtes zich te laten zien. Gedachtes over dat ik de afgelopen tijd appjes naar mensen had gestuurd en hoe ik mijn leven de afgelopen tijd verkeerd heb ingedeeld. Tijden het verergeren van de Dragon, stond de docu aan, die ik op vakantie heb gemaakt, waar je mij dus ziet praten over hoe ik de natuur daar ervaar. Mijn neef en ik keken dus naar de docu. Ik vond het meer dan vreselijk om mijzelf terug te zien, op een scherm en ik vond het meer dan vreselijk om naar mijn stem te moeten luisteren die ik in de trip veel mooier vond klinken dan in de film. Wetende dat ik veel vrolijker ben dan hoe ik constant in de film keek en mijn haar zag er niet uit. Lekker kritisch ben je, zei mijn neef. Mijn neef vond de film komisch.
 
Jelle was tijdens de docu biefstuk aan het eten. Ik vond hem ineens net een soort dier die honger had. Ik dacht wat mooi dat de mens gwn net als andere dieren is, maar dan met bestek. Soms zie ik mensen als goden en godinnen, maar dan denk ik, we zijn maar mensen. Tegelijkertijd dacht ik, we zijn energie in een mensen lichaam. We zijn lichtwezentjes etc, of hoe je het ook wilt noemen. Maar dat zijn we allemaal. Dus zo speciaal is een individu niet, want we zijn niet speciaal of expres hier, we zijn hier gewoon.
De waarneming van Rakker de kat nam ook een andere wending. Ik had het gevoel met Rakker te kunnen praten zonder te praten. Ik had het gevoel dat Rakker mij vertelden, “je mag jezelf zijn, want ik oordeel nietâ€. Ik was er helemaal niet op uit om Rakker te pakken, wat ik normaal wel doe bij katten als ik ze tegenkom. Meestal springen ze dan weg. Hij ging steeds miauwen en toen ging ik terug miauwen. Ik vond Rakker net als iedereen, een levend organisme op deze wereld. Hij vond het juist leuk om bij mensen te zijn, omdat hij iets levends bij hun voelde, beelden ik mij zo in als ik een kat zou zijn. Mensen zijn warm, zacht en ze kunnen je aaien. Rakker is oordeel-loos. Een kat met geen verstand, maar toch enorm slim. Ook het aspect, nieuwsgierigheid kwam hier erg in terug. Jelle zat namelijk ineens met zijn voeten in een bak met soda, geen idee waarom, maar hij hing daar dus in met ze voet. Terwijl ik naast hem op de bank zat destijds, kwam Rakker steeds in de bak ruiken en kijken, toen duwde Jelle Rakker weg, omdat het te heet was voor Rakker. Toch moet hij even een voet in ze bek krijgen van Jelle, zodat hij niet in het kokende water ligt. Toen kwam het aspect, mensen boven dieren naar aan de orde. Mensen behandelen dieren als dieren, omdat het dieren zijn. Want wie krijgt er nou dagelijks een voet tegen zijn gezicht geduwd omdat hij uit een afval-bak eet. Zou je een voet in je gezicht krijgen als je in een stijle waterval wilt springen. Nee, eigen verantwoordelijkheid. Dat is het heftige van mens zijn. Eigen beslissingen en geen voet in je gezicht en toch soms geen verstand hebben en achterlijke fouten maken. 
 
Na een tijdje kwam Rakker bij mij zitten zonder zijn nageltjes in mijn huid te duwen. Hij lag in een rondje op mijn buik gebeuren en ik voelde mij zowat 1 organisme worden met rakker. Zijn hele vacht ademden en hij was zo relaxt en extreem in het nu. Ik jaagde hem niet weg, maar toch ging hij na een paar minuten alweer zelf rondjes lopen.
 
HOUTEN VLOER
Misschien was het omdat ik mij nederig ging voelen. Ik wou niet meer op de bank zitten, want de bank was van leer en ik had geen bank nodig om te bestaan, ik had alleen de aarde en de atmosfeer nodig. En alles wat door de mens gemaakt was vond ik vreselijk, al helemaal om op te zitten. Het mocht wel in de huiskamer staan. Ik begon te planken, buikspieroefeningen te doen en rondjes te lopen op het hout. Jelle begon te zeggen dat ik in Rakker zijn terrotorium zat, wat ik echt irritant vond, want ik geloofde dat hij het irritant vond. Want ik wist dat Rakker het niet boeide. Toch was het gevoel wat ik van de houten vloer kreeg belangrijker dan de opmerking van Jelle over het terotorium. 
 
De televisie
De televisie stond aan. Jelle had een reisprogramma aan gezet met Kris Zegel en Dennis Ding die in een buitenlands land waren. Kris stond stil te presenteren en uit te leggen wat er allemaal te doen was in het land. Tijdens het presenteren liepen er allemaal mensen om hem heen die naar de omgeving wezen en rondkeken. Raar is het dat mensen altijd naar iets buiten zichzelf op zoek gaan. Ze liepen als een kip zonder kop rond, de toeristen dan. De bewoners rookte een peukie of lazen de krant. De krant-lezer is maar gewoon een krant-lezer op deze wereld en meer niet. Ik dacht: "Waarom maakt de krant-lezer zelf niet zijn leven cool?" De krant lezer, leest waarschijnlijk alleen maar dingen over oorlog en bullshit. Ik ging stemmetjes bedenken bij wat de mensen aan het zeggen waren in de omgeving van Kris. “Kijk daar een dooie kip!†Ook zat ik zowat hele gesprekken te voeren met de presentator. De presentator: “Op deze plek kan je maar voor liefst 10 euro per nacht slapen, maar let op, dat je niet bij een hoer naar binnen loopt!†Mijn antwoord: “Ow echt waar meen je niet, neeeeee meeen je nieettt maannnnn serieus.†Het was te komisch hoe serieus hij alles vertelde, terwijl hij misschien maar 1 minuut in die hele winkelstraat had gestaan en er totaal geen affiniteit mee had. Toch kon hij het overbrengen met zijn pretbek. Dennis daarentegen, stond in een onwijs mooie kerk. Wat ik echt geweldig vond. Ik had het idee alsof hij in Amsterdam in een kerk stond, toen hij naar buiten liep allemaal mensen in witte jurken liepen en allemaal andere soorten huizen waren. Ik vond het ziek dat mensen betaald krijgen terwijl ze op reis zijn. 
Toen vond het wel welletjes en begon ik tegen Jelle te zeggen dat er muziek aan moest. Hij had de kleine afstandbediening van Apple, waar je echt makkelijk RSI van krijgt. Ik had daarom erg veel medelijden met hem. Maar ja, et was nou eenmaal zo op deze manier. Ik wou graag het nummer Because van The Beatles. Toen verscheen er op het scherm, ongeveer 100 covers van het nummer, maar geen enkele de originele van The Beatles. Toen had Jelle maar gewoon de Beatles ingetypt en koos ik een nummer die op zich wel leuk is. Eerst had ik nog het liedje Love van John Lennon aangevraagd, maar die was te zoetsappig en die moest dus uit!!! Het werd het nummer: We can work it out. Ik vond het zwaar komisch hoe Paul M. zich stond te vermaken en aan het zingen was. Hij had er echt lol in en je zag aan zijn expressie wat hij wilden uitbeelden: Lol en hoop. Het mooie van de clip vond ik, dat destijds, alles gewoon 1 clip was en niet honderd beelden per seconde achter mekaar geplakt. Ik zag tijdens de clip ook blije gezichten van toeschouwers. Ik realiseerde me dat iedereen opzoek is naar iets wat ze kunnen aanbidden. Iets wat iedereen laat genieten en dat iedereen chil blijft en niet bijvoorbeeld zich gaat uiten in geweld heel diep. Maar juist heel diep in het blije te genieten. De kop van Paul herrinerden me aan het kind zijn. Een kind, wat een liedje speelt en dat doet hij, als een licht veertje, en hij is zo blij, dat is wie wij behoren te zijn. 
Erna kwam het nummer Penny Lane erachter aan. De clip was extreem raar. Uit een steeg kwamen ineens agenten op paarden draven. Toen ik beter keek zag ik de Beatles in apen veranderen. En toen zag ik apen op paarden. Conclusie: in dit leven gaat het er gewoon om, dat apen het met andere apen kunnen vinden. Dat zei ik en Jelle vond dat ik veel muziek kenden. 
Toen kwam de uitreiking van Rihanna en Drake. Rihanna ontving veel complimenten en een prijs over haar cariere. Ze ontving zelfs complimenten over haar kledings-stijl. Dat is nog eens erkenning! Toen had ik meteen zin om Rihanna te kijken, maar er kwam toen een clipje van Lowlands. Een artiest ging ik mensen hun schoenen lopen door het publiek. Weer zo'n dierenrijk geval; zij steeg boven het dier uit. De mensen waren dieren, zij liep over de mensen heen. Mensen wouden zelfs haar schoenen aanraken. Mensen vingen haar op in het publiek tijdens het skydiven. Echt een mooi moment, dit is echt vertrouwen hebben in elkaar. Op totaal vreemde mensen lopen. Zo kwam er nog een clipje voorbij met een vrouw in een raar pakje die ging tapdansen met een hunkie. Ik vond alle mensen in het publiek sperma-cellen die waren gegroeid tot een mens. Maar die eigenlijk niet meer dan sperma waren. Daarom is het motto voor mij: live in a ball or party in a ball.
 
We keken nog de after van lowlands, wat ook magnifique was. Het was erg lekker weer geweest. 
 
Naar buiten
Jelle rookt soms een sigaretje. Die we buiten gingen oproken. Hij dan. Ik stond erbij een keek ernaar. Het was een ziek gezicht. Omdat ik Jelle en mij ineens dieren vond in een groot hok. In dat huis waar wij zaten. Ik zag Rakker die binnen bij het raam stond te miauwen. “Wat zielig hij wilt naar buiten“ dacht ik, maar ik dacht ook, binnen is het veilig. 
Er lag een tak in de tuin. Jelle zij over de tak: die tak lag er ineens! Het was een dooie tak, toen ik de tak ging inspecteren. De tak was van de boom gevallen. Toen riep ik naar Jelle: “de boom is dood†Dat vond ik stom. De tak raapte ik op en begon er andere bladeren mee te vegen. Al snel riep Jelle: “Stop! Zometeen veeg je de bladeren naar binnen!†
Plots begon ik mij zorgen te maken over hoe ik vanmiddag over kauwgom begon. Jelle wou kauwgom uit het raam gooien, maar dat mocht niet van mij. En deed het in een papiertje. Toen ik erover begon, was Jelle het er mee eens. Ik ben sinds het trippen toch wel redelijk meer bewust van de natuur. Daarom roggelde ik in de tuin en zei ik: “roggels zijn nou minder slecht voor het milieu en denk ook eens aan de stratenmaker die die steen helemaal heeft aangelegd, daar ga je toch geen kauwgom op gooien!†Vervolgens wou ik in de roggel gaan staan, hier had Jelle veel bezwaar tegen, omdat ik anders de roggel via mijn schoen mee naar binnen zal nemen. Ik adoreerde mijn rebelse gedrag. Want dit is nou eenmaal een kant van mij die ik moet zien te accepteren.
Na het peukie zijn we weer naar binnen gegaan. Ik ging weer naar de houten vloer waar we Wolfmother, Janis Joplin en andere artiesten gingen kijken. Ook keken we een docu over geld en Ted-talks. Het was leerzaam maar toch erg moeilijk om soms alles te begrijpen. Daarom mocht de tv ook echt niet aan, want daar begreep ik al helemaal niks van. Ik was er heilig van overtuigd dat alles kan en dat je overal heen kan waar je wilt zijn. Dat als je tv kijkt niet interactief mee in de wereld mee doet. Dit kan alleen bereikt worden door in de wereld te stappen en een doel voor ogen te hebben. 
 
Het eind
Ik pakte mijn hoofdje en ik voelde eraan. Ik dacht wat een klein hoofdje heb ik toch, waarom doe ik het hoofdje toch zoveel aan. Teveel nadenken is niet chil. Mijn benen voelde niet als die van mij. Ik zag niet meer dat alles om uiterlijke vormen gaat, maar om hoe ik mij van binnen voel. En dat ik hier dus ook niet te lang stil bij hoeft te staan als mijn haar een dag niet zit. Ik keek naar buiten en ik zag sprookjesland. Mensen dansten over grassen met al hun haren in de wind. Maar alles wat ik zag waren auto''s in de werkelijkheid, geparkeerd naast huizen met lichten aan. Toen ik op mijn buik op de grond lag, zag ik een spiegel van werelden, watervallen. Ik zag dat ik nooit heb bestaan en dat ik ook nooit doodga. Want ik is alleen maar een illusie. Ik is niet meer ik, ik is hoe ik de wereld elke seconde ervaar. De ervaring was mooi en eigenlijk deed niks er meer toe, behalve dat alles mij was vergeven en dat ik moet leven zonder teveel te willen. Ik zag dat er toch niks meer te verliezen valt, want waar ik ga, ik kom nooit uit mijn lichaam wat ik mag wezen. Dus ik ga mijn angst en confrontatie voortaan aan. Dat zou je denken. Ik ben nog steeds een pussy. Ik zag verhalen in het huis van Jelle. Ik zag de houten vloer met alle krassen erop die zich jaar in jaar uit hebben opgestapeld in het hout, voordat het lichaam zich heeft versleten, verslijten eerst meubels. Ik zag dingen die niet in woorden waren te omschrijven. Ik zag dat ik mezelf soms als afval heb behandeld. Ik zag dat ik mij irriteeer aan mij pa die als ik thuis ben mij altijd loopt aan te kijken alsof ik een of ander huisdier ben. Het gaf mij een naar gevoel. Ik zag dat het huis waar ik nu woon niet eens zo fijn is, als ik altijd denk. En dat met minder spullen vaak meer lol in het leven zal kunnen zijn. De waarheid is naar boven komen drijven maarja wat heb ik geleerd? Om gewoon te denken fok it, als er geen liefde is, is er niks. Dus als er voortaan iets is in mijn leven wat ik onprettig vind, komt dat omdat liefde geen voorrang krijgt. 

Ik hoop dat het report duidelijk was een soort van. Bye
 
Zie afbeeldingen: http://imgur.com/C8Y3VHn TAK & http://imgur.com/iGGCfpR KAT

Hi Voyager,
Voor mij zijn de gevoelens en gedachten die je tijdens trips ervaart en nadien beschrijft altijd vrij herkenbaar. Vermoedelijk deels vanwege het feit dat je onder de invloed van truffels een mindset bereikt die voor veel mensen toch een soort van overeenkomt, namelijk het echt stilstaan bij je eigen gedachten- en gevoelsleven, maar ik denk ook te zien dat we beiden op bepaalde vlakken bezig zijn met dezelfde dingen.
Ik had gister nog een gesprek erover met mensen die ik nog niet zo lang ken; hoe ouder ik word, hoe "softer" (in de positieve zin van het woord). Als ik op dit moment terugkijk naar mezelf en hoe ik (vooral in m`n tienerjaren) in het leven stond, valt het me op hoe compleet afgesloten voor andere mensen en vooral hoe ontzettend egoïstisch ik was. Deels heeft dat met ontwikkeling van doen, denk ik. Tieners zijn tot op zekere hoogte in staat tot het beoordelen van hun eigen manier van handelen en denken, dat is ook iets dat mensen met de jaren beter leren (inschatten). Ikzelf ben daar echt een schoolvoorbeeld van: als tiener was ik totaal ignorant en ongeïnteresseerd in het welzijn van andere mensen, tot mijn grote schaamte vandaag de dag. Mijn ouders hebben heel wat met me te stellen gehad en achteraf bezien kan ik, als ik eraan denk hoe ik me destijds naar hen toe heb gedragen, mezelf innerlijk nog voelen ineenschrompelen van spijt. Ik probeer zulke dingen enigszins te relativeren en rationeel te benaderen, maar ik merk telkens dat ik onder invloed van truffels vaak sterk nadenk over mijn ouders en daar ontzettend emotioneel van word. Het is moeilijk om mensen die zo dicht bij je staan, maar tegelijkertijd in sommige opzichten ook zo ver van je af (ik ben in mijn volwassen leven een heel andere manier van leven gaan leiden dan mijn ouders) nog objectief te kunnen zien.
Ik denk dat datzelfde dat ook in grote mate voor jezelf geldt: ik vind het heel moeilijk om mezelf van een afstandje te kunnen bekijken, hoewel truffels me enorm helpen bij zelfinzicht en -acceptatie. Ik vraag mezelf ook vaak af: ben ik oprecht? Ik wil heel graag oprecht zijn, maar vaak overvalt me het gevoel dat ik dat niet ben, dat ik een toneelstuk loop op te voeren, voor mezelf, voor de wereld. Dat ik van nature enorm egoïstisch, misschien zelfs laaghartig en leugenachtig ben. Als ik om me heen kijk zie ik op donkere dagen veel van dat ook in andere mensen terug: mensen gunnen elkaar niks, mensen zijn eigengereid, mensen zijn slechts uit op zelfverrijking in alle mogelijke opzichten. Ik denk regelmatig na over de vraag of mensen echt zo zijn. Ik heb een blauwe maandag theologie gestudeerd (hoewel ik overigens zelf vrij wars ben van de gangbare religies) en daarin interesseerde het vraagstuk in de christelijke dogmatiek omtrent de erfzonde altijd enorm. Zijn mensen van nature slecht, zijn mensen van nature geneigd tot zondigen? Wat is eigenlijk zondigen überhaupt? Wie bepaalt wat goed en slecht is, is daar niet een groot grijs gebied in aan te brengen?
Anyhow, ik dwaal wat af .. Wat ik nastreef, is een oprecht leven te leiden en zodoende mezelf te leren zijn (met al m`n flaws inbegrepen). Ik hoop en geloof in het goede in mezelf en in het goede in ons mensen. Ik denk echter ook dat alles een reden heeft en dat iedereen een bepaald nut dient, ongeacht wie je bent. Of alles voorbestemd is weet ik niet, maar steeds vaker overvalt me het gevoel dat dingen precies zijn zoals ze moeten zijn. Voorspoed, tegenslag, het leidt allemaal tot "iets", tot het volgende. Voorbeeld uit mijn eigen leven: een aantal jaar geleden zat ik een beetje op een dood spoor, net een jarenlange relatie beëindigd met alles wat daarbij kwam kijken, namelijk weer alleen wonen, veel gezamenlijke vrienden verloren, alleen in een andere stad. Vervolgens solliciteerde ik op een functie die ik best graag had willen hebben en die uiteindelijk ook aan m`n neus voorbij ging. Donkere wolken pakten zich samen, zat destijds behoorlijk in de put. Dat heeft er echter toe geleid dat ik besloot te emigreren, haast vanuit een soort wanhoop of opwelling, noem het vluchtgedrag. Beste keuze van de afgelopen jaren! Heeft tot allerlei goede dingen geleid: hele leuke baan, veel ontwikkeling in mijn persoonlijke leven, nieuwe mensen leren kennen en als kers op de taart heb ik een fantastische relatie (mede door die relatie realiseer ik me dat er wel empathie, zelfloosheid en bovenal heel veel liefde in me schuilen).
Als een soort van hart onder de riem: ik heb veel respect en bewondering voor de manier waarop je in het leven staat en nadenkt over dingen. Don`t worry too much and enjoy. Je bent jong, je bent waarschijnlijk gezond, het leven is (vooral voor ons rijke westerlingen) één groot feest met nauwelijks grenzen aan de mogelijkheden (ook iets dat ik heb geleerd na het verlaten van Nederland). I know, easier said than done. Ah well, at least we can try ..
P.S.
Excuses voor het 1. erg lange en 2. wat onsamenhangende comment boordevol mogelijk ongewilde adviezen ..

Wie: Een vriend en ik, 2e trip voor hem, 22e voor mij
Wat: Allebei 15 gram Tampanensis
Waar: Buiten in de natuur en thuis (kamer in studenthuis)
 
Mijn enthousiasme voor truffels deel ik graag en zo heb ik er een vriend in weten te praten, een hele tijd terug al. Deze vriend P had een aantal maanden terug zijn eerste truffeltrip gehad en dit was hem goed bevallen. We wilden het graag een keer samen doen en daar leek het nu dan eindelijk de tijd voor. Omdat hij binnenkort gedurende langere tijd naar het buitenland gaat leek het ons het best om daarvoor een keer te trippen. Ik voelde zelf niet echt sterk te behoefte om te trippen, ook al was de vorige keer een maand geleden. Maar aangezien elke trip leerzaam is en ik nog nooit spijt gehad heb van een trip dacht ik ook niet dat het kwaad kon, so let's take some truffles
 
Start
We starten in mijn kamer en zoals altijd is het begin vrij vervelend (lichamelijk). Ik begin mijn kamer niet zo heel chill te vinden (beetje saai) en stel voor om naar buiten te gaan. We lopen naar buiten en zodra ik de eerste aantal stappen buiten zet en de open lucht boven me zie realiseer ik me weer hoe sterfelijk ik ben, dat ik een wezen ben met een lichaam, afgezonderd van het geheel. Typisch outdoor truffel gevoel en de wereld is weer omgetoverd tot een sprookjesachtige wonderwereld, alles ziet er weer ultra-HD uit met intens prachtige kleuren die uit een heel groot scala aan tinten bestaan. P ziet nog niet veel anders al is zijn trip al wel subtiel begonnen. Zou dit gewoon met ervaring komen of zijn de effecten gewoon zo verschillend per persoon? Mijn broertje heeft ook nooit dingen zo anders gezien zoals ik het vrijwel elke keer onder invloed zie. Nouja, maakt ook niet uit, zal vast nog wel komen. Ik loop wat snel en neem niet de tijd om van de prachtige natuur te genieten, ik heb dit gebied ten slotte al vaak genoeg gezien. Dan bedenk ik me dat P hier voor het eerst is en ik voel me schuldig dat ik er zo snel doorheen loop. Ik probeer het iets rustiger aan te doen maar ik voel me nog steeds niet tot rust, ik wil graag de bestemming bereiken. Ik begin me slecht te voelen hierover, des te meer omdat P vol verwondering om zich heen kijkt en mij in alle vertrouwen volgt.
 
Er verschijnt een oerwoud voor ons en ik geniet volop terwijl ik hier door heen loop. Dit is leven, dit moet ik vaker doen. Ik ben compleet in mijn element. Daarna komen we aan op de plek waar ik graag naar toe wilde en het is onbeschrijflijk mooi. Het is een goed beschutte vijver, vlakbij maar toch afgezonderd van de buitenwereld. De grond is nat, maar we kunnen gehurkt zitten, ik zeg dat ik hier wel wil blijven en P gaat akkoord. In het water bevinden zich vissen, meerkoeten en eenden, al zijn de meeste een eindje van ons vandaan.
 

Dit is de plek, al is de foto van een jaar eerder.
 
The roast begins…
Ik geniet van de mooie omgeving en de filosofische gedachten beginnen zich op te stapelen. Ik denk na over wat echt belangrijk is in het leven, liefde. Liefde in wat je doet, liefde in wat je naar anderen uitstraalt, liefde voor anderen, liefde voor jezelf. Toch is dat niet waar ik mijn prioriteiten leg en ik besef me dat ik veel meer met andere zaken bezig ben, zaken van het ego. Dit weet ik eigenlijk donders goed, dit is niet mijn eerste trip. Maar toch houd ik mijzelf die illusie voor, waarom eigenlijk? Ik zie dat alles voor me extreem mooi is en denk aan alle problemen die mensen kunnen hebben. Ik denk aan het programma 'Locked Up Abroad' waar mensen in een buitenlandse gevangenis belanden vanwege drugssmokkel, vaak omdat ze er in geluisd of erg naïef zijn. En ik denk aan de emotionele herenigingen met familieleden na hun vrijlating. Ik zie het helemaal voor me en besef me dat ik zelf ook al heel lang mijn familie niet meer gezien heb, dat ik nu graag hier gezeten had met mijn moeder, genietend van de mooie natuur hier. Ik begin emotioneel te worden en voel de tranen in mijn ogen. P zit achter me en als ik tegen hem praat en hem aankijk lijkt hij niets door te hebben van de tranen op mijn ogen. Valt het gewoon niet op, wil hij er niet op ingaan of zijn de tranen imaginair? Beter zo, en ik kijk weer naar de vijver. Ik denk aan mensen die niet perfect zijn, althans niet in mijn systeem van waarde-oordelen. Zij verdienen ook liefde, toch geef ik ze dat vaak niet. Ik zie vlakbij een moedereend voorbij zwemmen met haar jonkies en vraag me af hoe mensen ooit zulke dieren kunnen eten, of kunnen verjagen uit hun leefgebied door bomen te kappen en gebouwen te bouwen. Maar ik besef me dat ik hier ook indirect aan bijdraag, ik eet dan misschien geen vlees maar gewassen hebben ook grond nodig, ik woon zelf ook in een gebouw, studeer in, werk in en bezoek gebouwen. Ben ik dan niet even schuldig? Veganistisch leven is voor mij makkelijk maar dat is niet voor iedereen zo en er zijn genoeg gebieden waarop ik meer en beter zou kunnen doen. Zet ik mij actief in als vrijwilliger, ondersteun ik instanties die natuur beschermen, instanties die andere mensen helpen? Nee, ik kies wat voor mij makkelijk is, waar ik zelf profijt van heb en wat toevallig zo uitkomt of op mijn pad beland. En oordeel over mensen die andere keuzes maken. Pff, ik ben geen haar beter dan anderen, ik ben zelfs erger omdat ik anderen veroordeel voor het leven van hun leven.
 
Dit zijn geen fijne gedachten maar ik weet dat het de waarheid is. Nu ga ik het krijgen denk ik, dit is pas het begin. Truffels zijn harde leermeesters, maar ze liegen over het algemeen niet. Dus ik sluit mij niet af voor wat er komt en onderga alle zelfkritiek. Er is een hele waslijst aan onderwerpen, maar waar het telkens op neerkomt is dat ik de idealen die ik zelf zo hoog houd niet naleef, laat staan belichaam. En dat terwijl ik anderen mensen veroordeel voor het niet naleven van deze idealen. Zo vind ik het belangrijk dat er veel natuur is, maar de natuur waar ik nu ben, op 5 minuten loopafstand van mijn kamer geef ik niet de respect die het verdiend. Ik ben vaak minachtend over de Nederlandse natuur, want het is bij lange na niet zo exotisch als bijvoorbeeld een regenwoud. Ik ga er af en toe heen als ik trip, maar niet zo heel vaak als ik nuchter ben, althans niet specifiek voor de natuur. Als ik het echt zo belangrijk vind, waarom doe ik er dan niets mee? Waarom kom ik niet in actie om meer natuur te behouden? (naast passieve manieren). Ik ben een fraudeur, loop naast mijn schoenen en in plaats van dat ik weer in mijn schoenen probeer te lopen, de idealen probeer te belichamen die ik het meest belangrijk vind, bekritiseer ik andere mensen die anders denken. In de tussentijd doe ik een hoop dingen waardoor ik mij beter over mijzelf voel. Zo sport ik regelmatig met als doel mijn lichaam om te vormen tot die van Zeus. En iedereen die niet zo'n lichaam probeert te bereiken verwaarloost zichzelf in mijn ogen. Hoe ontzettend arrogant en oppervlakkig, omdat ik toevallig zo weinig verplichtingen en verantwoordelijkheden heb dat ik regelmatig kan sporten en gezond kan eten betekent nog niet dat dit voor iedereen geldt, of überhaupt dat mensen dat zouden willen. Waarom zouden ze eigenlijk, wat maakt het uiteindelijk nou uit hoe je lichaam gebouwd is, als je maar een leuk persoon bent? Ik kon mijzelf bijna in derde persoon zien en natuurlijk is mijn lichaam niet perfect en denk ik constant aan verbeteringen, verbeteringen die ik door meer te sporten zou kunnen bereiken. Maar ben ik pas na die verbeteringen een waardig mens? Geschikt voor een relatie? Ik zou nu toch ook al een leuke jongen moeten zijn. Ik kan niet eeuwig blijven wachten tot ik het ultieme lichaam heb, sowieso zal dit ideaal altijd wel verschuiven, maar zelfs dan zou het niet het beginpunt moeten zijn van mijn leven, ik zou nu al alles moeten (kunnen) doen wat ik zou willen.
 
Terwijl ik mezelf mentaal flink aan het afkraken ben heb ik weinig oog voor P. Hij lijkt zich te verwonderen over de omgeving, elk takje, elk blad. Hoe oprecht, mij boeit het niet meer, ik ben lekker egoïstisch bezig door alleen maar over mijzelf na te denken. Wat een klootzak ben ik toch. Er zijn een aantal punten waarop ik het echt wel gehad had met al deze negatieve gedachten en ik eigenlijk voor wilde stellen om weg te gaan. Maar als ik P zie zou ik dat niet eerlijk naar hem toe vinden dus ik blijf hier maar zitten. Ik sluit mijn ogen en zie dansende geometrische vormen. Ja ik ben zwaar aan het trippen, maar gezien de locatie en omdat P vlakbij is wil ik dit keer niet mijn ogen sluiten en een andere wereld in stappen. Ook al ben ik wel een beetje klaar met deze wereld waar ik nu ben en een ontzettende hypocriet blijk te zijn. Ik ben bang dat ondanks dat ik niet zoveel laat merken ik P's trip negatief beïnvloed met mijn negatieve gedachtegang. Maar hij lijkt onaangedaan en compleet op te gaan in zijn eigen wereld. Misschien is het wel zijn schuld denk ik, ik ben nog nooit zo slecht gegaan en nu opeens wel. Hoe goed ken ik hem eigenlijk? Het zijn destructieve gedachten, maar ik heb ze wel en ze passen goed in deze stroom van zelfhaat dus ik veroordeel mezelf op dit moment niet eens dat ik ze heb. Nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor.
 
Bezorgde eend
Op een gegeven moment gaat het regenen maar we worden niet nat, de boom boven ons houd ons droog. 'Hoe bijzonder. Eigenlijk is de natuur hier heel geschikt voor.' merkt P op. 'Inderdaad.' denk ik, en ik ervaar een kleine break van mijn eigen roast. De natuur lijkt zich wel te redden, ook zonder het pathetische excuus dat ik mijzelf noem. We zitten hier inmiddels al een tijdje en van binnen ben ik al behoorlijk gesloopt, wat rest is een instabiel wrak. De moedereend zwemt het water over, gevolgd door haar jongen, op zoek naar een plek om te gaan schuilen. Als goede moeder zorgt ze ervoor dat al haar jongen de overtocht halen en ze allemaal veilig de droge plek bereiken. Ze is behoorlijk dichtbij en kijkt een heel klein beetje wantrouwend naar ons, twee jongens die hier al een hele tijd zitten, naar dit mooie plekje starend. Maar het wantrouwen maakt plaats voor medelijden en legitieme bezorgdheid, ze kijkt me aan en ziet dat ik mentaal ingestort en uiterst emotioneel ben. Ze verschuift de aandacht van haar jongen naar mij en kijkt alsof ze nadenkt of ze 112 moet bellen omdat het duidelijk niet goed gaat met mij. Ik besef me hoe messed up de situatie is, ik maak me zorgen over dieren en natuur maar ik ben zelf compleet de draad van mijn leven kwijt en zou me eigenlijk daar meer zorgen over moeten maken, de dieren en natuur lijken zich wel te redden. Tegelijkertijd verbitteren en versterken mijn gedachten over dat dieren zoveel meer waard zijn dan ze krediet gegeven wordt. Natuurlijk ben ik aan het trippen en natuurlijk is hier sprake van een grote portie projectie, maar de uitdrukking in de ogen van de eend en haar lichaamstaal spreken boekdelen. Al het leven is verbonden en we zouden hier samen voor op moeten komen. Als al haar jongen de vijver verlaten hebben kijkt ze me nog even als een bezorgde moeder na en verlaat dan zelf ook de ruimte.
 
Ik wordt weer behoorlijk emotioneel en zie dat het leven zo ontzettend mooi kan zijn maar dat ik er op de een of andere manier volledig naast grijp, dat ik het compleet verkeerd doe. Maar in plaats van antwoorden te vinden op hoe het allemaal wel zou moeten krijg ik alleen maar de afbraak van alle ideeën die ik voor waar aanhield, geen enkel geloof is volledig smetvrij meer en het voelt alsof het huis dat ik de afgelopen jaren binnen mijzelf gebouwd heb volledig met de grond gelijk is gemaakt, waarbij ook de fundering gesloopt is. Het is nu wel genoeg geweest en ik stel dan toch voor om weer terug te gaan. Ik zit nog steeds in een zelfdestructieve bui en probeer het zoveel mogelijk te maskeren voor P. Dan realiseer ik me dat ik al deze zelftwijfel en met name alle veroordelingen van mezelf toch echt wel zat ben. Fuck it. Ik ben geen heilige, ik ben zeker niet perfect en ik zal het nooit zijn. Maar alsjeblieft, al dit judgmental gedoe doet niemand goed, dus ik laat het varen en zet het van mij af. Misschien dat dat de les was, om niet judgmental te zijn, niet naar jezelf en niet naar anderen. Er is een uithangend takje boven mij en ik tik het aan op een speelse manier. 'Het leven is een spel, weet je nog?' zeg ik in gedachten tegen mezelf. Jij kiest wat je denkt en wat je doet, dus waarom zou je er zo'n drama van maken? Ik voel me al weer beter al voel ik me nog steeds een grote hypocriet. Ik kan zelfvertrouwen veinzen, maar eigenlijk ben ik het niet waardig en lieg ik tegen iedereen als ik dit doe. Ik vind mijzelf zo ontzettend lelijk en denk terug aan vroegere sociale interacties met anderen, eigenlijk heb ik geen idee wat ik doe of hoe dit zou moeten. Ik ben een freak, een outcast, hoe kunnen anderen ooit met mij omgaan? Hoe heb ik P ooit getricked in te denken dat ik een goed of interessant persoon ben? Hoe heb ik ooit durven dromen dat ik ooit een meisje zou vinden die mij leuk vindt? Hoe kunnen mijn ouders en vrienden niet inzien dat ik een gigantische waardeloze loser ben?
 
Comedown
Eenmaal thuis aangekomen zijn dit soort gedachten nog steeds aanwezig, maar in de comfort van mijn eigen kamer durf ik mijn ogen wel te sluiten en me voor de verandering weer even te focussen op de mooie en interessante geometrische patronen die ik zie wanneer ik mijn ogen sluit. Dit is fijn, maar het is al te ver in de trip om mij echt te laten gaan. De muziek klinkt goed, en ik probeer toch nog even van de laatste fasen van de trip te genieten, ook al voel ik me nog steeds een beetje mentaal afgebroken en kapotgemaakt. Dit begint wel langzaam te verdwijnen en ik begin weer mijn normale, tevreden zelf te worden. Nu lijkt P het zwaar te hebben, hij gaat op bed liggen en ik zie dat hij het zwaar heeft. Het lijkt alsof hij zwaarder gaat trippen terwijl mijn trip afzwakt, alsof hij zich slechter begint te voelen nu ik me weer beter voel, zouden we elkaars negatieve energie absorberen? Lijkt niet echt een gezonde relatie zo, maar heel egoïstisch gedacht ben ik blij dat ik er nu dan toch weer van af ben. Nee zo zal het wel niet werken, ik realiseer me dat ik een ontzettend slechte tripgenoot geweest ben deze trip en voel me schuldig aangezien dit pas zijn 2e keer was en ik er altijd zo enthousiast over vertel, om vervolgens mijzelf volledig af te sluiten en bad te gaan. Dus ik probeer zo behulpzaam en aardig te zijn als oprecht is, maar besef me goed dat dit iets is waar hij zelf weer uit moet komen en zelf mee moet dealen. Dat is uiteindelijk het hele punt van truffels en ik besluit dan ook om er nu niet op in te gaan, dat had ik ook niet fijn gevonden toen ik zelf slecht ging. Omdat mijn trip al voorbij is heb ik het idee dat P zich bezwaard voelt dat hij er nog niet uit is. Het is allemaal niet ideaal zo en ik bedenk me dat trippen een stuk makkelijker is wanneer ik het alleen doe, dan heb ik maar weinig waar ik rekening mee hoef te houden. Het was voor mij totaal geen plezierige trip en ik realiseerde me nu al dat ik maar zeer weinig met de gedachten en 'inzichten' kan die ik gehad heb. Deze zullen mij gegarandeerd niet verder helpen in mijn leven (behalve minder judgmental zijn). Denkbeelden waarin ik zelf het leven niet waardig ben heb ik vaak genoeg gehad in mijn tienerjaren en hier is nog nooit iets goeds uit gekomen, totdat ze vervangen werden door leukere en betere denkbeelden en ik veel intenser van alle geluk en voorspoed kon genieten. En ja ik waardeerde mijn normale toestand extra toen deze weer verscheen, maar of dat het waard was? Wat ik wel absoluut geleerd heb van deze trip is dat ik minder veroordelend moet zijn naar anderen toe en best mag realiseren dat ik net zo goed imperfect ben. Dat iedereen zijn eigen ding doet en dat niet per se hoeft te matchen met de dingen die ik het meest belangrijk vind. En ook dat ik misschien iets minder luchtig moet doen over trippen met anderen. Het blijft natuurlijk een enorm persoonlijke reis.
 
Nabespreken
Toen ook P uit de trip was hebben we het uitvoerig nabesproken, opnieuw buiten, vlakbij een prachtig kanaal op loopafstand. Hier kon ik dan wel weer flink van genieten en we hebben ook echt goed gepraat. Het voelde eindelijk compleet oprecht, zuiver. Ik was weer gereset naar de normale, gelukkige, blije en zelfverzekerde gast die ik voor de trip was, zonder bagage. Ik realiseerde me dat het niet realistisch is voor mij om bepaalde idealen actief na te streven, dat ik van binnen toch ook graag voor mezelf kies in plaats van voor anderen. En dat ik daar vrede mee heb, maar dat het voor iedereen en zeker ook voor mij een stuk beter zou zijn om daar gewoon eerlijk in te zijn. Ik begon eindelijk goed te begrijpen waarom 'nice guys' vaak gefriendzoned worden en van onoprecht zijn beticht worden. En als er een ideaal is waar ik veel waarde aan hecht, dan is het wel oprecht leven, naar je ware zelf. En ik merkte dat dit in conflict kwam met ideeën over liefde naar anderen. Ik zou al mijn geld weg kunnen geven aan anderen, mijn hele bestaan kunnen wijden aan het helpen van anderen, maar niets is fouter dan jezelf wegcijferen. Als iedereen dit zou doen zou niemand oprecht gelukkig zijn. Ik begon mezelf weer te waarderen voor wie ik was, klootzak of niet, in ieder geval ben ik oprecht. P blijkt een stuk vriendelijker karakter te hebben, oprechter in zijn aardigheid. Maar dat is juist ook prima, iedereen zijn ding, ik weet van mezelf dat ik niet zo ben. Nogmaals het was geen fijne ervaring en in veel opzichten heeft deze trip me niet merkbaar verandert, omdat ik na afloop weer de persoon van de laatste tijd ervoor was. Maar het heeft me wel door alle leugens en illusies die ik mezelf bewust of onbewust aanpraatte laten kunnen prikken. Ik heb nu veel duidelijker voor ogen wie ik echt ben, waar ik me echt goed bij voel (echt mezelf zijn) en ben een stuk bewuster geworden van dit hele proces. Al met al geen hele fijne ervaring, maar toch wel heel erg leerzaam. Ik had P meer ruimte moeten geven want hij had zeker beter verdiend, maar het was voor mij te zwaar om naast mijn interne strubbelingen ook nog eens aan anderen te denken, tijdens de trip was ik in dat opzicht compleet uitgeschakeld.
 
Tot slot, na alle zelftwijfel deze trip en ideeën over dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor anderen heb ik de dag na de trip een superleuk meisje ontmoet, haar nummer gekregen, de dag daarna met haar afgesproken en de dag van mijn leven gehad. Inmiddels twee maanden en een hoop geweldige nieuwe ervaringen verder en het blijft superleuk samen. Het lijkt ongerelateerd, maar het toont maar weer aan dat ook truffels er naast kunnen zitten.

Eyyy Voyager,
 
Dat heet hypocriet wat je omschrijft over gedrag. Nee maar ik geniet altijd van jouw trip-reports, lekker persoonlijk. Sommige mensen omschrijven alleen maar, dat ze kleurtjes hebben gezien etc. Maar ehh is het niet juist goed geweest dat je met iemand samen was, misschien bracht dit je weer andere inzichten tot zover je die hebt. Vind het overgerens (dat woord kan ik niet spellen) wel spacend dat je constant weer die vibes hebt, hoe vaak je ook hebt getript, van de ontdekking die je steeds weer opnieuw opdoet. Dat je zegmaar sterfelijk bent en dat illusies wegvallen. Dat in het algemeen een mens misschien telkens weer illusies voor ze kiezen krijgt. Daar van sta ik ook altijd versteld. Voordat ik ga trippen is het echt zo, nu kan ik het wel aan en dan wordt ik weer in het diepe gegooid. Ik ga binnekort ook maar weer eens hoop ik tijd niet gedaan. Groetjes Rijkiedijkie

Zo dan, mijn eerste verslag alhier, niet mijn eerste ervaring met truffels maar wel voor het eerst t opschrijven ervan.
Bor is de naam en ik ben een man van 47 jaar,, ff voor de beeldvorming.
 
Afgelopen maandag voor de tweede keer Atlantis truffels gebruikt, daarvoor meerdere keren Mexicana's ( ook leuk maar wat te mild voor mij)
 
Voorbereiding:
Laatste maaltijd had ik rond het middaguur gehad en rond 15 uur nog een klein soepje. De truffels wat fijner gesneden en gemengd met een halve mok warm (niet te heet) kraanwater. rustig ervoor gaan zitten (inmiddels 20 uur) en toen ingenomen. Vooral goed op kauwen en af en toe een slokje water om het weg te spoelen en na zo'n 5 minuten zat het allemaal op zn plek.
 
Setting:
lekker in mn eigen huisje, alleen. kaarsen aan en een groot glas Cola (light)
meestal gaat gelijk de muziek aan, lekker trip-hop ofzo maar dit keer dacht ik het eens te willen ervaren in 'stilte'
 
Zo rond 20.30 uur begon ik al aardig wazig...of eigenlijk heel helder te worden, mn kamer was ook nog goed verlicht door het binnenkomende daglicht. Alles werd helderder en ik nam plaats in mn grote luie leren stoel (schapenvacht erin alles
Een slok Cola en een sigaret en het was volledig 'game on'! 
 
De stilte werd gevuld met een soort van 'zoemend' geluid in mijn hoofd, leek ook wel op n horde insecten die zich boven mij bevond. Normaal trip ik zegmaar met de muziek mee maar nu ontstonden er spontaan geluiden in mijn hoofd. de kamer begon te 'ademen' en kleuren melden zich aan in diverse pastels, er ontstond een soort van verlaagd plafond van kleuren/patronen en ik kreeg het idee dat ik niet meer alleen in mn kamer was maar voelde aanwezigheid op enkele meters verwijderd van mij. Die aanwezigheid werd nog versterkt door golven van liefde die ik ervoer, prachtig mooi!
 
Diep in de trip ontstonden allerlei vragen bij mij en daar kreeg ik ook allemaal antwoord op. Teveel op allemaal op te schrijven maar ik zag bv hoe mijn zoon mij en zijn moeder bij elkaar had gebracht, zeer bijzonder en ik voelde mij ongelooflijk dankbaar en sprak dat ook hardop uit. Zo ging het maar door..allerlei voorvallen uit mijn leven kregen verband.
 
Met vlagen ging ik er heel 'diep' in. Mijn ademhaling en hartslag leken haast stil te staan zodat ik af en toe een flinke hap lucht nam en eventjes met mn hoofd schudde om ff terug op aarde te komen, af en toe een sigaret is dan ook zoo lekker! Bij vlagen was ik los van mijn lichaam, zegmaar een halve meter boven mijn stoel. alles in de kamer trilde inclusief ikzelf, alles leek één, het was meer dan fantastisch en ik ben er heilig van overtuigd dat dit een diepe spirituele ervaring was!
 
Het hele vraag en antwoord 'spel' duurde zo'n 3,5 uur, daarna met gesloten ogen nog vele mooie dingen gezien, naar bed gegaan en heerlijk geslapen. Volgende dag voelde ik mij compleet 'Reset' 
 
Eerder dit jaar had ik mijn eerste Ayahuasca ervaring gehad (waanzinnig fantastisch) en ik moet zeggen dat deze Atlantis toch ook wel aardig in de buurt komt qua intensiteit.
 
De truffels laten mij de magie van het leven zien en ook de schoonheid en energie van moeder natuur, het heeft mij laten zien dat dood niet dood is en dat alles altijd doorgaat en alles altijd één is.
 
Diep dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen!
 
Bedankt voor het lezen en graag tot een volgende keer,
Bor
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Serieus een prachtig report!
 
Perfect dat de truffels echt precies met je doen wat ik altijd aan mensen probeer uit te leggen (maar bijna nooit lukt omdat ik het niet zo goed verwoord).
 

Dat heb ik ook bizar vaak, sowieso dat het meer is dan gewoon geluid, maar echt een onmenselijk "alles".

Morgen mn eerste keer. Hoe voel jeje de volgende dag? Hoop niet net zoals xtc word ik altijd zo depri van xD

Hi Voyager360,
 
Wat je beschrijft is heel herkenbaar en ik ben eveneens altijd een eenling geweest. Mede door mijn HSP en HSS (High Sensitive Person en High Sensation Seeker) om gelijk maar even een maatschappelijk labeltje om mijn nek te hangen.
 
Ik weet niet hoe oud je bent, maar zoals je zelf al beschrijft, het 'verlicht' zijn, dat zijn jouw eigen 'levenslessen'. De één krijgt ze nooit, sommigen op latere leeftijd en anderen heel vroeg, maar kunnen er dan niks mee. Dat de meeste jonge mensen er niks mee kunnen, komt doordat we dat soort zaken niet meegeven/krijgen vanuit/door onze opvoeding. Leeftijd heeft er niet altijd wat mee te maken, maar speelt meestal wel een grote rol. Zoiets als 'leeftijd' is vanuit de kracht van het 'zijn' compleet neutraal en is feitelijk een door mensen verzonnen noodzakelijk (winstgevend) gegeven binnen deze maatschappelijk verantwoorde maatschappij, maar dat even terzijde. Jouw gevoelens (de vraag of je meer kan zijn of meer kan doen) die je mooi omschrijft worden gevormd door je omgeving, je vrienden, je familie en natuurlijk door de maatschappij in zijn geheel of beter gezegd, het collectief denken & doen. Behoorlijk wat mensen staan er tegenwoordig niet meer bij stil waar 'hun' gedachten vandaan komen of wat ze er mee moeten/kunnen doen. Zij accepteren leven zoals het is, zoals het komt en zijn bezig met overleven, in plaats van te ontdekken en te creëren wat echt leven is of wat het kan zijn. 
 
Ik heb bewondering voor je 20 trips.
 
Na meer dan 7 jaar van vernieuwing, ontwikkeling en het 'zoeken' naar antwoorden heb ik mijn antwoorden gevonden en kan ik er mee aan de slag. Voor mij persoonlijk een grote overwinning, al is de 'reis' voor ieder persoon een geheel eigen beleving, zo ook de tijd waarin dat word ervaren. Niemand heeft de antwoorden voor een ander en niemand kan de keuzes maken die jij, ik, wij krijgen voorgeschoteld.
 
Ik heb een goede vriend die regelmatig "bezoek" krijgt en hij heeft al meerdere vrij diepgaande ervaringen gehad met "wezens". Ik laat in het midden of het aliens zijn of hoog bewustzijnwezens. Ik sta daar wat nuchterder in, misschien omdat ik het (nog?) niet heb meegemaakt. Waar ik de laatste jaren ben achter gekomen is dat onze pijnappelklier, het gedeelte van onze hersenen wat dit soort 'levenslessen' en 'ontmoetingen' regelt, in grote mate vertroebelt, vergiftigt, gemanipuleerd en verkracht is en nog steeds word. Dat gebeurt al eeuwen lang en zelfs de grote van de 'klier' is niet meer wat het ooit is geweest. Wij zijn als oneindige sexuele energie wezens van een gezond maatje golfbal naar een ongezond maatje erwt gegaan. Dat noemt de mensheid dan evolutie en ontwikkeling...
 
Met dit in het achterhoofd kan iedereen zich afvragen wie en wat we als mens en als wezens, zouden kunnen zijn als het formaat van de pijnappelklier weer z'n normale (dus gezonde) formaat zou krijgen. Ik denk dat het kan, mede door het intensief gebruik van paddenstoelen, maar zie die gedachte maar eens tot waarheid te maken.
 
Wat ook een gegeven is, is de hoeveelheid die men tot zich neemt. Ik weet, ik ben nog een groentje op dit gebied, maar heb zo mijn onderzoek gedaan en de overgrote meerderheid van de 'gebruikers' gebruikt te weinig, net niet genoeg of simpelweg om de verkeerde redenen. Ja, het (creatief gebruik) is leuk en sommige ervaringen zijn wonderbaarlijk en spectaculair, maar als men er niks mee doet of jaren wacht voor de volgende ervaring dan begrijpt men het daadwerkelijke doel niet. 
 
We worden overspoelt door reclames met de promotie van alcohol, energydrankjes, frisdranken en noem al dat gif maar op. Alcohol legt je hersenen letterlijk en figuurlijk plat. Het schakelt van alles uit en men ervaart dat als "prettig". Voor iemand, zoals ik, die nog nooit alcohol heeft gedronken een compleet onbegrijpelijk gegeven, tenzij je gaat kijken naar de maatschappelijke (zeer winst gevende) effecten. Dan word alles kraakhelder.
 
De wereldwijde gemiddelde suikertoename, gedurende de laatste 5-10 jaar, is per persoon, per jaar gestegen van 5 kilo tot 65 kilo per jaar. Dit zijn slechte suikers die onder andere onze pijnappelkier slopen. Met alcohol hetzelfde verhaal. Ik "behandel" (ben schrijver en sexmentor) behoorlijk wat mannen (zowel de jonge als de wijze) met erectieproblemen. Sommigen hebben PIED (Porn induced Erectile Disorder) en anderen hebben simpelweg geen flauw idee wat sex nu daadwerkelijk inhoud Maar bij allen ligt de ware bron voor een slappe bij onwetendheid.
 
Koppel dat alles nu eens terug naar wat paddo's en truffels doen.
 
Wat zou er gebeuren als je kinderen, jongeren, of zelfs "ouderen" gaat leren hoe te reizen, te ontwikkelen, door middel van geestverruimende middelen in plaats van ze te leren hoe ze bier moeten drinken?
 
Echte bruikbare wijsheid komt vanuit de natuur, altijd al zo geweest en niet vanuit mensen en al helemaal niet vanuit mensen (duffe schaapjes) die alleen maar bezig zijn met overleven. Overleven is namelijk niks, dat is het gevoel wat jij beschrijft als je het gevoel hebt dat je anderen mensen moet helpen met overleven. Alles wat er gebeurt ter wereld, goed, slecht, kwaadaardig, goedaardig, liefdevol, liefdeloos, het kwaad, het licht, alles is neutraal. Alleen ons menselijk oordeel maakt het onderscheid. Ontwikkel jouw eigen kracht en jouw energie, jouw vibratie zal werelden creëren. Alles wat wij zijn als energiewezens is gebaseerd op de energiefrequenties die we zijn, ervaren en uitzenden. Dat is de 'klik' die je hebt met mensen die je ontmoet of waar je verliefd op word of waar je sex mee wilt hebben. Wij ervaren ons leven als mensen door middel van bewustzijn frequenties. Van laag (woede, haat, jaloers, hebzucht, etc.) naar hoog (onvoorwaardelijke liefde, delen, vertrouwen, innerlijke vrede, etc.). Van diepe ellendigheid naar pure geluk(sex)zaligheid! Zonder dat bewustzijn valt er vanuit het menselijke denken niks te ervaren, maar als wij ons onderbewustzijn (wat 250.000 keer sneller werkt) leren ontwikkelen (door paddo's) kunnen wij zelf gaan bepalen wat, waar, wanneer, met wie en hoe lang (al bestaat tijd dan niet meer) wij willen ervaren. Dit in plaats van te accepteren dat het 'leven' ons overkomt of ons word opgedrongen.
 
Neem dat gegeven mee tijdens je volgende trip en wie weet waar je terecht komt, wat je ontdekt of wie je ontdekt.
 
Warme groet,
 
Lolsmurf

Ik bedoel met inzichten gewoon van hoe je de toekomst nu ziet en ik bedoelde niet percee de aliens. Haha. Je draaft er wel over door he over die aliens. Maar goed ik vind het mooi trip report! 

Vanavond is het zo ver..... 2 jaar geleden hebben we getript tijdens de finale van het songfestival. En dat is vanavond weer Tv aan en kijken. We hebben erg gelachen toen! Zetten de laptop klaar zodat we ook direct over kunnen schakelen naar onze favoriete trip video.
https://m.youtube.com/watch?v=PnXqw943Quk
Ook wil ik dit keer weer wat dingen gaan opschrijven. Omdat je toch wel eens wat vergeet. Heb op het moment wel wat zeurende hoofdpijn dus hoop dat dat nog weggaat.....
Uiteraard volgt er binnenkort een tripreport

Met plezier gelezen! Herken het "uitstellen" van trippen. Het voelt niet altijd goed om te doen. Wij deden het altijd met plezier totdat we het samen met een vriend gingen doen. Hij ging niet zo goed en door zn gedrag uiteindelijk 112 moeten bellen. Daarna niet meer getript. Wel weer truffels in huis nu, nog gewonnen met een report. Bijna een jaar geleden nu dat we getript hebben, zitten er dus weer over te denken. Laatst wel 2cb gedaan en dit beviel me ook goed. Niet de zware gedachtes van truffels, wel de visuals.
Het begin van truffels is bij mij altijd zwaar, misselijk en wat angstig, bang dat het mis gaat
Wat ik grappig vind: van 2cb was ik net zo misselijk als van de truffels. Ligt dus niet zozeer aan de truffels
Prachtige inzichten heb jij zeg. Hopelijk durf ik mezelf ook helemaal open te stellen want merk toch wel vaak dat ik mezelf (onbewust) verzet. Hier heb ik nog niet direct een oplossing voor..

Geweldig report. Het laatste gedeelte herken ik heel erg uit eigen trips. Maar ik hb een vraag zou je ook tot dit inzicht zijn gekomen als je die andere trips niet had gehad denk je?

Mooi geschreven! Dat zijn inderdaad de meest prachtige momenten in een trip, helemaal niets behalve puur geluk en liefde voor alles en niets. Precies wat Marc zegt, zo'n moment zou iedereen een keer moeten beleven, dan hebben we de perfecte wereld.
 
Naar mijn idee zijn hersenen als een ui, met lagen (ha, Shrek). In een trip valt je ego, je ik, weg en kom je in de volgende laag, bij je eigen goddelijkheid.
 
Zulke momenten hebben mij iig voorgoed veranderd, materialisme, geld, bezit etc. doen er niet toe, je echte geluk zit diep van binnen, helemaal gratis en niemand die het van je af kan pakken.
 
Ben benieuwd hoe je mede-tripper het heeft ervaren 

Ik zit nog in de na effecten van mijn trip, maar ik wil het nu graag met jullie delen, dus excuses voor de spelfouten en misschien soms wat wartaal.
 
Laat ik er maar niet omheen draaien:  je hoeft het onderstaande niet te geloven……..ervaar het zelf, ik nodig je uit, ik gun het je.
 
Het was 16:00 toen de volledige portie van 15 gram white diamonds naar binnen gewerkt werd, zoals gewoonlijk niet te vreten 
 
Dit was mijn eerste keer dat ik voor de volledige portie ging (hiervoor 3x gedaan, maar toen 1/3 en helft van portie gedaan van andere truffels). Dit was tevens de eerste keer ook buiten, overdag.
 
We besloten (ik zal straks alleen vanuit mezelf spreken) om door het park te lopen, wachten tot het zou werken en dan ergens een open rustige plek op zouden zoeken, waar we rustig konden ‘spacen'.
 
We liepen denk ik een half uurtje, toen we begonnen dat we ons ‘raar' voelde en ongemakkelijk….het lopen viel zwaar, de indrukken werden heftiger en we wouden vooral gewoon zitten en rusten.
 
Vanaf toen ging het hard….de kleuren werden zo intens, ik kon mijn ogen niet open houden….alles vervormde, ademde leven. Mijn gedachten gingen hun eigen gang…..en ik durf met zekerheid te zeggen dat ik een andere realiteit terecht kwam.
 
Ik ben nog nooit zo diep gegaan, nog nooit zo intens liefde ervaren….puur licht en warmte, oneindig.
Ben totaal niet religieus, maar ik durf met volle overtuiging te zeggen dat ik ‘God'  heb ervaren…onvoorwaardelijke liefde.
 
Het is niet onder woorden te brengen, omdat je het moet ervaren en ik gun het jullie. Toen ik begon te experimenteren met truffels, hoopte ik stiekem dat ik ‘antwoorden' zou krijgen, maar nooit had ik gedacht dat dit het antwoord zou zijn.
 
Ik heb gehuild en gelachen, maar alles uit pure vreugde en liefde……terwijl ik dit opschrijf zegt mijn verstand me dat ik opgesloten moet worden, de onzin die ik uitkraam, maar ik kreeg antwoorden die ik niet had verwacht….van entiteiten waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Het had geen vorm, maar was gewoon ‘het'.  Als ik een vraag had, kreeg ik antwoord, rustig, liefdevol, zonder oordeel….
Heb ervaren hoe het is om ‘thuis' te komen, met open armen, zonder oordeel
.
Volgens mij heb ik ontelbaar keren gezegd :â€ik  begrijp het nu†, waarop het antwoord zowel vreugdevol als liefdevol luidde : “en leuk is het he? “

Er is geen goed of fout……er is geen oordeel, behalve het oordeel wat je zelf velt. Alles is een keuze, alles is illusie, de vraag is elke keer:  â€œen welke illusie wil je dit keer ervaren?â€
 
 
Er is slechts één ding waar ik mee wil afsluiten en dat is dat ik met heel mijn hart gun dat jullie mogen ervaren wat ik vandaag heb ervaren…..pure liefde. Er wordt van je gehouden, je bent perfect. X

Ik zat even te twijfelen wat de titel zou moeten zijn van dit verslag en toen ik me bedacht dat ik jullie graag een vraag wou stellen, wist ik dat dit de titel was. Even voor de duidelijkheid: Ik heb niks met religie en ben nooit religieus geweest en heb al helemaal niks met de bijbel
 
TRIP REPORT:
 
Het was weer eens zover, de vijfde keer trippen zat er aan te komen.....maar achteraf waren de eerste drie keer helemaal geen trip als ik ze vergelijk bij de laatste twee keer. Van de vorige trip is al een report, dus ik zal het alleen maar houden bij deze 'reis'. 
 
Dit was de tweede keer dat ik een hele portie 'White diamonds'  (15 gram) naar binnen werkte, dezelfde als de vorige, omdat die trip ook al zo  geweldig was.
 
Dit keer deden we het echter binnen....wat eigenlijk helemaal niet de bedoeling was, of toch wel?
 
We besloten het weer buiten te gaan doen, dus ik ging naar die twee vrienden toe, om vervolgens samen naar het bos te gaan bij hun om de hoek. Het wou maar niet opschieten....we hadden om 13:00 afgesproken, omdat het tenslotte al vroeger donker werd. Maar het duurde en duurde, totdat we uiteindelijk pas om 14:30 bij het bos aankwamen en we tot de conclusie kwamen dat het bos te klein was en er teveel mensen en honden waren om rustig te trippen.  Lichtelijk 'teleurgesteld' besloten we terug te gaan naar hun huis om de fiets te pakken en naar het grotere park te fietsen, om op dezelfde plaats te trippen waar het de vorige keer zo goed ging. Het zou er nooit van komen, zo bleek later.
 
Op de terugweg naar hun huis, vond ik nog een telefoon. Hij stond nog aan en we besloten later wel contact op te nemen met iemand die in de telefoon stond, omdat we nu tenslotte op het punt stonden te gaan trippen en dan konden we dat er niet bij hebben.
 
Aangekomen bij hun huis, keek ik nog eens op buienradar en zag dat de weersvoorspelling erg onzeker was en dat er stond dat het s'avond kon gaan regenen en onweren. De twijfel sloeg toe. De onzekerheid werd zo groot, dat we besloten dat we maar gewoon bij mij thuis zouden trippen, want we konden het echt niet hebben dat we buiten zouden zitten en dan noodweer over ons heen kregen terwijl we helemaal gedesoriënteerd zouden zijn.
 
15:15, eindelijk maar toch gingen de truffels er in en na 3 kwartier begon ik echt te merken dat ik ging....het was anders dan de vorige keer, de chaos was compleet in m'n hoofd, maar ik zag geen heftige kleuren, geen caleidoscopen zoals de vorige keer en toen het half 5 was, gingen we er al vanuit dat deze trip geen succes zou worden, we zeiden nog tegen elkaar dat we deze trip wel uit gingen zitten, want we bleven er maar tegen aan hangen en dat was alles behalve plezierig. Totdat we toch de drempel over gingen........en wat voor een drempel.
 
Totale rust, complete helderheid in mijn hoofd. Ik zag alles haarscherp, er waren geen vervormingen, geen kleuren en toen zei ik: "ik ben er weer". Ik refereerde naar de vorige trip, toen ik beweerde dat ik in de 'hemel' was. En het was nog geweldiger dan de eerste keer.
 
Alles wat ik hier schrijf kan niet omschrijven wat ik zag (niet letterlijk zien), alle problemen, alle antwoorden. Het is alsof je uit je eigen bekrompen wereld opstijgt naar grote hoogte en het totaalplaatje ziet. Ik was 'thuis'.  
 
Totale rust. Waar ik ook was......er was alleen maar liefde. Alle oordelen waren weer weg gevallen, net als de vorige keer daar op het zonnige veld. Er rolde tranen over mijn wangen en ik bleef maar herhalen: "ik begrijp het weer", "ik snap het".  Ik zag het grotere plaatje. Ik zag hoe alles met elkaar verweven was, hoe enorm groot het totale plaatje was. Het was alsof je als buitenstaander even 'achter de doeken' mocht kijken van de film waarin wij allemaal een rol spelen. Want dat is precies wat we doen, we spelen allemaal een rol. 
 
Ik zag hoe alles hetzelfde was, hoe tegenstrijdig het ook klinkt, maar alles was logisch. Ik kreeg dingen te zien die ik aan de ene kant niet kon bevatten en tegelijkertijd volledig begreep. Ik zag hoe het leven hetzelfde was als sterven, de grap is dat er helemaal geen dood is, alleen maar leven. Wakker worden is hetzelfde als doodgaan. Wanneer je sterft zul je 'wakker' worden en 'de waarheid' zien. De waarheid dat er geen oordelen zijn, behalve de oordelen die jezelf hebt. 
 
Als je denkt dat ik nu al diep ga, dan heb je het mis   Dit is maar zo een klein gedeelte van wat ik zag en wat ik wil vertellen, maar woorden zullen altijd tekort schieten. Er is maar één manier om het te 'begrijpen' en dat is door het te ervaren. En dat ervaren is precies waarom je dit leven leeft. Je wilt ervaren wat je ervaart. Hoeveel ellende je ook in je leven hebt, dit is wat je wilt. Het lijkt alsof daar een oordeel in zit, maar niks is minder waar, alles is uit liefde. 
 
Toeval bestaat niet, daar ben ik wel van overtuigd, ik zag hoe alles in elkaar verweven is en in contact staat met elkaar, elke keuze die je maakt, de gevolgen die het heeft. En dit is ook waar ik weer terug kom bij de telefoon en de moeizame aanloop van deze trip. Ik zag hoe goed het was dat het zo 'slecht' ging naar de trip toe. Ik zag hoe goed het was dat we de 'foute' beslissingen namen door naar het verkeerde bos te lopen, dat het steeds later werd, te laat om nog buiten te trippen, dat we daardoor de telefoon vonden en iemand anders weer zijn telefoon terug konden geven. Maar het leukste van alles was......we moesten helemaal niet buiten gaan trippen...dat was nooit 'het plan'. Toen we binnen waren en de trip was begonnen hoorde we buiten wat. Het begon te regenen, heel hard te regenen. Het kwam met bakken uit de hemel en ik 'wist' ; Het was allemaal zoals het hoorde, we zaten op het juiste tijdstip op de juiste plaats. We zeiden nog tegen elkaar: "alles is zoals het hoort en het is goed'. 
 
Als ik iets zou mogen meegeven aan anderen mensen is het dat wel......heb vertrouwen dat alles wat je 'overkomt' goed is....heb vertrouwen dat je altijd op het juiste tijdstip op de juiste plaats bent. Er is geen toeval.Dat is ook de reden waarom het woord ook tussen aanhalingstekens staat, er overkomt je namelijk helemaal niks, alles is precies zoals je bedoeld had.
 
Nu ik dit zo lees, denk ik dat ik echt rijp ben voor het gesticht en toch ben ik overtuigd dat wat ik ervaren heb, echt is. Het mooiste denk ik nog wel aan het hele 'inzicht' wat ik kreeg was het feit dat hoe eenzaam je je soms ook voelt, je nooit alleen bent. Je zult altijd omringd zijn, het probleem is alleen dat je het niet kan (wilt) zien. Het lijden dat je doet, is precies dat.......wat JIJ doet. Je hoeft niet te lijden, geen pijn te hebben. Dit klinkt allemaal leuk, maar toepassen is een heel ander verhaal, ik weet het.
 
Die hele trip heb ik zo bewust meegemaakt, het was alsof ik helder/nuchter was, maar vanaf een 'hoogte' naar de wereld en het universum keek. Ik was er van overtuigd dat dit is wat je 'God' kan noemen. Geen man in de wolken die oordelen velt, maar een groot 'bewustzijn' die als doel heeft te ervaren wie je wilt zijn......elk moment weer opnieuw. Er is geen goed of fout, de vraag is alleen aan jezelf: wat wil jij ervaren...en als je het dan ervaart, geef dan alleen jezelf de 'schuld' van wat je ervaart....

Ik wil graag m'n report afsluiten met de vraag: Komt iemand dit een (beetje) bekend voor tijdens het trippen en denk je zelf dat er iets bestaat als 'God' of het 'hoger plan'? 

 

@Voyager,

Met jou verhaal kan ik wel wat. Ik ben het bijna met alles eens wat je zegt en de feiten spreken voor zich.
Zelf ben ik mij ook heel goed bewust hoe een inefficiënt en schadelijk systeem we hebben in onze voedselvoorziening. Dat is dan ook wat we zouden moeten verbeteren. Dierenleed verminderen of helemaal voorkomen. 
 
Melk is iets wat de mens niet nodig heeft, maar is zodanig 'verkocht' aan de consumenten omdat er geld mee te verdienen viel. Wat betreft het 'stelen' van de melk van het kalf ben ik het niet mee eens, want de melkkoeien geven melk zonder kalf. (Ook weer iets 'onnattuurlijks'). Daarnaast weten veel mensen niet dat dat onze koeien zodanig doorgefokt zijn om maximale hoeveelheden melk te produceren, dat het zelfs heeft geleid tot chronische diarree (koeienvlaaien zijn niet normaal).

Zelf eet ik erg weinig vlees, maar niet eens zozeer omdat het tegen dierenleed is, maar omdat het veel geld kost en ik daarnaast te lui ben om het te bereiden   .

De oplossing voor dierenleed zit hem bij mij in het diervriendelijk houden van de dieren en op een pijnloze manier laten gaan. Er is niks 'fout' aan het gebruiken van de natuur om in leven te blijven, wel is het aan ons de (ethische) keus hoe we er mee om gaan.

Setting: Ik (vrouw, 28) - appartement in Amsterdam.
 
Gebruik tegenwoordig nog maar zeer sporadisch, in het verleden wel geëxperimenteerd met verschillende soorten drugs, met een sterke voorkeur naar uppers als XTC en MDMA en af en toe wat psychedelica (LSD, truffels). Op mijn 25e maakte ik per ongeluk kennis met DMT en werd daar vrij sterk door gegrepen. Onlangs (half februari) had ik een trip op High Hawaiians, die me niet bijzonder goed beviel: het werd een hele intrinsieke trip die uitmondde in overdenkingen over voornamelijk negatieve zaken die speelden en spelen in mijn leven. Het trok me in die mate naar beneden dat de trip verzandde in een diep donker tranendal, waarvan ik nog dagen van slag was.
 
Ongeveer anderhalve maand later besloot ik, tijdens een bezoek aan Amsterdam, toch opnieuw een poging te wagen, dit keer met 15 gram Atlantis. Vanwege het feit dat het niet mijn eigen appartement was en zodoende geen geheel vertrouwde omgeving vormde (hoewel ik er jarenlang veelvuldig ben geweest) besloot ik overdag, broad daylight, te trippen.
 
's Ochtends opgestaan om een uur of half 9, bij de Appie wat te eten gehaald (yoghurt om de truffels mee weg te kunnen werken, wat fruit en wortels) en om een uur of kwart over 10 was ik ready to go. Truffels waren prima te eten (snap überhaupt niet what all the fuss about de smaak is, maar dat zal wel per persoon verschillen). Helaas werd ik na een minuut of 10 al vrij misselijk, dat was me in het verleden nog niet overkomen. Dit nam in die mate de overhand dat ik vermoedelijk na een minuut of 20 à 30 in bed ben gaan liggen. Geloof dat ik toen nog op heb kunnen schrijven "10:35 uur: misselijk". In bed ging het al vrij snel behoorlijk loos. Heb veel moeite om achteraf nog te kunnen beschrijven hoe ik de komende twee uur heb ervaren. In ieder geval kan ik ervan zeggen dat dit voor mij, een vrij nuchter en niet bijzonder emotioneel of spiritueel mens, de meest intense ervaring is die ik tot dusver heb mogelijk beleven. Waar ik in de eerste instantie erg bezig was met "hè getver, ik ben misselijk, laat het ophouden" ging dit eigenlijk van het ene op het andere moment over op een diep spirituele ervaring. Alles viel op z`n plek. Ik werd me ervan bewust dat alles samenhangt en vooral dat alles energie is, ook ik. Het was alsof er ineens, waar ik normaliter maar een fractie zie, het hele gordijn omhoog ging en ik plotseling volledig inzicht kreeg in.. Tja. Alles, eigenlijk. Waar ik, en mensen in het algemeen, erg gefixeerd zijn op omgeving, uiterlijk, de buitenkant, anderen, werd me getoond dat dat allemaal van geen enkel belang is, want slechts zo tijdelijk. Mijn lichaam was er helemaal niet meer, slechts nog energie. Ik had dit ook heel duidelijk voor ogen, mijn eigen energie; een soort goddelijk vonkje dat in een oneindige duisternis rondzweefde. Toen ik aan mijn ouders dacht zag ik hun energie ook voor me, twee vonkjes naast elkaar. Het was ontzettend geruststellend dat mijn leven, hun levens maar zo tijdelijk en vluchtig zijn, want ook al sterven onze lichamen en geest; dat doet er geenszins toe, want de energie blijft bewaard, deze leeft voort in een hele andere dimensie, waarin ruimte en tijd geen rol spelen.
 
De bewustwording dat er zoveel meer is dan de dagelijkse realiteit was zo`n eyeopener. Ik zag God, die ik ben, die iedereen is, die zich in alles bevindt en in alles leeft. Op de momenten dat ik mijn ogen opende en rondkeek, golfde en pulseerde alles om me heen, vooral de organische materialen, zoals het hout van de kast naast het bed; de nerven ademden duidelijk. Ik ben waarschijnlijk een uur of twee lang in bed gebleven, afwisselend met mijn hoofd onder de dekens, dan weer erboven, in allerlei verschillende houdingen, dan uitgestrekt, dan weer in foetushouding. Ik heb gehuild, weet ik nog, van puur geluk en van puur ontzag. Op een gegeven moment werd mijn playlist die aan het spelen was (waarvan ik me overigens helemaal niet meer bewust was) onderbroken door een ontzettend vervelend bluesnummer dat me compleet uit m`n vibe haalde. Ik dus uit bed, naar mijn laptop op het bureau. Na het nummer afgezet te hebben en even gezeten te hebben, werd ik me bewust van de vloer (laminaat), die helemaal golfde en bewoog. Ik weet nog dat ik tijdens de trip meermaals tegen mezelf heb lopen mompelen "hoe is het mogelijk?", omdat ik steeds weer zo verbaasd was dat deze life-changing ervaring teweeg werd gebracht door een paar truffels. Toen mijn schermbeveiliging aansprong na een minuut of 5 zag ik plotseling mijn eigen reflectie in het laptopscherm. Ik zag de energie letterlijk om me heen golven en van me afspringen, mijn gezicht veranderde constant, van heel lelijk, naar heel mooi, van mannelijk, naar vrouwelijk, van blij, naar verdrietig. Alle facetten kwamen voorbij en alles was ik. Waar ik in het dagelijks leven wel eens last wil hebben van een laag zelfbeeld, wat zich voornamelijk betrekt op karakter/innerlijk, was ik ineens helemaal met mezelf in het reine en vergaf ik mezelf al mijn onvolkomenheden en mijn, grotendeels door mezelf opgeworpen, tekortkomingen. Ik bedacht me ook dat ik dankbaar moest zijn voor deze huls (mijn lichaam) en er goed voor moest zorgen, tenslotte was het een tijdelijke opslagruimte voor mijn energie en die gedachte gaf me een enorm sterk en krachtig gevoel: ik kon mijn energie en levenskracht om me heen voelen, ik was in staat mijn eigen aura te zien en te voelen.
 
Je moet je voorstellen, normaliter ben ik iemand die erg jeukerig word van alleen het gebruik van woorden als "energie", "aura" en "spiritueel". Ik laat mensen graag in hun waarde en heb er alle respect voor, maar ik zou dergelijke woorden zelf niet zo snel in de mond nemen. Echter snapte ik nu ineens waar dergelijke begrippen vandaan kwamen, ik heb nog hardop over mezelf lopen lachen, eraan denkend dat ik vanaf dat moment misschien ook wel rond zou gaan lopen zwieren in grote, witte gewaden en het alleen nog maar zou willen hebben over spiritualiteit en hogere dimensies, etcetera.
 
Vervolgens belandde ik in het wat moeizame deel van mijn trip (het was niet alleen maar feest en openbaring en goddelijke interventie).
 
Om de één of andere onduidelijke reden heb ik het in mijn hoofd gehaald te gaan douchen. Ik had namelijk erg sterk in mijn hoofd dat ik de geestelijke reiniging die ik doormaakte ook moest doorzetten naar het reinigen van mijn "huls". Plotseling vond ik mijn haar vet, vielen me de rouwrandjes onder mijn nagels op en werd ik me bewust van m`n eigen geur. Ik zette dus koers naar de douche. Achteraf bezien vind ik het erg dapper van mezelf dat ik die stap genomen heb. Ik geloof dat ik me er op dat moment niet van bewust was hoezeer ik aan het trippen was en hoe ver ik feitelijk heen was, alledaagse handelingen kon ik namelijk nauwelijks nog uitvoeren. Het uittrekken van mijn kleren was al een hele opgave. Vervolgens had ik het erg koud (want: geen kleren). Deze specifieke douche is nuchter al een vrij vervelende douche (dun miezerstraaltje, water laat zich moeilijk afstemmen) en dat was nu helemaal merkbaar. Het douchegordijn om me heen verwarde me in hoge mate, alles was koud en steen en klinisch en plastic. Ik vergat telkens wat ik aan het doen was en moest mezelf een soort van hardop pratend door de handelingen instrueren. Mijn lichaam leek helemaal niet bij me te horen, ik voelde mijn eigen handen nauwelijks, waardoor ik telkens schrok van het feit dat ik mijn eigen haren aan het wassen was. Ik kreeg telkens het water van de douchestraal in mijn gezicht, wat heel hard en intens binnenkwam. Als ik naar beneden keek waren mijn benen en voeten heel raar en klein, alsof ik een dwerg was. Uiteindelijk is het me gelukt om mijn haren en mezelf te wassen. Al met al heel veel desoriëntatie en verwarring. Eenmaal er onderuit was het, natuurlijk, steenkoud. Ik had, zoals gezegd, erg veel moeite om me te concentreren op iets, dus ik heb geloof ik een keer of tien heen en weer gelopen in het appartement, met telkens als doel "ondergoed pakken" en dan weer "oh nee, ik moet me afdrogen". Toen ik naar mezelf in de douchespiegel keek schrok ik erg, ik zag er verschrikkelijk uit: mijn haren leken heel dun, ik zag iedere porie, iedere ader, mijn gezicht was afschuwelijk en vervormd. Overigens schrok ik er niet bijzonder van, het vervulde me met een soort gevoel van desinteresse, tenslotte was het allemaal ontzettend vergankelijk en slechts mijn "huls".
 
Uiteindelijk, nadat het me gelukt was kleren aan te trekken (deze moesten heel wijd zijn, want ik wilde niets dicht op mijn huid) werd de trip wat milder. Het is me gelukt mijn haren te borstelen en vanaf dat moment voelde ik me in alle opzichten enorm gereinigd: fris gedoucht, met schone kleren, gekamde haren, mijn doel was bereikt! Ik was ook vrij trots dat ik het, vraag me niet hoe, tot een goed einde had weten te brengen, gezien de strubbelingen tijdens het douchen zelf. Vanaf dat moment ben ik vooral veel op het balkon geweest, het was donderdag de 31e van maart en dat was een prachtige dag in Amsterdam: zonnig en haast warm. Ik heb vlak na het douchen nog geprobeerd een shaggie te rollen: onmogelijke opgave. Ik rook normaliter niet, maar had wat shag in huis om de avond ervoor te kunnen blowen met een vriend. Ik kan echter in het dagelijks leven wel een shaggie in elkaar draaien, echter was ik nauwelijks in staat mijn eigen handen te kunnen controleren. Dit plan dus al vrij snel opgegeven.
 
De trip werd vervolgens wat milder, ik was ook waarschijnlijk al een uur of vier bezig en de comedown duurde daarna nog een uur of drie, heel relaxed en chill. Ik was helemaal in het reine met mezelf, met de wereld, ik heb me geloof ik nog nooit zo tevreden gevoeld. Op blote voeten op het balkon, ik zag nog steeds overal leven en vormen. Een boom op straat was prachtig en leek ook nog lang te barsten van het leven. Op een gegeven moment, zo rond half 5, was de trip echt uitgewerkt.
 
Sidenotes:
 
Ik schrijf dit verslag ook deels voor mezelf, om de herinnering niet nog verder te laten vervagen.
 
- Hetgeen wat me verraste was dat "mijn" kleur, de kleur van m`n energie en mijn aura, paars was. Ik hou namelijk helemaal niet van paars ..
 
- Ik had bij tijd en wijle wat last van "loops", waarbij ik me bedacht "ik ga dit doen", opstond om het te gaan doen en dan vervolgens tijdens het lopen naar dat bepaalde doel toe alweer vergat wat ik wilde doen, en zodoende weer terugliep. Als ik weer zat, bedacht ik me dan weer "oja, dat wilde ik doen" en vervolgens herhaalde het hele proces zich opnieuw en dat wel tot een keer of zes toe.
 
- Zoals gezegd waren dagelijkse handelingen niet of nauwelijks meer mogelijk. Eten was ook iets vreemds, het smaakte me niet heel bijzonder goed, zoals voorheen wel eens het geval is geweest. Ik had ook de gedachte in mijn hoofd dat ik eigenlijk veel te veel eet en dat best zou kunnen minderen, want ik kan met veel minder toe, zo redeneerde ik (in nuchtere toestand realiseerde ik me dat mijn eetpatroon wel in orde is en ik beter niet nog minder kan geen eten, ik ben al slank/dun).
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Hallo mede psychonauten,
 
Graag wil ik met een deel van mijn trip met jullie delen. De trip had veel meer in zich dan alleen dit onderwerp, maar zoals jullie medetrippers misschien wel weten sleept een trip van een paar uur je naar alle uithoeken van je geest en emoties, wat nauwelijks samen te vatten is op enkele A4'tjes.
 
Het was een trip die ik vorig weekend heb gemaakt. Het was een volledige portie van 15 gram (vacuüm/vers verpakking, naam kan ik niet opkomen).
 
De trip begon zoals elke andere: verwarring, ongemakkelijk gevoel in het begin en toen ging ik op reis...
 
De tv stond aan en er speelde een willekeurige muzieklijst af met verschillende muziekclips. Het waren gewone nummers, zonder harde muziek er tussen.
Ik begon 'mindfucks' te krijgen (altijd een leuk moment).
 
Op een gegeven moment belandde ik in een flow van positieve, liefdevolle gedachten, die zover gaan tot je het gevoel hebt bijna 'verlicht' te zijn...denken dat je alles begrijpt en ziet hoe 'goed' en mooi alles is, het hele leven, inclusief de minder leuke ervaringen die we in ons leven hebben.
 
Het ging zover dat ik dacht dat ik 'God' begreep, ik noem het 'God', niet omdat ik religieus ben, maar omdat dat begrip toch nog iets grijpbaarder is dan 'liefde'. Hoe omschrijf je perfectie? Niet te doen....
 
Ik zag dat ik God was, net als dat ieder mens dat is, zonder dat we het doorhebben (in nuchtere, rationele toestand). We zijn goden zonder het te weten...en toen brak het moment aan van 'schizofrenie'. 

Op het moment dat ik mij realiseerde dat ik God was, net als het hele universum en alles wat zich daarin bevindt ook God is, keek ik naar een muziekclip waar op datzelfde moment iemand knipoogde. Ik zag het als 'teken'. De knipoog kwam binnen als boodschap: "begrijp je het eindelijk?"  . Het was een boodschap vol liefde en vrolijkheid. Er was niks engs aan.

En toen ging het helemaal los....ik zag overal berichten in. Ik realiseerde mij dat als wij inderdaad God zijn, dat wij dus tegen onszelf praten wanneer wij tegen elkaar praten en zelfs wanneer wij een gesprek voeren in ons eigen hoofd met onze eigen gedachten. Ik begon boodschappen te horen in de lyrics van de nummers die op tv afspeelde...alles klopte.
Ik zag hoe alle lyrics dezelfde boodschap hadden, ze hadden allemaal dezelfde lading en doel: om ons te helpen te ontdekken wie (of eigenlijk wat) we zijn: liefde (God)

De hoeveelheid boodschappen en gedachten waren in zo een grote hoeveelheid en kwamen in zo een snelheid dat ik het amper bij kon houden en het leek alsof ik alles tegelijk 'dacht', terwijl het tegelijk allemaal hetzelfde was.

Ik zag een metafoor hoe het universum en de mens eigenlijk gedachten zijn van 'God'. 

Om de metafoor concreter te maken, 'zag' ik deze vergelijking:  Zie de aarde als een hoofd (van god), waar wij als mensen de gedachten, emoties zijn die God ervaart, precies zoals onze eigen hersenen werken. Een verzameling cellen die allerlei gedachten en emoties creëren en daardoor 'ervaart'.

Eigenlijk is God een schizofreen in het groot: een verzameling van gedachten en emoties die onderling tegen zichzelf spreken. Wanneer de ene mens tegen een ander mens praat, praat God dus tegen zichzelf in een poging uit te zoeken wie hij nou eigenlijk is. Hij snapt niks van zijn gedachten en zijn gedachten zijn vaak tegenstrijdig en vechten het uit (letterlijk in menselijke vorm). Dit veroorzaakt oorlogen, net als schizofrenie 'oorlog' voert in iemands hoofd.

Elk mens is slechts één gedachte, één visie op zichzelf (Een gedachte van God over zichzelf). Het ging zelfs zover dat het de 'dood' ook verklaarde. Net als in de menselijke hersenen waar hersenverbindingen, gedachten opkomen, veranderen en verdwijnen, zo is dat ook zo met leven en dood. Het doodgaan van een mens is niks anders dan het verdwijnen van een gedachte van God over zichzelf. 

Nu ik dit zo terug lees, snap ik heel goed dat mensen deze hele metafoor en al die 'berichten' niet snappen  .

Ik realiseerde tijdens mijn trip dat mijn rationele gedachten in oorlog waren met deze 'truffel-logicia' en verklaarde mijn rationele kant zichzelf als 'gestoord'. Dit is schizofrenie dacht ik....je spoort niet. En toen bedacht ik mij dat misschien schizofrenen misschien helemaal niet zo 'gek' zijn als de maatschappij ons wil doen geloven. Wie zegt niet dat 'gekken' juist 'normaal' zijn en de 'waarheid' zien en de nuchtere, 'normale' mensen juist de 'gekken' zijn?

Pffff......ik merk dat ik nu zelf weer effe bij moet komen van mijn eigen gedachten, mijn rationele hersenen trekken dit niet   

Ik vraag mij af:  Is er iemand die ook maar iets van mijn hele verhaal snapt? 



 

hallo iedereen!
 
dit word mijn aller eerste trip report, dus ik hoop dat jullie het wat vinden.
 
 
ongeveer 3 weken geleden hebben mijn man en ik een geweldige trip gehad.
het was 21:00 en we besloten om naar de smartshop te rijden bij ons in de buurt.
ik kocht een bakje freshbox space shutttles 10 gram en mijn man 15 gram.
ik had besloten om mijn portie in een keer te nemen omdat ik dat nog nooit had gedaan.
 
21:30. we kwamen weer thuis aan en ik begon direct met het klaar maken van de truffel thee. (echt een geweldige manier om je truffels binnen te krijgen zonder dat je over je nek gaat)
22:00 de thee had ongeveer al 30 min getrokken.
na dat alles klaar was gingen we naar boven en dronk ik mijn thee op.
nog eventjes snel onder de douche gesprongen en daarna snel in bed gaan liggen.
22:20 ik lag te wachten in bed tot dat mijn man klaar was met douchen, en toen begon het al.
alles kleurde geel/oranje en voelde allemaal heel warm aan.
al snel kreeg ik het koud (jammer genoeg hield dat de hele avond aan).
de trip werd steed heviger, er begon zich een heel verhaal af te spelen in ons gordijn.
ik zag mandalas die al snel veranderen in goofy en die veranderde weer in een krokodil.
ik zag doodskoppen en mensen, maar als ik weg keek hield het hele verhaal op.
als ik naar de grond keek zag ik raar genoeg realiteit, dit vond ik niet leuk.
toch keek ik nog een keertje en zag ik al mijn knuffels op de grond liggen, ze zagen er zo koud uit en ik vond dat ze bij ons in bed moesten komen liggen. na een paar keer vragen aan mijn man heeft hij ze bij ons in bed gelegd zodat ze warm zouden worden.
 
ik vond het niet fijn om mijn man aan te kijken, hij zag er zo normaal uit en dat is juist wat ik niet wou.
 
 
er was een heel geweldig nummer tijdens onze trip,
er gebeurde zo veel in, je hoorde zo veel verschillende geluidjes.
ik kon maar geen genoeg krijgen van dat nummer.
als jullie weer eens gaan trippen raad ik jullie dit nummer echt aan!!!
 

 
 
01:00 ik kreeg echt honger en had zin in durum.
we hebben zo veel shoarma tenten gebeld en zo veel waren er dicht.
het verbaasde ons dat ze al dicht waren.
ik raakte geïrriteerd en begon turken te imiteren, tot mijn verbazing kreeg mijn man een lachkick waardoor ik er ook een kreeg.
we konden niet meer ophouden met lachen!
voor ons gevoel hebben we er 2 uur over gedaan om onze durum te krijgen.
maar het was ons eindelijk gelukt!
 
01:40 ondertussen hadden we WALL-E aangezet (ook echt een aanrader, word weinig in gesproken)
in het begin begon ik al aan mezelf te twijfelen, sommige dingen waren 4 dubbel en wisten niet of het nou aan ons lag of aan de film.
de volgende ochtend hebben het maar voor de zekerheid terug gekeken.
bijna de hele film lag mijn man tegen me aan, ik voelde ons samen smelten. we waren samen een.
2:40 EINDELIJK kwam ons eten!!!!
het was zo lekker!!! heb zo genoten van mijn durum.
3:10 de film was afgelopen en ik snapte er niks van. de volgende ochtend was ik er over na gaan denken en snapte toen pas waar de hele film over ging.
sommige dingen gingen mij echt te snel en kon ik het niet meer volgen.
als ik ff weg keek van de film leek de film 20 min verder te zijn.
 
4:00
ik begon nu echt moe te worden, mijn trip was nog niet uitgewerkt maar mijn hoofd had er genoeg van
mijn man en ik hebben onze trip nog besproken en zijn toen gaan slapen rond 05:00.
 
 
conclusie:
echt een geweldige trip!
veel visuals en heel heel heel veel gelachen.
 
jammer dat ik het de hele avond/nacht koud had. 
 
 
het klinkt misschien allemaal saai.
maar voor ons is er heel veel gebeurd die avond.
ik kan het gewoon niet beschrijven
 

Wat een mooi en eerlijk report, Voyager.
Bedankt!
Het is inderdaad soms wat lastig te accepteren dat er meer 'externe volgers' dan 'mensen die hun eigen hart volgen' zijn. Dat zal altijd zo blijven. En alleen met onvoorwaardelijke eerlijkheid en mildheid naar jezelf en anderen kun je hele kleine stukjes veranderen in de wereld.
Men moet immers in staat kunnen zijn zich open te stellen voor innerlijke groei. Dat geldt helaas niet voor een ieder.
Dit alles heeft ook te maken met wat men heeft mogen 'leren' in 'vorige levenscyclussen'. Met andere woorden, in hoeverre is het 'geestelijk' bewustzijn al gegroeid en is men zich bewust van het 'niet stoffelijke'?
Wellicht zou het wat voor je kunnen zijn om wat verdieping te zoeken in materie van 'Jozef Rulof' en 'Helena Blavatsky'?
Uiteraard niet om je te laten overtuigen. Maar om herkenningspunten van je onderbewustzijn te triggeren.
Er zijn uiteraard nog veel meer stromingen waar van alles uit te halen valt. En wie ik ook benoem als een soort 'leermeester'. Ze hebben geen van allen volledige gelijk
Wees content met wat je nu tijdens deze levenscyclus mag 'leren'. Maar verlies jezelf nooit uit het oog en probeer maniertjes te vinden om telkens een stukje minder 'mee te gaan met de rest'. Zolang je niet te snel wilt, blijft het juist voelen in jezelf.
Je zal op den duur merken dat er ruimte komt voor meer innerlijke groei en bovendien zal je natuurlijkerwijs telkens meer in contact komen met mensen waar je meer mee kunt gaan 'levelen'.
De rest van de mensheid heeft haar eigen verantwoording te dragen, net als jij.
Je pad (je hebt vele levenscyclussen) is allang uitgestippeld, maar daarnaast heb je een groot deel in eigen hand tijdens deze levenscyclus.
De truffel geeft ons een duw in de goede richting en spiegelt ons ongenadig, maar de antwoorden zitten in feite in jezelf. In jouw eigen universum.....
Everlasting.
Ps:
Het heeft nimmer mijn intentie om een discussie aan te gaan op dit forum. Ik kan alles wat ik opschrijf slechts beredeneren vanuit mijn eigen ervaringen en inzichten. Ik heb nooit weet op hoe een ander leven het leven (be)leeft(d) en heb daar dan ook geen oordeel over

Zonder kaartje
 
Het begint allemaal aan de Maas, die mooie oude rivier. Ik zit hier aan haar oevers en zie haar voorbij glijden. Ze staat hoog vandaag. De vele regen van de afgelopen tijd wordt hier voor mijn ogen met vele tonnen tegelijk afgevoerd. De hoge waterstand in combinatie met een koude wind die precies tegen de stroomrichting in blaast zorgt voor koppen en golven. Witte schuimvlokken springen soms opeens los van hun dragers en worden weggevaagd door de wind. Ze heeft het op haar heupen vandaag, de oude dame. Parmantig en breedgeschouderd toont ze nog eens haar gerimpelde spierballen. Het is een waarlijk prachtige dag. De zon staat in een met witte wolkjes bestippelde strakblauwe hemel te stralen alsof het een lieve lust is. Haar warme licht schittert weldadig over alles: de rivier en de stad en de mensen en mijzelf. Nog eens weerkaatst in het woest langs stromende water is het hier bijzonder aangenaam verpozen. Ik steek mijn joint aan, laat de juichende housemuziek nog eens wat harder heen en weer dreunen tussen mijn beide trommelvliezen en droom verder.
 
Een duif komt met zijn korte vleugels strak gestrekt laag over het water aan vliegen en landt met een nogal coole beweging zo op de rand van het beton en het water. Strakke landing, zie ik hem denken. Belangrijk, want de vrouwtjes zijn in de buurt. Het is tenslotte al lente, midden in de winter. Hij poft zijn borstveren eens op en stapt parmantig en breedgeschouderd in het rond. Een argwanende blik over het water, en zijn geile hoop wordt direct bevestigd: een iets slankere damesduif landt met een klapperende beweging naast hem. Helemaal dol van blijdschap begint Maverick, de eerste duif, rondjes om zichzelf te draaien. Dan loopt een jongen links mijn blikveld in. Hij zegt iets en houdt een uitgedoofde en half opgerookte joint voor zich uit. Vuur, vermoed ik, en ik trek de oordopjes uit mijn oorschelpen.
'Fire' zegt hij in een soort Engels.
'Yes' zeg ik en geef hem mijn aansteker.
'Thank you' zegt hij, en draait zich van de wind af. Met enige moeite krijgt ook hij de brand in zijn rooksel. Hij geeft de aansteker terug en vraagt: 'Marihuana?'
Ik glimlach. Ik dacht zelf dat de aanwezigheid van mijn eigen breeduit dampende genotsknots die hier al een kwartier of zo dikke dampende wolken van een geurig en altijd apart cachet weet te verspreiden nogal prominent aanwezig was in deze hele situatie, maar mijn gesprekspartner denkt daar blijkbaar heel anders over. Ik hou hem mijn dikke joint voor.
'Ik heb al' grijns ik hem vrolijk toe.
'Okay...!' zegt hij lachend, steekt zijn handen in de lucht, vist een telefoonscherm tevoorschijn en hij draait zich automatisch als een robot om, zijn aandacht direct en volledig opgeslorpt door die kleine digitale wereld.
Okay, denk ik nog eens bij mezelf, en ik glimlach. Jazeker. Alles is okay. Vandaag even wel.
 
Maverick de duif heeft ondertussen koerende concurrentie gekregen in de vorm van duif nummer drie. Laten wij hem Iceman noemen. Deze wederom parmantige en breedgeschouderde hengst van een gevederde rat trip nu rondom de dame in kwestie. Charlie was haar naam. Maverick ziet dit gepikeerd aan, bedenkt zich even en trippelt naar de rand van het beton. Een blik op Charlie om te zien of hij haar aandacht heeft. Dat heeft hij. Dan laat hij zich zonder pardon van de betonnen rand af vallen en verdwijnt. Dit had de coole Iceman niet verwacht. Hij staat stil. Er is daar beneden nog een smalle richel in het beton, net boven het water, herinner ik me glimlachend. Strakke actie van Maverick. Charlie trippelt verheugd naderbij en na een blik over de rand laat ze zich koket koerend ook vallen. Iceman ziet dat het de verkeerde kant uit gaat en stapt nu ook naderbij. Tijd voor actie, zie ik hem denken. Hij kijkt over de rand en laat zich vallen. Wat er dan gebeurd kan ik niet zien, maar nog geen drie seconden later zie ik Maverick opeens op volle snelheid laag over het water weg spurten. Dan trekt hij met een beweging waarbij een echte piloot zijns gelaat onmiddellijk in een lauwe grijze plumpudding zou veranderen naar boven, strekt op het allerlaatste moment zijn vleugels en landt met twee korte klapwiek-bewegingen op een oude groenbruin verroeste buis die over de hele lengte onder het brugdek loopt. Strakke actie, wederom. En even later, jawel: daar volgt mevrouw Charlie, duidelijk onder de indruk van deze aerotechnisch-acrobatische hoogstandjes. Ze trippelen daar nu samen over die dikke buis. Boven hen lopen mensen en bussen en auto's allemaal samen jachtig en druk en heen en weer, zich in het geheel niet bewust van de liefdesperikelen zoals die zich recht onder hun voeten afspelen.
Daar gaat Iceman ook. Hij schiet half onder de brug door en buigt dan af naar links. Hij verdwijnt over de rivier de stad in. Hij verliest. Ach ja, Iceman. Duifjes genoeg, jongen. Duifjes genoeg.
 
Ik droom verder. Een monsterachtig grote bak schuift opeens van links onverbiddelijk het plaatje binnen. Ik hou mijn hand boven mijn ogen om de felle zon wat af te schermen en kijk op. Wat een beest van een bak. Hoog en breed en lang en zo groot als een eiland dendert die enorme bak door het water, van ritme voorzien door de dampende bassen in mijn oren en de stampende dieselmotoren van de enorme duwboot die deze dinosaurus van een bakbeest door het water ploegt. 'Mover 4' staat er met grote zwarte letters op de felwitte zijkant van het grote stuurhuis. Dat zou ik verdomme denken, gaat het door me heen. Mover 4. Jazeker. Dender door, mijn vriend. Dender voor altijd door.
 
Ik sta op. Ik strek mijn eigen gerimpelde spierballen en hoor en voel her en der iets kraken en knarsen. Ach ja. Breedgeschouderd ben ik nog altijd, maar mijn parmantige jaren heb ik toch wel achter me gelaten, dacht ik zo. Ik lach. De jongen met de halve joint bevindt zich aan het einde van het beton, daar waar gras de oever overneemt. Hij houdt zich met èèn hand vast aan het beton en hangt over het water. Misschien ligt daar een lijk, zo denk ik. Ik wens hem succes en stap de grote treden van de kade op. Ik loop terug richting het centrum en laat die laatste paar honderd meter van kade die ik nog heb het krachtige zonlicht rechtstreeks èn weerkaatst nog eens over me heen glijden. Zalig. Mijn jas hangt zoals altijd open en zwiert wat in de wind. Dan ben ik bij de grote winkelstraat en neem ik afscheid van de zon, maar zij nog niet van mij. Door de hele straat blijft ze voor me uit dansen, over de gevels van de oude handelshuizen, snel flitsend weerkaatst in de ramen van de panden, het glas van een auto en de reebruine ogen van die jongedame daar. Het lijkt verdorie wel lente.
 
Bij het station aangekomen tekent zich een hoge torenflat af tegen de strakblauwe lucht. De kleuren en lijnen die dit beeld bepalen zijn zò scherp en helder dat ze wel nep lijken, alsof ze afkomstig zijn uit zo'n superheldenstrip, voorzien van extra dikke accenten en contrasten zodat je zèker weet dat het ook echt ècht is. Mijn wereld is soms net een stripboek.
 
Ik ga naar huis. Op het station sta ik te wachten. De muziek beukt nog immer vrolijk in mijn hoofd en ik leun tegen de trap. Voor me op het beton van het perron glanzen dikke korrels zout in de zon, deze morgen vroeg gestrooid voor nooit gevallen of al lang weer weggesmolten sneeuw. Opdat gij niet zult vallen, forens. De trein zoemt elektrisch het perron langs en komt tot stilstand. Zijn deuren openen zich en vlokken mensen, veelal jong en fruitig, dringen zich naar binnen. Ik wacht nog even af en kijk toe. Als men zo naar binnen gedruppeld is slenter ik naderbij en zo'n halve minuut voordat de deuren zacht sissend weer sluiten en de trein vertrekt ben ik ook naar binnen gewandeld en heb ik me laten zakken in de brede zetels van de heerlijk rustige eerste klas-cabine. Ik laat me zakken in mijn jas en mijn muziek en de trein rolt weg. Ik zie de zon naderbij komen door de vuilwit-gele ramen die ze geslagen hebben in die lelijke oude gietijzeren overkappingen hier. Als de trein het perron helemaal verlaten heeft springt ze nog èèn keer in al haar stralende pracht tevoorschijn. Ik knijp mijn ogen dicht. De trein meerdert langzaam vaart en ik laat me vervoeren. Zonder kaartje, dat wel.
 

Hallo voyager360 als je de eerste ayahuasca gaat doen raad ik je aan om het onder begeleiding te doen. want als je uit het lichaam treed is dat wel erg vreemd. ik zou het ook in een setting doen waarbij je kunt liggen. ik heb bij de santo daime 8 uur op een stoel gezeten met soms staan. dat komt omdat het erg zwaar is. de santo daime heeft wel goede begeleiding en kost 30 euro. 
 
Voor 150 euro kan je ervaring van je leven hebben, Dan speelt geld een kleinere rol.
 
Als je vragen hebt hoor ik het wel.
 
Ik heb met truffels 1 ervaring gehad en niets gevoeld. Ik heb 6 ayahuasca ceremonies gehad dus kan allen daar over mee praten.
 
Groetjes Dennis

Tussen die 2 zit ook echt een verschil, doelde er meer op dat trips onderling nogal kunnen verschillen. Op basis van 1 zo'n ervaring kan iemand b.v. de "Fantasia" truffels helemaal geweldig vinden terwijl dat misschien wel gewoon Atlantis' zijn.
 
Zo te zien zijn die Padora's en Utopia trouwens gewoon Hollandia's (wat op zich ook weer een "verzonnen" soort is, maar dan net ff anders).

Wat een waanzinnige belevenis. Mooi man. En mooie report om te lezen.

Super mooi report. Lijkt me gaaf om het universum gedeelte mee te maken.
Lucide dromen zijn inderdaad ook zeer leuk. Ik heb me er ook een tijdje mee bezig gehouden. In het begin kun Je maar heel kort lucide dromen. Vaak uit enthousiasme word je wakker. Ik vond het altijd leuk om door muren te lopen en onder water te ademen. Toevallig laatst in een lucide droom bedacht ik om te gaan mediteren, toen bleef ik vallen tussen dimensies. Helaas maar kort.
https://youtu.be/Mai66fr_2RE
Dit is echt waanzinnig leuk, trippen in je droom. Ik heb het helaas maar 1 keer kunnen doen. Maar je kandus elke nacht trippen.
Klinkt als slaap verlamming. Heb ik af en toe last van. Het stuiteren zijn pure hallucinaties. Ik heb vaak dat ik MN ogen open heb en allemaal mensen in mijn kamer heb. Of monsters of iets dergelijks. Erg angstaanjagend omdat je ademhaling ook heel langzaam gaat en je het gevoel hebt dat je stikt. Als je het vaker gehad heb herken je het en ondanks dat je verlamd bent kun je toch langzaam je tenen bewegen. Daarna je benen enzovoort en komt je lichaam langzaam wee bij .
Tijdens slaap verlamming heb ik eens gehad dat ik 'droomde' dat ik uit bed stapte en de deur open deed en zo de trap af liep. Zo levensecht. En *Pats* ik lag weer in bed. En dat 3x achter elkaar