Voyager360

Hoi voyager! 

Fijn je nog is te horen man! Ookal was deze ervaring minder prettig voor je. 

Iedereen in de community zal je wel bevestigen dat ze het allermeeste en diepste inzichten verkregen hebben door de bad trips die ze hebben meegemaakt. 
Ze leren je weinig tot niets in het moment zelf dat je ze ervaart. Dan zijn ze zoals je ondervonden hebt uiterst onprettig en brengen je naar "dark twisted side of the rollercoaster."

Wees de komende weken er niet overanalytisch over. Geloof me de verwerking gebeurt heel onderbewust en nu en dan ga je "gedachtenschocken" hebben die je wakker schudden en die verband houden met je bad trip. Het is uiterst behulpzaam en een van de beste dingen die je ooit  gaan overkomen ookal lijkt dat voor jou nu misschien gewoon op losse praat of random happy talk. Maar het is echt zo zonder mijn bad trips had ik bepaalde diepliggende automatische gedachtenreacties nooit kunnen ontdekken in mijzelf en was nu waarscheinlijk nog steeds een angstig jongentje dat niet met anderen kon of durfde praten. En heel de tijd op permissie en waardering van anderen wachte. 

Er is een trip voor mij specifiek waar ik zodanig slecht ging dat ik mijzelf  blijvend lichamelijk verwond heb. This shit is no joke maar het heeft mij zoveel over mijzelf geleerd en heeft mij gedwongen om in bepaalde blindspots te durven duiken waarvan ik zelf niet eens bewust was dat ik ze had. ( ookal zou ik als je mij toen ontmoet hebben uiterst fier gezegt hebben dat ik mijzelf begreep )

Kijk ik ga heel erg direct en recht door zee zijn.
Ik herken in dit bericht veel van mijn eigen gedrag/gedachtes/angsten 1-2 jaar geleden. Voordat ik begin wil ik gewoon vermelden dat alles wat ik ga zeggen van een mindset komt die je echt van het diepste van mijn hart willt helpen. En dat de adviesen en inzichten zullen  afkomstig  zijn van een gast die veele gelijkloopende angsten ambities en gebruiksgedrag had.

Alvast bedankt voor het lezen en ik apprecieer je echt als community lid maar ga nu even met je praten net alsof ik met mijn eigen 15-18 jarige versie vanmijzelf zou praten zou ik hem vandag kunnen tegen komen.


Je hebt Social anxiety. 
Het is niets echt uitzonderlijk maar het schaad je heel heel erg in de lange termijn van je leven. 
Dit is trouwens niets unieks de meeste mensen met die je omgaat hebben dit op verschillende niveaus.

Dat moet je ervan bewust worden. Het feit dat je je ogen sluit om anderen te vergeten of moet waken dat andere mensen niet gaan komen en zeggen dat jullie raars aant doen zijn. 
"Op een gegeven moment open ik toch maar weer mijn ogen omdat ik bang ben dat mensen voorbij lopen en gaan vragen of alles wel goed met me gaat"
Dit om maar 1 letterlijk voorbeeld te noemen je vind het ook terug in gedachtengangen zoals dat je gewoon naar huis willt gaan omdat je je daar het "veiligst" voelt ( vrij van de sociale angst en angst voor bekritiseert te worden, vrij van de drang om anderen te hoeven "impressen" ) 
Ik neem aan dat je dezelefde gedachtes ook hebt als je nuchter bent in sociale situaties. Natuurlijk nooit op deze intense " in your face " manier als de truffels het veroorzaken. 
Als je denkt aan hoe je je voelt in de klas of in de wachtzaal van de doktor of in een nieuwe sociale groep zul je een heel licht niveau van deze angst terugvinden in je denken, doen en zijn.

Je gaat je er langzaam van bewusst worden dat je die dieper angst die nu naar boven is gekomen eigenlijk altijd al een beetje heb aangevoeld.
Het goeie is dat als je echt willt je de moeite kan doen om ze echt te ontraafelen door zelfbewuster te zijn ipv van de angst een heel leven lang te rationaliseren gewoon in je achterhoofd te stampen zoals het overgroot deel  mensen doen die nooit de kans hebben gekregen om zichzelf objectief te kunnen bezien via de psycadelische ervaring. 

Onthoudt aub Mind over Substance Ten allen tijde.

Ookal zijn dingen zoals LSD,psylo en marijuana echt prachtige en complexe substanties niets maar dan ook niets kan tegen de kracht complexiteit en diepgang van je eigen hersenen.
Dit is het ook het gene wat de media fout interpreteert als ze zeggen dat psychedelisch substanties paranoia kunnen veroorzaken. Ze hebben niet de eerlijkheid of het reflectievermogen dat zij zelf ongelooflijk bang en verwarrd zijn.

Je hoort het in iedereen. In de excuses die mensen maken, de drang die mensen hebben naar pijn en drama. Al dit is gewoon en diepere emotionele verslaving naar angstgevoelens. 

Geloof mij het is zooo fucked up... Als mensen geraken we verslaafd aan alles... inclusief emoties en denkpatronen. Ooit al is afgevraagt waarom sommige mensen partners hebben die ze als shit behandelen of die hun proberen te manipuleren of hun demigrend behandelen. Waarom lopen ze niet weg? WAAAROM!? 
Diep van binnen willen ze niet. Ze zijn verlsaafd aan die negatieve emotie. ze hebben liever het "comfort" van de gekende situatie en pijn dan hun identiteit ( hun excuses, hun zelfbeeld, hun gedacht over hoe de wereld in elkaar zit, Basicly ego/of Pain body) op te geven en iets radicaal nieuws te doen. 

"Pot is not making you paranoid ... pot is just showing you the deeper underlying fears that have arisen in your life" ---- Duncan Trussel 

Dit is voor mij ook de grootste waarde aan psycadelia. Ookal zijn de visuals letterlijk  een van de allermooiste zaken die je ooit in je leven gaat zien. Dat is niet de reden waarom ik het gebruik. 
Het besef van je eigen angsten en bullshit is ongelooflijk waardevol. Het geeft je tenminste een echte kans. Grijp ze aub.

Volgens mij zijn er maar twee echte manieren om emotionele verslaving überhaupt te beseffen. Oftwel trauma oftwel de objectieve diepere kijk in je eigen persoonlijkheid die je van psychadelia of diepere meditatie krijgt. Dat is het. Dat zijn je opties..

Mensen kunnen er blijven over discuteren maar ik zie maar heel weinig mensen überhaupt hun angst beseffen. Ze blijven gewoon doorgaan en beseffen nooit dat ze en leven leiden gebaseerd op emotionele reacties van angsten die grotendeels irreëel of zwaar overdreven zijn. 


Eens je je dat beseft hebt begint het echte werk. 

Je moet elk geloof, en elke gewoonte, elke emotionele reactie analyseren en je afvragen van waar deze waar deze afkomstig is. je zult er verstelt van zijn hoe vaak je op automatismen denkt of ageert. En dan moet je het actief veranderen. Actief de gewoontes vervangen. je dwingen positief of objectiever te denken. andere mensen hun gedrag kunnen verklaren en als je het niet kan proberen zo goed mogelijk te begrijpen. Elke dag. Het moet een totaal automatisme worden. 

Je moet actief tegen angst vechten. Doe elke dag iets dat waarvoor je schrik hebt. Al is het maar iets belachlijks als met een vreemde praten of opstraat een instrument spelen, iemand je mening zeggen , je stem verheffen in sociale situaties/kringen die je nog niet goed kent, 
Je kunt zelfvertrouwen en sociale skills opbouwen. net zoals een spier. Het gaat zelfs tamelijk rap maar je moet het blijven doen .

(er komt een moment waar je met onbekende vrouwen kunt koffiedaten na 10 minuten praten trust me its awesome      ) 

En het zal nooit aangenaam zijn. Maar het is het waard. De mogelijkheden dat je gaat zien omdat je geen sucsessbarrieres hebt. De kansen die je gaat grijpen. De mensen en conversaties die je gaat hebben. Het is zooooo ziek. Als ik terugdenk naar alles wat ik in de laaste 2 jaar beleefd en gedaan heb het is zooo ziek. En besef ook dat veele mensen hun droomen ( als ze die nog hebben ) nooit gaan bereiken omdat ze zichzelf in de wegstaan omdat ze diep van binnen niet geloven dat ze dat waard zijn. 



Sorry voor de Wall of text. Ligt gewoon heel persoonlijk en ik zie zoveel mensen die in die mindset gevangen zijn ( ook  gewone mensen die geen psychonauts zijn)  

Ik heb al sommige dingen van je opdit forum gelezen en ik zou het jammer vinden als iemand met jouw schrihftalent en manier van denken zichzelf in de weg zou staan en een leven in angst zou lijden. 


Wishing u the best of luck on your Journey! 



R.S 


PS: 

(dit beschrijft het ook tamelijk goed) 






 

Ego tript
 
In een wereld die nu al bevolkt wordt door zoveel ongrijpbare fenomenen (ice bucket, iemand?) wil ik er toch nòg een aan u voorstellen (behalve als u het concept al kent natuurlijk, in dat geval is er slechts sprake van een hervertelling): de Akasha-kroniek. Een idee oorspronkelijk afkomstig uit het Hindoeïsme, waar het bekend staat als 'een alles doordringend medium, 'ether' genoemd of het 'vijfde element'. Wat nu is of doet dit element, deze ether, dit medium? Zie het als een grote databank, maar dan niet een van namen of banknummers, maar van alle gebeurtenissen die ooit hebben plaatsgevonden, elke gedachte en emotie. (Bron: Wikipedia)
 
Anders gezegd: alles, echt àlles wat ieder mens dat ooit bestaan heeft, nu bestaat en ooit nog zàl bestaan ooit gedacht en gevoeld heeft, staat daarin opgeslagen, in die database in dat ether-veld-medium. U en ik en iedereen, alles wat wij denken en voelen, nu en ooit, wordt automatisch opgeslagen in dat 'veld'. Niet iets waar noodzakelijkerwijs iedereen zich ook mee bezig houdt: de meeste mensen hebben het over het algemeen te druk met meer wereldse zaken, dingen als 'baan', 'gezin', 'partner', en de altijd gevreesde maar zo populair op feestjes zijnde draak van een 'hypotheek'. Dit is, uiteraard, allemaal helemaal okee. We kunnen ten slotte niet allemaal de hele dag thuis op de bank zitten trippen. Toch?
 
Even iets anders. We zijn hier in Nederland en omgeving zo rijk dat we zijn begonnen met het perfectioneren van werkelijk alles in onze omgeving. Eenvoudig voorbeeld: Pringles chips. U kent ze wel, in die ronde kartonnen buizen, dat chipje waar die mensen in die gruwelijk irritante reclame allemaal zo misselijk pisvrolijk van gaan doen. Dat chipje dus. Best lekker trouwens, dat wel. Laten wij dit bescheiden chipje eens onder de loep nemen. Openen wij een dergelijke buis chips, dan zien wij in de stevige kartonnen koker èèn enkele rij van allemaal keurig op elkaar gestapelde exact dezelfde chipjes. Laat dit feitje even tot u doordringen. Dus we hadden al chips, in het licht van de onvermijdelijke evolutie gezien een totaal overbodig en daarom waarschijnlijk zo lekker zijnde luxe-product. We zijn als diersoort hier in de omgeving zò ongelofelijk succesvol, dat we niet alleen zo'n beetje verzuipen in het voedsel, maar van dat voedsel, gewoon omdat we het kunnen en willen en er zin in hebben, besluiten om van die rommelige onoverzichtelijke ongelijkvormige bènde die een gewòne zak chips eigenlijk is, dan maar eens het perfecte chipje te creëren, en voilà: Pringles.
 
Dit is maar èèn voorbeeld, maar kijk even om u heen naar uw eigen wereld van dit moment en u ziet waarschijnlijk zelf wel wat ik bedoel. Alles wordt gewoon steeds beter. Dat lijkt een dood-doener, maar denk daar even over na. Het is toch zaterdag. Die smartfoon die u zeer waarschijnlijk wel in uw bezit heeft. Dat hoogstaand technologisch wonder, dat wij, dat is, die mensen bij Eppel en hun collega's, desondanks maar steeds bèter maken. Nog sneller en dunner en scherper totdat er uiteindelijk iets overblijft als een interactief lichtscherm dat door een miniatuur projector in een polsbandje op uw onderarm geprojecteerd wordt. Hoe science fiction had u het graag? Al die miljarden aan terabytes aan data die al die apparaten samen vrolijk naar elkaar versturen worden, letterlijk, met de snelheid van het licht door satellieten door de ruimte naar elkaar en terug naar de Aarde gestuurd, zodat u dat leuke plaatje van die collega naar al uw vrienden kunt doorsturen. Maar dan wel àl uw vrienden, en wel nu meteen. Klik. De serverparken die daarvoor nodig zijn rijzen als paddestoelen uit de grond. Enorme ruimtes helemaal vol met de ene zacht zoemende en met druk knipperende lampjes voorziene computer-schakel-kast na de andere, die samen zoveel energie gebruiken dat ze alleen maar gebouwd worden dicht in de buurt van grote energiecentrales. Allemaal druk bezig de ene na de andere feesboekpagina te laden. En zo.
 
Nou, zo'n soort database, maar dan in dat ongrijpbare veld-medium-ether, dat is de Akasha-kroniek. De in het duister van die computerkasten rondzoemende elektronische pulsen zijn vervangen door de gedachten en emoties van alle mensen ooit, maar het idee is ongeveer hetzelfde.
 
Laten we verder neuzelen. Het is toch zaterdag. Mijn geweldige ex-vriendin, in de korte maar ongelofelijk boeiende relatie die ik met haar had, zei vaker tegen me, als we aan het praten waren over van alles en nog wat, dat ik alles wist. Gewoon, alles. Nu ben ik best intelligent. Ik weet dat ik vrij veel weet (wee mijn monsterachtige onbescheidenheid) maar alles? Wie weet er nu alles? Wat is dat uberhaupt: alles weten? Dat doet alleen God zelf, voor wie daar in geloofd. Ik heb haar destijds een aantal keer gevraagd of ze dat serieus meende, of alleen om aan te geven dat ik 'vrij veel' weet. Nee, serieus, zei ze altijd. Jij weet gewoon alles, zei ze dan. Het maakt niet uit waar het over gaat, het hoeft maar een woord of idee te zijn en jij haalt er, hup, zo een brok informatie bij te voorschijn. Haar woorden. (Terwijl ik dat schrijf, 'haar woorden', besef ik meteen hoe zinloos ze zijn: aangezien ik des schrijvers dezen wees, zou ik mijn lieve ex-vriendin elk woord in de mond kunnen leggen dat ik maar wil, om vervolgens tegen u te zeggen: haar woorden. Maar vooruit, ik dwaal af...) Dat zei ze dus. Ik wist alles. De Simon-fans onder u die mij de laatste tijd bestempeld hebben als geniaal en briljant weten vast wel wat ik bedoel. Nee, dit is geen grote egotrip. (Alhoewel... Is niet alles een grote egotrip? Maar dat terzijde...)
 
Waar nu wil ik toch heen met dit geneuzel? Dat die Akasha-kroniek gewoon geweldig is. Het voelt alsof je voortdurend toegang hebt tot die supercomputer uit dat geniale verhaal 'The Hitchhikers Guide to the Universe'. Behalve dan dat deze supercomputer wèl altijd alles weet. En ik dus blijkbaar ook.
 
Wat zegt u? Dat is een waanzinnig idee?
 
Nou, dat ben ik toevallig volkomen met u eens.
 

 
Magic truffels Dutchii, 15 g 

Ik ben begonnen met dit boek te lezen, ben nu bij hoofdstuk 5. Er staan een paar hele goede en interessante dingen in, maar ik moet zeggen dat ik nog niet helemaal mee kan met de achterliggende gedachte. Ik heb zo'n 7 maanden terug zelf een soort van 'spirituele awakening' gehad en die in de loop van de erop volgende maanden verder uitgebouwd. Een van de belangrijkste instrumenten hierin, iets dat mij een extra dimensie gegeven heeft in het genieten van het dagelijks leven, is juist het verstand geweest en het tijdsbesef. Het belangrijkste blijft het moment zelf, het Nu. Maar ik geniet extra van het Nu doordat ik kan relativeren met het verleden en de toekomst. Met het verstand besef ik mij hoe mooi het is dat het Nu is zoals het is, dat het verleden (niet alleen mijn verleden, maar het verleden van het universum) het zo tot stand heeft gebracht en dat de toekomst weer anders zal zijn.
 
Deze spirituele awakening heeft mijn verstand eindelijk laten accepteren wat ik, rationeel, al lang bedacht maar nooit volledig omarmd had. Alle voortgang die ik dit jaar geboekt heb is zeker ook te danken aan het rationaliseren van waar ik mee bezig ben. In eerste instantie is het een gevoel, iets wat goed voelt, maar om het fundering te geven heb ik dit ook laten rationaliseren in mijn verstand en systeem van denken. Op die manier kan ik 100% achter mijn keuzes staan en ongeremd genieten van het leven, zonder bang te hoeven zijn dat als het gevoel of de 'flow' mij ontglipt ik deze levensstijl kwijt ben en weer in een negatieve spiraal terecht kom.
 
Wat ik van het boek begrijp is het verstand een vijand die lijden en angst toestaat, ik snap dat uitgangspunt maar in mijn geval is het verstand zo geworteld in mijn bestaan, ik identificeer mij er niet mee, dat niet, maar het is wel een tweede entiteit die zich in mij huist zeg maar en die ik beter te vriend houd en zodanig manipuleer dat ik optimaal mijn leven kan leiden. Het boek heeft mij tot dusver al wel geholpen door af en toe eens een stap terug te nemen en in alledaagse situaties even de tijd te nemen van het moment te genieten. Maar ik denk toch dat ik een radicaal andere richting in ben geslagen dan de weg die Tolle neemt. Mijn verstand is al heel erg lang mijn metgezel geweest, zeker niet altijd mijn vriend, misschien een verraderlijke vriend, maar toch heb ik het graag als gezelschap. De eerste paar maanden na mijn spirituele ommekeer heb ik intens genoten van elk moment, alleen of met anderen, maar op een gegeven moment had ik dat wel een beetje gezien en was het niet meer genoeg. Ik wilde het leven delen met mensen om wie ik geef om weer diezelfde (of eigenlijk een nog verhevenere) gelukzaligheid te ervaren (wat nog steeds lukt als ik dierbaren om mij heen heb). Wat ik van Tolle begrijp is dit niet nodig, puur je innerlijke Zijn zou je alle voldoening moeten schenken, ongeacht je situatie. Ik kan best alleen zijn van tijd tot tijd, maar op den duur heb ik toch andere lotgenoten nodig om momenten mee te delen om écht van het leven te genieten. Terugkijkend zijn een hoop mooie momenten uit mijn leven momenten die ik met anderen gedeeld heb.
 
Ik ben het er zeer mee eens dat je 'mind' de krachtigste gereedschap is die een mens kan hebben en dat leven zich in het Nu afspeelt en je daar vooral je aandacht moet vestigen. Maar hoe Tolle dit schetst is niet helemaal hoe ik mijn leven voor mij zie of zou willen zien. Misschien begrijp ik hem niet goed genoeg, maar ik denk dat het voor ieder mens anders is hoe zij het optimale geluk uit het leven halen en dat ik liever op eigen kracht mijn weg naar geluk (blijf) vind(en). Ik denk dat hij de kracht van de externe omgeving, het verstand en tijdsbesef onderschat. In theorie zou je in elke situatie intens geluk moeten kunnen ervaren, als je je mind goed gebruikt. Maar ik denk dat er dan iets belangrijks verloren gaat, in zekere zin ontken je dan het prachtige universum om ons heen en richt je je alleen maar op de innerlijke pracht van je bestaan. Zonde!
 
Ik ben van plan het boek uit te lezen want sommige inzichten zijn goed en zijn goed voer om aan mijn verstand te rationaliseren wat ik al voel, maar ik denk niet dat Tolle's filosofie iets is wat ik ooit helemaal zal omarmen, daarvoor wijkt het teveel af van de denkbeelden die ik nu heb. Nogmaals misschien begrijp ik hem gewoon niet goed genoeg!

Bedankt voor je mooie report.
 
Duidelijk te zien dat je de tijd hebt genomen om hem te maken, inclusief de foto's.
 
Leest lekker weg en ik heb genoten van je verhaal
 
Ondanks dat de trip niet heftig was, denk ik inderdaad ook dat je eruit gehaald hebt wat nodig was. 
Wees wat aardiger voor jezelf en niet zo streng.Geniet van het leven, want dat is waar het voor bedoelt is.
 
Bedankt

Wie: Mijn broertje B en ik, dit zou voor ons beiden de vijfde trip worden
Wat: Allebei 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)
Waar: Kamer (studentenhuis), buiten (brug, kanaal, natuur)
 
Disclaimer: Zelfs voor mijn standaarden is dit een erg lang tripreport.  

B en ik hadden allebei ongeveer een week eerder getript, los van elkaar. Allebei hadden we een niet heel heftige trip en we hadden het verlangen om snel weer te trippen en dit keer een stuk sterker. Voor mij waren er slechts 6 dagen voorbijgegaan sinds mijn laatste trip. Meteen een mooi experiment dus om te zien hoe het zit met resistentie. Mijn pakje Atlantis was niet helemaal vacuüm meer, er was wat vocht ontstaan in het zakje en het lag inmiddels zo'n 3 weken in de koelkast. Het pakje Atlantis van B was vandaag bezorgd maar ook hier was al wat vocht vrijgekomen in het zakje, ondanks dat deze direct na ontvangst in de koelkast is gelegd. Ik heb die dag 2 broodjes gegeten en daarna 7,5 uur niet meer gegeten. De ochtend vóór de trip was ik erg verkouden toen ik wakker werd, maar na het opstaan was dit eigenlijk alleen nog maar op de achtergrond aanwezig en had ik er niet echt last van gedurende de dag.
 
0. We begonnen te eten, voor B was dit de eerste keer Atlantis. Hij vond de smaak best meevallen, ik vond vooral de nasmaak erg ranzig. Grappig hoe het elke keer weer anders is, de eerste keer vond ik Atlantis erg goed te eten, daarna ronduit smerig, nu was het een mix. Maar de nasmaak bleef wel lang hangen en dit vond ik niet prettig. B had zijn zakje eerder op dan ik en lag op het bed te chillen. Na ongeveer een kwartier begon ik mij misselijk te voelen en hoofdpijn te krijgen, mooi, dit was een goed teken, de truffels worden opgenomen in mijn lichaam. Ik nam twee glazen water en dit hielp een beetje tegen de hoofdpijn. Het was kwart voor zeven en het was nog licht buiten. Ik stelde voor om direct naar buiten te gaan, we hadden al onze schoenen en jas aangedaan en de belangrijke spullen (sleutels, mobiel) meegenomen. Ik zat nog in mijn stoel te wachten tot de effecten zouden optreden toen ik op het TV scherm opeens de lichtjes in een stilstaand plaatje zag bewegen. Ook de muziek ervoer ik opeens anders. De trip is voor mij officieel begonnen.

De afbeelding waar de trip mee begon.
 
1. Twintig minuten na inname liepen we naar buiten en ik merkte al heel goed dat Atlantis heeft toegeslagen. De bomen en kleuren waren weer prachtig op die karakteristieke manier zoals Atlantis de buitenwereld vervormt. Het is elke keer precies hetzelfde, maar ik kan er nooit genoeg van krijgen. Wat fijn dat hoewel elke trip weer compleet anders is, dít in ieder geval constant is, dat de tripwereld altijd zó mooi is, elke keer weer. Mooier dan dit kan eigenlijk niet. B ziet nog weinig anders. We lopen verder, het weer is miezerig maar wat is alles toch mooi. Ik vertel B dat ik een boek aan het lezen ben van Aldoux Huxley, The doors of perception, waarin hij zijn ervaring met mescaline beschrijft. Zijn beschrijving komt sterk overeen met een aantal dingen die ik tijdens truffel-trips heb ervaren. In dit boek claimt Huxley dat de reden dat we normaal gesproken de wereld niet zo mooi, gedetailleerd en kleurrijk zien is omdat het niets toevoegt aan ons overleven, vanuit een evolutionair oogpunt is het zinloos om hier extra energie aan te verspillen. Ik bedacht mij het volgende: tijdens een trip krijg je wel dit zicht en andere mooie vaardigheden, maar dit gaat ten koste van andere vaardigheden waar je in het dagelijks leven veel aan hebt, die belangrijk(er) zijn om te overleven. Simpele taken uit je nuchtere bestaan worden opeens heel lastig tijdens een trip en vaak voel ik tijdens een trip veel bewondering voor mezelf (en anderen) dat dit ons normaal gesproken zo goed en makkelijk afgaat. Ik vond het een interessante theorie en vroeg mij af of dit echt zo zou kunnen zijn. Ergens zou het zonde zijn, het is niet bepaald een spiritueel uitgangspunt, maar ik vind het wel een mooie verklaring die wat mij betreft in het wetenschappelijk wereldbeeld past.
 

De mooie natuur op het pad dat wij bewandeld hebben naar de brug (foto's op een later moment genomen)
 
2. We staan op een brug en kijken uit over het kanaal, met aan beide zijden bomen. Wat prachtig dit. B ziet nog steeds niet veel bijzonders. Zou het puur mijn verbeelding zijn? Is het puur persoonlijk en is het simpelweg hoe mijn lichaam reageert op Atlantis, elke keer weer? Voordat ik met truffels begon had ik al veel waardering voor de natuur en zag ik al grote schoonheid in deze omgeving, maar tijdens een trip is dit nog veel sterker. Zou het kunnen dat het compleet persoons-gebonden is en dat de constante die ik dacht te hebben gevonden in Atlantis niet universeel maar puur persoonlijk is? Het zou mij zo raar lijken dat ik dan telkens hetzelfde ervaar, terwijl mijn gedachten natuurlijk telkens anders zijn. Speelt het dan misschien niet in op gedachten, maar op je bewustzijn? Dat wat jou jou maakt en onafhankelijk is van gedachten en persoonlijkheid, jouw onveranderlijke kern-essentie? De ziel als het ware? B zegt dat het misschien gewoon komt omdat zijn trip nog niet begonnen is, er is ten slotte ook nog geen uur voorbij.
 
Fietsers en auto's rijden op deze brug, de fietsers gaan zo langzaam, alles lijkt vertraagd en ik voel mij een soort buitenstaander. B en ik staan hier als toeschouwers terwijl de rest van de wereld gewoon doorleeft. Zij zullen wel denken, waarom staan die twee jongens hier de hele tijd, is het echt zo mooi dit kanaal? Een man die een hond uitlaat loopt in onze richting. Het is grappig want hoewel hij loopt lijkt hij geen steek dichter bij te komen. Elke keer als ik mij van dit beeld afwend en weer terugkijk bevindt hij zich nog steeds op dezelfde plek, ook al blijft hij in beweging. Uiteindelijk passeert hij ons dan toch, hij kijkt ons op een vreemde manier aan en ik vind hem een beetje eng, een soort van cipier van de onderwereld met een grote waakhond die voor hem uit loopt.
 
B voelt zich wel al anders merk ik, maar ziet nog niet die grote schoonheid die ik hier zie. Hij heeft het over het water en ziet hier vormen in. Ja het water is ook mooi, maar waarom zou je daar naar kijken als de natuur er om heen zoveel mooier is? B lijkt licht in een trip te zitten, blijkbaar is het dus toch persoonsgebonden wat Atlantis met je doet, of hij zit nog niet diep genoeg in de trip. Het water is ook wel heel bijzonder moet ik toegeven, het is één groot geheel. Prachtig hoe al die kleine rimpelingen op het oppervlak allemaal één object vormen en samen het kanaal maken. Net als met ons menselijk lichaam denk ik. De intelligentie die hier achter zit en zorgt dat het allemaal werkt is zo ingenieus dat het nauwelijks te bevatten is.
 
3. B zelf ziet er gek uit, zijn gezicht is constant aan het vervormen, net als de natuur die steeds trillende bewegingen maakt. Zijn ogen zijn ook raar, een soort van grote zwarte insecten-ogen die ik herken bij mezelf als ik aan het trippen ben en in de spiegel kijk. Ik zie er normaal uit volgens B. B zegt dat het apart is wat hij ziet, dat er een overgang is, een overloop in beschaving. We wisselen van plaats en nu zie ik het ook. Het is heel apart, B staat precies in het midden van mijn gezichtsveld, links zie ik de natuur, het kanaal en de bomen. Rechts zie ik de weg, de vangrails, de lantaarns en auto's, het verkeer, de beschaving. En B staat er midden in, midden tussen twee werelden. Hoe bijzonder! "Moet je kijken!" zeg ik en ik wissel weer van plaats met B en leg uit wat ik zag. Dan realiseer ik mij dat we niet van plaats hoefden te wisselen, het enige verschil is dat links nu rechts is, haha. Toch was dit beeld een stuk sterker met de natuur links, de overgang leek vloeiender. Ik zou hier nog wel een tijd kunnen staan maar B wil wel graag weer naar binnen. Ik vind alles best dus we lopen terug. Als we het trappetje afgelopen zijn kijk ik naar de trap en wat is die mooi, een soort poort naar een andere wereld, midden tussen de natuur. B ziet niet al die mooie dingen die ik zie wat ik erg sneu vind. Heb ik gewoon zoveel geluk dat ik zo'n mooie verbeelding heb of heeft B opnieuw pech dat de truffels niet zoveel effect op hem hebben? Ik zeg hem dat hij de volgende keer misschien maar Hollandia moet proberen.
 
We lopen de brug af en B heeft het erover dat truffels je extra nuchter maken. Ik had er nog nooit zo over nagedacht maar hij heeft gelijk, je wordt extra alert, je zintuigen verscherpen (al vermengen ze soms heel erg wat dingen juist weer lastig maakt), je leeft compleet in het moment en bent je veel bewuster van alles om je heen. Het is eigenlijk compleet anders dan met alcohol of vergelijkbaar 'verdovende' drugs. Ik vind het een mooi idee en krijg alleen maar meer respect voor truffels.
 
 

Het uitzicht vanaf de brug. De derde foto van links is de scheidslijn tussen de natuur en beschaving. De meest rechtse foto is de trap, oftewel de 'poort naar een andere wereld' (foto's op een later moment genomen)
 
4. We lopen langs een boothuis. "Zijn er hier mensen?" vraagt B. Door de ramen brandt een lamp en we zien mensen zitten, ze lijken zo gefocust binnen de gewone wereld. Wat maf. Een stukje verder is er een beekje die aan twee kanten loopt. Aan de ene kant is het water helemaal groen van de algen, aan de andere kant is het water gewoon donker en zwemmen er eendjes. Aan beide zijden is het vrij dicht begroeid met bomen. B vindt het mooi en we stoppen even. Ik kijk naar het groene beekje en merk dat ik in een soort trance raak. De bomen gaan heen en weer, vooruit en achteruit en ik ga er helemaal in op. Ik merk dat ik zelf ook op en neer aan het deinen ben, ik ben onderdeel geworden van dit tafereel! Ik stel mijzelf voor dat ik mij diep in een bos bevind en één wordt met de natuur. Het is hier zo vol met harmonieus leven, de bomen en takken die rustig heen en weer gaan en zonder dat ik er controle over heb of er moeite voor moet doen heb ik het ritme zelf opgepakt en beweeg ik mee. Ik heb echt het idee dat ik in wonderland terecht gekomen ben, de omgeving hier is zo mooi en sprookjesachtig. Ik wil het beschrijven aan B en bedenk hoe lastig het is en hoe weinig woorden onze taal bevat om dit te doen. Er is zoveel moois hier en onze taal kan het niet beschrijven, de woorden zijn er simpelweg niet voor uitgevonden. Dat terwijl onze taal zoveel woorden kent. Wat een zonde dat onze taal zo beperkt is. B is nog steeds niet zwaar aan het trippen. Misschien dat dat gebeurt als we wat muziek op zetten, volgens hem is dat voor hem een goede manier om echt in de trip te komen en dus gaan we naar binnen.
 

Het groene beekje met de omringende natuur (foto's op een later moment genomen)
 
5. B zet wat muziek op via YouTube en natuurlijk is er dan ook een video bij. Zoals altijd vind ik de video's super mooi en bijzonder, het waren muziekvideo's die ik zelf ook vaak opzet tijdens het trippen. Dan komt er een video die helemaal niet leuk is of bij de muziek past, over een man die verongelukt en in het ziekenhuis belandt. Waarom maken mensen zulke video's en combineren het dan met een leuk nummer? B snapt het ook niet maar reageert er niet zo sterk op als ik. Ik kijk de andere kant op en besluit maar op bed te gaan liggen en mijn ogen dicht te doen. Zou ik weer closed eyed visuals krijgen? Jazeker, en hoe! Ik zie vormen voor me, psychedelische vormen die zo typerend zijn voor psychedelische trips. In de tussentijd heb ik nu al een tijdje zoveel mooie filosofische gedachten die zo veel verder gaan dan ik ooit zou kunnen bedenken zonder truffels. Ik filosofeer echt als het ware van bovenaf, vanuit de omgeving, de wereld, het universum. Ik zelf sta niet meer centraal waardoor ik veel helderder en grootser na kan denken. Hierdoor verwerf ik weer een hoop nieuwe inzichten, met name over hoe mooi het leven, het bestaan is.
 
Wanneer ik mijn ogen gesloten heb gaan deze gedachten nog even door, maar op een gegeven moment bereik ik een hele andere toestand. Ik lig bewegingloos op mijn rug op het bed en zie dus al die rare figuurtjes en vormen voor me met mijn ogen dicht. Het blijft niet alleen bij dingen zien, ik voel een innerlijke rust en vrede die ik zelden ervaren heb, behalve misschien in eerdere trips. De dingen die ik zie zou ik nooit zomaar bedenken, sowieso dat het door de truffels komt. De intelligentie achter de truffels, achter het bestaan en het universum, laten mij deze dingen zien, openen mijn ogen als het ware voor deze vorm van bestaan, voor hoe het 'echt' allemaal in elkaar zit. Ik laat me meevoeren door deze intelligentie, door deze wezens. Ik zie en hoor ze niet letterlijk maar op een telepathische manier communiceren ze toch met mij en ik vertrouw ze volledig. Ik weet dat het wezens zijn, meervoud, meerdere dingen die toch samen verbonden zijn en als het ware één grote gemeenschappelijke intelligentie delen. Mijn ego begint te verdwijnen, alle zorgen die ik mogelijk zou kunnen hebben lossen volledig op. Ik voel alleen nog maar diepe innerlijke vrede. De wezens willen mij nog dieper of hoger meevoeren en ik laat het toe. Ze zeggen dat ik moet ophouden met ademhalen, mijn lichaam regelt dat zelf wel, dit hoef ik niet te doen. Ik moet mij loskoppelen van mijn aardse lichaam en deze wezens achterna, uit mijn lichaam treden en naar boven vliegen. Er is een kleine aarzeling maar ik besluit om te doen wat ze van mij vragen, als ik merk dat ik doodga kan ik wel weer ingrijpen, toch? Ik stop met ademhalen en voel niks meer. Ik voel mijzelf niet ademen, mijn lichaam ligt compleet stil. Maar ik krijg geen zuurstof tekort, het is goed zo, adem ik nog steeds zonder dat ik het doorheb? Ik hoef het niet te controleren, ik weet dat de wezens gelijk hebben. Ik voel geen benauwdheid alleen de vrede, mijn lichaam moet er nog zijn en normaal functioneren denk ik, anders zou ook mijn bewustzijn afgebroken worden toch? Bovendien is B ook nog in mijn kamer, als ik stik zou hij iets opmerken en ingrijpen. Ik kan mijn lichaam nu echt achter mij laten en door de hogere sferen zweven, deze intelligente wezens achterna en hen compleet vertrouwen, zij wijzen mij de weg.
 
6. Dit is waarschijnlijk het mooiste wat ik ooit in mijn leven ervaren hebt en gaat een tijdje door waar ik niets meer te maken heb met mijn verstand, mijn persoonlijkheid, mijn identiteit, mijn ego. Ik ben niet meer, ik ben nu één met deze andere wezens en wij vibreren in deze psychedelische ruimte met allerlei gekleurde figuurtjes. Het is allemaal in beweging, in perfecte harmonie. Dit gaat even zo door en het voelt als een eeuwigheid, de tijd staat stil, tijd bestaat niet in deze wereld. Op een gegeven moment keren er toch weer elementen van mijn mind terug en bevind ik mij als het ware in twee werelden, mijn geest in deze wereld, mijn lichaam nog liggend op dit bed. B vraagt wat en ik geef antwoord en voel ergens een connectie met mijn lichaam, maar tegelijkertijd ben ik op een andere plek. Ik ben blij dat B verder niet veel praat en ik in deze andere wereld kan blijven. Nu er weer sporen van mijn gedachtes terug beginnen te komen kan ik weer heerlijk filosoferen in deze prachtige wereld in de nabijheid van deze alwetende wezentjes. Ik denk na over het bestaan, over de dood en over de mensen die ik liefheb. Bestaan is niet meer gereduceerd tot het mens-zijn, er is iets veel mooiers, grootser en krachtiger aan het werk. Een essentie, een immateriële substantie die ikzelf en de mensen om wie ik geef allemaal hebben (en alle wezens op aarde). Hoe mooi als die soms in het aardse bestaan doorschijnt. Ik denk aan mijn ouders en hoe zeer ik het waardeer dat ze zoveel voor mij gezorgd hebben en van mij houden. En mijn zusje van wie ik zoveel houd. En aan B en hoe fijn het is om dit mee te maken. Ik zie ze niet meer als mens maar als deze immateriële substantie, doorschijnend en vaag in de contouren van hun lichaam. Zij zouden dit ook mee moeten maken bedenk ik, maar voorlopig zie ik ze nog geen truffels doen en B is helemaal niet zo zwaar aan het trippen... Toch geeft het niet, want dit bestaan is eeuwig en is er altijd, overal om ons heen, of je nu aan het trippen bent of niet. Ik denk aan vrienden en vriendinnen om wie ik veel geef, zij verdienen het absoluut om ook deze schoonheid te ervaren.
 
Ik krijg de opdracht mee om dit te laten weten aan zo veel mogelijk mensen, om zo de wereld te transformeren, er een plek van te maken waar deze perfecte vrede continu heerst, waarin alles één en verbonden is. Het leven is zo verschrikkelijk mooi, bestaan is zo mooi. Maar lang niet iedereen ziet dit in, zelfs ik die het leven al behoorlijk waardeerde wist al deze dingen niet vóór ik begon met truffels te nemen. Ik denk ook na over de dood en zie in dat dit helemaal niet is om bang voor te zijn. De dingen die ik hier ervaren heb zijn eeuwig, na mijn dood wordt ik net als deze wezens, klein maar oneindig intelligent en verbonden met miljarden andere wezentjes. Het zal heel anders zijn dan het materiële, menselijke, lichamelijke leven, wat ik vooral moet koesteren en zoveel mogelijk van mag genieten totdat het tijd is om te sterven, maar daarna is het tijd voor verandering en tijd om mij bij de oneindigheid en onsterfelijkheid van het heelal te voegen. Wanneer ik sterf doet er niet toe, maar ik voel wel dat ik nog een flink aantal jaren te leven heb. Ik zou nu dit moment kunnen sterven en het zou een prachtige dood zijn, maar het is mijn tijd nog niet, ik ben nog te jong en ik heb nog een rol te spelen in deze wereld.
 
7. Ik denk na over een aantal thema's die mij diep interesseren. Ik denk na over wat belangrijk is in het leven. Gelukkig zijn is een levensdoel voor veel mensen en voor mij is dit ook altijd zo geweest. Maar wat ik nu hier ervaar heeft niets met geluk te maken, althans niet met de standaard definitie van geluk. Dít is het mooiste dat er is en het is niet het geluk wat zoveel mensen nastreven. Dit is niet te bereiken in de gewone wereld en moet ook niet nagestreefd worden omdat het niet te bereiken is. Dit is alleen te bereiken met geestverruimende middelen en wat dat betreft is het alles wat ik nodig heb. Het enige wat ik van dit leven verlang is dit te mogen ervaren. Het enige waar ik mij dus druk om hoef te maken is het ervoor zorgen dat ik altijd in staat zal zijn truffels te nemen als ik hier behoefte aan heb. En lukt dit niet dan moet ik op de een of andere manier proberen dit te bewerkstelligen door diep in mijzelf op zoek te gaan naar deze prachtige wereld. En in principe maakt het dan totaal niet uit waar ik ben, ik hoef alleen maar mijn ogen te sluiten...
 
Ik denk aan de bootvluchtelingen strijdend voor hun leven terwijl ik hier op dit bed lig in deze kamer met zoveel luxe, muziek van B op de achtergrond, heerlijk eten en drinken in grote getale. Het leven is niet eerlijk. Waar heb ik dit allemaal aan verdient? Maar ik bedenk mij dat ik gewoon geluk heb dat ik dit mooie nu kan zien doordat ik truffels genomen heb, dat de omstandigheden zo gelopen zijn dat ik hier in totale gelukzaligheid van kan genieten. Het is er altijd en overal al, alleen is het verborgen in ons dagelijks bestaan. Maar dit dagelijkse bestaan is vergankelijk en ooit zal er een metamorfose zijn, waarop ieder levend wezen, of in ieder geval zij die waardig zijn, die een goede ziel hebben, één zullen worden.
 
8. Geld interesseert mij niet langer, zolang ik maar truffels kan blijven nemen en dit kan blijven meemaken. En het liefst in een comfortabele setting zoals waar ik mij nu in bevindt. Een vrouw vinden om mijn leven mee te delen lijkt niet relevant meer, alles is diep vanbinnen één, in de enige wereld, deze andere dimensie, die er werkelijk toe doet. Maar in onze 'gewone' wereld zijn we verdeeld. Dit lijkt een onoverkoombaar probleem en proberen in deze imperfecte wereld één te worden lijkt dan ook een zinloze strijd, in zoverre dat ik niet teleurgesteld moet zijn als het niet lukt. Tijdens deze bewustwording denk ik niet zozeer meer in individuen maar meer aan het grote geheel. Als twee individuen zich samen zouden voegen zou het slechts een kleine druppel zijn, insignificant in het grotere plaatje. Een afleiding voor in het gewone leven. Ik probeer mij de voor mij ideale vrouw voor te stellen, de vrouw die met mij een eenheid zou vormen, samen zou smelten en bedenk mij dat zij niet bestaat! Zij bestaat waarschijnlijk niet in de 'echte' wereld, maar zij bestaat in ieder geval wel in deze andere wereld, deze wereld van mijn geest. Haar niet-bestaan betekent dat ik haar waarschijnlijk nooit zal vinden. Zelfs al zou ze ook in de 'echte' wereld bestaan en ik zou haar nooit ontmoeten, dan nog zouden onze 'zelf-en' één zijn in onze gedachten en uiteindelijk samensmelten. Het belangrijkste is deze prachtige wereld die ik nu ervaar in mijn gedachtes. De andere wereld is slechts een fysieke, incomplete afspiegeling en om die reden minder belangrijk. In deze andere wereld ben ik sterfelijk en is alles vergankelijk. Terwijl de wereld van de ziel eeuwig is.
 
9. Er is iets wat mij wilt laten doen ontwaken uit deze diepe wereld, maar ik weet niet wat het is. Ik weet het allemaal niet. Waarom? Wat moet ik dan doen? Eten? Drinken? Ik open mijn ogen en bevind mij weer in de aardse wereld, weer terug in mijn lichaam. Ik voel dat er iets is waarom ik weer terug moest, maar weet niet wat het is. Eten en drinken is het niet, dus ik besluit maar naar de wc te lopen. Ik voel totaal niet de behoefte maar misschien als ik daar eenmaal ben dat het vanzelf gaat. En dat gebeurt, zowel de eerste als de tweede boodschap. Dit is ook nogal een bizarre ervaring, maar het voelt goed om het kwijt te raken. Ik ga weer terug naar de kamer en ga weer liggen, nu in een andere positie en sluit weer mijn ogen en ga verder met mijn trip, al maak ik nu al weer een tijdje deel uit van mijn lichaam. Dit is zeer aangenaam maar niet meer zo ingrijpend als de ervaring bij punt 5.-8.
 
10. Op een gegeven moment ga ik naar de gang toe om weer naar de wc toe te lopen, maar eenmaal op de gang hoor ik een geluid. Ik sta stil en probeer mij te concentreren, het lijkt afkomstig van het einde van de gang. De gang telt 9 kamers en een gemeenschappelijke ruimte, maar dit weekend was er maar 1 andere bewoner thuis, een meisje waar ik ongeveer een half jaar terug gevoelens voor had ontwikkeld en in zekere zin ook geuit heb maar niet wederzijds waren, in ieder geval niet op romantisch gebied. Dit was toen prima en begreep ik ook wel, het was beter zo en mijn gevoelens op romantisch gebied hielden toen vrij snel op met bestaan. Ik bleef haar ontzettend inspirerend vinden en het super leuk vinden om met haar om te gaan, maar liefde-gevoelens bleven compleet uit. De dag voor de trip had ik nog leuk met haar gepraat en hebben we samen met een ander ganggenootje twee films gekeken. Erg gezellig en leuk allemaal maar de gevoelens voor liefde zijn nooit meer opnieuw opgedoken, het bleef altijd puur vriendschappelijk. Wel vind ik haar nog steeds ontzettend mooi en een leuke persoonlijkheid hebben, maar dan kan prima zonder verliefd te zijn.
 
Maar goed, ik hoorde geluid vanuit haar kamer komen en had haar de hele dag nog niet gezien. Ik hoorde haar zingen en dit was zó ontzettend mooi. Ik was compleet betoverd en stond daar op de gang net mijn kamer verlaten te hebben. Ik werd er compleet stil van (als in dat ik als aan de grond genageld stond en alleen maar in staat was om te luisteren). Het was maar heel kort en ik wilde niet als een rare stalker daar blijven staan en luisteren naar alle geluiden die uit haar kamer kwamen en besloot maar om naar de wc en daarna terug naar mijn kamer te gaan. Ik was hier best wel heftig door geraakt en ik stelde mij haar voor, zingend. Zó mooi en onschuldig. Ik was het allemaal een beetje kwijt, vlak ervoor had ik nog geconcludeerd dat ik geen zielsverwant nodig had, dat aantrekking maar een afleidende bezigheid is. Maar ik kon dit niet afdoen als gewoon een mooi iets, er kwamen gevoelens van verlangen in mij op, verlangen om het leven te delen met een vrouwelijke ziel. Niet heel sterk, het waren kleine flarden, maar sterk genoeg om mijn trip en gemoedstoestand op te schudden.
 
11. De muziek van B begon mij te irriteren en ik had behoefte aan frisse lucht en natuur. Als ik alleen naar buiten zou gaan om na te denken over wat ik net mee had gemaakt en gevoeld heb zou ik mij weer beter voelen dacht ik. Ik pakte mijn mp3-speler waarop B zei dat ik wel andere muziek op zetten. Aardig aanbod, maar ik had mijn beslissing gemaakt en vertelde B dat ik even naar buiten zou gaan, deed mijn jas en schoenen aan (zonder de veters te strikken) en liep naar buiten. Dit voelde goed. Het regende en het was inmiddels donker, maar de regen stoorde mij niet. Sterker nog, ik voelde de regen niet eens, zelfs als ik er op focuste, terwijl ik wel kon zien dat alles om mij heen nat werd. Ik liep weer richting het gedeelte waar we aan het begin van de trip ook waren geweest. Bij een lantaarn stopte ik, de grond die verlicht werd was zo mooi. Bovendien kon ik nu mooi even mijn veters strikken. Ik liep weer verder en was even verbaast toen ik twee figuren zag in de schaduw. Maar dit was normaal en heb je nu eenmaal soms bij bepaalde lichtinval. Even verderop was het uitzicht prachtig, ik keek nu uit over het kanaal en de natuur er om heen was zoals gewoonlijk zo intrinsiek mooi. Er was geen mens in zicht en ik realiseerde mij dat ik er goed aan had gedaan even wat tijd voor mezelf te nemen en naar buiten te gaan. Dit moet ik vaker doen als ik aan het trippen ben, dacht ik, het kan prima.
 
Ik zag een boom en verwonderde mij over hoe mooi deze was, die boomschors. Ik knuffelde de boom en het kon mij niets schelen als iemand mij zou zien. Ik ging hurken met mijn rug tegen de boom en vond een mooie steen. 'Wat zou zijn verhaal zijn?' dacht ik. 'Waar komt hij vandaan? Hoeveel jaar heeft hij al meegemaakt op deze aarde?'. Ik dacht aan de ijstijden en dacht dat de steen misschien daar ooit door verplaatst was. Dit leek zo'n rare plek voor zo'n steen, aangezien de rest van de omgeving uit gras, zand en kleinere steentjes bestond. Ik draaide de steen rond en zag dat er een klein insect op rond liep. Dit beestje wilde niet op mijn vingers en liep telkens over de steen rond. Ik voelde een liefde voor dit diertje in mij opkomen (niet romantisch natuurlijk) en dacht na over zijn bestaan en wat er in hem om zou gaan, hoe hij de wereld zou zien en ervaren. Ik had het leuk gevonden als hij over mijn huid zou lopen maar dit wilde hij niet en dus besloot ik hem maar met rust te laten en wilde ik de steen terugleggen. Toen zag ik dat er een tweede, donkerder en iets groter beestje op de steen aanwezig was die opeens vanuit de schaduw tevoorschijn kwam. Dit vond ik een beetje eng, zou hij het kleinere beestje iets aan willen doen? Maar er gebeurde niets dus het zou vast goed komen. Ik legde de steen terug en besloot maar weer terug naar mijn kamer te lopen.
 
12. Vlak voor de ingang van het gebouw bedacht ik mij dat ik toch best wel een softie ben. Dat ik natuurlijk niet geschikt ben voor de vrouwen op wie ik ooit verliefd ben geweest, dat zij allemaal een sterker, knapper, mannelijker en volwassener iemand willen, dit begreep ik volkomen. Of in ieder geval niet mij, wat zou iemand met mij moeten als partner? Maar ik verweet mijzelf niets, dat type man ben ik nou eenmaal niet en ik voelde mij trots op wie ik wél was. Ik kan al deze mooie dingen beleven en zien. En blijkbaar is een groot gedeelte puur persoonlijk en is het echt mijn eigen verbeelding en mind die dit allemaal mogelijk maakt, vooral ook aangezien B zulke andere belevingen heeft en de dingen die ik meemaak heel sterk gerelateerd zijn aan mijn persoonlijkheid en gedachtes die ik normaal gesproken al heb. Al het moois dat ik tijdens trips zie zijn projecties van mijzelf, het zit allemaal binnen mijn eigen hoofd. Wauw. Wat een mooi bestaan heb ik binnen mijn hoofd gecreëerd en wat is mijn fantasie toch mooi. Ik voelde duidelijk dat ik veel liever dit allemaal ervaar dan dat ik in het 'normale' leven een partner zou vinden. Natuurlijk zal ook dat leuk zijn, maar niets kan tippen aan wat ik tijdens mijn trips meemaak, dit is pure fantasie, alles dat niet mogelijk is in de gewone wereld wordt binnen een trip mogelijk. Een levenspartner vinden en gelukkig worden met hem of haar is vreselijk 'gewoon' vergeleken met al het moois dat ik in mijn trips tegenkom.
 
Dit kleine tripje naar buiten had mij weer volkomen genezen van de melancholie die ik voelde na het prachtige zingen van mijn lieve ganggenootje. Voordat ik daadwerkelijk weer naar binnen ging zag ik een natgeregende krant liggen. Ik pakte deze op, ik vond het zo zielig voor deze krant dat het hier zo lag als oud vuil. Ik besloot om de krant naar het oud papier te brengen, waar het zou kunnen worden gerecycled en het een nieuw leven zal krijgen, een metamorfose zal ondergaan. Mijn empathie strekt zich dus niet alleen tot levende wezens, maar naar alles, elk object. Dit heb ik ook al in mijn gewone leven ervaren, vóórdat ik met truffels begon. Ook dit maakt mij weer tot wie ik ben. En ik ben liever dit, dan iemand die zonder problemen elke vrouw zou kunnen krijgen waar hij naar verlangt bedacht ik mij.
 
13. Eenmaal terug in de kamer duurde het niet lang voor ik weer behoefte had om de kamer te verlaten, weg van de muziek die B op had staan. Ik besloot om alvast wat troep op te ruimen en af te wassen. Terwijl ik aan het afwassen was hoorde ik muziek, maar het was heel mooie muziek. Dit kon toch niet de muziek van B zijn? Maar ik hoorde maar één soort muziek en mijn kamer is een stuk dichter bij dan het einde van de gang. Ik besloot om de gang in te lopen en te luisteren naar de muziek. Tot mijn verbazing hoorde ik geen geluid mijn kamer uitkomen en kwam de muziek opnieuw uit de kamer van mijn ganggenootje. En wat een prachtige muziek was het. Het was een piano-spel, een stuk dat ik nooit eerder in mijn leven gehoord heb. Ik genoot van het moment en van wat ik hoorde maar opnieuw wilde ik niet weer te lang staan luisteren, ik hoorde geluiden van lopend water en bedacht mij dat ze waarschijnlijk aan het douchen was. Om dan intens goed te luisteren vond ik nogal ongepast. Ik zou haar een andere keer wel vragen naar het nummer dat ze op had staan, als ze het nog zou kunnen herinneren. En anders maar niet, het feit dat ik het net gehoord had was al ontzettend mooi en hoewel ik niet meer kan herinneren hoe het nummer precies ging kan ik mij nog wel mijn gevoel van dat moment herinneren.
 
14. Terug in de kamer keek ik op de klok, er waren vier uur voorbijgegaan. Zonder twijfel de meest gebeurtenisrijke en intense vier uur van mijn leven, maar ergens was ik een klein beetje teleurgesteld. Ik had nu zoveel meegemaakt dat de trip van mij ook wel ten einde mocht komen en ik had het verlangen om weer terug te keren naar de gewone wereld om weer heerlijk te kunnen reflecteren op deze trip. Mijn trips duren vaak langer dan vier uur en ik zag niet helemaal in hoe ik de trip nog kon toppen, zeker niet zo'n twee uur lang. Het kon alleen maar bergafwaarts gaan, ik was al een tijd over mijn hoogtepunt heen. Maar het duurde niet lang of ik kreeg door dat mijn trip eigenlijk zo goed als ten einde was gekomen. B was helemaal niet meer aan het trippen en ik zag nog wel vervormingen maar voelde mij verder volledig nuchter. Toen mijn trip daadwerkelijk voorbij was vond ik het jammer dat deze voorbij was, ik had eigenlijk nog wel langer door gewild. Maar goed, een volgende keer weer, ik mocht niet klagen, deze trip heeft al mijn verwachtingen overtroffen.
 
 
Ik heb het tripreport de dag na de trip geschreven omdat ik zoveel mogelijk details wilde bewaren. Ik kan dus nog niet heel veel zeggen over hoe de trip mijn leven beïnvloed heeft, wel heb ik vandaag meegemaakt dat ik nog veel meer als normaal overal de schoonheid van inzie. Maar dat heeft niet specifiek met deze trip te maken, het is meer een gevolg van het steeds meer doorbrengen in de tripwereld.
 
Wel kan ik alvast een paar conclusies uit de trip trekken: blijkbaar is het heel persoonlijk en heel willekeurig wat er in een trip gebeurt. De laatste tijd neigde ik er erg naar dat er zoiets zou zijn als een universele trip-waarheid, maar dit lijkt toch wel sterk persoonsgebonden en per trip verschillend, ook al zijn er grote lijnen die ik terugzie in zowel mijn eigen trips als reports die ik van anderen lees. Ten tweede dat de heftigheid heel sterk kan verschillen, ook al verschilt de setting, mindset, dosis en truffelsoort niet of niet bijzonder veel. Deze trip zou ik toch zeker wel als level 4 classificeren, terwijl vorige week level 2 geweest zal zijn. De resistentie lijkt dus ook niet heel sterk te zijn, althans niet na ongeveer een week.
 
Het was erg fijn om B er weer bij te hebben, hierdoor voelde ik mij een stuk veiliger en kon ik mij compleet overgeven bij punt 5. en durfde ik naar buiten te gaan, iets wat ik tot nu toe nooit gedurfd heb als ik alleen tripte. Ik voelde mij ook beter op mijn gemak dan wanneer ik alleen trip, waar er op een gegeven moment toch wel een twijfel of enigszins negatieve gedachte tevoorschijn komt. Ook al is dit vaak maar kort van duur en niet bepaald sterk of schadelijk, toch is het fijner om nagenoeg constant in een flow van positieve gevoelens te zitten en niet af en toe afgeleid te worden door kleine irritaties die de trip in een minder leuke richting duwen. Misschien heeft dit ook te maken met dat ik er meer ervaring mee krijg, maar ik weet zeker dat de aanwezigheid van B hier ook een rol in heeft gespeeld. Jammer dat hij niet de trip heeft gekregen die hij wilde, hopelijk een volgende keer.

Je moet echt even de tijd nemen maar dan is het ook echt heel mooi om te lezen. Je beschrijft de situatie waarin jullie zijn elke keer erg mooi. Zo kan je je als lezer helemaal de omgeving voorstellen. Super om die mooie details te lezen.
 
Ook het opgaan en de connectie met de natuur om je heen heb je erg mooi neer kunnen zetten. Ik heb ook altijd tijdens mijn trip dat ik me elke keer verbaas over de schoonheid van ál het leven om je heen. Na de eerste keer truffels ben ik totaal anders op de wereld gaan kijken. Ik heb echt het gevoel dat het mij een beter mens heeft gemaakt. 
 
Deel 5 is ook echt een hele bijzondere ervaring. Dat je trip je zo mooi kan meevoeren naar andere werelden, en dat je één word met de inderdaad 'wezens'. Ik vind het zelf altijd erg moeilijk deze wezens te omschrijven. Er zijn simpelweg geen goede woorden voor te vinden naar mijn idee. Het blijft altijd een erg bijzondere reis door het universum en andere plaatsen.
 
Ik heb zelf tot nu toe bij de Atlantis truffel alleen tot 10 gram genomen. Bij de eerst volgende ben ik wel van plan 15 gram te nemen. Ik ben weer erg benieuwd waar het mij zal brengen.

Dit is mijn eerste ervaring met Magic truffels. Ik heb veel gehad aan de ervaringen van andere dus ik besloot om die van mij te delen. 
 
 
17:30
J was aangekomen bij mij thuis dus we gingen alles klaar zetten. Muziek, check. Visuals opgezet, check. Drinken voor als de truffles vies zouden zijn, check. Alles stond klaar voor een mooie trip.
 
17:40
Na een paar minuten naar het zakje te hebben gekeken vol verwondering hoe het zou smaken. Besloten we te beginnen. We namen allebei 7,5 gram atlantis in, dit is de eerste keer dat we dit gebruiken dus het was best spannend wat er nou zou gebeuren. De smaak viel mee het was net een flauw nootje. We gingen relaxed liggen op bed, wachtend tot er wat zou gebeuren.
 
18:15
Ik voel een warmte over me heen komen als een lekker dekentje. Spontaan begin ik te lachen, Dat ging een paar minuten door. Ik had het gevoel dat ik een permanente lach had op mijn gezicht had. J merkte er nog weinig van op dat moment.
 
18:??
Vanaf dit moment begonnen de muren te trillen en ik zag overall patronen in. Mijn kleine tv was ineens een Flatscreen geworden waar de Visuals uit liepen. De poster die op de muur hing kwam tot leven. Het plafond leek wel 2 meter hoger te zijn dat dat het voorheen was. Mijn bed leek net een zwevend tapijt. Fluweel zacht net een wolkje waar je in weg zakte. Ik raakte helemaal in een soort trance waarbij ik een werd met mijn gedachten. Ik bleef maar staren naar mijn hand en ik zag alle bloedvaten door mijn huid heen in allemaal patronen. Als ik mijn handen heen en weer bewoog zag ik ze in slow-motion erachteraan vloeien. Ik voelde me een met het universum alles om me heen was een grote massa. Het was alsof mijn zintuigen een boost hadden gehad, de zenuwen in mijn vingers zorgen ervoor dat ik alles op een andere manier voel. de kussens waren zo onwijs zacht en alles voelde anders.
 
19:00
J werd gebeld door een vriend we besloten maar niet op te nemen omdat dat raar zou klinken want we konden alleen onzin praten op dat moment. Toen hij nog een keer belde dachten we dat het misschien wel belangrijk was, We haden besloten dat als hij nog een keer zou bellen dat we op zouden nemen. Toen kreeg hij een berichtje binnen waar in stond alles goed? Ja, alles was best goed we voelden ons onwijs happy op dat moment. Toen we naar de tijd keken kwamen we erachter dat we ons tijdsbesef kwijt waren. We zagen de cijfers heen en weer dansen op het scherm, proberend te begrijpen wat die nou betekende. Ik dacht dat als ik zou tellen op mijn vingers dat we er wel uit zouden komen, Dat was niet gelukt en we gaven het maar op.
 
Ergens tussen 19:00 en 20:00
We zaten op dit moment vol in de trip en besloten dat we even beneden wouden kijken. Op het moment dat we op stonden en moeite deden om te lopen. Kwam me moeder even kijken hoe het met ons ging. We zeiden dat we naar beneden wouden of naar buiten, Me moeder wees ons erop dat we anders even naar de vissen moesten kijken in de kamer ernaast. Ik vond ze maar saai, J was gelijk in de ban van de visjes. Toen kwam het moment dat we de trap af moesten, dat was best lastig. Ik was mijn gevoel voor diepte verloren dus ging ik als een kleuter op me kont van de trap af. Eenmaal beneden aangekomen werden we enthousiast begroet door de hond en de kat. Ze voelen zo zacht aan, de textuur van de haartjes was iets wat ik nog nooit had gevoeld. J was helemaal een met de beestjes en zweerde dat hij in de ziel van de hond kon kijken. Na even gezeten te hebben wouden we weer terug naar de muziek en de visuals, dat voelde toch wel heel relaxt.
 
Tussen 20:00 en 21:00
We lagen weer relaxed op bed. Op dit moment voelde alles heel zwaar. Ik raakte in een innerlijke trip ik deed mijn ogen dicht zag van alles voorbij komen. De gekste patronen en beelden flitsen voorbij. Het voelde alsof mijn ogen open waren ook al wist ik zeker dat ze dicht waren. Op een gegeven moment voelde het alsof mijn tanden pijn deden, het voelde heel ongemakkelijk. Het was zoiets als dat je in films ziet. Dat moment dat je tanden uit je mond vandaan vallen. Ik voelde aan mijn tanden en besefte dat ze er gewoon nog zaten. Alles ging weer goed en ik ging weer verder in mijn gedachten.
 
Tussen 21:00 en 21:30
We zaten al een tijd in de trip. Het begon langzaam aan minder te worden en we kwamen beetje bij beetje weer terug in de realiteit. Het was fijn dat de trip niet in een keer over was, maar dat het langzaam weg vloeide, het voelde net als de zee met eb en vloed. Je was even terug op aarde, en weer even weg. dit ging zo een half uur door toen waren we wel weer aardig bij. Ik was best wel vermoeid mentaal. De trip voelde best heftig voor een eerste keer maar o zo prachtig.
 
Tussen 21:30 en 22:30
De trip was over, we zaten rustig tv te kijken om even bij te komen wat er nou allemaal was gebeurd. Even alles laten bezinken het zat nog vers in onze gedachten. Na even bijgekomen te zijn gingen we beneden nog wat drinken en even na praten met mijn moeder(de trip zit ster).
Voor een eerste keer was het een hele mooie ervaring, In een vertrouwde omgeving met een gezellige vriend. Het is zeker aan te raden om het te proberen, het is een goeie niet te zware trip die je de wereld in een heel ander licht laat bekijken.

Wat een prachtig report! Lekker lang maar daar houd ik van, leuk hoe je het zo persoonlijk en uitgebreid beschrijft met een hoop van je gedachtes. Leest erg leuk zo, heerlijk zulke tripreports!

Wie: Ik en een goede vriend, C, die nuchter bleef.
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)
Waar: Strand (plas eigenlijk), bosrijk gebied, kamer en stad

Nadat de eerste en tweede trip mij zo goed zijn bevallen wilde ik graag een keer buiten trippen. Vanwege de veiligheid dit met een nuchtere vriend C gedaan. De trip begon op het strand/plas, we hadden een strandlaken op een grasveld neergelegd en keken zo uit over een mooie rustige plas. De zon scheen nog en de temperatuur was zeer aangenaam. 6,5 uur van tevoren niets meer gegeten. De tijd tussen deze en de vorige trip bedraagt 16 dagen.  

0. Rond 18.30 uur een volledig zakje Atlantis opgegeten. Net zoals de vorige twee trips had ik ontspannen elektronische muziek opstaan van Tycho. De smaak viel mij heel erg mee. Na zo'n twintig minuten denk ik al onder invloed te zijn. 'Zie je die ogen op die boom daar?' vraag ik aan C. Hij ziet ze ook, inderdaad die berk had gewoon een hoop ogen op de schors, ook nuchter zouden die te zien zijn. Ik voel me een klein beetje misselijk, als een soort-achtergrond effect, maar ik voel ook een kalmte over mij heen komen. Nog sterker dan de kalmte die ik al voelde op deze mooie, vrije dag in deze serene omgeving. Heerlijk relaxed. Ook ervaar ik de muziek anders, de tonen beginnen echt een plaats in de ruimte in te nemen, het is mij duidelijk: de truffels beginnen hun effect.
 


De plas waar de trip begon (foto's zijn eerder gemaakt maar is dezelfde locatie, verschil is wel dat het bij lange na niet zo druk was als op de foto's)

1. Na ongeveer een kwartier langzaam op te bouwen waarin de kalmte steeds groter wordt en de omgeving steeds mooier wordt begin ik nu echt goed de effecten te merken. Het water is kraakhelder, volledig transparant, ik 'hoor' de rust. Ik kijk naar C die net een beweging maakt met zijn zonnebril op en ik heb het idee dat hij een Amerikaanse filmster is, die beweging was zó classy en filmisch. Er is een man in de verte op het zand en er zijn een aantal eenden bij hem die hij vredig voert. Wat een rust, wat een harmonie. In de verte naast mij zijn er kinderen van rond de elf die aan het spelen zijn met een bal, wat is het leven toch mooi. Links van mij in de verte zijn twee meiden, ongeveer mijn leeftijd, één ligt op het zand en de ander staat daar rechtop in zwarte bikini, het lijkt wel alsof ze daar puur staat om het plaatje helemaal af te maken, alsof ze aan het poseren is voor een foto-shoot. Zo perfect, ik vraag aan C of ik naar haar toe moet gaan om haar te zeggen hoe perfect zij dit moment voor mij maakt, maar C raad het mij af, wat waarschijnlijk wel beter is.

C heeft nog niet gegeten en ik zeg hem dat hij wel eten mag halen, ik zelf heb geen honger. Hij loopt naar de overkant van de plas en verdwijnt uit het zicht. Ik besluit om mijzelf de restrictie op te leggen dat ik geen contact met andere maak totdat hij terug is. Ik draai me om en in plaats van naar het water te kijken kijk ik nu naar het gras en de bomen. Wow! De kleuren zijn anders, zo ontzettend mooi. Het groen van het gras is zo mooi lichtgroen, zo intens mooi en het gras vibreert in complete harmonie. De bomen zijn ook ontzettend mooi en zijn ook mooier dan normaal, dit beeld is het mooiste beeld dat ik ooit in mijn leven gezien heb. Dit komt rechtstreeks uit het paradijs, ik ben in Eden beland. Nog geen 100.000 uur Photoshop zou zo'n mooi beeld ooit kunnen genereren. Ik blijf hier best lang naar kijken, het gras gaat op en neer en de schors van de bomen ook, het vibreert mooi en harmonisch. Niets kan er mooier zijn dan dit.
 

In zekere zin heeft deze afbeelding er niets mee te maken, deze foto is heel ergens anders genomen, maar de 'heiligheid' die ik zag en voelde lijkt een klein beetje op de 'heiligheid' die in de foto gecreëerd wordt door het zonlicht, al was het bij de trip natuurlijk veel intenser, mooier en natuurlijker.
 
2. C komt teruglopen, het lijkt best erg lang dat hij is weggeweest. Alles lijkt zo ontzettend 3D, ik zie zoveel diepte. Hij had nog niet gegeten, geen zin om daar in z'n eentje te eten. Ik stel voor dat ik een duik neem, ontdoe mij van mijn shirt. Dat voelt goed zeg. Oké, let's go... Ik ren richting het water, maar eenmaal op het zand laat ik mijzelf vallen. 'Faceplant' is hoe C het omschreef en zo ging het ook. Ik moest stoppen, het zand is zó mooi! Ooooh... kijk hoe mooi het zand is. Ik lig languit voorover in het zand nu en raak het zand aan, speel ermee. Voorbijgangers zullen wel denken maar het boeit mij niet, ik ben intens gelukkig.
 
Nou goed, tijd om op te staan en die duik te nemen. Geen idee wat ik kan verwachten maar ik sprint en maak de duik. Oeh! Dat was intens zeg, maar niet per se aangenaam. Eigenlijk vind ik het erg koud en ik loop weer terug naar C die de hele boel verplaatst heeft naar het zand. 'Waarom zou ooit iemand zoiets doen?' vraag ik, bijna schreeuwend. C lacht me uit, ik ben ook niet echt boos maar damn, dat was een koude duik zeg. Het is natuurlijk ook al vrij laat en ondanks dat het een mooie zonnige dag was was de temperatuur inmiddels wel iets minder. Niet aan gedacht. De zon is inmiddels achter de bomen verdwenen en ik maak mij zorgen dat ik niet meer warm wordt. C zegt dat het wel goed komt maar ik zie niet in hoe. Ik sla de strandlaken om mij heen, maar zelfs dan heb ik het nog koud en ben ik nog nat. Hoe kan ik opwarmen zonder de zon? Ik begrijp het echt niet en ben bang dat ik een grote fout heb gemaakt door het water in te duiken. Nou, de trip was leuk zolang het duurde...
 
Toch krijgt C gelijk en niet veel later warm ik weer op. Ik heb best wel honger en begin wat snacks te verorberen. Ik zie twee meiden met zonnebrillen het pad langs lopen, ze draaien hun hoofd tegelijkertijd naar mij, alsof het zo getimed was en dit een film is. Ik val hartstikke op denk ik, al zegt C van niet. C heeft nog een verjaardagscadeau voor mij, het is een CD en de cover is echt heel creepy en trippy, dit was echt het perfecte moment om het aan mij te laten zien haha.

De cover van de CD
 
3. Nu de zon weggaat en het halfduister wordt en wij bovendien nog avond moeten eten is het misschien verstandig om het strand te verlaten en dat doen wij dan ook. Wij lopen naar onze fietsen en ik werp nog een blik achterom. Ik zie alle kleuren van de regenboog op een boom, als een soort verfvlek. Atlantis is een stuk visueler dan Tampanensis denk ik, bij Tampanensis heb ik nog niet zulke vervormingen meegemaakt (maar daar ben ik nooit naar buiten mee geweest). Wij stappen op de fiets en wat is fietsen gaaf zeg! Ik vertel C dat het het vetste is dat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Er is zoveel diepte, zoveel 3D. Ik volg C en hij zorgt er voor dat ik niemand van de wandelaars op ons pad aanrijd. Fietsen lukt nog best goed, maar toch voelt het erg goed dat C de boel in de gaten houdt. Fietsen, fietsen, ja ik moet nu toch stoppen, kijk eens hoe mooi! We stoppen bij een kleine tuin langs de weg met een hoop rozen. 'Hoe kan iemand meer willen dan dit?' zeg ik. 'Dit is het mooiste wat er is.', refererend aan de rozentuin voor mij, de kleuren zijn zo anders, dit is de mooiste kleur roze die ik ooit in mijn leven gezien heb. We fietsen verder en rijden over een brug over een kanaal. Ja het is weer tijd om te stoppen, dit uitzicht! Dit kanaal met aan weerskanten bomen vol met bladeren. Er hangt een bepaalde paarse gloed en dít is het allermooiste wat ik ooit in mijn leven gezien heb. Nóg mooier dan het gras met de bomen bij (2). Oh mijn god, Atlantis / trippen buiten overtreft al mijn verwachtingen, ik had er geen idee van hoe mooi het alles maakt. Ik vond alles al super mooi van deze natuur, maar hier zijn gewoon geen woorden voor. Dit is het allermooiste wat ik ooit in mijn leven gezien heb en ik kan mij niet iets mooiers voorstellen.
 

Uitzicht vanaf de brug (foto's ook op een eerder tijdstip genomen maar wederom zelfde locatie als wat ik hier beschrijf)
 
We rijden verder, ik ben benieuwd wat de trip nog meer voor mij in petto heeft! We rijden onder bomen door en ik heb het idee dat ik in een sprookje beland ben, alsof ik door de Efteling aan het rijden ben, de lantaarns aan de kanten van de weg onder de bomen geven zo'n mooi effect. En dit is er allemaal al die tijd al geweest en fiets ik wel vaker langs. Allemaal op steenworp afstand van mijn kamer. Mooi vond ik het altijd al, maar dit is wel heel bijzonder. We besluiten om eerst even langs mijn kamer te gaan om onze spullen te dumpen en daarna naar de stad te gaan en wat eten te halen.
 
4. We gaan mijn kamer in en ik merk dat ik heftig aan het trippen ben, ik ben nu waarschijnlijk op mijn hoogtepunt. Ik ga naar de wc en voel mij net een kabouter, alsof ik heel klein ben en de wc heel groot. De muren lijken oneindig langwerpig te zijn, al het wit en die tegeltjes geven een heel apart effect. Ik ga mijn kamer in en kijk in de spiegel. Woooow....wie is dat? Het lijkt Medusa wel. Mijn haar is inmiddels grotendeels opgedroogd van de duik, maar het is helemaal krullend, alsof ik allemaal slangen op mijn hoofd heb. En mijn ogen, mijn pupillen zijn zo groot, diep en zwart. Ik kijk de ogen in van iemand die duidelijk iets met de onderwereld te maken heeft, ben ik Hades? Ik vertel dit aan C maar hij zegt dat ik er vrij normaal uitzie.
 
Ik zie dat ik een wondje heb op mijn lip, die had ik voor de trip nog niet. Het kleine wondje verplaatst zich over mijn lip en pulseert, wordt groter en dan weer kleiner, dit is best wel creepy. Ben ik nu echt dingen aan het zien die er niet zijn? Nee, C ziet het wondje ook, al beweegt het voor hem natuurlijk niet. Ik heb wel eens een droom gehad waarin al het vlees van mijn huid eraf smolt en alleen de spieren overbleven als ik dicht in de spiegel keek en dit deed mij daar aan denken. Het leek net alsof ik in een horror-film zat en ik compleet bezeten was. Ben ik te ver gegaan dacht ik bij mezelf? Ik vind het wel grappig hoe creepy en apart dit is, maar wat nou als ik voorgoed in deze hallucinerende enge wereld vast blijf? C zegt dat er niks raars is en ik voel mij op mijn gemak en geniet van deze freak-show die zich voor mijn ogen afspeelt.
 
Ik trek een hoop gekke bekken, doe rare dingen met mijn tong, allemaal terwijl ik in de spiegel blijf kijken, mijn gezicht vervormt zich alle kanten op, dit is niet menselijk, dit is niet normaal. C filmt het hele gebeuren, maar op zijn camera zie ik er gewoon compleet normaal uit. Ik zie zowel het beeld van zijn camera en de spiegel voor mij, in de spiegel ben ik super eng en zie ik er uit als een alien, op het mobieltje van C zie ik er doodgewoon uit. Huh?! Wat is dit voor geks? xP Dit is zonder twijfel mijn meest heftige trip tot nu toe, het is erg leuk maar ik denk bij mezelf dat ik de volgende keer toch iets minder zou nemen. Dit is leuk om één keer in je leven gedaan en meegemaakt hebben, maar ergens maak ik mij zorgen dat als ik dit te vaak doe het een keer flink mis gaat, dat ik niet meer inzie dat het allemaal door de truffels komt en ik constant in deze enge wereld blijf hangen. Maar voor nu geniet ik er vooral van en vind ik het wel spannend en bijzonder.
 
5. Oké het is inmiddels best wel tijd om iets te eten gaan halen en ik voel mij een klein beetje schuldig dat ik al deze geweldige avonturen aan het beleven ben terwijl C nuchter is en alle verantwoordelijkheid op zich neemt, hij heeft mijn tas en alle spullen netjes meegenomen, ik ben zelf best wel de weg kwijt en liet mijn tas en van alles slingeren.

C en ik fietsen richting de stad. De rit is normaal gesproken vrij lang, bijna een half uur, maar nu lijkt het echt een eeuwigheid te duren. Dit omdat het tijdsbesef best wel weg is en ik best wel langzaam fiets. Het is flink donker inmiddels en ik geniet van alle lichtjes, van de lantaarns, de sterren, maan en de auto's. C en ik praten een hoop, maar volgens mij kraam ik vooral veel onzin uit al begreep C mij nog vrij goed. Echt mooie filosofische gedachtes had ik op het strand, nu praat ik vooral onzin. Ik vermaak mij wel, maar het is niet zo leuk of bijzonder als eerder op het strand, dat en de fietsrit die daar op volgde was zeker nog wel het hoogtepunt. Wat verder nog bijzonder is aan deze fietsrit is dat ik de maan door bomen heen kon zien, terwijl dat niet hoorde. Achterom kijken gaf dit effect. Verder was mijn plaatsing van geluid verstrooid, ik hoorde verkeersgeluid overal om mij heen of op een plek waar het niet vandaan kwam. Je zou hier makkelijk paranoïde van kunnen worden maar ik besef dat het allemaal over gaat en door de truffels komt. Maar goed dat C er bij is en nuchter is, anders zou dit echt gevaarlijk zijn.
 
6. Wij komen eerst aan bij het huis van C, hij is even wat doen en verlaat de keuken waar ik nog alleen insta. Het is doodstil en C lijkt een tijdje weg te zijn. Ik vind het best wel creepy, dit alles, sinds ik mezelf in de spiegel gezien heb eigenlijk al. Ik denk geluiden te horen, zachte geluiden die hard klinken omdat ze heel dichtbij en intens ervaren worden. Wat als er zo een zwart schim-achtig wezen zo uit een deur tevoorschijn komt? Ik zie een aantal dingen die er niet zijn, het voelt niet helemaal veilig hier. Tegelijkertijd ben ik intens blij dat ik aan het hallucineren ben, dit heb ik altijd al een keer in mijn leven willen doen en is mij tijdens mijn vorige twee trips niet echt gelukt. Atlantis is wat dat betreft zeker een aanrader, al blijf ik er bij dat dit misschien net iets té heftig voor mij is om vaker deze portie te nemen.
 
7. Voordat er echt enge dingen gebeuren komt C terug en gaan we de stad in. De trip is al een tijdje over haar hoogtepunt heen maar nuchter ben ik zeker nog niet. Het is vrij druk in de stad, zaterdagavond, ik heb het idee dat er mensen naar mij kijken en door hebben dat ik drugs heb genomen, maar C zegt dat ik niet opval en ik besef dat het wel meevalt en ze het niet door hebben. We gaan naar de McDonald's, niet mijn favoriete keuze maar het minste dat ik voor C kon doen. Hij besteld, de medewerksters daar doen mij denken uit aliens uit de film The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. We gaan zitten en ik heb het idee dat mensen mij vreemd aan kijken maar vind het niet heel erg, ik heb een mooie trip gehad. Ik ben nooit zo dol geweest op McDonald's voedsel en dit is nu niet anders. Hierna lopen we terug naar C's huis en voel ik mij nuchter genoeg om terug naar mijn huis te fietsen. We zijn nu ruim 6 uur verder sinds inname en ik fiets weer zonder problemen en nagenoeg nuchter terug. Het gaat een stuk sneller deze keer gelukkig. Als ik thuis kom en in de spiegel kijk zie ik dat mijn ogen nog steeds zijn zoals ze waren maar ik ben lang niet meer zo creepy als bij (4). Tijd om te slapen.
 
 
Concluderend kan ik zeggen dat 15 gram Atlantis op een lege maag best wel heftig voor mij was. Als ik niet inzag dat ik rare dingen zag door de truffels had het best naar kunnen worden. Maar dit is niet gebeurd en ik heb een hoop mooie en bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Beelden en momenten die ik mij nu zo voor de geest weer kan halen, dat moment en gevoel van rust en dat perfecte serene plaatje van de plas kan ik zo oproepen. En de beelden van de bomen en het gras en de kanaal en de bomen kan ik ook voor me zien, zó mooi. In eerste instantie had ik voorgesteld dat C ook een kleine portie zou nemen, gelukkig is dit niet gebeurd en bleef hij nuchter, anders waren we denk ik toch wel een gevaar voor onszelf en zeker in het verkeer. Als je buiten gaat trippen raad ik dan ook zeker een tripsitter aan, tenzij je echt op een afgelegen plek bent waar je ook blijft en er niet veel kan gebeuren. Ik vond het verder niet vervelend dat C nuchter bleef, vond het juist wel fijn. Het is dan ook een goede vriend.
 
Verder ben ik erg blij dat ik zulke mooie dingen heb mogen zien tijdens de trip! En dat ik eindelijk 'echte' hallucinaties had. En net als de vorige keren zijn er een hoop mooie gevoelens en inzichten gekomen ná de trip. Ik kan iedereen zeker aanraden om een keer buiten te trippen, in een mooie en rustige omgeving en bij voorkeur als het nog licht is, dat was voor mij absoluut het mooiste deel van deze trip! Heerlijk in de natuur en met de zon erbij. Jammer dat de zomer nu ten einde loopt, maar goed ik weet wat ik ga doen volgende zomer
 
Ik moet toegeven dat ik ook wel blij was toen de trip ten einde was, na zo'n 6 uur was het ook wel weer mooi geweest en had ik wel weer behoefte aan de 'normale' wereld. Voor deze 'normale' wereld had ik de daaropvolgende dagen ook weer een hernieuwde waardering, al bleven de prachtige beelden van de natuur nog wel in mijn hoofd hangen. Maar diezelfde natuur in normale vorm werd niet minder mooi, integendeel, ik vond het weer op een andere manier mooi, mooier nog dan voor de trip. Vergelijkbaar met als je terugkomt van een mooie vakantiebestemming en Nederland weer haar eigen unieke charmes heeft, die in het niet lijken te vallen met het exotische, maar tegelijkertijd ook mooi zijn, op een andere manier. En ik zie nu soms ook die mooie 'gloeden' die ik tijdens de trip zag als ik nuchter ben en de zon op een bepaalde manier staat. Dit is mij eerder nooit opgevallen. De trip lijkt mijn leven weer permanent verbeterd en verrijkt te hebben, net als de voorgaande trips.

Het klinkt een beetje cliche, maar er is eigenlijk maar één tip: maak je niet zo een zorgen...
 
De reden dat ik dat zeg is omdat ik merk dat bij al mijn trips het alleen maar de angst (lees: schaamte, ego etc.) er voor zorgt dat ik 'bad' ga....de angst om te hard te gaan, bang om dingen te zien die ik niet aan kan, bang dat ik dingen ga zeggen waar ik spijt van ga krijgen en vooral: wat denken anderen wel niet van me?
 
Op het moment dat ik dat heb los kunnen laten, ga ik echt super lekker....alles voelt goed en er is alleen maar 'liefde'.
 
Daarom tips:
 
Doe het in vertrouwde omgeving
Doe het met mensen die je vertrouwd
Neem niet meteen maximale dosis
Zet leuke/plezierige muziek op
Hou je bezig met andere (leuke) dingen zoals lichtstaafjes etc. wanneer je afleiding nodig denkt te hebben.
 
 
Maar vooral: heb vertrouwen dat het goed komt

Interessant tripreport, grappig dat je seks en reïncarnatie op deze manier aan elkaar linkt. Ik bedacht mij een tijdje nadat ik dit report gelezen had dat als er zoiets als reïncarnatie bestaat, seks waarschijnlijk datgene is wat je het dichtste bij je vorige levens zal brengen, inderdaad omdat het zo intens is of, beter gezegd, kan zijn. Het is echt een basale behoefte die je waarschijnlijk in al je levens voelt of ervaart. Juist omdat het zo basaal en intiem is is het iets wat nagenoeg onaangetast door al je levens mee kan reizen, en het brengt je dichter bij je zelf, jouw kern van bestaan. Als reïncarnatie bestaat was ik in mijn vorige leven een lesbische vrouw, daar ben ik van overtuigd.
 
Ik ben benieuwd wat vóór deze trips jouw kijk op het leven/hiernamaals was? Speel je al langer met het idee van reïncarnatie of is dit echt iets wat je deze trip ervaren hebt? En heeft het permanent (voor zover dat nu te zeggen valt) je kijk hierop verandert?
 
Mooi geschreven trouwens over dat genieten van het leven en hoe weinig mensen dit eigenlijk echt doen, die gedachte herken ik erg goed uit mijn eerste trip!

Hoi Voyager!

Ja sommige dromen kunnen echt heftig zijn daar is geen twijfel aan.

Ik schrijf je nog is terug omdat ik het interessant vind waarover je schrijft. Je lijkt mij iemand te zijn die zich bezig houdt met Self improvment. Altijd leuk om iemand te ontmoeten die ook ziet dat psylobsine meer doelen heeft dan recratief gebruik.

Even ingaan op een paar van de dingen die je geschreven hebt gewoon om je wat te helpen.

1) "des te meer betreur ik het dat het merendeel van mijn vrienden er niet voor open staat":

Ja dat is jammer. Ookal probeer je hun uiteleggen wat jij van mogelijkheden ziet in het korrekt gebruik van truffels gaan de meeste mensen die je tegenkomt het nooit als dat kunnen zien. Voor de meeste van jouw vrienden/leeftijdgenoten gaan drugs nooit verder dan stimuleren en self pleasure.

Dit is ook het hoofdprobleem van de maatschappijlijke kijk op drugs. Gelukkig hebben mensen die het echt willen weten de forums waar dit soort zaken wel korrekt kan besproken worden. (HALELUJAH!)
Het feit dat je ze zou kunnen gebruiken voor en goede sterke en fundamentele levensbasis op te bouwen en je bewustzijn en gedachtes te scherpen gaan de meeste mensen ( dus jammer genoeg ook veel van je vrienden) niet verstaan.


Ik zou zeggen gebruik  de kennis die je hebt om iets prachtigs van je leven te bouwen. Ik weet dat je het kan want
 
 
2) "De trip heeft mij geholpen mij weer een niveau hoger te tillen en nieuwe inzichten te verwerven, hiervoor had ik echt het idee dat ik het eindstation al wel bereikt had. Door de truffels ben ik in gaan zien dat er nog een hele andere wereld te ontdekken is en dat er nog steeds een hoop manieren zijn om mij persoonlijk verder te ontwikkelen, vooral door het verwerven van nieuwe inzichten."
 
Is dat niet waar het echte plezier en gevoel van voldaning vandaarkomt in het leven? Door je zelf te pushen en te onwikkelen?
Je hebt het juist wat je doet ook buiten de Tripwereld heeft enorm veel invloed op je state of mind. En als je aan jezelf willt werken en ontwikkelen gelijk op welk gebied dan heb je al een betere mindset dat de meeste andere.
Spoiler alert: Hoe meer skills en kennis je krijgt in het leven hoe beter en hoe dieper en duidelijker je ook gaat kunnen trippen.
 
 
Groetjes!
 

Hey Voyager!

Leuk dat je weg naar de Paddo gevonden hebt. En het is ook altijd mooi voor te horen dat je iemand gevonden hebt met ervaring die je kon begleiden.
Nu het lijkt mij dat je vooral 2 vragen hebt:

-Hoelang moet je wachten om tussen twee trips zodaning dat je veilig bent en de beste ervaring hebt.
-En je willt weten of je al klaar bent voor Alleen te truffelen


Beginnen we even met de laaste vraag:
Ben je klaar om alleen te truffelen?
De meeste mensen zouden je bij de de tweede trip zeggen dat dit nog te vroeg is. Waarom?
Dit heeft te maken met het kennen en leren sturen van je denkpatroon.

Je gaf zelf al aan dat je iemand bent die niet al te vaak last heeft van negatieve gedachtes dit is duidelijk een voordeel. Schat je gelukkig de meste mensen hebben een negatieve gedachte-patroon. Ze klagen en maken zich zorgen vinden de wereld onterecht en zijn apatisch/lui. Dit weet ik omdat ik zelf ook zo was voor ik begon met psylosbine en ik dit soort gedrag nog steeds vaak terugzie bij de meerderheid van de mensen die ik tegenkom.
Dus als je echt iemand bent die op het gemak is met zichzelf. Go for it!
 
Enkele praktische tips die je kunnen helpen als je alleen doet.

*Ookal is er niemand in je kamer/huis/tripomgeving die fysiek aanweezig is en je begleid zorg er toch voor dat er iemand is die weet dat je het doet.
Dat kan je buddy van de vorige keer zijn die je even verwittigt dat hij toch bereikbar is (via whatsap, skype of dergelijke )stel dat je je niet fijn zou voelen.


*Begin met  zachte muziek en houdt stimulussen laag. Je weet ja dat de eerste fase van het nemen van truffels erg saai is.
Er gebeut de eerste 30-1H helemaal niets en je wacht gewoon af. Ookal is de verleiding groot als je echt het meeste wil eruit halen ga niet op facebook of begin niet te gamen en kijk geen film.

Waarom mag dat neit? : Dat zijn hooge stimulus omgeving en als het dan toch begint te werken en je beslisst neerteliggen gaat het langer duren om echt tot rust te komen omdat je brein nog in een "high stimulus state is"

Gebruik de eerste 50 min om iets rustigs te doen. Als je niet kan stil zitten dat doe dingen die rustig actief zijn. bv een instrument spelen of wat tekenen mss mediteren boek lezen.
Deze soort activiteiten brengen je hersenen al wat op gang en als je dan een Uur later aant trippen bent zal je jezelf danken omdat je geest snellen efficienter en met meer perspectieven kan denken.
Het lukt mij niet ik kan niet teken speel geen instrument en vind stilzitten saai:  Beweeg je lichaam =) 
Doe wat fitness of yoga. Zo krijg je meer een gevoel voor de prachtige vleesinstrument dat je lichaam is. Praktische tip door de inspanning van bv push-ups word het bloed sneller door je lichaam gepomt. Dit zorgt ervoor dat de psylobsine zich sneller en gelijkmatiger door je hersen wordt opgenomen. Dit voelt dan aangenamer.
 
*Houdt een boekeje of een notiteblok bij om de beste gedachtes op te schrijven en te capturen. Ookal zijn ze soms warrrig je zult blij zijn dat je het gedaan hebt.

 
 
Ok hiermee moet je een goede start hebben de rest laat ik in jou over.Ervaring gaat boven alles en het is belangrijk dat je jezelf leert kennen en begiint te zien hoe je hersen werken =P



Volgende vraag:


Hoelang moet ik wachten tot ik nog is truffelen mag?
De meeste informatie van de trip krijg je inderdaad binnen de eerste week nadat je getrippt hebt. Maar sommige zaken hebben echt langer nodig voor te verwerken. Er zijn dingen die mij soms maanden later nog te binnen schieten van een trip dat plots een laaste puzzelstukje is in een probleem dat ik had. 
 
Gewoon chemisch zou je je eigenlijk  2 dagen ofzo kunnen wachten. Doe dit niet!
Ookal is de substantie uit je lichaam heeft ze je hersen beinvloed. Even en vergelijking tussen je brein en spieren: Stel je willt spieren kweken:Dus je moet je spieren belaste ndoor sport of gewichtheffen. net zoals dat spieren enkel kunnen groeien als men door te sproten spiervezels kapottmaakt die dan groter terugroeien Heeft de psylobsine je hersen even verder opgerokken. Je kon dieper en intenser nadenken en voelen dan ooit te voren tijdens je trip. Geef je brein dus wat rust en verzorg het goed.

Ik zou twee tot drie weken wachten tussen trips. Maar pin je hierop niet vast en leer zelf aanvoelen wat voor jou gaat en niet. Belangrijk is gewoon dat je naa en trip even je brein de tijd geeft voor alles te plaatsen.


( Hopelijk lukt het allemaal om te verstaan wat ik bedoel het spijt mij als het wat warrig  overkomt maar het is moeilijk om die dingen te communiceren.) 


Zo en dat was het ookal weer graag horen we van je terug hoe het gelopen is.
Miesschien wist je het meeste al miesschien niet? Hopleijk voel je je wat geholpen:

En fijne dag nog gewenst en ik kijk uit naar je trip report! =)