Demion
-
Aantal bijdragen
139 -
Geregistreerd
-
Laatst bezocht
Soort bijdrage
Profielen
Forums
Agenda
Kennisbank
Berichten geplaatst door Demion
-
-
Stel je toch eens voor, zwarte gaten
en kwantum-mechanicaStel je toch eens voor, dat heel het universum
in je hoofd past
en andersomStel je toch eens voor, dat je een joint rookt
na een XTC-pil
of drieen een lsd-trip
of tweeen een film
in de bioscoopStel je toch eens voor
Dat het altijd verder gaat, jij
dansend, in je trip, door de woestijn
en de rest van de wereld, met jou
altijdStel je toch eens voor
-
Het is maar een dag
in het leven
van het universum
Ergens hoog in de bergen
loopt een sneeuwpanter
eenzaam en alleen
in zijn dikke vacht
hij schreeuwt en roept
op zoek naar een partner
maar hoort slechts
zijn eigen echo
In de diepe oceaan
hangt een groepje walvissen
verticaal
te slapen
wat zouden zij dromen?
In Mexico hangen vele bomen vol
met zacht oranje vlinders
zij vliegen straks, als de zon weer komt
half de wereld over
Een jaguar grijpt een kaaiman
in de jungle van Brazilië
slagtanden breken een schedel
En ergens
heel ver weg
een supernova
Als de wolkenluchten traag voorbij drijven
zwaluwen hun kunsten vertonen
en ik nog een joint rook
Is dit maar een dag
in het leven
-
Kwantum-mechanica Planck-schaal Boeddha
Armin draait en alles danst
Zelfs de gebouwen
Alles is verlichting
Electronica
Basis-elementen
En allerlei regels
Hier komt de bas-drum
Waren wij ooit
ver weg
nu
zijn we hier
en alles is
diametrisch
:)
-
We dansen
samen, altijd, voor eeuwig
de muziek klinkt, en
bindt ons samen
of het nu Armin is, met zijn lichtshow en lasers
dampende beats, en Miami-flatgebouwen, des 's avonds laat
(met zò veel drugs ook, tjeezus-de-pèzus!)
of slechts wij, bij het kampvuur
voor de grot
in vroeger tijden: wij blijven dansen
en heel het universum
strekt zich voor ons uit
-
Er gebeuren hier vreemde dingen...
:)
-
'Zacht en sterk' lees ik op de verpakking van het wc-papier terwijl ik een plas doe en ik denk: kan dat wel, samen? Zacht en sterk? Ik weet het niet...
Graag zou ik op dit moment stoer melding willen maken van het feit dat hier op tafel en in mij een goede oude Schotse whisky huist, alsook een gram of wat aan verse coke, maar helaas gebied de waarheid mij te zeggen dat ik mij vandaag nog moet beperken tot Pitt-bier van de Jumbo en best wel goeie wiet van de taxi. Beiden, dat moet gezegd, dan wel in royàle hoeveelheden...
Ik had gedacht dat ik u nog een verklaring schuldig was aangaande het wellicht zo onverwachts afzeggen van onze afspraak, na er al langere tijd al of niet in meer of mindere mate subtiel naar gehengeld te hebben, enfin...
Gij weet alzo, dat ik graag drugs gebruik. Waarom dat is, en waarom ik zo verslaafd was, laat dat voor vanavond nog in nevelen gehuld blijven, gezegd mag worden dat een voor immer zelfvernietigend psychologisch mechanisme daaraan ten grondslag ligt, en wij vooralsnog, ondanks onze inmiddels vorderende leeftijd daar nog geen passend antwoord op gevonden menen te hebben, zeggen wij, oprecht en waar, dat wij soms, net als iedereen, de waarheid geheel kwijt zijn en slechts nog als blinde dwazen voort stommelen door een ijskoude en diep eenzame wereld...
Damn, ik ben stoned...
Sorry, dat ik je zo laat op de avond nog lastig val, met al deze onzin, zo vlak voor het voetbal, maar ik wilde maar zeggen: men heeft soms een slecht weekend. Dit was er zo een.
:)
-
Ik hoor het wanhopig gekrijs van kinderen, alsook het voortdurend langs razen van auto's. Het moet wel spitsuur zijn, op deze dinsdagvoornamiddag. Wat zegt u? Is het woensdag? Dat is ook goed, man. Welkeender tijdsindeling maar het beste bij u past op dit specifieke moment in uw leven, niet dan? Ja, man. Alles is okee.
Ergens daarbuiten draaien enge stoommachines. Zij braken zwarte wolken uit, en zijn van gif vergeven. Er zijn soms kortstondige momenten van tevredenheid, gelukzaligheid zelfs, maar meestal is alles dood, en donker, en dor
Maar dan neem ik weer drugs
heel veel, in het bijzonder
en dan is alles weer
goed
Ik hoor het wanhopig gekrijs van kinderen, alsook het voortdurend langs razen van auto's.
:)
-
Nee, YouTube. Ik versla uw algoritme. Ik zal niet meegaan, in de hype. Wellicht, doch, ben ik al verloren. Wie weet? Dat wij allen in de Matrix leven, of in een zwart gat. Multiversums, man. Zonder uitzondering, en alles is mogelijk. Vergeet dat vooral niet: alles, altijd, overal. Voor eeuwig.
Ik ben, zonder weerga. Alles is awesome. Het is tijd van ochtend, de zon draait. Muziek speelt, en ik
Vrij verblijvend, in altijd-space
is voor eeuwig durend
glimlachend, en kijkend
ademloos
altijd
-
-
is niks
-
is te weinig
-
is goed
-
is beter
-
is genoeg
Voor zover men, gelijk ikzelf, groot genoeg is...
-
-
Een open-dak-Eend met rims, man! Echt wel van je zeker te weten! Rims met een roze randje, almaar draaiend, en draaiend in het rond... Alles draait, de wereld, om zichzelf en de zon, en om het zwarte gat, eindeloos snel, eindeloos diep, eindeloos ver... Damn, ik ben stoned...
Neergestreken, is van witte veren, een chroomstalen engel... In zijn hoofd het universum, hij kijkt op ons neer, zijn ogen gesloten, hij droomt, wellicht... Droomt van het leven... Damn, ik ben stoned...
Er was ergens wiet, maar waar...? Oh, daar..! Daar ligt het, op tafel, klein en groen in zijn plastieken zakje... Droog maar, wietje, wordt maar beter... Nog beter dan je al was... Damn, ik ben...
Ik ben
(het volgende dient hardop gezongen: )
'Ik ben zo stoned als duizend àààààpen....!
Nee! Wacht! Het zijn er 'n miljoen...
Ik ben zo stoned als een miljoen garnààààlen...!
Nee! Wacht! Het is er toch maar èèn...'
Damn al die drugs, ook.
-
Het is 1995. Ik ga naar buiten. Het is... weet ik veel, drie uur 's nachts, of zo? Ergens daaromtrent, weet je wel? Who cares, man. Het is koud, het vriest. De wereld is leeg, en stil. Mijn kop zit vol met XTC, en een portie wiet. XTC is hard, man. Echt, je gaat als een fucking trein. Maar op een goeie manier, weet je wel? Ja, man. Wauw. Ik was ooit... in een weiland ergens, ook 's nachts of 's avonds, dat weet ik niet meer, ook vol d'r op, en ik zag een trein langs rijden... Echt waar, man, ik bedoel... Dat was gewoon de mooiste trein ooit, snap je dat? Echt. De mooiste trein. Ooit.
Maar nu is het koud. En heerlijk. Mijn adem wolkt de kille nachtlucht in. Ik heb al een stuk of zes pillen achter de kiezen. En ik ga hard. Maar ik wil meer, zoals altijd. Ik doe dit nu alweer een paar maanden: ik woon in dat rare piepkleine kamertje daar aan het kerkplein, elke maandag tot vrijdag doe ik mijn verplichte stompzinnige zielloze uitzendbaantje, en elk weekend ga ik keihard op de pillen. Ik heb een dealer, die hoef ik maar op te piepen en binnen een kwartier tot een uur is ie hier. En het leuke is: hij heeft elk weekend iets anders. Dan zijn het gele pillen, dan weer blauwe, in de vorm van Mercedes-sterren of vallende, het is altijd nieuw en altijd... fucking gewèldig. Ja. Nadeel is wel dat als je, zoals ik, dat zo vaak doet, je iets als tolerantie opbouwt, wat betekent dat je van hetzelfde middel steeds meer moet nemen voor hetzelfde effect. Geen probleem. Dan neem ik toch steeds mèèr...
Ik heb de mazzel dat ik groot en sterk ben, dus ik kan veel hebben. Ik ga naar buiten. Het is koud. 'Waar zal ik eens heen gaan?' zo vraagt mijn geest aan zichzelf, en het antwoord is er onmiddellijk: het vliegveld. 'Je bent gek' zo reageer ik op mezelf, maar de reactie is onverbiddelijk: het vliegveld. (Daarmee bedoeld wordt, voor de onwetenden onder u, een langgerekte lap grond hier niet ver vandaan, in een gebied dat bij de lokale inboorlingen zowel bekend staat onder de noemer 'De Hei', ofwel 'Het Vliegveld'. Er stijgen daar, 's zomers, enkel zweefvliegtuigen op, over dat veld voortgetrokken door een jankende lier die voor eeuwig het geluid van mijn jeugd zal symboliseren... maar ik dwaal af...)
Het vliegveld, dus. Ik neem mijn oude groene damesfiets ter hand en begin te fietsen. Het is doodstil, op dit uur van de nacht. Geen mens te bekennen. De wereld maakt zich kenbaar door het heldergele of -witte licht van de ene straatlantaarn na de andere. Ik fiets, en kijk, en geniet. Ik voel hoe mijn hart slaat, mijn longen werken, spieren bewegen. Mijn voortbewegen door de koude lege nacht weerstaat zijn kille greep, doch is er tegelijkertijd een weergave van. Er is geen bestaan zonder tegenstellingen. Of zoiets. Damn, ik ga hard.
XTC is zoiets als duizend van de allerbeste orgasmes die je ooit gehad hebt, elke seconde, drie uur lang. En je weet dat, precies vòòrdat die eerste over zijn piek heen lijkt te gaan jij die tweede al genomen hebt, zodat die het kan overnemen, en nòg sterker kan maken, zodat het nòg heftiger wordt, en je weet dat als die tweede z'n werk gedaan heeft, er die derde er nog is. En de vierde...
Ik fiets. Het is koud. Het is heerlijk. Mijn pupillen zijn zo groot als ze maar kunnen zijn, maar de vastgebakken grijns op mijn smoel is nòg groter. Dit is pure euforie, niets minder. De hemel. Paradijs. Noem het hoe je wil: dit is het. Midden in een ijskoude nacht helemaal alleen met een kop vol XTC door de bevroren wereld fietsen.
Ik kom aan, bij het vliegveld. Er zijn duistere naaldbomen. Er ligt sneeuw. De lucht is kraakhelder, en vol sterren. Het is doodstil. Deze plek is magisch. Deze tijd is magisch. Ik trek al mijn kleren uit. Ik loop poedelnaakt op blote voeten van het zandpad waar mijn fiets staat de maagdelijk witte sneeuw op. Verder het veld in. Nog verder. De wereld strekt zich. Het universum strekt zich. Mijn geest, mijn ziel, mijn wezen... alles rekt zich uit... Ik kijk naar beneden. Dan om me heen. Ik voel de sneeuw knisperen onder mijn voeten, ik voel de koude lucht tegen mijn naakte lijf, mijn adem... Ik kijk omhoog
de maan staat
alles is
ik ben
-
Pardon? Ik schrijf me zo'n beetje het schele leplazarus hier! Weinig berichten... Kom nou...
-
Soms spoken er geesten
oude demonen, splijtende aberraties
schreeuwend, langzaam schreeuwend
door grof slijm in mijn kopIn een vlaagje; een vleugje, van
witte seringen, en dan
zinderend ziedend zomers zonlicht
de hemel is verpletterend blauwDit is de scherpe waanzin
het diepste duister, de bodem
van de oude afgrond, het is hier
koud, en donker, er zijn
klauwenIk loop hier in m'n eentje
door de wijde wereld
alleen de vogels zingen
en ik denk aan jouHet is hier dat ik geboren werd
ik ben het lage beest
mijn hart is van chroomstaal
wolfraam mijn zielWas er nog nirwana ergens?
Waren de goden daar, of ergens heen
ben ik... alleen?
De hemel is verpletterendHet mager fantoom van mijn geest
rammelt verontrust aan zijn kooi
laat me eruit, zo roept hij, ik ben
vrij -
Kijk, ik snap het gewoon niet. Helemaal niks, begrijp ik ervan. Geen snars, geen hol en geen sikkepit. Geen jota, ook. Geen biet niet, en geen fluit. Van die reclames. Op JoeToep.
Kijk, ik ben, zo weet u, nu eenmaal iemand die graag eens onder het genot van deez' of geen aan geestverruimend middel zijn tijd verpozen mag met het hangen op zijn bank. En al gij mede-rokers daarbuiten (ja, ik weet dat ge daar zijt...), gij weet dit: wat is er dan lekkerder dan die goeie ouwe JoeToep op tv te starten en eens een lekker trance-muziekje aan te zetten, met, uiteraard, de bijbehorende video van een of ander festival waar mensen altijd helemaal happy zijn en voortdurend lachen en dansen en zo, op een zonovergoten strand ergens aan de kust van Brazilië...
Hm...
Wacht, waar was ik... O ja, reclame! Op JoeToep! Waarom, JoeToep? WAAROM? Zijn jullie verdorie nog niet rijk genoeg daarachter, in Klaterfornië? Moeten jullie nu echt, elke godvergeten vijf minuten nog wel, de heerlijke flow van vele duizenden mensen overal ter wereld onderbreken met jullie gekwijl en gebedel? Ik zeg: neen! Ik zeg: nooit meer!
Wablieft? Ad-blocker, hoor ik iemand roepen. Uh-huh. Gaat niet. Daar is mijn smart-tv te dom voor. En ik heb geen geld voor een nieuwe, want dat gaat allemaal op aan drugs. Dus.
En wat doen ze dan? Niet een maar twèè reclames, en dan zetten ze onder in de hoek zo'n tellertje, waarop je na minimaal vijf seconden kunt klikken om de advertenties over te slaan. Wat de f... Dus wat gebeurt er dan? Ik erger me het apegapen, ik zit alleen maar als een bezetene naar dat tellertje te staren, zie in het geheel niet waar die reclame over gaat en ben ondertussen in mijn achterhoofd druk op zoek naar JoeToep-alternatieven. Want dàt gebeurt er, beste JoeToep-mensen. U jaagt mensen weg. Was dat uw bedrijfstactiek?
Zo. Ik heb gezegd. Laat het gedaan zijn.
Wat zegt u? Er is ook nog oorlog?
Ja, zeg. Er is altijd oorlog.
-
Alles vliegt vandaag. Kijk, hoog daarboven vliegt een 747, geheel geluidloos, zijn witte silhouet scherp afgetekend tegen een diepblauwe hemel. De lange witte streep erachter lost langzaam weer op. Iets dichter bij de horizon bewegen zich sierlijk twee zweefvliegtuigjes in trage cirkels op een onzichtbare thermiek. Daar tussendoor ronkt een propellervliegtuigje voorbij. Een duif vliegt langs. Dan een libelle. Een witte vlinder. Een gele vlinder. Een vlucht regenwulpen. Alles vliegt vandaag.
En Broeder Kraai, natuurlijk. Die is er altijd. In zijn diepglanzend zwarte verenkleed, eigenwijs heen en weer wippend over de vers aangebrachte kweek-heuvel-lijnen in de akker. Dan eens hierheen vliegend, dan weer dààr, en hij spreekt, zoals altijd, kràsse taal. Ik vermoed, terwijl ik hier wandel onder het eindeloze hemelzwerk, dat alle kraaien ter wereld eigenlijk gezamenlijk een hive-mind zijn, zoals de Borg, van Star Trek. Dus dat alle kraaien tezamen, waar ook ter wereld (en ze zijn echt òveral, tjek maar na) èèn groot Broeder Kraai-wezen zijn. Daarom zijn ze ook zo slim: zodra een vogel iets nieuws leert, weet meteen de hele wereldbevolking aan kraaien dat ook. Ik voorspel daarom dan ook, bij deze, dat Broeder Kraai binnen nu en afzienbare tijd de wereld zal overnemen en ons, mens-wezens, als zijn amusante huisdieren zal houden.
Terwijl ik hier wandel onder het eindeloze hemelzwerk landen er voortdurend van die kleine vliegjes op me. Ik ben de Heer der Vliegjes, zo denk ik, en ik glimlach.
De zon schijnt uitbundig. Hier en daar is een stapelwolk.
Alles vliegt, vandaag.
-
Jan Klaassen was een troubadour
van je liedjes en je hopsa, van je tralalala
zo ging dat bij Jan, dag in en dag uit
en het boeide hem geen fluit
of men hem een clown vond
een nar, een idioot:
dit was zijn leven
van nu tot de dood...En kijk, daar kwam Katrijntje aangehuppeld! Vrolijk en wel riekend naar roosjes en liefde danste zij door een psychedelische wereld van heldere kleuren en mooie patroontjes; aan haar arm een rieten mandje. Daar zag zij Jan al staan en zwaaide.
'Dag Jan, mijn lief, mijn liefste, mijn liefde! We gaan een picknick doen, ga je mee? Ik heb hier wat broodjes, wat kaas en paté, een koude kan jus en ook LSD!'
Die Katrijn toch... Vol liefde en vlijtige gloed, maar ook een ondeugende meid als het moet! En Jan dacht: wel ja, wat de hel, geen tijd voor spijt, vooruit met de geit! En aldus geschiedde...Nog hadden zij zich niet op een weidse weide neergevlijd of daar kwam uit het hemels blauw gezwind en gauw een draak van een beest, kwaad van geest, gehaat en gevreesd: dit was potverdikkie geen piepkuiken! Katrijn slaakte verschrikt doch koket een klein gilletje, zoals dat hoort bij een dame van stand en van eer.
'Vreest niet, mijn lief!' zo sprak de dappere Jan, 'ik zal u beschermen, zo goed als ik kan!'
De draak was hen beiden nu tot dichter genaderd en sprak met een zware stem: 'zo, zo, wat hebben wij hier? Een knapperig vrouwtje, en een ventje vol fier?'
Jan Klaassen sprong nu tussen het beest en zijn eega, en met een zwaard zo groot als zijn ego nam hij stand. 'Ga terug, gij pestgezwel! Terug naar uw krocht, die duistere hel!'
De draak, staande achttien meters hoog en wegend zeventienduizend en tweeëndertig kilo's was hiervan geenszins geïmponeerd, noch ook maar enigszins onder de indruk. Met zijn enorme klauw greep hij het zwaardje en tilde daarmee Jan Klaassen hoog in de lucht.
'Wat is dit?' zo vroeg hij, 'een nieuwe stook voor mijn tand?'
Hij schudde eens aan het zwaardje en Jan Klaassen vloog weg. Met een luide plof sloeg hij tegen de grond en brak daarbij minstens èèn tand en een been. De draak pulkte met het zwaard wat menselijke schedels van tussen zijn gekromde gebit en wierp het toen achteloos achterover.
'God-samme-peperkoeken!' zo verzuchtte Katrijntje luid. 'Je moet potdorie ook àlles zelf doen tegenwoordig...' Zij reikte daarop in haar magische mand, nam daaruit een bazooka ter hand en legde aan. Met een druk op de knop verliet de raket de kop van de buis en met een luid gesuis en een keiharde knal was dat het einde van al. Katrijn legde haar bazooka weer neer en streek haar rok glad, zoals dat hoort, bij een dame van stand en van eer.
'Tjèèzus-Kristus, wat een verhaal... wat den donder', zo dacht Jan, 'gebeurt hier toch allemaal?' Hij sleurde zich overeind en met zijn gebroken poot achter zich aan slepend strompelde hij als een gewonde hond naar zijn Katrijn, greep haar bij de niet onaanzienlijke kladden en ging er als de brandweer vandoor, weg, vèr weg van hier...Met Katrijntje is het later nog wel goed gekomen, maar met Janneman helaas niet meer... Hij kon zijn trip niet de juiste plaats geven en hij ging langzaam maar zeker ten onder aan een mix van paranoia, waandenkbeelden en nare illusies. Het laatste werd hij gezien aan de rand van het Duistere Woud, zijn narrenkostuum kapot en tot de draad versleten, zijn eigen naam vergeten en voor altijd tandeloos wauwelend tegen niemand in het bijzonder...
Don't do drugs, kids.
-
De wiet is zo top vandaag dat ik er spontaan van in hoger sferen geraak
en o ja: het perfect gekoelde bier ook
tjeezus, tis weer zo'n dag
half zeven 's morgens en al danig
ja, dànig
onder invloed
van een royaal scala aan middelen
en, niet te vergeten natuurlijk:
de zogenaamde na-ijl-effecten
van een week of vijf, zes
keihard drugs gebruiken
of eigenlijk
heel mijn leven
is een grote
sùper-trip
en taal is
waar ik ben
-
Dit is de wijd open wereld
ik ben de geluidloze man
ik doe wat ik niet laten kan
drugs is de crux
het hemelspansel opent zich
en Broeder Kraai zegt hallo
hij spreekt... kràsse taal:
'van de god in onszelf
dat is Entheogeen
daar waar het licht is
daar gaan we heen'
en de wereld draait verder
roepend, zoekend, schreeuwend:
er zal toch wel mèèr zijn?
of zijn wij... alleen?
Entheogeen
-
Een trip-report, aangaande wiet, bier, MDMA en truffels
Kijk, soms, dan zijn er gewoon heel veel drugs, okee? Echt, vèèl, man. Ik bedoel, we roken allemaal wel eens een jointje, iedereen slikt wel een pilletje tegenwoordig, werkt eens wat truffels naar binnen en als ze dat niet doen, wel, dan snuiven ze wel een lijn of zuipen zich helemaal naar de klote. We zijn nu eenmaal een vrijgevochten volkje, en we zullen alles doen wat in onze mogelijkheid ligt om te ontsnappen aan dat uiteindelijke, onontkomelijke einddoel dat ons allen wacht: het grote zwarte niets. Of de hemel, waarheen uw preferentie dan ook neigen mag.
Veel drugs, dus. Zòveel, in zulke exorbitante hoeveelheden en buitenissige combo's, tijdstippen en plaatsheden dat men zich somtijds placht af te vragen welk een effect het inmiddels precies is, dat men op dit specifieke moment ervaren mocht. Omdat alles tegen die tijd een beetje door elkaar begint te lopen, begrijpt u? Niet? Staat u mij toe u van enige verlichting te voorzien.
Het begint met iets groens. Dan is er de tegenwoordigheid: dit is het. Dit is het effect. En dan volgt het effect. Het spoelt over je heen. Als een oceaan vol tsunami's. Power-golven. De een na de ander, en jawel, de volgende reikt zo mogelijk nòg hoger, en je weet: dit is het. Dit is de hemel. Dit ga ik doen, voor de rest van mijn leven. Drugs.
Daar elk begin een volstrekt willekeurig gekozen moment zou zijn kan ik net zo goed beginnen op afgelopen zaterdagochtend. Ik had twee porties verse truffels in huis, een doosje van tien gram van een lichte variant, en een doosje van 15 gram van een wat sterkere. Ook had ik nog een kleine hoeveelheid uitstekende kwaliteit wiet. Het plan voor vandaag was om daar in elk geval nog meer van die wiet aan toe te voegen, plus een aantal halve liters bier en misschien nog wat MDMA, afhankelijk van wie ik te pakken kon krijgen. Alzo geschiedde.
Het leven is een aaneenschakeling van terugkerende thema's, zo nu en dan onderbroken door wat Bob Ross graag 'happy accidents' noemt: kortstondige momenten van ware vreugde, ware liefde en waar geluk. Natuurlijk zijn er daarnaast ook nog dingen als rampen, oorlog, honger, ziekte, André Rieu en andere ellende, maar men, dat is: u en ik, wij neigen, uiteindelijk, toch vooral te willen leunen op die mooie momenten. Logisch, natuurlijk. Als we dat niet deden zouden we waarschijnlijk onmiddellijk krankzinnig worden.
Drugs, dus. Als men een ferme lik neemt van een zekere hoeveelheid goud-bruine MDMA-kristallen, dan kan men er als de donder van uitgaan dat men, een drie kwartier of zo later, zo hard gaat als een fucking trein. Jawel. Als men daarbij tegelijkertijd ook nog, gelijk ondergetekende, grote hoeveelheden lichte alcohol en sterke wiet genuttigd heeft, wel, dan gaat men zo hard als een MODDER-FOKKING trein. Jawel. Meerdere dagen lang. Misschien wel weken. Of... Hoe lang was tijd, ook al weer?
En truffels, ook. Wat ik soms doe is, is dat ik dat doosje met verse truffels, dat dan al een week of zo onderin mijn koelkast (want daar is het het koelst) heeft staan koelen, dat ik dat er uit haal, dat ik voorzichtig het kleine plastic dekseltje van dat doosje neem en dat ik de condensdruppeltjes die zich daar gevormd hebben op lik, denkend, hopend, nee, wètend dat die lieve kleine truffeltjes in die paar dagen duistere kou zich speciaal en alleen voor mij hebben bezig gehouden met het uitzweten van heldere, zuivere psilocybine...
Alle effecten, door elkaar, altijd, overal. De dood, daaraan zal ik, gelijk gijzelf, niet ontsnappen. Maar terwijl ik voor hem uit ren zal ik alles nemen wat mij toekomt. Staande, of liggende.
Ik ben mijn eigen god.
-
Ik loop in eindeloos zonlicht
het azuur zenit strekt zich stralend
van hier tot ginder, en weer terug
heel de wereld badend
in het licht van een ster
...en de hemel is vol met vliegtuigstrepen
mijn geest verruimt zich, rekt zich uit
mijn zalig zijn omvat de wereld
het is waarlijk goed vandaag
leg m'n hoofd in m'n nek, sluit m'n ogen
en ik glimlach
...en de hemel is vol met vliegtuigstrepen
het diepgroen gras golft ongenadig
buigend, voor de straffe wind
verder en verder word ik gedragen
het landschap is al eeuwen oud
dit zijn toch van die dagen
waarop ik ik van dit leven
zo immèns veel houd
...en de hemel was vol met vliegtuigstrepen
🙂
-
-
Soms, heel soms, is de wereld echt geweldig. Ik zit te kijken en vooral te luisteren naar de Olympische Winterspelen. Het is ijshockey, de dames van Finland tegen de dames van Amerika. Een van de dames neemt een schot op doel, mist, en de commentator zegt: 'ja, zèg, je moet ook geen punten gaan wèggooien...!'
Ik hoor dat en ik denk: punten weggooien? Nee, dat lijkt me inderdaad niet heel handig. Stel je voor zeg. Je bent, ik noem maar wat, Ajax, of zo, en je speelt tegen AS Roma of Manchester City of weet ik wie dan ook, het is de finale, het stadium kolkt, de negentig minuten zijn om, het staat 1 – 1, en dan krijgt Kruitberg de bal...
Nu moet u weten: Kruitberg heeft geen goed seizoen gehad. Neen. Eerst ging z'n vader dood. Toen werd zijn hond overreden. En gister nog, zo weten wij uit betrouwbare bron, was er dat feestje. Waar al of niet allerlei middelen aanwezig waren. Wij weten het niet. Wij zullen het misschien nooit weten. Maar nu heeft hij de bal.
Hij draait zich om, richting doel. De bal is aan zijn enkel. Het gebrul neemt toe. Neemt haast orgastische vormen aan. Een zestigduizendkoppig wezen mengt zich in de strijd. Kruitberg beweegt. Zet èèn verdediger opzij. Dan nog een. Het gebrul zwelt aan. Kruitberg nadert. Haalt uit. En scoort.
En dat Ajax dan zegt: 'ja, hè, weet je wat, scheids? Wij gooien dit punt gewoon weg. Wat? Ja, man. Weg ermee. Weg met die shit. Wat is nou een wedstrijd, hm? Wat is dit nou, uiteindelijk, helemaal, allemaal, hm? Weg met die shit, man... Dat er verdorie maar geen Derde Wereldoorlog uitbreekt...'
F**king foebele...
:)
-
Kent gij de psychonaut? De zeevaarder van de ziel, zoals zijn ware naam luidt, brengt graag zijn door deze of gene godheid gegeven tijd van leven op deze mooie Aardbol door met het onder invloed van een scala aan psychedelische en vaak ook hallucinogeen-entheogene heksendranken en kruidenmengsels doorsurfen zijner eigener geest-universum, van diens diepste krochten tot helemaal hoog de hemel in. Psychedelisch is van de geest geopenbaard, hallucinogeen is eindeloos veel kleurtjes en indrukwekkende visioenen en entheogeen, dat is afkomstig van de god in onszelf. Zoals de wijsheid van de sjamaan onder invloed van de groene godin Datura ons tienduizend jaar geleden van het duister van de grot naar buiten begeleidde, zo is heden ten dage uw dichtstbijzijnde dealer of smartshop leverancier geworden van wat wel geestverruimend genoemd wordt: spirituele explosie, uitgebreid ervaren en hogere inzichten. Het zacht zwevend overschrijden van veelal volstrekt imaginaire grensgebieden, alleen om te ontdekken wat daar nog achter ligt: nieuwe werelden, eindeloos veel. Voortgedreven door een diepgewortelde nieuwsgierigheid naar de aard van het wezen danst de psychonaut langs de eindeloze kustlijn van zijn innerlijke wereld. Wat is daar nog, zo wil hij weten, daar achter de horizon van dat donker woelig water dat zich uitstrekt voor zover het derde oog kan zien? Welke stralende godheid of gloeiende demon wacht daar op hem, en wat hebben ze voor hem meegebracht? Duivelse zwarte nachtmerries of eindeloos zacht en vriendelijk licht, het is om het even, altijd al geweest: alles wordt ervaren ter verrijking van geest. Dus dans maar, zeeman van ziel, dans rond het kampvuur heel de nacht lang, dans in de ban van het licht van de vlammen, laat alles los en wees vrij...
Kent gij het psychonautisch wezen?
Het vrijwillig tot zich nemen van meerdere narcotische substanties achter en door elkander dient het best aan de ervaren psychonaut te worden overgelaten. Voor de beginneling in de illustere wereld van het illukraak consumeren der wonderlijke middelen mocht dit nog wel eens tot enige ongewenste en niet te benijden resultaten leiden. Dat men plots in zijn geheel niet meer weet waar nog naar zijner kluts gezocht moest worden, alsook het niet langer in het bezit zijn van zijn voorheen toch zo voorradig vermogen om nog tot enig zinvol gewauwel te komen zijn maar enkele van de effecten die men verwachten mag, zo men niet een beetje oppast. Zijt gij echter zulk een sporadische gelukkeling dat gij in staat zijt gebleken ook na het nuttigen van verscheidene psychedelica nog steeds een samenhangend verband waar te nemen tussen de wereld van nu en die van een vluchtig moment geleden, prijst uzelf dan, niet uitbundig, maar bescheiden, gelijk uw zachtaardige aard is, want alleen dan doet zich een ongekende mogelijkheid voor zich in anderszins niet te kennen bewustzijnstoestanden te begeven, te zien wat daar wellicht nog voor vreemde wezens leven en waaruit hun motivaties en dromen en angsten bestaan, vooraleer gij later weer zij het dankbaar maar even naar die ware wereld terugkeren moest om te zien of daar nog steeds alles hard en reëel recht was.
De effecten van alle substanties tezamen waften nu vredig door elkaar heen in mijn sponzige hoofd, als doen de wolkerigste gedachten de een na de ander zacht door elkander drijvend langs mijner wollige geest. Aan diepe sporen te zien is het een prachtig feestje gebleven en even blijf ik nog dromen van die donderende waterval aan beeld en emotie zoals ik de wereld beleef, soms in het zonlicht, soms in de willekeurige regen.
Het nachtelijk uur schrijdt voort. De tijd verglijdt subtiel van seconde. Een enkele druppel bewustzijn valt voor eeuwig verlicht. Alles wordt eindeloos. Of was het dat al geweest?
Dit was het sporadisch waften voor nu. Dit was het waftenfeest.
-
Ik daag u allen uit om hardop 'discombobulatie' te zeggen zonder op z'n minst te glimlachen.
Singulariteit-exposure, op een maandag
in Trip reports
Geplaatst
De wind kraakt doorheen mijn oude huis. Het regent. Het is september. Maar weer eens. Ik word er potjandorie spontaan melancholisch van. Hoe lang is dat verdomme nog eens geleden dat ik weer eens een hele serie heb zitten bulkwatchen op 'Flix, hm? Dwars doorheen de nacht? Ik moest weer eens niet slapen, weet je wel? Want, tja... Anyhow, het is potverdikkie '22, man! Of vrouw. Of transgenderXhbtlnonbinairplusultrawezen. Ook gij zijt allen welkom, alhier, in mijn wereld. Dit is het wereldtoneel, man. Het was nog nooit zo groot als nu, en weet je wat? Het wordt iedere seconde alleen maar groter en groter. De Matrix is hier, man. Wij zijn het. En wij, met z'n allen, wij doen het, wij maken er deel van uit, wij ervaren het, wij zien het, wij delen het, op een schaal zoals die nog nooit eerder is voorgekomen. Langzaam, maar steeds snèller, realiseer je je dàt eens, wordt alles alleen maar bèter.
:)