Voyager360

Ik word wakker. In plaats van mijn gebruikelijke geest is er een blank licht en een naam: Zeno. Dat ben ik. Ik ben Zeno. De volgende vraag die zich met kracht opdringt is: waar ben ik? Er is wit licht. Ik knijp mijn ogen een beetje samen en het witte licht trekt zich wat terug en vervormt tot aluminium roosters met helwit zoemende tl-buizen er achter, zo'n drie meter boven mijn hoofd. Huh?
 
Tijd. Complexe wereld. Onhandelbare begrippen. Verwarring. Onzekerheid. Angst. Verloren. Koud. Alleen.
 
Ik word wakker. Ik ben Zeno. De aluminium roosters boven mijn hoofd laten hun ongenadige licht permanent op me neerstralen, dat weet ik nu. Denk ik. Er is hier... geen tijd. Ik lig ergens op, maar ik kan mijn hoofd niet bewegen. Ik voel mijn lichaam, het is er, helemaal, en het voelt prima, er is geen pijn of iets anders, maar ik kan me niet bewegen. Enkel mijn ogen kan ik naar wil openen en sluiten, maar het beeld is altijd exact hetzelfde: aluminium roosters en helwit licht. Er is ook een geluid. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft voordat dat geluid überhaupt tot mijn lege geest doordrong, want tijd is iets... rubberachtigs geworden. Iets slijmerigs. Iets... verkèèrds. Hoe kan tijd nu verkeerd zijn? Er zijn vage beelden. Schimmen van taferelen flitsen soms ongrijpbaar snel langs de onderkant van mijn bewustzijn. Beelden. Plaatsen. Een leven? Mijn leven? Ik weet het niet. Het enige wat zekerder is dan ooit iets zeker heeft kunnen zijn is mijn naam: Zeno. Dat is, in deze nachtmerrie van wit licht en tijd, een rotsvast anker van warmte en troost: het drijft als een weldadig eiland voortdurend in het midden van de kern van mijn wezen, zo zeker als god, zo vast als een huis. Dit zelfbegrip van zijn is wat voorkomt dat mijn geest volledig zou oplossen in deze lege stille witte hel. Waar ben ik, in godsnaam? En wat, oh hemelse herder, wat hebben ze in godesnaam met me gedaan?
 
Tijd. Vloeibare rivier van aaneengesloten complexe vortex van altijd maar voortdurende kraakheldere ervaring. Het eeuwige nu. Dit is het Salamander Complex.
 
Ik word wakker. Ik ben Zeno. Er is iets verandert. Ik merk het onmiddellijk. Ik open mijn ogen. Roosters. Licht. Geluid. Maar... ook iets anders. Een... sensatie. Een gevoel. Mijn geest worstelt. Ik heb geen begrippen meer. Alles is leeg. Ik ben enkel Zeno, en mijn wereld is wit licht. Maar nu... Wind, zegt mijn geest opeens, en het woord is als een bevalling, als de allerèèrste bevalling, want het is naast 'ik ben Zeno' het eerste andere... begrip, idee, concept, dat opduikt in mijn geest in wat wel eonen van tijd en onbeschrijflijke stilte en gruwelijke lege hel van wit licht geweest hebben moeten zijn. Wind. Maar... nee. Geen wind. Iets dicht bij wind. Mijn geest worstelt. Bries? Mijn lippen vertrekken opeens en de sensatie verpletterd mijn geest bijna met zijn plotselinge zinderende aanwezigheid in mijn tot nu toe volledig lege bestaan. Ze vervormen in een welhaast weldadige manier naar bòven en mijn geest produceert, bijna als een blikseminslag: glimlach. Dit haast onbeschrijflijke gevoel van licht geluk om iets kleins en prachtigs verlicht mijn geest op een niet te bevatten manier; ik sluit mijn ogen en verdwijn.
 
Onbeschrijflijke golven van goudwit licht voeren me mee langs het ene ongelooflijke hoogtepunt na het andere. Waar ga ik heen? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat elke volgende seconde die ik ervaar in dit zalig voortvloeien van die heerlijke rivier van tijd die mij al zolang als ik me herinner te bestaan met zich meevoert, vooruit naar de toekomst maar altijd in nu, hier is het eeuwige nu, elke volgende seconde die ik ervaar in dit zalig bestaan, nog bèter is dan de voorlaatste? Ik sluit mijn ogen en verdwijn.
 
Ik word wakker. Ik ben Zeno. Een licht briesje waait over mijn buik. Dàt is de nieuwe sensatie die ik ervaar, direct gevolgd door de nieuwe sensatie van een glimlach die heel mijn hart en wezen verwarmt, een simpele glimlach om tegelijkertijd zowel het woord 'briesje' als de bijbehorende bijzonder prettige ervaring van een warme lichte bries over je buik. Ik kan me bewegen, flitst als een donderslag door me heen. Ik weet niet hoe ik dat weet, maar ik weet met een krachtige flits van intuïtieve zekerheid dat het waar is. Opeens word ik bang. De lege witte hel die, besef ik nu opeens, iets krijgt van 'achter me liggen', laat zijn helse ijskoude greep op me los en ik besef wat er misschien wel voor me ligt: vrijheid. Maar wat... wat is er, daar... daar bùiten? Wat is dat eigenlijk, buiten? Ik was ooit... niet hier. Dat heb ik geweten. Ik was ooit... niet-Zeno. Ongrijpbare wielen van tijd wentelen als universa van stilte en ruimte voor me langs en ik sluit mijn ogen en verdwijn.
 
Ik word wakker. Ik ben Zeno. Er zijn roosters en er is wit licht en er waait een lichte warme bries over mijn buik en ik glimlach weer en dat voelt goed. Ik kan me bewegen, weet ik nu. Ik doe een snelle check en ervaar dat mijn lichaam nog in zijn geheel bestaat: daar zijn mijn handen en voeten en dit is mijn hoofd en mijn aangezicht, zo vertrouwd. Ik ben ik. Toch? Voorzichtig stuurt mijn geest een signaal naar mijn hand, en mijn hand... beweegt. Even. Een kort rukje en dan weer stil, maar mijn hand beweegt. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst iets anders dan mijn oogleden heb kunnen bewegen in... onmogelijke wielen van tijd. Mijn geest huivert even voor zoveel immense eonen, en trekt zich dan weer terug in zichzelf. Mijn lichaam rilt, opeens. Een weldadige trilling, een tinteling van wat niet anders te omschrijven valt als lèven begint opeens in mijn voeten en werkt zich op een allerprettigste manier langs de huid van mijn benen omhoog en omvat dan heel even heel mijn kruis als een stille geliefde en tintelt dan verder door mijn buik en mijn borst en verwarmt dan mijn hals heel snel en bereikt dan mijn hoofd en explodeert daar volledig en ik sluit mijn ogen en verdwijn.
 
Ik word wakker. Ik ben Zeno. Ik open mijn ogen en kom overeind. De ruimte waarin ik me bevind is inderdaad zo'n drie meter hoog. Ik heb al die tijd gelegen op een stalen tafel. Ik zit nu op de rand ervan en kijk om me heen. Ik ben gekleed in een volledig witte overall van een prettig aanvoelende warme zachte stof. Mijn voeten zijn gehuld in witte slippers. De stalen tafel staat in het midden van een grote achthoekige ruimte die naar boven toe wat smaller wordt en eindigt in die gruwelijke roosters. De wanden lijken bekleed te zijn met effen stalen platen, maar mijn ogen en mijn geest hebben moeite veel te onderscheiden in die eindeloze waterval van helwit licht. Recht voor me uit steekt uit de anders zo effen wand een paneel een centimeter of twee naar binnen. Dat brengt het briesje voort dat mij... nou ja, gewekt heeft. Ik sta op. Ik zet mijn voeten voor me neer op de stalen vloer en duw me met mijn handen een beetje af van de stalen tafel en dan sta ik overeind en alles voelt gewoon helemaal prima en vertrouwd. Ik ben Zeno en ik zet een stap vooruit en strek mijn arm en mijn vingers krommen zich om de rand van de plaat die een beetje open staat en ik trek en het paneel opent zich nog verder.
 
Ik ben Zeno. Dit is mijn wereld.
 

@DMT
Klopt helemaal, zo zou de hele wereld zich moeten voelen haha.
 
Mooi uitgelegd, ik denk dat ik je begrijp!
 
 
Ik heb het boek inmiddels uitgelezen en ben om: wat een geweldig boek. Ongeveer halverwege in het boek, na m'n vorige forum post hierover, begon ik echt compleet open te staan voor wat er beschreven werd en genoot ik intens van elke bladzijde. Wat een wonder, het is zo simpel maar o zo mooi... Ik denk dat ik zonder de juiste instelling en het ervaren van truffels hier nooit volledig open voor zou hebben gestaan en het zou hebben afgedaan als spiritueel gezwets. Nu niet, het voelt compleet waar! Als nu maar meer mensen zich achter deze waarheid zouden scharen...

Wie: Ik, voor mij is dit trip nummer 6
Wat: 15 gram Psilocybe Dragon
Waar: Buiten en kamer (studentenhuis)
 
Sinds de vierde trip speelde ik met het idee om zo vaak mogelijk truffels te nemen. Ik had over anderen gelezen die elke week paddo's/truffels namen en aangezien het mij ook goed af ging en de ervaringen zo ontzettend mooi zijn dacht ik waarom niet? Bovendien had de realiteit voor mij een beetje haar glans verloren, de realiteit van de tripwereld was zoveel mooier en zoveel meer betekenisvol. De natuur vond ik nog steeds mooi maar het was niet genoeg, terwijl tijdens een trip de schoonheid van het zijn alles is wat je van iets kunt verlangen. Ik hoopte door opnieuw te trippen ofwel de glans weer terug te vinden of anders in ieder geval tijdelijk tijdens het trippen mij weer volmaakt gelukkig te voelen. 
 
Ik was laatst in een smartshop en zag daar de Dragon truffels. De eigenaar vertelde mij dat deze qua sterkte in de buurt komt van Hollandia en eigenlijk een soort van versterkte Tampanensis is, die je echt in vlagen voelt. Mijn laatste drie trips waren telkens Atlantis dus ik was wel benieuwd om weer iets nieuws te proberen en ik heb ook goede ervaringen gehad met Tampanensis. Ik wist in ieder geval dat ik in het weekend wilde trippen, maar was nog niet zeker hoeveel gram ik zou nemen. De reden dat ik altijd 15 gram neem is omdat ik het anders zonde vind omdat ik geen goede manier heb om de rest te bewaren. Maar als deze truffel echt zo sterk is, tsja? De ochtend van de dag dat ik zou trippen had ik een erg levendige droom waarin mijn twee broertjes en ik allemaal een volle portie van deze truffel namen en het geen fijne ervaring was. Als we in de spiegel keken zagen we onszelf helemaal voorovergebogen, als in een soort cirkel. Uiteindelijk kwam het wel goed want het effect ging weg, maar het was een bad trip. Was het een teken?
 
0. Er zijn 8 dagen verstreken sinds mijn laatste trip. Ik heb die dag 2 broodjes gegeten en daarna 7,5 uur niet meer gegeten. Ik had besloten om toch gewoon de volle portie te nemen, de trip zal ooit weer overgaan dus ik kan het vast wel hebben dacht ik. En anders is het meteen een goede les. De structuur van de truffels was best anders dan wat ik gewend was, veel platter en kleinere stukjes met juist soms hele grote stukken. Het smaakte niet lekker en voordat ik het zakje op had voelde ik al hoofdpijn en misselijkheid. Ik had zelfs lichte kotsneigingen maar hield alles binnen. De nasmaak bleef ook hangen, niet echt prettig allemaal maar het lijkt er in ieder geval op dat het snel toeslaat. Ik had Koan opstaan en had al snel het idee dat de truffels -heel lichtjes- hun werk begonnen waren. Ik besloot om naar buiten te gaan nu het nog licht was en een wandeling te maken net als de vorige keer.
 
1. De trip is nog niet zo hard ingeslagen als de vorige keer en hoewel ik me al wel aangenaam voel en de natuur mooi vind, zie ik de kleuren nog niet zo anders en versterkt als met Atlantis, het is nu een stuk subtieler. Ik maak een wandeling over dezelfde brug als de vorige keer maar loop nu door omdat ik nog niet echt sterke visuals heb. Als ik wat dieper in de trip zit kan ik altijd nog teruglopen. Ik loop door en zie een prachtige plas met water in een hoek en wil er naar toe, maar er lijkt geen pad te zijn. Ik loop een stuk verder en loop zo om, benieuwd wat ik allemaal voor moois tegen zal komen. En dan zie ik een prachtig stukje natuur, niet eens zo heel ver van de bebouwde kom.
 
Het is werkelijk prachtig (maar nog steeds lijkt het niet op wat ik met Atlantis ervaar) en ik loop dieper de plek in. Ik blijf doorlopen en maak een aantal foto's, hoe verder ik ga hoe mooier het wordt. Er zwemmen meerkoeten in het water en ik heb zin om hier even rustig te zitten. Dan zie ik een mooie grote boom iets verderop en bedenk me dat ik die graag wil beklimmen. De trip is tot nu toe nog heel subtiel dus waarom niet? Het is wel lastig om de boom te bereiken maar ik ben op avontuur en accepteer de uitdaging. Ik klim in de boom en hoewel het vrij makkelijk en snel ging voelt het alsof ik een geweldige prestatie heb neergezet. Wauw! Wat een uitzicht. Ik leun achterover en ga zitten en kijk uit over dit stukje paradijs. Dan zie ik ook grote zwarte vissen in het water, karpers zo te zien. En dit zo vlak bij de bebouwde wereld, hoe komt het dat er hier geen mensen zijn? De zon schijnt nog maar is aan het ondergaan, dit geeft een mooi effect met een kleine stip van prachtig geeloranje licht dat door de slierten van een wilg schijnt. De lucht is mooi roze en ik voel me op mijn plek, alsof ik in de tuin van Eden sta.
 
Ik maak een hoop foto's en ook een paar selfies. Dan merk ik dat de achtergrond wel heel mooi is en draai me om. Wauw! Stukje bij beetje ben ik dit gebied aan het verkennen en ik heb alle tijd van de wereld. Ik sta op en zie dat het uitzicht dan nog mooier is. Toch ga ik snel weer zitten want dat is toch ook wel heerlijk ontspannend. Tot nu toe is de trip erg aangenaam maar helemaal niet sterk of overweldigend.
 

De mooie plek natuur (foto's genomen tijdens het trippen)
 
2. Als ik weer ga zitten en recht voor mij uitkijk zie ik de bomen op een trippy manier bewegen, net als bij Atlantis. Mooi denk ik, maar hoop dat ik niet te sterk ga trippen omdat ik straks ook de boom nog uit wil. Op een gegeven moment begint het iets donkerder te worden en vind ik het tijd voor mijn volgende avontuur. Ik besluit de boom uit te klimmen en via een snellere route terug te lopen, ik ga gewoon de brug opklimmen via een helling. Maar voor dat ik zover ben kijk ik achterom naar dit mooie stukje natuur dat ik verlaat. Net een jungle! Het vorige stukje natuur zou ik ook in het gewone leven prachtig hebben gevonden, maar dit is overduidelijk een effect van de truffels. Ik heb echt het idee dat ik op een exotisch eiland ben en geniet met volle teugen. Maar ik blijf niet te lang want ik heb meer dingen te doen. Intussen komen er ook weer mooie filosofische gedachten in mij op. Ook al is de afstand tot de helling nog zo kort, het duurt erg lang voordat ik het bereik omdat ik telkens afgeleid wordt door prachtige en interessante dingen die ik zie. Zand, een goot, de vijver en perfecte symmetrie. Een wilg die erg groot is en een reusachtige entiteit is. Een stroom water loopt naar of van een goot en eromheen is zand. Het lijkt perfect symmetrisch en ik bedenk mij dat ik makkelijk gek zou kunnen worden, hoe weet ik eigenlijk wel zeker dat ik van links kwam? Ik stel mezelf voor dat ik hier al een hele tijd aan het lopen ben, in cirkels en mijn verstand verlies. Maar het is maar een (amusante) gedachte en ik weet dat het niet echt zo is. Ik kijk of ik sporen kan vinden van mijn voetstappen in het zand. Dit kost wat moeite maar het lukt. Nee ik ben mentaal helemaal gezond.
 

Van links naar rechts: de mooie natuur, de gootsteen, de entiteit dat de wilgenboom is (foto's genomen tijdens het trippen)
 

Van links naar rechts: het zand met mooie trippy 'haartjes', de perfecte symmetrie, de mooie roze lucht (foto's genomen tijdens het trippen)
 
3. Ik laat het hele tafereel nu echt achter me en loop richting de helling. Dan merk ik dat het zand erg vochtig wordt, het lijkt wel drijfzand. Ik raak niet in paniek, vind het wel grappig, het is allemaal onderdeel van mijn avontuur. Mijn schoenen worden vies en ik begin toch wel echt weg te zakken dus ik probeer zo snel mogelijk aan vast land te komen. Aan de overkant van de brug zie ik mensen zitten. Ze zien er een beetje verdacht uit, zijn ze aan het vissen? Ik wil niet te lang staren maar vertrouw het niet helemaal. Ik besluit dan ook maar om toch niet via deze brug terug te lopen maar eentje verderop.
 
Het is een stuk lopen maar ik vermaak me prima, een hoop mooie gedachtes schieten door mijn hoofd en ik verwonder me over van alles aan mijzelf. Het feit dat ik loop, dat ik kan rennen, dat ik een tong en tanden heb en deze kan voelen, dat ik achteruit kan kijken, dat ik bewegingen kan maken. Waarom wil ik eigenlijk naar huis? Ja het wordt donker maar wie kan mij wat doen? Waarom zou iemand mij iets willen aandoen? Telkens als ik iemand in de verte zie ben ik ergens bang en ontloop ik die persoon liever, maar dan komt de persoon voorbij en zie ik dat hij/zij geen kwaad in de zin heeft en gewoon een normale vriendelijke meneer/mevrouw is. Het feit dat het aan het schemeren is versterkt het effect alleen maar, vooral scooters met felle lichten geven me een niet zo'n fijn gevoel. Als ik eenmaal bij de tweede brug aankom zie ik geen mogelijkheid om de brug op te komen. Ik loop iets verder in de richting van de brug maar zie geen weg, alleen een soort van hotel met een parkeerplaats met veel auto's. Ik zie een paaltje en besluit even te zitten, ik ben best wel moe. Het voelt alsof al mijn vermoeidheid naar de grond stroomt, heerlijk dit gevoel! Tegelijkertijd baal ik dat ik zoveel gelopen heb, heb ik nog wel genoeg energie straks voor de rest van de trip?
 
4. Ik besluit om weer verder te lopen en dan maar de volgende brug over te steken. Dat terwijl het kanaal helemaal zo breed niet is, zwemmen zou zoveel sneller zijn... Maar dat is geen goed plan natuurlijk en ik loop door, het is mooi allemaal maar ik wil gewoon graag naar huis, waarom precies weet ik niet. Het eindeloze lopen verstoort een beetje de trip, maar goed het is maar tijdelijk denk ik. Straks zit je lekker comfortabel in je kamer. Uiteindelijk steek ik dan de volgende brug over. Het is net alsof ik de Seine overloop en ik waan me in Parijs, alhoewel ik daar nog nooit geweest ben. Toch kan ik niet helemaal van het moment genieten omdat ik weet dat ik nog een heel stuk moet lopen en ik naar mijn idee al super lang gelopen heb. Op meerdere punten besluit ik dan ook maar om te rennen, ja dit zou ik oneindig lang vol kunnen houden maar ik doe het in vlagen en niet te lang, ik ben bang dat ik straks anders opeens alle vermoeidheid in een keer zal voelen. Ook trek ik even kort een sprint, maar de snelheid die ik behaal is te onmenselijk dat ik bang ben dat iemand het ziet en bang voor me zal zijn. Ik ken de omgeving hier en weet dat het niet super ver meer is maar toch lijkt het oneindig ver, ik weet dat ik loop (in normaal tempo), maar toch duurt het veel langer dan normaal, ik lijk nauwelijks vooruit te komen.
 
Het laatste stukje... In de verte zie ik drie mensen lopen, ze lijken kleine aliens, zwarte wezentjes gekleed in felle kleuren. Er staan lantaarn-palen langs het fietspad die zoveel licht schijnen dat ik ze niet goed kan zien, maar het lijken echt enge aliens. Zal ik dit pad nemen of toch maar naar links gaan? Dit rechterpad is in ieder geval verlicht en twee van de wezens lijken meiden te zijn dus voel ik mij al weer veiliger en ga ik ze toch maar achterna. De afstand wordt steeds kleiner, vlak voordat ik ze inhaal ga ik dan toch maar naar links en ben ik eindelijk bijna thuis.
 
5. Eenmaal aangekomen bij de ingangsdeur van het gebouw zie ik een meisje die net haar fiets geparkeerd heeft. Zal ik de deur openhouden voor haar? Ik besef me dat ik niet goed de afstand en tijd in kan schatten, in eerste instantie wil ik gewoon doorlopen om rare situaties te voorkomen maar dan denk ik dat ze toch redelijk dichtbij is dus houd ik de deur open. Gelukkig duurt het niet heel lang voor zij er is, ze rent naar de deur en kijkt blij en vriendelijk en ik voel me goed en ben blij dat ik de deur opengehouden heb. Het is een studentenhuis en ze ziet er uit als in de twintig, maar haar hoofd heeft iets (veel rimpels?) waardoor ze in de veertig lijkt. Toch vind ik haar mooi, ook om wie ze is. De volgende deur houdt zij voor mij open en dan is het tijd om alleen verder te gaan, zij neemt de lift en ik neem de trap. Ik ben blij eindelijk weer binnen te zijn, maar hoop dat mijn trip niet verstoord zal worden door deze korte encounter, dat ik gevoelens voor dit meisje ga ontwikkelen.
 
6. Op mijn kamer aangekomen merk ik dat Koan - When The Silence Is... nog steeds aan het afspelen is. Wel bijna 2,5 uur verder, maar nog steeds dezelfde video. De muziek is heel bijzonder en de figuurtjes op de afbeeldingen bewegen. Op een gegeven moment heb ik de behoefte om naar muziek te luisteren dat ik ken. Ik kijk weer wat video's terwijl ik mijn trip-playlist op heb staan maar voel me een klein beetje gefrustreerd. De trip is een stuk lichter dan ik verwachtte, morgen moet ik weer vroeg opstaan, het is al laat, ik heb zoveel gelopen, de trip zal waarschijnlijk niet lang meer duren, etc. Ik had een mango opgegeten en dit was verrukkelijk, maar toen die op was lustte ik eigenlijk nog wel meer en ananas erna smaakte niet zo geweldig.
 
Dan maar weer closed eyes visuals proberen. Ik zag wel dingen maar de ervaring was bij lange na niet zo intens en helder als de vorige keer, de 'wezens' die ik toen ontmoet had hadden mij vandaag niks te zeggen.
 
7. Enigszins teleurgesteld besloot ik maar te liggen op mijn bed en half te slapen terwijl de muziek doorspeelde. Volgende week maar weer een poging en dan gewoon weer Atlantis... Toen begon de stemming van de trip om te slaan. Ik kreeg een soort van visioen en ik zag dat alles, iedereen, iedere actie, uit liefde bestaat. Ik voelde een tederheid over mij heen komen. Alle slechte dingen komen voort uit het niet begrijpen en niet begrepen worden, door een gebrek aan liefde. Ik voelde een traan in mijn ooghoek, ergens wilde ik in huilen uitbarsten want dit heb ik al zo lang niet meer gedaan en het zou goed zijn om het er allemaal uit te laten. Maar het bleef bij die ene traan. Ik vond weer een nieuwe waardering voor mijn lieve, zachtaardige, zelf en bedacht dat ik mijzelf de afgelopen tijd verwaarloosd heb. Te druk met studie en vooral ook zaken er omheen, te weinig tijd voor mezelf. Ik heb al twee weken niet meer gesport vanwege tijdgebrek, heb mijn familie al een tijdje niet meer gezien en ben de laatste tijd steeds ongezonder gaan eten. Al deze zaken hebben ook met trippen te maken, het zorgt ervoor dat ik minder tijd over houd en tijdens het trippen eet ik vaak ongezonde dingen, waar veel van over blijft in de daaropvolgende dagen. Ik besloot op dat moment om beter voor mezelf te zorgen, weer te beginnen met sporten, gezonder te eten, meer vrije tijd te nemen, meer te slapen, mijn familie weer bezoeken, vaker met vrienden afspreken en voorlopig even een break te nemen van truffels. Dan wordt het trippen ook weer een stuk specialer. Tijdens mijn trip wordt ik niet iemand anders maar blijf ik mezelf bedacht ik me. En als ik niet gelukkig ben in de gewone wereld zullen truffels me niet helpen. Al mijn problemen in de gewone wereld heb ik nog steeds tijdens het trippen en op een gegeven moment zullen ze langskomen.
 
8. De muziek was ontzettend mooi en het voelde goed om te constateren dat het de laatste tijd allemaal een beetje teveel werd en hier verandering in te brengen. Uiteindelijk was ik weer compleet nuchter na zo'n 7 uur sinds inname, waarna ik maar besloot te slapen want ik moest weer vroeg op. Het was een erg mooie trip geweest uiteindelijk, zij het compleet anders dan ik verwacht had.
 
De trip is vrij subtiel geweest was (op een paar vlagen na), van deze truffelsoort had ik een stuk sterkere trip verwacht. Misschien komt het gewoon omdat ik vrij vermoeid was en dat dit alles was wat ik aankon. Uiteindelijk is de trip me erg goed bevallen en heb ik er een belangrijke les van geleerd. Voorlopig zal ik dus ook even van de truffels afblijven om eerst mijn gewone leven weer in balans te brengen. Nu ik dit schrijf is er inmiddels weer een dag voorbij en hoewel het misschien een beetje vroeg te zeggen is, houd ik mij aan datgene wat ik tijdens de trip besloten heb en heb ik de glans van het normale bestaan weer teruggevonden.
 
Ik ben blij dat ik de Dragon truffels heb uitgeprobeerd en het lijkt inderdaad op een (enigszins) versterkte Tampanensis, maar ik denk dat ik voor een volgende keer toch weer Atlantis neem omdat deze voor zover ik dat kan beoordelen een stuk visueler is en ik dat juist ook wel heel erg vet vind!

Wie: Ik, eerste keer Hollandia, negende keer (truffel-)trip
Wat: 15 gram Hollandia (Dutch Giants)
Waar: Kamer (studentenhuis)
 
Deze trip is inmiddels bijna twee weken geleden, ik wilde graag een keer Hollandia proberen. Mijn broertje had deze de vorige keer dat ik met hem tripte genomen en hij vond het wel meevallen qua sterkte, dus ik dacht: 'waarom niet?'. Het was een vrijdagavond en er was precies een week voorbij gegaan sinds mijn laatste trip. Ik had een mooie dag gehad en een heerlijk leeg weekend voor me. In de supermarkt had ik een paar dagen van tevoren de groente Romanesco gezien, ik had dit nog nooit eerder gezien en dacht: 'wow! iets dat er zo mooi uitziet, zulke prachtige fractals heeft kan alleen maar goed voor je zijn. Het leek ook ontzettend sterk op de prachtige wezens die ik ontmoette in de voor mij nog steeds mooiste trip van mijn leven. Ik had de dag voor de trip de helft ongeveer al opgegeten en het smaakte goed, een beetje als broccoli. 
 

Romanesco <3
 
0. Ik had geruime tijd niet meer gegeten en had nog avondeten staan dat vandaag op moest voordat het zou bederven. Dus besloot ik om de truffels in te nemen, dan nog te koken en dan als de trip eenmaal begonnen was mijn avondmaal te eet. Ik at de truffels op, de smaak was helemaal zo slecht nog niet. Ik bakte twee dikke pannenkoeken, kookte de romanesco en vegetarische worstjes. Het was allemaal erg veel maar niet meer dan ik normaal eet. Ik maakte me een klein beetje zorgen omdat ik tijdens het trippen vaak wel honger heb, maar porties al snel te veel zijn. Maar goed, anders zou het toch weggegooid worden...
 
Het eten lag op een bord voor mij en ik zat op bed. Heerlijk ontspannen, de trip was gestart en ik kreeg heerlijke, voor truffels karakteristieke, filosofische gedachten en genoot ontzettend van het bestaan en het feit dat ik zelfstandig gekookt had, ik ben echt volwassen en kan goed voor mijzelf zorgen dacht ik. De romanesco was zo mooi, ik wilde het opeten maar dit ging niet, als ik het in mijn mond deed sabbelde ik er op maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het daadwerkelijk op te eten. De pannenkoek dan maar proberen, ook dit ging niet helemaal zoals gepland. Ik had het opgerold en stak mijn tong erin en bewoog ermee, alsof ik een vrouw oraal aan het bevredigen was. Dit voelt zo raar dacht ik, haha. Uiteindelijk lukte het mij dan toch om het te eten en ja dat smaakte goed zeg. Omdat ik er zo lang over deed werd het koud maar dit stoorde mij niet.
 
1. Ik bevind mij opeens op de grond. 'Huh? Wat doe ik hier?' Ik kon mij niet herinneren hoe ik hier terechtkwam. De rits van mijn vest was opeens dicht, die was toen straks nog open... Zo ging het een tijdje door, mijn korte termijn geheugen was weg en ik kon mij niet meer herinneren hoe ik in situaties terechtkwam. Wie bestuurt mij eigenlijk? Ik had het gevoel alsof ik geen controle over mijn lichaam had, alsof mijn hersenen dit allemaal voor mij aanstuurde en ik toeschouwer was, gevangen in mijn eigen lichaam. Af en toe ging ik verder met eten en na een tijdje, waarschijnlijk een uur ofzo, was het dan eindelijk op. Ik kon mij niet herinneren dat ik alles opgegeten was, of dat ik het bord netjes op de tafel had opgeruimd. 'Ik ben gek geworden', dacht ik. Ik was echt compleet de controle en weg kwijt. Mijn realiteitsbesef was helemaal in de war, sociale constructies begreep ik niet meer, als ik een van mijn ganggenoten tegen kom, wat doe ik dan? Schaamte werd een betekenisloos begrip, ik bedacht mij mogelijke situaties waar ik mij nuchter mogelijk voor zou kunnen schamen maar nu niet begreep. Ik beschouw mijzelf als vrijzinnig, maar toch is schaamte tot in zekere zin nuttig: er zijn toch wel bepaalde grenzen van fatsoen, die ik nu echt niet meer kon begrijpen.
 
2. Het lijkt mij een goed idee om de camera van mijn mobiel aan te zetten, ik praatte veel hardop dus ook al vergeet ik direct wat er gebeurt, dan kan ik er achteraf in ieder geval achterkomen wat er gebeurt is. 'Zo voelt het dus om gek te zijn' dacht ik. 'Voel ik me goed?' Ik dacht van wel, het is toch best aangenaam nog? Zo erg is het dus helemaal niet om gek te zijn... Weet ik dat ook weer. Na ruim een uur mijn mobiel op hebben laten nemen vond ik het wel genoeg geweest, ik was nu zo'n twee of drie uur gek. Het was ontzettend lastig om te beredeneren hoe lang ik al bezig was of überhaupt welke dag het was, ik praatte de hele tijd maar verkondigde een hoop onzin. Het is vandaag 19 november 1973. Of 20 oktober? Ik weet het niet...
 
3. Ik begon het zo onderhand wel een beetje zat te worden, ik voelde me niet slecht maar zou graag weer normaal worden, of op z'n minst de controle terugkrijgen. Ik maakte me zorgen over het feit dat ik geen idee had waar ik mee bezig was, dat ik 'vlagen van bewustzijn had' waarin ik ineens merkte dat ik er was en dan niet wist hoe ik daar kwam. Op een gegeven moment lag ik met mijn hoofd tegen een kussen geduwd. Dit is nog gevaarlijk ook dacht ik, straks stik ik - onbewust-  nog. Dit moet ophouden, ik moet iets vinden waardoor ik afgeleid word of weer normaal word. Contact met anderen? Ik had met een lid van dit forum afgesproken om eens op Skype te praten, ik was de hele week druk en de keren dat ik inlogde was hij offline. Maar nu startte ik Skype op en zag ik dat hij voor het eerst online was. Alsof het zo moest zijn.
 
4. Geen idee hebbende wat ik moest typen, begon ik toch maar een gesprek. Na zo'n 20 minuten gechat te hebben, wat mij beter af ging dan verwacht, gingen we bellen. Headset op en praten maar. Ja dit was wel lastiger, ik was echt compleet de weg kwijt en merkte dat het soms allemaal te veel werd waarna ik stilviel. Toch begreep ik de woorden nog wel en kon ik begrijpen waar over gepraat werd en het was niet alleen maar onzin dat ik uitkraamde. Dit vond ik erg leuk, een beetje maf maar ook erg fijn en ik was blij dat ik nu geen rare dingen kon doen waarbij ik mezelf zou kunnen schaden. Hollandia was voor mij te sterk geweest, een volgende keer houd ik het bij Atlantis, die is voor mij ideaal qua sterkte. Na meer dan 3 uur gebeld te hebben vond ik het wel tijd om te slapen en dit deed ik dan ook maar. De trip was grotendeels uitgewerkt en ik was weer een beetje bij bewustzijn en terug in de 'normale' wereld. Ik had genoten van het gesprek, maar toch was de avond niet helemaal geslaagd omdat Hollandia mij compleet overrompeld had. Het was heel anders dan ik verwacht had, het was niet sterk emotioneel geweest en al helemaal niet psychedelisch, ik was letterlijk gewoon gek geworden, alsof ik in een gekkenhuis thuishoorde.
 
 
Ik vraag mij af of zo vroeg in de trip zoveel eten mogelijk een rol heeft gespeeld in de controle kwijtraken, of dat het echt puur Hollandia is die voor mij te sterk was. Ik heb geen behoefte om op korte termijn opnieuw Hollandia te nemen, een sterke trip is hartstikke mooi, maar wat ik hier heb meegemaakt is eigenlijk geen psychedelische trip te noemen (behalve het aangename begin), maar eerder een trip naar het gekkenhuis...
Ik ben OnTheChase erg dankbaar voor het boeiende gesprek en het feit dat hij zo goed is omgegaan met iemand die helemaal het pad kwijt was.
Na afloop van de trip had ik ook nog (een stuk van de video) teruggekeken, ik herinner mij bepaalde dingen heel vaag, sommige redelijk en sommige niet. Het heeft mij altijd leuk geleken om een keer in mijn leven geen herinneringen achter te laten, bijv. na flink dronken te worden. Het stond zelfs op mijn bucket list. Nu weet ik dat ik dit toch helemaal niet zo leuk vind!

Wie: Mijn broertje B en ik, respectievelijk trip nummer 6 en 7
Wat: B: 15 gram Hollandia, ik: 15 gram Atlantis
Waar: Natuurreservaat en kamer (studentenhuis)
 
Om de zomer goed af te sluiten stelde ik voor om nog een laatste keer buiten te trippen met B. Er is een heel mooi plekje dat ik deze zomer toevallig ontdekt heb en sinds ik met truffels begonnen ben wilde ik hier eigenlijk al een keer trippen. Ik was er 1x geweest en het was zo mooi en rustig dat het mij de ideale plek leek voor een trip. De hele week was het mooi weer en zaterdag kwam het voor ons beiden goed uit, dus laat die trip maar komen! Omdat B de vorige keer bijna niks van Atlantis voelde nam hij deze keer Hollandia. Ik hield het bij Atlantis want dit is voor mij vertrouwd en al vrij sterk, bovendien kan ik dan als halve tripsitter fungeren dacht ik.
 
0. Voor mij zijn er 13 dagen verstreken sinds mijn laatste trip, voor B was het precies 3 weken geleden. We hadden allebei niets gegeten die dag omdat we vroeg wilde trippen, gepland was 13:00 maar het werd uiteindelijk 14:45. De plek is een eindje van mijn huis, B kwam met de bus en het laatste stukje zouden we fietsen. Helaas was mijn achterband dermate zacht dat hij niet achterop kon, dus uiteindelijk hebben we het stuk maar gelopen. B vertelde me dat hij nog met zijn vriendin had afgesproken die avond, niet slim vond ik want je weet maar nooit of de truffels dan al uitgewerkt zijn en bovendien een ingrediënt voor een bad trip! Bovendien was het een stuk drukker in dit gebied dan de vorige keer (waar ik al bang voor was). Mijn mindset was de afgelopen dagen heel goed en positief, nu nog steeds maar ik zag nu wel een aantal tekenen die deze trip niet ideaal zouden maken. Maar goed, let's do it, we aten de truffels terwijl we naar een mooi rustig plekje op zoek waren. Het is vooral veel open gebied met heide dus echt beschut waren we niet, maar we vonden wel een mooi bankje met een mooi uitzicht over een gedeelte van het gebied en een grote plas water. 
 
1. De trip begint langzaam in te slaan, ik heb wat rustige muziek opstaan van Tycho. Er komen af en toe wel mensen langs maar het valt gelukkig mee. B zegt ook al te merken dat het werkt en dat het erg raar is. Een hele mooie boom links van mij begint al een beetje te vervormen, de muziek klinkt anders en rechts in de verte zie ik een vrouw in het zwart die daar met haar vriend is en met hun twee honden speelt. De honden zwemmen lekker in het water en de vrouw staat daar aan de rand van de plas. Ze lijkt net Cleopatra denk ik, ze ziet er Nederlands uit maar toch heeft ze iets Oud-Egyptisch, een soort vrouwelijke farao, heel mooi! Ze heeft zo'n zwarte werpstok waar je een tennisbal ver mee kunt gooien voor de hond, dit lijkt net een scepter. En wat leuk dat ze daar met haar vriend of man is, dat ze samen daar zijn, op een mooie dag als deze (het weer is mooi en lekker zonnig). De trip blijft nog enigszins mild en gaat een tijdje zo door, B en ik gaan beide een beetje onze eigen gang. De lucht is mooi blauw en ik zie de verschillende tinten blauw, van donker naar licht, erg mooi en ik wijs het aan aan B. De wolken zijn ook prachtig, ik zie een hele grote paddenstoel in de wolken voor mij, hoe toepasselijk. 
 
2. Ik heb m'n jas open en zie een donkergrijs shirt en baal dat ik niet iets kleurrijkers aan gedaan heb. Mijn spijkerbroek is mooi blauw, maar mijn jas en shirt zijn zo saai grijs. Ik maak een aantekening in mijn mobiel dat ik de volgende keer iets met een mooie kleur aan moet trekken. Ik sluit mijn ogen om te zien of ik al closed eyes visuals heb en ja die heb ik, vrij sterk al terwijl de trip nog helemaal niet zo lang bezig is. Inmiddels hebben B en ik allebei ons eigen MP3 in en ik sluit mijn ogen, zak mijn kin tegen mijn borst en laat me meevaren op de muziek en de mooie psychedelische dingen die ik zie. Op een gegeven moment open ik toch maar weer mijn ogen omdat ik bang ben dat mensen voorbij lopen en gaan vragen of alles wel goed met me gaat. Ik vertel B om zijn ogen eens te sluiten, dan let ik wel op voorbijgangers en hij doet het en ziet blijkbaar ook veel moois want zo blijft hij een tijdje zitten. Jammer eigenlijk denk ik dat ik niet gewoon op mijn kamer ben, dan kan ik gewoon dit doen zonder rekening te hoeven houden met andere mensen, het mooiste zit in de binnenwereld, niet daarbuiten dus waarom zijn we eigenlijk hier gaan trippen? Puntje voor de volgende keer...
 
3. Op een gegeven moment voel ik mij heel verdrietig maar ik heb geen idee waarom. Het ligt niet aan mijn gedachten, het is puur de lichamelijke emotie die ik herken als verdriet. Ik ben (mentaal) dus niet verdrietig, maar ik voel het wel sterk, niet heel prettig maar gelukkig is het alleen lichamelijk, het zal vast zo wel over gaan denk ik. Ik wil het tegen B zeggen maar voordat ik de mogelijkheid heb zie ik struikgewassen vervormen en lijken ze vijandig en naar. Dit gaat niet zo best denk ik en ik merk dat ik deze plek eigenlijk helemaal niet leuk vind, althans niet de plek waar wij nu zitten. Het water is lelijk, de omgeving er omheen is wel mooi maar het water verpest het. Eigenlijk zou ik liever ergens anders zitten, maar omdat het zo druk is zijn alle mooie plekjes al bezet. Ik zeg het tegen B en hij vind het water ook niet mooi, maar alles er om heen wel. Niet veel later gaat het echt mis: ik krijg een enorm beklemmend gevoel. Ik ben één keer in mijn leven flauwgevallen en weet precies hoe ik mij daarvoor voelde. Dat gevoel heb ik op meerdere momenten in mijn leven gehad, misschien 4x ofzo, maar veelal heb ik het flauwvallen dus afgehouden. Ik heb het ook aan het begin van mijn eerste truffel-trip ervaren, maar toen hield het al snel op. Nu voelde ik dat het heel snel heel sterk werd en dat het alleen maar erger wordt.
 
Ik kan het niet meer hebben en sta op, loop naar achter het bankje het bos in. Ik zeg tegen B dat ik even moet liggen, de symptomen worden nu heel sterk en ik voel een enorm suizen in mijn oren, het gaat helemaal niet goed met mij en ik kan mij niet herinneren dat ik mij ooit zo slecht gevoeld heb. Eigenlijk zou er een ambulance of mijn ouders gebeld moeten worden maar ik realiseer me dat truffels dan slecht in het nieuws komen en dat het toch te laat zou zijn, dus zeg ik niks. Zelfs al zouden ze er zijn, het zou niks uithalen, wat zouden ze kunnen doen behalve proberen mij gerust te stellen? Het is een bad trip en ik weet dat het een risico is als je truffels neemt. Ik denk niet dat ik doodga of iets dergelijks maar ik weet wel dat het helemaal niet goed is en het is pure horror dat ik nu ervaar. Het enige wat ik wil is thuis bij mijn ouders zijn. Ik lig zo een tijdje maar ben nog wel bij bewustzijn, nu ik dit schrijf verwonder ik mij erover dat ik blijkbaar nog zo helder heb kunnen denken want het voelde echt verschrikkelijk en alsof het helemaal fout ging, alsof ik niks meer kon. Ik blijf hier liggen en de nare effecten ebben langzaam weg. Als ik me weer enigszins normaal voel sta ik op en loop ik terug, straks komen er voorbijgangers die mij zien liggen en naar mij toe lopen en daar heb ik helemaal geen zin in.
 
4. B lijkt er weinig van gemerkt te hebben en zit nog steeds met z'n mp3 in. Ik denk na hoe het kan dat ik opeens een bad trip had en bedenk mij dat het misschien komt omdat ik de hele dag nog niets gegeten had. Tijd om daar verandering in te brengen dus haal ik een chocolade-reep tevoorschijn en geef B ook een stuk. Het gaat weer een stuk beter en ik zie in het gras allemaal bijzondere patronen, heel erg mooi! Op een gegeven moment zegt B naar huis te willen. Ik vind het prima en wil ook wel graag weer naar m'n kamer. We lopen terug en het landschap is ontzettend mooi, het lijkt echt een prachtig apocalyptisch landschap, iets waar ik dolgraag door heen zou willen lopen, maar dan wel alleen en niet met al die vreemden erbij. Het is te absurd voor woorden hoe ongelooflijk prachtig dit landschap is, wat jammer dat ik dit terrein niet voor mij alleen heb en dat ik mij buiten tijdens een trip blijkbaar een stuk minder op mijn gemak voel en thuis/binnen moet zijn om fijn te kunnen trippen. Dat zou niet zo moeten zijn, de wereld is toch van iedereen en wat maakt mijn kamer nou zo speciaal ten opzichte van de rest van de wereld?
 
Tijdens de lange wandeling heb ik een hoop filosofische gedachtes maar dit zijn niet altijd mooie gedachtes, in mijn nuchtere bestaan vind ik het leven erg mooi maar nu begin ik toch wel fouten te zien. B heeft het erover dat hij truffels niet begrijpt en eigenlijk maar stom vindt, waarom doet hij het eigenlijk? Hij wil het nooit meer doen en vindt dat hij teveel drugs neemt. Ik zeg dat hij dat nu zegt maar dat een trip zo wispelturig is dat hij er straks waarschijnlijk weer anders over denkt. Toch hebben we allebei dus een beetje deze negatieve gedachtes. Ik heb eigenlijk heel erg zin om hier gewoon met familie of vrienden te lopen zonder drugs te hebben gebruikt, gewoon een wandeling te maken zoals al die andere mensen hier. Een lichtpuntje is een stel dat ik zie lopen met een erg jong kind, ik zie de liefde die zij voor elkaar voelen en dat op deze mooie dag, hoe mooi is dat toch!
 
5. B wil de bus pakken naar huis maar ik ben nog flink aan het trippen en er is pas anderhalf uur voorbij gegaan. Het lijkt mij dan ook helemaal geen veilig plan, ik vind het nu al gevaarlijk met al dat verkeer. 'Doe het voor mij' zeg ik en uiteindelijk overtuig ik hem om verder te lopen richting mijn huis. Bij de volgende bushalte wil hij er weer vandoor maar opnieuw vind ik het geen goed plan. Eenmaal thuis aangekomen probeert hij er nog een keer vandoor te gaan maar toch weet ik hem over te halen naar binnen te gaan. Zo, hè hè, eindelijk, daar zijn we dan... De trip is totaal niet wat ik er van verwacht had maar goed wel weer een hoop geleerd voor eventuele toekomstige trips, namelijk dat ik niet ver van huis moet gaan zonder tripsitter en niet wil trippen zonder die dag iets gegeten te hebben. Ik ben best wel roekeloos geweest met truffels vind ik, daar ga ik absoluut verandering in brengen.
 
Ik kijk naar mijn vloer en zie er allemaal patronen in, erg prachtig. B zet 'The Big Lebowski op' en ik kijk mee, erg grappige film, dit vond ik normaal ook al maar met truffels is het toch weer anders. Het voelt vrij 'aards' aan en na een tijdje heb ik eigenlijk meer zin in de psychedelische wereld van mooie vormen. Dus ik sluit mijn ogen weer en lig op bed. Na een tijdje gaat B douchen en ik zet muziek en een visualizer op. Ja dit is erg mooi weer allemaal, ik zie grote paddenstoelen met mijn ogen dicht en bevind mij midden in de natuur, het schemert en het is prachtig, een soort van sprookjeswereld. Het ruikt lekker en ik strijk mijn haren en dan voel ik dat ik iets van een blaadje uit mijn haar haal. Dat blaadje paste mooi binnen mijn CEV dus vond het wel bijzonder. Ik voel me weer helemaal goed en de trip is erg mooi.
 
6. Het is nu ongeveer 19:30, B heeft zich opgefrist en besluit naar huis te gaan. Ik ben nog steeds aan het trippen maar niet zo sterk meer en hoewel het niet mijn voorkeur heeft laat ik hem nu wel gaan, het gevaar is wel geweken denk ik. De trip-effecten ebben langzaam weg, de visuals worden steeds minder sterk maar toch gaat het nog wel enige uren door. Ik voel me inmiddels weer helemaal goed en op mijn gemak, op een paar momenten heb ik eigenlijk zin om naar mijn ouders toe te gaan maar daar is het eigenlijk te laat voor dus heeft het geen zin meer, volgende week maar weer.
 
 
Dit was mijn eerste ervaring met een 'bad trip', gelukkig duurde het niet zo lang maar ik kan nu bevestigen dat het een verschrikkelijk gevoel is. Dat het een keer zou gebeuren zat er wel in als je het zo vaak doet, maar dat het deze trip zou gebeuren had ik niet verwacht, in reactie op mijn vorige trip heb ik mijn 'gewone' leven weer helemaal op orde gebracht en voelde ik mij weer helemaal content. Op basis van mijn mindset had ik het echt niet verwacht. Ik denk toch dat het sterk met de omgeving te maken heeft (te veel andere mensen) of met het feit dat ik de hele dag niets gegeten had. Erg leerzaam is het wel geweest, truffels zijn geen speelgoed. Ondanks die nare ervaring heb ik ook weer veel moois in deze trip meegemaakt, het was een vrij sterke trip met vrij sterke visuals, level 3 denk ik, voor mij eigenlijk de ideale sterkte. Jammer dat ik niet eerder binnen was en in alle rust van mijn CEV had kunnen genieten met heerlijke muziek, maar dat weet ik dus voor een volgende keer...
 
Trippen buiten kan denk ik echt prachtig zijn maar in ieder geval in mijn geval wil ik dan wel echt een rustige plek met zo min mogelijk andere mensen en het liefst met een nuchtere tripsitter erbij.

Jammer om te horen dat je geen prettige ervaring hebt gehad! Maar mooi dat je er toch leerzame lessen uit hebt kunnen halen.
 
Als ik het zo lees denk ik dat het er aan heeft gelegen dat je de week ervoor niet zo lekker in je vel zat. In mijn ervaring gaan truffels heel diep en halen ze vaak naar boven wat je diep van binnen voelt. En vaak gaat dit veel verder dan de dag zelf, ook als ik mij op de dag van het trippen top voel maar de week ervoor eigenlijk oververmoeid was, ga ik dat merken tijdens de trip. Dus dit lijkt mij de meest makkelijke verklaring voor de nare trip. Iedereen zal het ooit overkomen denk ik, jammer dat het meteen de eerste keer al gebeurd is. Het zou absoluut zonde zijn om direct truffels af te schrijven!
 
Ik zou het vooral nog een keer proberen na een periode waarin je je goed voelt, misschien een keer tijdens vakantie als je die hebt? Je zou een lichtere soort kunnen nemen, maar hier heb ik zelf (nog?) geen ervaring mee dus kan ik weinig zinnigs over melden. Wat je ook kunt doen is een kleinere dosering nemen, bijv. 10 gram Philospher's Stone en als je merkt dat het de goede kant op gaat nog eens 5 gram bijpakken.
 
Ik ga binnenkort ook weer Philospher's Stone nemen, samen met een vriend die nog nooit truffels heeft gebruikt. Hij wil ook graag starten met 10 gram en eventueel later bijnemen. Mijn ervaring met Philospher's Stone is beperkt tot slechts twee trips, die eerste was alleen maar fijn maar de tweede (was ik alleen) had heel anders kunnen verlopen als ik minder goed in mijn vel zou zitten. Ik raad zelf ook vaak Philospher's Stone aan voor mensen die net beginnen, maar nu ik weer terugdenk aan dat moment in die tweede trip besef ik dat ik het misschien onderschat heb en dat deze soort best heftig kan zijn (mentaal in ieder geval).
 
Waar ik erg benieuwd naar ben is hoe de trip zich verhield tot de Ayahuasca trips? Op welke punten waren er echt duidelijke verschillen? Als je dit liever niet wilt vertellen begrijp ik het ook, ik ben alleen ontzettend nieuwsgierig omdat ik Ayahuasca graag ook nog een keer wil proberen.
 
Ik hoop dat de volgende trip wel een fijne reis op zal leveren in ieder geval!
 

Mooi report, altijd leuk om over iemands eerste ervaring met truffels te lezen, vooral als deze zo positief (en herkenbaar!) is. Ik kan mij voorstellen dat lachgas na een trip een beetje overkill kan zijn, al heb ik het zelf nog nooit gedaan. De schijnbare urgentie en schoonheid van een hele hoop zaken die in het nuchtere bestaan vaak als vanzelfsprekend worden geacht vind ik een van de leukste effecten van truffels en herken ik zelf heel goed! De rest klinkt ook erg herkenbaar, je hebt de gebeurtenissen mooi omschreven!
 
Als ik een tip voor volgende reports mag meegeven is het deze: misschien kun je iets meer structuur in de tekst aanbrengen door het in iets meer alinea's op te delen. Dat vind ik zelf wat prettiger lezen.

Hoi mede-psychonauten,
 
Mijn eerste truffelervaring heb ik meegemaakt op 26 oktober 2015.
Ik heb lang zitten twijfelen of ik nu wel of niet een trip report ging
schrijven maar ik ga het dan toch doen. Het kan zijn dat er bepaalde
stukjes zullen ontbreken. Hiervoor alvast mijn verontschuldigingen.
 
Wie: Ik en een vriend (zal deze persoon als 'X' omschrijven in het report) die al meer ervaring heeft met truffels.
Waar: Bij X thuis op zijn appartement.
Wat: Ik 10 gram Tampanensis en X 15 gram Tampanensis.
 
 
Report: 
 
 
Ik was de dag dat ik ging trippen zelfs 's middags in hartje Antwerpen bij men zus op bezoek. ik had haar al een tijdje niet meer gezien en wou haar nog eens een bezoekje brengen. rond de namiddag stuurde X me een berichtje of ik die avond zin en tijd had om mijn eerste ervaring met truffels te hebben. We hadden een half jaar voordien op café het eens besproken dat ik eens wou trippen. Hij vertelde me toen dat ik me er goed voor moest voorbereiden en gaf me dus enkel sites en tips waar ik informatie van kon halen voor de voorbereidingen. toen ik dit bericht las die dag kon het even niet goed geloven. ik wist dat ik er klaar voor was en kon dan ook niet wachten tot de avond om mijn eerste ervaring te hebben met truffels. ik had die dag bijna niets gegeten. ik was  zonder ontbijt naar Antwerpen vertrokken. ik heb daar zelf zitten denken wat ik best zou kunnen eten. ik heb dan maar gekozen voor 100 gram kipfilet (voor op boterhammen) met wat tomatenketchup. niet zwaar en ook niet veel. Toen ik bij men zus was vertrokken en ik bij X thuis kwam was hij van de truffels thee aan het maken. Die thee hebben we toen denk ik rond 21.00 uur gedronken. De thee was op zich nog lekker we hadden er een zakje citrus thee bij gedaan om de vieze smaak te maskeren wat naar mijn mening goed was gelukt. daarna heeft ieder zijn versneden truffeltjes nog met water door gespoeld zodat deze kleine hoeveelheid aan werkzame stoffen eventueel ook nog konden worden opgenomen in het lichaam. Eenmaal we alles binnen hadden gingen we in de zetels hangen/liggen. we hadden de tv opstaan zonder geluid en als achtergrond muziek 'Spongle' wat mij zeer goed beviel. Ook had X een mooi licht aanstaan dat continu van lichtkleur veranderde. na ongeveer 20 min begon ik iets te voelen. Men handen begon heel raar aan te voelen. ik was er best door onder de indruk. ik begon er ook op een andere manier naar kijken, ik zat in mezelf te denken hoe mooi plots het menselijk lichaam in 1 zat. kort na dat ik de eerste effecten begon te voelen kreeg ik plots ontzettend veel zin om te gaan roken. Toen vroeg ik aan X of hij ook zin had om te gaan roken. Ik en X zijn bij hem dan op het terras een sigaretje gaan roken. Die smaakte ook onwijs goed. Na het sigaret en het korte gesprekje van buiten gingen we terug naar binnen. wat was dat toch even raar door die gang wandelen. Eenmaal terug in de living in de zetel begon ik naar de lamp te kijken die van kleur verranderde. Het leek wel of de muren ademde op het ritme dat de kleur veranderde. daar was ik zeer hard van onder de indruk. Ik en X hebben in die tijd niet zo veel gezegd tegen elkaar. ik was blij dat er iemand tijdens mijn trip bij me was ondanks dat ik er vrij wijnig mee praatte. Na lang te kijken naar de muur keek ik naar boven waar X een zeer mooi drie delig schilderij had hangen.
Ik zat er naar te kijken en de bolletjes op het schilderij begonnen spontaan naar links en naar rechts te bewegen. ook de oren begonnen van vorm te veranderen. het enigste wat ik toen dacht was: Hoe krachtig is moeder natuur wel niet. Ik was zowel van het effect van de truffels als van het schilderij hard onder de indruk. In de tussentijd dronk ik ook veel water. na een tijdje was dan ook mijn eerste fles water op. nooit had ik me kunnen voorstellen dat ik zo lang met een fles rond zou draaien. ik was zo onder de indruk van de ribbeltjes op de fles en de druppels die in de fles bleven hangen. ik heb waarschijnlijk een uur (denk ik) naar die fles zitten staren. schitterend was het gewoon. Naarmate ik langer met de fles aan het draaien was begon ik me er om de een of andere rare reden ook een mee te voelen. ik heb heel die avond de fles nog bij me gedragen. X moest er heel hard om lachen dat ik er zo van onder de indruk was. Hij was denk ik ook blij dat hij me er zo van zag genieten. Het was dan ook een schitterend gevoel ook. Uiteindelijk heb ik me vooral die avond tijden de trip gefocust op de lamp, het schilderij, de plastieke fles en ben ik veel gaan roken. iets te veel. toen ik merkte dat de trip voort aan het afnemen was kwam X af om lachgas te doen. Dat zei hij ook voor de trip dat we dat gingen doen maar dat hij de patronen nog zou wegleggen omdat ik me anders misschien te hard op het moment zou gaan concentreren dat we ook lachgas gingen doen en dus minder van de trip ging genieten. Maar goed, uiteindelijk hadden we dan allebei een patroon genomen en nog één en nog één en zo tot we allebei 8 patronen hadden gedaan . ik merkte plots dat ik volledig in mezelf keerde. ik wou gewoon nog denken. niet zeggen, niets doen, enkel maar denken. Het was wel fijn maar had ook de indruk dat het de trip nog rapper liet uitwerken . hierdoor heb ik dan ook nog enkele snoepjes gegeten omdat ik toch bijna niets meer voelde en ik eigenlijk best voort wel trek had. Eenmaal ik dan nog die snoepjes op had merkte ik niets meer. kort nadien hebben we even met elkaar zitten praten over mijn ervaring en zijn we nog een jointje gaan roken. Dat was één van de eerste keren dat ik na 2 teugen zei dat ik niet meer hoefde. De joint smaakte me niet en het leek wel of ik stikte in de rook. Daarna zijn we nog even de film Pixels gaan zien waarbij ik inslaap ben gevallen.
 
Wat ik uiteindelijk heb geleerd uit mijn eerste ervaring met truffels is dat ik het zeker nog eens ga doen maar dat ik echt geen spijt heb dat ik zo lang heb gewacht om het te doen. dat maakte het hele moment nog specialer en intenser. De volgende keer zal ik waarschijnlijk wel enkel truffels doen en geen joint of lachgas meer. ik vond het persoonlijk geen echte meerwaarde aan de trip hebben. Tot zover dus mijn ervaring met truffels.
 
Groetjes Tampanensis.

Hi voyager360,
 
hier nog wat verschillen die ikzelf heb ervaren en wat ik van anderen lees en hoor mbt aya en truffels.
 
1. Aya neemt nog meer de controle over (iig tov philosophers stone en menig verhaal hier - niet allemaal trouwens). Truffels is in golven, aya neemt je voor bijna de gehele reis mee zonder 'pauzes'. Daar heb je m.i. ook minder een keuze voor. Het gebeurd gewoon. Je kunt niet zomaar even een ander muziekje opzetten ofzo, want je bent meer 'weg'. Aya wordt over het algemeen ook alleen met ogen dicht genomen, binnen.
 
2. Aya duurt langer, gemiddeld 6-8 uur. Mijn beide reizen waren langer. 1e zo'n 9-10 uur, 2e zo'n 14 uur. Dit t.o.v. truffels +_ 5 uur tot je volledig terug bent.
3. Aya neem je met een andere intentie, meer therapeutisch, persoonlijke/spirituele ontwikkeling. 
4. Aya heeft m.i. meer de energie in zich om onverwerkte zaken aan het licht te brengen. Bij aya zijn er meer uitdagende trips (oude pijnen, verdriet, woede etc), is niet noodzakelijk trouwens. Je krijgt wat je nodig hebt. Truffels mits gebruikt wanneer je je goed voelt, geven je meer een filosofische en mooie reis.
5. Met truffels kun je nog dingen doen, zoals lopen. Dat kun je vergeten met aya. Je lijf is extreem slap en je kunt niet op eigen benen staan (tenzij je ervaren bent), mensen moeten je helpen lopen naar de wc enzo
6. Aya is viezer qua smaak én je hebt grotere kans op overgeven / diarree
7. Ik denk dat de visuals minder sterk zijn dan bij truffels, hoewel ik amper visuals had in mijn reis. Aya echter wel. Maar van wat ik lees, lijkt aya minder visueel.
8. Ik denk dat  mensen sneller en vaker met aya in Level 4, 5 komen. In mijn 1e reis was ik binnen 45 minuten volledig opgelost en er was alleen maar gewaarzijn zonder identiteit. 2e reis was ik ook rap foetsie...
9. Tijdsbegrip is nog minder aanwezig, waardoor het extremer wordt. Er lijkt echt geen einde aan te komen, mijn truffeltrip was qua tijdbeleving gelijk aan deze realiteit.
 
Het grote verschil naar mijn idee is waarom je het doet (intentie). Aya heeft het in zich om je mee te nemen naar oude onverwerkte zaken, waardoor er tov truffels meer reizen zijn die moeilijk en zwaar zijn. Die zijn dan echter in de tijd die volgt weer veel leerzamer en brengen meer transformatie met zich mee. Ik hoor echter ook veel over reizen die fijn zijn. Mijn vriendin was binnen een half uur bij de bron vh bestaan en heeft daar bijna de hele reis vertoefd in onvoorwaardelijke liefde. Het valt dus niet te voorspellen....
 
Aya kan je naar mijn idee absoluut niet alleen nemen, ook niet zo maar met een sitter met wat truffelsit ervaring. Ik heb het georganiseerd gedaan. Daardoor wordt het wel duurder...nog een verschil....
 
greetz

Oh he did it again!!!
 
Fantastische report. Je wordt echt steeds beter met je woorden. Ook echt respect voor zo regelmatig te posten! Je hebt mij eindelijk overhaald ik ga nu ook is beginnen schrijven.

Was echt zeer tof met voor te lezen. De natuur laat ons echt tot rust komen. Kan mij alleen voorstellen hoe episch het was om de beleefenis ( encombinatie)  van Far cry adventure music en het herfstlandschap te samen te ervaren.

Het stukje over de autoweg op´t laaste vond ik een mooie gedachte.

Groetjes!

Leuk report erg persoonlijk. 
Geniaal over die reclame. Denk alleen dat mensen er veel vooroordelen over zullen hebben wat jij al zegt idd. 
Wel mooi je hebt dus je roeping gevonden. Volgens jou moet je muziek gaan maken haha. Ik denk inderdaad ook 
dat het leven eigenlijk vrij lang duurt, maar dat het in perspectief van het universum maar heel kort is. En dat het 
tegelijkertijd heel mooi is dat mensen zo klein zijn maar dat het tegelijkertijd toch zo belangrijk is dat de mens bestaat 
omdat we anders maar dieren zouden zijn die hele dag moesten jagen en nu kunnen we ook veel meer maken en 
andere dingen doen dan overleven. 
Groet

http://www.cj.nl/venlo/stuw-in-belfeld_917b3cbd7.html
 
Zie daar, Voyager...
 

Fuck Descartes
 
Tja. Want, wat moet je anders, en zo, weet je wel. Geen verbinding. Wel weer tv, dat wel. Digitenne. Dus nu is er dezelfde krep op als voorheen, maar dan in digitale beeldkwaliteit. Helaas resulteert het digitaliseren van bagger simpelweg in digitale bagger, dus daar schiet ik niet veel mee op. 'You can't polish a turd' zeggen ze in Amerika. Alhoewel Adam en Jamie dan weer het tegendeel daarvan bewezen hebben. Niets is zeker in de wereld. Maar goed ook. Je zou je dood vervelen. Dus, aangezien ik nu eenmaal graag en volgens sommigen ook nog best aardig schrijf, is dat, naast lekker veel door de heuvels wandelen en de nodige joint roken en af en toe wat lezen en veel op het balkon en langs de Maas zitten, zo'n beetje het enige wat overblijft, zeg maar. Waarover dan? Wel, dit bijvoorbeeld:
 
Conscious awakening
 
Een tijdje geleden ging ik 's morgens wandelen, op een van de vele stralende dagen van die mooie week. Ik liep het groen aan de voet van de heuvels hier in en liep daar wat om me heen te kijken naar de eindeloos in de wind heen en weer draaiende blaadjes aan alle grote en minder grote bomen en struiken en bloemen en planten en kruiden en grassen om me heen, toen ik daarin, en meteen daarna ook in de kleine rivier die hier zacht schitterend onderdoor stroomde, het ritme meende te herkennen waar ik eerder deze week ook al aan de Maas naar had zitten staren, toen, net als nu, begeleid door mijn eigen stomende soundtrack van stampende bassen in mijn hoofd: alles trilde en vibreerde en bewoog en danste en golfde op zijn eigen volkomen automatisch voortvloeiende zacht vriendelijke ritme heen en weer. Waar ik ook kwam, ik zag het overal. Als ik thuis op mijn bankje zat zag ik het aan de drie grote dennenbomen die van daaruit mijn uitzicht bepaalden, in hun vrolijk heen en weer dansende naalden, flitsend van blauw naar grijs naar wit en weer terug, eindeloos heen en weer wiegend in de weldadig warme middagzon. Ik liep dat zo'n beetje te overwegen allemaal, toen mijn blik omhoog gleed, naar de staalblauwe hemel. De wind en een vrolijke wirwar van wat nu lichte dunne wolken danwel vliegtuigstrepen waren, ze waren bezig de hemel vol te tekenen met prachtige lange en bijna etherisch dunne grote golfslagen en veer-achtige dingen. Het leken wel... vleugels.
Ik bleef staan en keek nog eens goed. Jawel: terugkijkend in de richting vanwaar ik gekomen was strekte zich links en rechts boven mij in de lucht twee enorm grote vleugel-achtige wolken uit in lange sierlijke witte luchtige golvende krullen. Het was ongelofelijk. De linkervleugel was dik en wollig, de rechter verfijnd en etherisch, beide kilometers lang en samenkomend recht boven mijn hoofd. Als ik me omdraaide en me voorstelde dat ik vanuit een satelliet naar beneden zou kijken zou ik mezelf zien staan met twee enorme vleugel-achtige wolken die zich links en rechts vanuit ongeveer mijn positie kilometers ver over het landschap uitrolden.
 

 
Ik ben geboren in een van de vele dorpen aan de Maas, een x aantal jaren geleden. Als kind heb ik veel langs de Maas gezeten, langs de Maas gespeeld, langs de Maas naar de eindeloos traag voorbij stomende rijnaken gekeken, de een nog groter en indrukwekkender met zijn zware dieselmotoren door het water dreunend dan de andere. We woonden vlak bij een stuw, en dat was nog veel geweldiger: als jochie van zeven of acht op een van je eerste fietsen samen met je broers en ouders op een regenachtige zondagmiddag ergens achter in oktober naar de stuw fietsen. Langs de op de brede oever van de oude rivier liggende doorlopende weg lag een fietspad, en van daar liep een korte steile helling van stroef beton naar beneden, naar de stuw. Het uitzicht, het lawaai van het vrolijk meters omlaag stortende water, de indrukwekkende grote zich eindeloos na elkaar vormende serie draaikolken die vlak voor de stuw dreigend en woest heen en weer kolkten, en dan je vrolijke vader die het verhaal opdiste dat in dat wilde water zelfs de allerbeste zwemmer nog verzuipen zou. Dan stond je daar als klein jochie met twee handjes stevig aan de dikke koude ijzeren buizen van het hek dat de rand van het hoge beton markeerde met nòg wat grotere ogen naar al dat watergeweld te kijken. Ge-wel-dig. En mijn oudste broer maar zeuren: “mà-ham... het is koud!†Mijn ouders waren toen nog een stuk jonger dan ze nu zijn en ze stonden op die prachtige zondagnamiddag vrolijk met elkaar te flirten. “Zeur niet en ga spelen!†riep mam opgewekt en niet half geboeid, en keek m'n vader weer in de ogen. Verveeld ging oudere broer dan maar weer wat aan het hek hangen. Mijn jongste broer en mijzelf hoefde je dat überhaupt niet te zeggen: hij en ik waren al lang terug de helling opgeklauterd, ondertussen onze extra mooie zondagse kleren en schoenen vrolijk en onbezonnen vol smerend met vers nat gras en modder en herfstbladeren, zooi die er never nooit niet uit zou gaan in de was (had je maar moeten opletten, ouders..., op weg naar de grote open hangar daar boven, waar een enorm speciaal gebouwd locomotief-kraan-apparaat stond geparkeerd, alsof een grote staal-met-glas-en-wielen-dinosaurus uit een of andere vreemde science fiction-film was ontsnapt en zich hier bij ons aan de stuw kwam schuilhouden. Dat grote roestige beest van een machine stond daar voor als de oude dame het eens op haar heupen kreeg, door serieuze regenval midden in de zomer of, laten we zeggen, grote dikke pakken smeltende sneeuw in Frankrijk in de late lente, dan kwam die dinosaurus puffend en grommend en ratelend naar buiten schuiven en werden de grote schotten van de stuw èèn voor èèn uit hun houders getild, zodat er nog meer duizenden tonnen water per seconde afgevoerd konden worden. Dat machtige schouwspel heb ik èèn keer mogen aanschouwen. Het was geweldig. De aanstaande kledingramp voor mama vrolijk nog wat verergerend door op de smerige grote rupsbanden van dat monster te klimmen hadden we van daaruit een grandioos uitzicht over de hele stuw en de woest in de wind heen en weer waaiende omgeving. Mijn broertje en ik keken elkaar aan en ik zag dezelfde glimmer: het was geweldig. Toen ontdekte mam ons en ze begon onze namen te schreeuwen. Met de achternaam er bij. Dat was een slecht teken.
 

 
Die avond zat ik weer aan de Maas. Aan die mooie oude rivier, zoals ze door de prachtige hoofdstad van deze prachtigste van alle provincies stroomt: Maastricht bij nacht. Geloof me: het wordt zelden beter. De zon was ongeveer een uur geleden ondergegaan en het oude van het geld bulkende centrum van Maastricht spreidde op deze koopavond al zijn pracht en praal uit voor de argeloze en minder argeloze voorbijgangers, een eindeloze stroom van voornamelijk rijke goed opgeleide mooie jeugd, studentenvolk van over de hele wereld. Daar tussendoor de immer druk zijnde advocaten en zakenmannetjes en andere snelle jongens, de èèn in een nog dikkere en duurdere patserbak dan de volgende, elkaar afsnoevend en -snuivend, op jacht naar de volgende bonus, de volgende lijn. Lang leve de lol. Op een gemiddelde dinsdagavond kon je in Maastricht op het station letterlijk tegen dezelfde in nauwelijks wat dunne doekjes geklede dames aanlopen als die je op MTV zag langskomen. De Armani's en Rolexen flitsten je links en rechts voorbij. Heerlijk. Wat een wereld. Ik liep daar vanavond vrolijk en stoned wat doorheen te dromen met wat zalig dampende housemuziek op mijn oren, op weg naar die grote trap daar net voor de brug, pal aan de oever. Ik had daar eerder deze week overdag ook al eens gezeten en dat was geweldig. Nu was het zo mogelijk nog geweldiger: er zat in tegenstelling tot een paar dagen terug nu helemaal niemand. De grote trappen waren donker en leeg. Prachtig. Ik liep eerst naar de brug die wat verderop over de rivier lag en wilde op dezelfde plek gaan zitten als eerder deze week, maar ik bedacht me en liep een stuk terug. Daar waar de trappen ophielden en overgingen in gras stonden boven aan de kade wat grote bomen en weinig lantaarns en was het donkerder. Dat beviel me beter. Ik ging helemaal onderaan op de laatste trede zitten. Tussen mijzelf en het langs stromende water was alleen nog een vlakke betonnen plaat. Opgaand in de schaduw was het uitzicht dat zich daar voor me tentoonstelde simpelweg magistraal: links en rechts van mij twee van begin tot eind verlichte bruggen, met aan de overkant het ene in alle kleuren van de regenboog verlichte terras danwel groot luxueus inkijkraam van het dure restaurant naast het andere kostbare exclusieve loungecafé. Aan mijn rechterzijde, zowat tegen de brug aan die kant aangebouwd, stonden twee grote verlichte kantoorgebouwen-of-appartementen. Vandaar naar de andere brug dus al die bars en restaurants, en daar boven uit nog het silhouet van minstens drie verlichte kerktorens. Al die verlichting, al die lampjes, die van de brug en al die ramen in al die kleuren werden nog eens in het vriendelijk voorbij kabbelende water gereflecteerd, waardoor het leek alsof zich in het water gezien vanaf mijn zitplaats een grote stralenkrans vormde van kabbelend eindeloos heen en weer wiebelend zacht en vriendelijk licht dat vrolijk op en neer danste met al zijn kleuren op dat kabbelende water. Ik had de muziek eindelijk in mijn jaszak gestoken en dat was een briljant idee gebleken: nu hoorde ik ook eens de soundtrack die bij dit waanzinnig mooie avondbeeld hoorde: gelach en gepraat en gefladder van vleugels van vogels en vleermuizen, automotoren en mensen die zacht pratend arm in arm voorbij liepen. Een hond die ergens blafte en een andere die antwoord gaf. In de verte steeg een vliegtuig langzaam op. Ergens achter me spelende kinderen. Ze riepen over het water in de richting van de kantoorgebouwen-of-appartementen, en lachten vrolijk als hun eigen echo naar ze terugkaatste. Over de brug croste een pizzakoerier, een bestelbus, een met oranje zwaailampen heen en weer flitsende gemeente-auto. Pratende mensen. Zwijgende mensen. Eindeloze rijkdom. Eindeloze vrijheid. Hier was alles verkrijgbaar. Echt. Alles.
 
Daar zat ik, zo high als maar mogelijk was, wat voor me uit te dromen over stralenkransen en rijkdom, toen ik eens om me heen keek. Rechts van me strekten de duistere trappen zich uit tot aan de brug. Ik keek omhoog over mijn linkerschouder en daar stond een kerk. Van onderuit verlicht door een paar grote natrium schijnwerpers stond ze daar, kolossaal afgetekend tegen de donkere avondlucht, haar torens en spitsen priemend naar de hemel, als om te zeggen: daar... Eerder deze week waren er al die vleugel-wolken Nu bevond zich voor mijn neus die heen en weer kabbelende stralenkrans van licht in dat zacht voorbij stromende water, bekroond met een groot doorlopend juweel van licht in alle kleuren, begeleid door die sprankelende soundtrack, en over mijn linkerschouder die grote verlichte kerk. Ik zat aan de rechterkant van God.
 

 
Zomaar wat gebeurtenissen van de afgelopen weken. Je zou kunnen zeggen dat ik de ene verbinding voor de andere heb ingeruild. De digitale verbinding de deur uit en er een met het universum zelf voor terug gekregen. Goeie deal, vind ik zelf. Veel getript heb ik ook, de laatste weken. Zou het een en het ander iets met elkaar te maken hebben? Ik heb heb een sterk vermoeden van wel. Psylocybine en marihuana zijn beide stoffen die als geestverruimend bekend staan. Wel, wat er de laatste weken met mijn geest aan het gebeuren is, het is... bijzonder. Ik ben nog steeds bezig het allemaal een plek te geven, maar dat gaat helemaal goed komen. 'Je moet gewoon doorgaan' zei laatst iemand. 'Het gaat allemaal vanzelf' zei twee dagen later iemand anders. 'Veel plezier, maar dat lukt wel, geloof ik' zei weer een ander. 'Goede reis' was een vierde advies dat ik meekreeg, zomaar, ongevraagd. Geweldig. Zet ze op een rijtje en je krijgt een prachtig levensmotto: 'je moet gewoon doorgaan, het gaat allemaal vanzelf', en een allervriendelijkste groet: 'goede reis en veel plezier, maar dat lukt wel, geloof ik'. Prachtig.
 
Of dat je op de bank ligt, op een vrij doordeweekse zaterdagmiddag, een beetje ligt te trippen op een portie paddenstoeltjes die je gratis gekregen hebt, zo van: hier, neem maar mee, en dat er zich dan om je hoofd in alle richtingen een soort mega-veld opent waarin je de gedachten en de wereld en de woorden en alles en iedereen ziet en hoort en voelt en bent en overal en alles tegelijk, en dat alles wordt dan nog eens voortdurend van doorlopend commentaar voorzien van iets dat ik uiteindelijk maar de 'multi-mux' genoemd heb: een in en om zichzelf draaiende miljoenkleurige helix van woorden, maar niet van hèle woorden: het klinkt alsof er steeds de eerste helft van het ene woord aan de tweede helft van het tweede woord is gekoppeld en dat zou onverstaanbaar moeten zijn maar op de een of andere manier is het dat niet en begrijp ik die alleszins àndere stroom van taal en beschrijving en superlatieven, want dat zijn het uiteindelijk: de ene superlatief aan de andere gekoppeld, eindeloos in elkaar over draaiend en twistend. Dit is de altijd draaiende kern van mijn dichtmachientje zoals het stationair draait, al zijn versnellingen en tandwieltjes soepel en snel draaiend in het warme bad van de olie van mijn verbeelding. Ik hoef als ik wil en zoals ik al vele
duizenden keren gedaan heb van die eindeloos draaiende stroom maar even iets af tappen en dan heb ik weer een verhaal of gedicht of ander literair avontuur. De hoogste versnellingen van deze prachtige op de grens van mijn onder- en bovenbewustzijn bestaande bron van eindeloos creatieve energie ben ik nog steeds aan het ontdekken; er zijn er steeds meer... Ik schakel in en word sneller dan de snelheid van het licht meegevoerd in de supernexus zelf, ik ervaar wat het is als de stroom van nieuwe informatie en versnelling en vooruitgang een verticale lijn recht omhoog wordt op de grafiek van de wereld en ik zit er voor een fractie van een fractie van een seconde midden in en dan kom ik weer langzaam bij en ga eens voorzichtig overeind zitten. Sodeju. Hoe laat is het? Vijf uur? Ow, dat valt nog mee. Dan spring ik nog even onder de douche en ren ik nog even naar de winkel.
 
Ik ben verdomme verlicht. Fuck Descartes. Ik ben geen machine. Ik ben een god.
 

 
Zou op het niveau van de kwantummechanica, die wazige soep van niet gedetermineerde (on)waarschijnlijkheden daar aan de tot dusver bekende 'onderkant' van de realiteit, een link bestaan met mijn danwel ons onderbewustzijn? Zou dat het gebied zijn waar die twee samenkomen en de link leggen tussen de mentale en de fysieke wereld? Creëren wij voortdurend op dat niveau onze eigen fysieke werkelijkheid door met ons (onder)bewustzijn uit die wilde soep van kwantummogelijkheden steeds onze werkelijkheid te 'kiezen'? Waarna we diezelfde werkelijkheid dan een niveau hoger, in ons dagelijkse bewustzijn, als 'vast' en 'daarbuiten' ervaren? Zijn niet onze gedachten, die eindeloze stroom aan beelden en woorden en gevoel en emotie en angsten en dromen en wensen en verlangens en herinneringen in ons hoofd niet net zo vluchtig en soms ongrijpbaar als die in en uit de werkelijkheid tevoorschijn springende quarks en dergelijke? Als er een level zou moeten zijn waarop ik me zulk een verbinding kan voorstellen dan zou het daar zijn. Elke vorm van bewust bestaan is de ultieme trip, en al die vormen samen op èèn planeet, dat is God zelf. Welkom in de kwantumveld-wereld.
 
En dan is er nog de rest van het universum. En wellicht ook nog wel een veelvoud daarvan: het multiversum. Alles beleefd door iedereen tegelijk in het eeuwige nu. En er komt alleen maar mèèr bewustzijn bij op de planeet, elke seconde. Niet alleen komt er steeds meer, het al aanwezige bewustzijn, dat van jou en mij, wordt elke seconde groter en beter en hoger en uitgebreider en dat gaat steeds sneller, zoals het universum zelf, deze versie althans, met een steeds gròtere snelheid nòg groter wordt: iedereen die bestaat en ademt en leeft en zich van zichzelf bewust is gaat altijd en automatisch vòòruit, groeit, ontwikkelt zich, je wordt gewoon elke seconde dat je bestaat bèter, wat je ook doet, wie je ook bent, waar je ook bestaat op de wereld of wat je ook al of niet meemaakt in je leven: het simpele feit dat je bestaat betekent dat je groeit, vooruit gaat, en dus dat je ook, uiteindelijk en volledig automatisch, op dat punt van het 'nu' uitkomt waar dat wacht wat 'verlichting' genoemd wordt.
 
Dat je op het perron zit. Of bij de Hema in de rij bij de kassa staat te wachten. De supermarkt uitloopt. Het maakt niet uit waar, of wanneer, of wie. Of waarom. Niemand weet waarom. Het gebeurt gewoon. Er is een moordenaar op pad. Een psychopaat. Een ijskoude geest. Een holle lege blik in zijn ogen. De vingers van zijn rechterhand in zijn jaszak strak wit geklemd om het heft van een mes. Een stiletto. Verborgen in het handvat, onder spanning staand van de stalen strak opgerolde veer, wacht onder de knop onder zijn duim een vlijmscherp stalen lemmet van vijftien centimeter. Zijn brein kermt als een pad, zoals een van mijn helden het ooit zo mooi zei. Dream on, Jimmy. Hij loopt door het centrum van de stad. De avond is vroeg ingevallen vandaag en het is koud onder de naakte sterrenhemel. Een enkele etalage is verlicht, maar de meeste winkels zijn gesloten. Er waait een kille wind door de lege winkelstraat en je bent op weg naar huis, naar de warmte. Je haalt je foon uit je zak en zet op afstand vast de verwarming thuis drie graden hoger. Er bungelen boodschappentassen aan je stuur. Groentesoep vanavond, lekker zelfgemaakt, en daarna met een hete kop thee op de zetel hangen en tv kijken, lekker. Je knijpt in de remmen voor het stoplicht en hoort je foon 'pling' zeggen. Feesboek! denk je blij, en je vist je foon weer uit je zak om te kijken wie nu weer wat over wat dan ook te zeggen heeft dat je nu meteen zou moeten weten. Het scherm licht op en laat een ziekelijk wit licht als koude melk over je gezicht stromen, dat zich dan vermengt met het felrode led-licht dat uit het stoplicht druipt. Je kijkt even op, ziet auto's het kruispunt oversteken en richt je weer op je scherm. Je merkt niet dat hij naast je komt staan. Hij staat op de stoep, geen halve meter van je vandaan naar je te staren met zijn dode haaien-ogen en je merkt er helemaal niets van. Geen instinct dat waarschuwt voor die koude glimlach op zijn gezicht. Zijn rechterhand komt uit zijn jaszak. Zijn duim drukt op de knop. Met een metalen klik springt het lemmet tevoorschijn. Het voorbij glijdende licht van de auto's blikkert even over de rand van het dodelijk scherpe staal. Nu is er iets. Iets in je geest heeft iets opgemerkt, op de een of andere manier, dat laagste deel van je hersens, het hagedissenbrein waar het ooit mee begon, voorvoelt iets gruwelijks en heeft een signaal tot in je bewuste geest geperst gekregen, en zegt: kijk op! Nu meteen! Je kijkt op. Je ziet hem staan. Hij is klein. Kleiner dan jijzelf. Hij draagt een capuchon die zijn gezicht half verbergt. Je blik glijdt omlaag naar zijn hand. Je ziet het blikkerende staal. Je geest zegt: 'huh? Mes?' Op datzelfde moment beweegt het mes bliksemsnel naar je toe. Je ogen volgen het nadrukkelijk scherp gefocust als het staal zich naar je toe beweegt en zich in je buik begraaft, helemaal. Nee, zegt je geest simpelweg, terwijl iets gruwelijks onvermijdelijks begint op te wellen rond dat stuk staal dat je daar onmogelijk maar wel degelijk in je lijf voelt zitten. De moordenaar draait nu langzaam het blad rond. Het beneemt je letterlijk de adem. Je voelt iets open scheuren daar beneden, iets nats en warms en vochtigs, je mond opent zich helemaal om te schreeuwen van pure angst en horror en pijn maar je keel is volledig dicht geknepen en je gaat hier dood, dat besef je nu. De moordenaar trekt het mes met een snelle beweging uit je lijf en je voelt het koude staal uit je glijden en een allerkortste moment flitst er iets van waanzinnig wilde hoop door je heen van misschien is dit het wel en gaat hij nu weg en overleef ik het als ik 1-1-2 kan bellen ik kan hier toch niet dòòd gaan dat kan toch niet kan toch niet maar alles wordt gruwelijk snel ook weer totaal vermorzeld als je geest meedogenloos registreert hoe het koude staal opnieuw nietsontziend in je steekt en opnieuw in je steekt en opnieuw in je steekt en je hoort hem hijgen daar naast je als hij je nog eens steekt en paniek en horror en gillende schreeuwende scheurende pijn die alles verwoest dendert met oerkreten door je heen en nee en nee en nee en nee Je hart stopt. Je borstkas zwoegt zinloos spastisch heen en weer. Je darmen legen zich. Je geest scheurt zichzelf totaal uit elkaar als hij merkt dat hij de controle volledig kwijt is en binnen nu en een kwart seconde het lichaam en de hersens volledig zullen sterven en er helemaal niks is dat wie dan ook daar aan zou kunnen doen en dan is het zover en sterft alles en ben je dood
 
Maar het hoeft niet natuurlijk. Je kunt ook gewoon naar huis gaan en lekker soep maken. Want, ja, het kàn toch helemaal niet? Dood, en zo? Welnee. Is ook allemaal onzin. Ga maar lekker soep maken.
 

 
Soms gaat het tè hard. Soms ga ik harder dan het universum en verschijnen er scheuren en barstjes in de werkelijkheid. Dan gebeuren er vreemde dingen.
 
Opeens is daar in de tuin van de huurbaas een duif. Vliegt niet meer en heeft achter op zijn kop een nare wond, aangekoekt bloed en weggepikte veren. Hij is een beetje in de war, deze arme duif. Hij valt het tuinset van de huurbaas aan, evenals een stuk plastic dat even verderop ligt. Soms loopt hij wat om zich heen te kijken en draait zich dan opeens snel om naar niets, bijna alsof hij paranoïde wanen heeft. Ik was deze week bezig met knutselen in de tuin van de huurbaas, dus ik leerde deze verwarde duif elke dag wat beter kennen. Vreemd genoeg voelde hij zich blijkbaar op zijn gemak bij mij in de buurt, want ondanks dat ik vaak met elektrische apparaten bezig was, kwam hij steeds dichterbij. Op de derde dag, terwijl ik lustig aan het werk was, was hij opeens boven op mijn schoen geklommen. Ik hield op met bezig zijn en keek toe. De duif keek even omhoog naar mij, toen weer om zich heen, besloot dat hij daar wel goed zat en begon in mijn broekspijp te pikken.
 
Hij paste prima in de prachtige tuin van de huurbaas, waar ook al kippen en ganzen rondscharrelden. Die vogels lieten hem over het algemeen met rust, zodat de verwarde duif overdag maar wat met de kippen mee scharrelde en hun voer at. 's Nachts werd hij door de huurbaas in een leeg kippenhok gelegd, om te voorkomen dat een vos of marter er mee vandoor zou gaan. Een enkele keer, als er onder de kippen beroering ontstond om het een of ander, dan poogde de duif te vliegen: hij klapperde met zijn vleugels, fladderde een meter of twee de lucht in en landde dan weer onhandig, om dan maar weer enigszins berustend in zijn lot verder te gaan met scharrelen.
 
Gisteren tijdens een van mijn wandelingen lag in het hoge gras in de berm van de weg opeens ergens een jonge poes. Dood. Nog maar kort, aan haar nog steeds glanzende vacht te zien. Grijs-wit was ze, ik schat een maand of zeven, acht oud. Ik zag haar liggen en dacht: hè kijk, een slapende poes. Een fractie van een seconde later was er het besef dat zo'n jong dier hier nooit zo zou liggen, vlak naast een redelijk drukke plattelandsweg waar nu net nog een grote Jeep voorbij reed. Ik bukte en keek nog eens goed: nop, geen beweging. Voorzichtig raakte ik het dier even aan met de neus van mijn schoen, maar ze bleef stil liggen. Dood.
 
En dan ben ik, en waarschijnlijk de andere zes bewoners van dit prachtige oude pand die op dat moment ook thuis waren, nog aan iets verschrikkelijks ontsnapt deze week. Ik had truffeltjes gegeten die avond, dus ik was om twee uur 's nachts nog wakker. Ik stond/lag op het punt om te gaan slapen. Ik had de muziek en de laptop al uitgezet, de kaars uitgeblazen, de balkondeur even opengezet en weer dichtgemaakt. Ik lag op de bank nog wat na te dromen toen ik ergens achter mij een geritsel hoorde. Nu hoor ik dat hier wel vaker: prachtige oude panden, zeker als ze zoals dit zijn opgetrokken uit mergelstenen en houten balken en zachtjes rammelen bij elke langsrijdende vrachtauto; dit zijn huizen die spreken. De deur van de badkamer klemt in de winter harder dan in de zomer. Als ik in bed lig, als ik alles uit en dicht heb en het drie uur 's nachts is, dan kraakt het huis nog steeds. Af en toe. Dus ik hoorde geritsel. Regen, dacht ik eerst. Regendruppels en die oude dakgoten die hier boven bijna overal langs mijn kleine appartementje lopen willen nog wel eens ritselende geluidjes produceren. Ik lag op mijn bankje en probeerde in de verder stille nacht het geritsel te lokaliseren. Nu ik mijn aandacht er op richtte besloot mijn brein dat het meer leek op getrippel dan geritsel. Het had bijna iets ritmisch: krits-krits-krits, stil, krits-krits-krits, stil. Een muis, dacht ik? Ergens onder de houten vloer of in de oude spouwmuren? Mijn ietwat wazige focus verplaatste zich naar het nachtkastje, waar het getrippel vandaan leek te komen. Ik bleef in het halfdonker stil liggen kijken naar de hoek waar het nachtkastje en het gordijn van de balkondeur samenkwamen, verwachtend dat er elk moment een klein muisje langs zou schieten. Toen drongen er vanuit die schemerachtige hoek kleine lichtflitsjes tot me door. Huh, dacht mijn wazige geest, ben ik nu aan het hallucineren? Maar mijn geest schakelde en kwam tot de conclusie dat dit echt iets anders was, iets 'echt'. Ik ging overeind zitten, boog wat voorover en richtte mijn nu iets meer ontwaakte blik op die donkere hoek. Daar was het weer: kleine lichtblauw-witte vlekjes licht, knipperend vanonder het gordijn, die met het knipperen ook het geritsel produceerden: krits-krits-krits, stil. Wat de fuck? Ik stond op en trok het gordijn weg. Daar op de vloer lag een stekkerdoos op z'n zij. Zo'n verlengkabel-stekkerdoos, met er in geplugd drie stekkers: een van de tv die nog aan stond, een ander van de grote staande halogeen-lamp-met-dimmer die ook nog aan was, en via een tweede verlengkabel-stekkerdoos ook nog het surroundsysteem dat op stand-by stond en de elektrische kachel, die al de hele avond stond te loeien. Ik keek weer naar de stekkerdoos naast het nachtkastje. Krits-krits-krits, stil. En lichtvlekjes. Ik bukte me en wilde de stekkerdoos omdraaien, bedacht me en tikte er met mijn slipper tegen aan. De doos kantelde en liet me zijn onderkant zien. Daar was het geritsel en de lichtvlekjes: kleine blauwwitte gloeiend hete vonkjes die bijna ritmisch uit het binnenste van de stekkerdoos kwamen knetteren en al bezig waren zich door het zwart wegsmeltende plastic naar buiten te vreten. Fucking hel. De kabel van deze doos verdween achter het nachtkastje en de matras naar een stopcontact dat daar ergens begraven zat, daar kwam ik zo gauw niet bij. Kut! Ik tikte de doos nog eens om met mijn voet en bekeek de bovenkant. Ik zag geen blootliggend metaal of kabels en tikte met een snelle beweging even met mijn vinger tegen het plastic van de stekker van de kachel. Geen stroom, maar ik realiseerde me wel met schrik dat de stekker warm aanvoelde. Ik drukte met mijn beslipperde voet de stekkerdoos tegen de grond en probeerde de kachelstekker uit de stekkerdoos te trekken. Muurvast! Het geknetter aan de onderkant ging ondertussen rustig verder. Fuck it. Ik trok met zo min mogelijk niet te vermijden lawaai het nachtkastje en de matras aan de kant en trok de stekker van de overwerkte stekkerdoos uit het stopcontact dat daar in de muur zat. Onmiddellijk viel alles uit: de tv, de lamp, de kachel en het geritsel. Opeens was het stil en donker. En het stonk naar verbrand plastic.
 
Holy crap. Ik ging weer op de bank zitten. Ik stond weer op, zette de balkondeur open om die verbrande lucht eruit te laten en ging weer op de bank zitten. Mijn snel ontwakende geest liet nu volledig tot zich door dringen waar ik op het nippertje aan ontsnapt was. Brand door kortsluiting. Een klassiekere opstelling was bijna niet denkbaar: een oud pand met een krakkemikkige elektrische installatie, een idioot die daar vrolijk een hele berg apparatuur met drie verschillende verlengkabels op aansluit en dan die ene stekkerdoos naast het nachtkastje laat liggen, pal onder het gordijn. Dat lange smalle hoge gordijn dat naast de smalle hoge balkondeur hangt. De tòchtige smalle balkondeur. Ruim voldoende aanvoer van verse zuurstof. Ik had op Discovery Channel wel eens zo'n filmpje gezien van een proefopstelling waarin ze lieten zien hoe dat soort branden ontstaan en zich razendsnel verspreiden: zo'n kleine houten keet op een bedrijventerrein ergens die was ingericht als slaapkamer, aan èèn kant open. Naast het bed stond een prullenbak vol watten, met daarin, voor het experiment, een opengewerkte kabel die door een technicus even verderop van een vonk werd voorzien. Er knetterde iets wits, de vlam sloeg in de watten en letterlijk binnen twee minuten stond de hele keet in lichterlaaie. Gereedstaande brandweer erbij om het te blussen en een blije presentator die het publiek uitlegde dat het dus echt zò snel kon gaan. Dat flitste er allemaal door me heen terwijl ik daar in de donkere stille nacht met de deur open mijn verzameling nu als stukken donker en stil starende plastic en glazen schermen en ogen als een cockpit om me heen verzamelde apparatuur bekeek, van hun zoemende leven afgesloten door, alweer, het verbreken van een verbinding. Teveel. Het was gewoon teveel. Teveel power door een te dunne lijn. De ongebreidelde kracht van elektriciteit die zich, niet langer gebonden wetend door pogingen het met koper en plastic in de juiste banen te leiden, zich een weg naar de vlammende vrijheid wist te vreten. Of zoiets. Gewoon fucking brand. Nooit meegemaakt. Tot vandaag. Bijna dan. Sodeju zeg.
 
Nu drong er ook iets anders tot me door. Als ik vanavond geen truffels had gegeten was ik waarschijnlijk al een paar uur eerder gaan slapen. Met de kachel gewoon aan. Hadden de truffeltjes mijn leven gered?
 

 
Goede reis en veel plezier, maar dat lukt wel, geloof ik. Je moet gewoon doorgaan, het gaat allemaal vanzelf.
 

He Voyager,
 
Goed verhaal! Duidelijk omschreven, ondanks de wat minder duidelijke omstandigheden, zeg maar, lol...
 
Ikzelf heb nog geen ervaring met Hollandia, maar toeval wil dat ik die nog in de koelkast heb liggen, ik zal er binnenkort nog wel iets over schrijven.
 
Ik ken de ervaring die je deelt wel een beetje, maar niet met truffels: ik heb ooit, lang geleden, een aantal keer met doornappel geëxperimenteerd, en dat heeft minstens èèn keer een vergelijkbare ervaring opgeleverd als die jij hier beschrijft. Ik heb dat toen ook niet als echt prettig ervaren: het gevoel geen controle over jezelf of je ervaring te hebben vond ik niet prettig. 
 
Wat wel of niet eten betreft voor of tijdens een truffeltrip, ik heb het allemaal al gedaan: wel gegeten van tevoren, op de lege maag, tijdens de trip wel en niet gegeten, het ging tot nu toe allemaal prima. Ik denk dat het voor iedereen anders is: je moet gewoon zelf bepalen wat goed aanvoelt. 
 
Veel reisplezier nog!
 
Vriendelijke groet,
 
Demion

Sodeju, Voyager!
 
Ik heb met grote ogen en een brede grijns van zowel herkenning als plezier zitten lezen! Helemaal geweldig, dank je.
 

 
Groet,
 
Demion

Dank je wel voor je bijzondere verhaal.
 
Toch ook wel goed om eens zulk soort verhalen te lezen. Kunnen anderen van leren.
 
Had je misschien al te lang niet gegeten van te voren? Heb meerdere verhalen gelezen van bad trips van hen die lang van te voren waren gestopt met eten (meer dan 5 uur). 
 
Hoorde van een kennis dat Hollandia qua sterkte kan tippen aan ayahuasca. Weet niet zeker of dit zo is. Ik ga binnenkort truffelen (philosphers stone om te beginnen). Met aya was ik de 1e keer alle controle kwijt. Ik vond het alleen maar heerlijk, is dus ook kwestie van hoeveel je controle wilt vasthouden (geen veroordeling hoor). 2e keer was ik ook knettergek én zo zwaar in de trip dat ik helemaal snapte dat mensen hun leven willen eindigen. Zo voelde het voor mij toen ook. Zeker het tijdsbegrip wat anders is maakt het soms zo absurd. Snap dus denk ik wel wat je voelt.
 
Ga zo je andere verhaal lezen (de mooiste zoals je omschrijft), veel plezier met volgende reizen. Als set en setting het toelaat ga ik 14 november op reis met mijn vriendin én zal dan ook wat delen.

Het enige wat ik wil zeggen is:  bedankt
 
Bedankt voor het schrijven van je trip en het deelt met anderen.
 
Ook dit is liefde: delen van je vreugde.
 
Bedankt

Nou mede psychonauten, het is zover 
 
Bij deze het verslag van mijn truffel experiment die twee weken heeft geduurd. 
Het verslag bestaat eigenlijk uit niks meer dan een logboek dat ik bijgehouden heb.
 
Daarbij wil ik wel graag de opmerking maken dat ik selectief ben geweest in hetgeen wat ik opschreef, omdat het om iets persoonlijks gaat, waarvan ik vind dat ik het niet nodig vind om dat met iedereen op het internet te delen 
 
Als ik mijn logboek er zelf op nalees, dan is er voor mezelf één ding wat naar voren komt. En dat is de vraag:
"Is het placebo effect, of komt het echt door de werkzame stof psilocybine?".

Wie het weet mag het zeggen  

Hieronder mijn logboek: 

 
Truffel experiment:
 
Dag 1: 630mg.
Nagenoeg geen merkbaar effect.
Enige wat me opvalt aan mezelf is dat ik misschien wat ‘luchtiger' denk in vergelijking met anders. Minder peinzen/denken?
Er gebeurde wel iets anders wat ik ‘opvallend' vond. Ik fiets vaker met koptelefoon op met muziek op en sluit me dan af voor de buitenwereld terwijl ik fiets.
Dit keer fietste ik ook weer gewoon van en naar huis en merkte dat ik elke keer stemmen hoorde (niet van de truffels  )  en het leek net alsof de stemmen vlak achter m'n oor zat (alsof ze achterop zaten of naast me fietste). Ik keek om en zag dat ze een paar meter achter me fietste….
Toen besefte ik me pas hoe ‘bijzonder' het was dat ik die stemmen zo goed kon horen terwijl ik mijn koptelefoon op had. Toen begon ik me te focussen op de geluiden buiten me en leek alles goed te horen ondanks mijn koptelefoon met muziek.
 
Dag 2: 900mg
Vandaag heb ik besloten de dosis op te hogen tot 900mg.
1 gram vond ik toch wat te spannend.
Dit keer merkte ik zeker weten wat van de truffels. Ik had vandaag tennis en zelfs toen ik er heen fietste, merkte ik dat ik vrolijker en opgewekt op de fiets zat….het effect was ook duidelijk merkbaar toen ik in de tennishal kwam. Hij leek zo enorm en zo mooi (het was een opblaasbare hal). Ook de tennisballen waren fel geel….geler dan normaal. En of het toeval is weet ik niet, maar dit was de eerste tennisles sinds 2 week en het ging echt super soepel. Ik sloeg keer op keer goeie ballen en was heel relaxed en tegelijkertijd heel scherp aan het tennissen.
 
Dag 3: 1 gram
Vandaag heb ik een thuiswerkdag in verband met afstuderen.
Aangezien ik de hele dag in huis zit en verder geen prikkels heb, vallen mij visuele dingen niet op. Ook heb ik geen interactie met andere mensen omdat ik bezig ben met van alles: werk, afstuderen etc.
Daar lijk ik echter wel wat in te merken van de truffels!
Of het placebo effect is of niet, maar ik merk dat ik niet gestrest ben. Dat is iets wat ik anders wel ben, helemaal met de manier waarop ik dingen aanpak. Waar ik normaal gesproken ‘gek' word van alle dingen die tegelijk komen en door elkaar lopen, lijk ik nu rustig te blijven en dingen 1 voor 1 op te pakken.
Zo is er een man van de woningbouw bezig in mijn badkamer met betegeling, moet ik dingen rechtzetten met online aankopen die niet goed gegaan zijn. Ondertussen ben ik bezig met zaken voor mijn scriptie, waarbij ik meerdere keren contact heb met mijn medestudent. Daarnaast ben ik bezig met het overzetten van een energiecontract voor m'n moeder. Ik ben ook nog bezig met een verslag van een student na te kijken voor m'n werk.  Alles bij elkaar zijn dit voor mij zeker ingrediënten om het ‘niet meer te zien zitten', waarbij ik al jarenlang ervaring heb. (ik kan slecht tegen stress).
Nu lijk ik alles wel ‘oke'  te vinden. Door deze houding lijk ik dingen gewoon 1 voor 1 op te pakken en handel ik ze af.
Het meest merkbare is dus: ik leef meer in het NU, zonder helemaal gek te maken met gedachten over de toekomst en alle andere dingen die ik nog moet doen. Ik ben rustig en dat is al een heel mooi effect voor mij! 
Krijg halverwege dag hoofdpijn (teveel aan m'n hoofd? Te intensief bezig achter laptop?) Ik besluit naar buiten te gaan (Winkel), hoofdpijn is vervolgens weg.
Rest van de dag niks bijzonders gemerkt.
 
Dag 4: 1.1 gram
Vandaag heel even wat gemerkt denk ik toen ik ergens zat te wachten….het ‘kriebel' van m'n nek naar mijn kruin (herkenbaar van een truffeltrip) soort kippenvel-gevoel, stijgend naar je hoofd, prettig gevoel. Kreeg staarmomenten, waarbij ik het idee had dat als ik mij lang genoeg bleef staren dat het beeld ‘bibberde'.
Voor de rest van de dag niks gemerkt, gewoon positieve dag, luchtige houding.
Dit is toch wel hetgeen mij het meest opvalt, mijn extreem luchtige houding. Lastig uit te leggen. Het is namelijk een groot verschil dat ik merk. Ik kan erg slecht tegen stress en ben al snel ‘gefrustreerd'.
 
Dag 5: 1,5 gram
Pas om 15:30 ingenomen wegens werk dat ik eerst moest doen.

Ik ben bezig met afstuderen, heb een bijbaan en was deze avond druk bezig met het helpen van een familielid (laptop installeren etc), bezig in huis, met koken en met m'n scriptie. En toch……was ik niet gefrustreerd, maar zelfs heel ‘luchtig'? Het valt zo op omdat ik het helemaal niet gewend ben om lacherig en luchtig te doen in dit soort situaties.
Ik belde vanavond met een kameraad en terwijl ik aan het luisteren was, keek ik naar het laptopscherm, ik keek naar een kleine afbeelding en had het idee dat ie bewoog, maar dat was niet zo. Truffel effect?
 
Dag 6: 1,8 gram
Vandaag meteen in ochtend ingenomen, had geen serieuze verplichtingen in contact met andere mensen. Had vandaag potje tennis in de planning, naar de fitness en bezig voor scriptie.
Ik kan niet echt zeggen dat ik visuele effecten merk van de truffels, misschien door tolerantie, maar misschien ook door iets anders: gewenning aan de nieuwe ‘realiteit'. De reden waarom ik dat zeg is omdat vandaag eigenlijk de eerste dag is dat ik nagenoeg niet aan de truffels of evt. aan het effect heb gedacht. Ik deed gewoon mijn ding en het ging allemaal lekker.
Ik ben alleen bezig met de truffels op het moment dat ik ze inneem (smerig!) En de korte tijd daarna. Bijvoorbeeld met Tennis. Ik merkte dit keer niet op dat de hal zo ‘groot en mooi was', maar wel dat de tennisballen zo geel leken. Toen bedacht ik me: ‘Wat als ik nu altijd de tennisballen zo geel zie als ik ze nu zie, dan is dat de ‘nieuwe realiteit', ze zijn nou eenmaal zo geel. Wanneer ik altijd truffels zou nemen en daardoor de kleuren intenser blijven (zij het slechts lichtelijk intenser dan in nuchtere toestand), maar dan toch….is dat dus mijn nieuwe realiteit en weet ik niet anders meer. Dat is best een bizarre gedachten dat je dus alles altijd anders waarneemt. Wat is dan nog waar?
Ondanks dat ik vandaag niet een volle dag had vol belangrijke afspraken, werd het toch nog een ‘volle' dag waarin ik van alles moest doen en gedaan heb. Ik liep achter op de planning omdat ik opeens bezig moest met voorbereidingen voor morgen, daardoor ging ik op de fiets om foto's te  maken en dat terwijl ik om 14:00 een afspraak had om te tennissen, het moest dus allemaal ‘snel' en op tijd. Daarbij kwam er allemaal geregel voor de familiedag die morgen zou komen. De plannen waren namelijk gewijzigd.
Dit is denk ik wel belangrijk om te vermelden. De grootste verandering die ik merk, ongeacht welke dag dat ik truffels heb genomen, is mijn ‘houding'. Het is zelfs zodanig anders, dat ik het zelfs soms ongemakkelijk vind…..moet ik mij zorgen maken? Ben ik niet ‘te luchtig' over dingen aan het nadenken? Komt het wel goed met afstuderen en mijn bijbaan en alles op orde houden wanneer ik zo ‘luchtig' over dingen denk?
*dit is niet op een piekerige manier dat ik er over nadenk, maar het is gewoon een gedachte, terwijl het goed voelt*.
 
Het is zaterdagavond en omdat ik achter liep op mijn planning, ben  ik op een zaterdagavond dus bezig gegaan met mijn scriptie. Wanneer ik de afgelopen weken (voordat ik dit experiment begon) als referentiepunt neem, dan is het verschil echt dag- en nacht. Ik stelde alles uit, zag nagenoeg overal tegenop wat betreft taken voor mijn bijbaan en de afspraken die ik had staan voor studie activiteiten…en vooral: stress. Altijd gedachten hebben: “dit komt zo niet goed, dit wordt niks, ik kan dit nietâ€.
En nu?
Ik ben vrolijk, ik sta zingend onder de douche, zit vrolijk op de fiets. Ik lijk me nergens druk om te maken en merk gewoon: “het is wat het is, en het komt wel goed'.
Is dit placebo effect? Voel ik me gewoon goed? Of heeft de stof psilocybine hier echt wat mee te maken? 
 
 
Dag 7: 1.7 gram
Vandaag weinig te noteren. Vandaag was een volle dag met familie (fotoshoot).
Geen tijd gehad om na te denken over de dag of het effect. Enige wat zou kunnen: veel gelachen, geen zorgen, niet nagedacht over stress van school of werk.
 
Dag 8: 1,7 gram
Vandaag rustige dag.
Niks bijzonders aan te merken, op 1 ding na misschien.
Had me vandaag voorgenomen wat te doen voor werk (verslagen nakijken), echter kwam ik er niet aan toe omdat ik mij met andere dingen bezig hield. Opvallend daarbij is dat ik me er niet druk om maakte en alleen maar dacht: dan doe ik het morgen toch.

Weer die houding (van onverschilligheid?) : “het is wat het is en het komt zoals het komtâ€.

Deze avond had ik voor het eerst weer ‘negatieve' gedachten. Was beetje sacherijnig. De reden dat ik het noem is omdat dit de eerste keer in een week was dat ik eens niet lekker in mijn vel zat.
 
Dag 9: 1,8 gram
Vandaag had ik weer tennis, echter nam ik de truffels 40 minuten van tevoren in. Dit was wel een mooie gelegenheid om te kijken of hoe tennis nu ging.
Tennis ging wel goed, al merkte ik dat door de trage les mijn motivatie ver te zoeken was. Ik wou gewoon tennissen en dat kwam er nauwelijks van. Ik weet niet of de truffels al werkte, maar de tennisballen leken net zo geel als vorige week. Ik weet niet meer goed hoe geel ik ze anders ‘zie'.
Voor de rest merk ik vandaag dat ik wat moe ben, moeilijk tot dingen te zetten. Heb ook aan einde van de dag gevoel alsof ik ‘slap' ben.  (Suikers nodig/eten?).
Dit was trouwens sinds afgelopen tijd (in ieder geval ruime week)  eerste keer weer dat ik moeilijk in slaap kon komen omdat ik zoveel aan het denken was…
Dag 10:
Geen truffels genomen. Slechte nacht gehad (lees: te weinig slaap), hele dag moe geweest, veel gapen. Geen zin om nu truffels te nemen. Morgen weer nieuwe dag.
 
Dag 11:  1.7 gram
Normale dag, niks opmerkelijks gemerkt.
Dezelfde punten als bij vorige dagen, maar weet dus intussen al niet meer of het ‘opmerkelijke' dingen zijn…want ze voelen nu steeds meer aan als ‘normaal'. Is dit m'n nieuwe ‘ik'?

Dag 12: besloten te stoppen met experiment.
Geen zin meer in truffels. Voelde weerstand bij het blijven nemen van die vieze dingen. Begon ook nieuwsgierig te worden naar het ‘effect' als ik er nu mee zou stoppen. Hoe zou ik dan omgaan met stressvolle situaties etc. Zou ik pessimistische gedachten hebben?

Dagen na experiment:
1 moment gehad waarop ik pessimistische gedachten had (ik red alle taken voor studie niet, drukte, fitness schiet er bij in). Voor de rest nog steeds gemoedelijke toestand van : “het is wat het isâ€. Af en toe nog wel de twijfel waarbij ik denk: â€sta  ik nou niet gewoon heel onverschillig in het leven?â€.
Van mij part mag het in ieder geval wel zo blijven….voelt rustig en goed in plaats van altijd stress en druk maken over alles.

Ik heb afgelopen week mijn eerste truffeltrip beleefd. Aangezien ik veel plezier en informatie uit andere reports heb kunnen halen leek het me een goed idee om mijn eigen ervaringen te delen.
Wie: Ik en 4 vrienden (M, G, S en D)
Waar: Huis, Tuin, Schuur
Wat: allemaal rond de 10 gram Atlantis
Na een tijd te hebben gepraat en ingepland was woensdag het moment daar: ik zou met 5 anderen gaan trippen. Ik had van te voren de truffels aan huis gekregen. Eenmaal om 3 uur aangekomen met M, bleek dat 2 vrienden het niet zouden halen. Aangezien er nog een ander groepje in het huis was (hierover later meer) besloten we dan ook dat tripsitter D maar mee moest genieten. We sneden de truffels in stukjes en aten ze op met yoghurt. M en ik vonden de smaak bijzonder meevallen: als een flauwe walnoot. S vond het echter niet lekker en G ging bijna over zijn nek. D zou een half uurtje later komen. We zaten rustig op de bank te wachten. Na circa 30 minuten begonnen de effecten merkbaar te worden: iedereen was erg lacherig. D kwam aan en at ook zijn portie op. Op dat moment (15 minuten later) begon het pas echt. De bank waar we op zaten was een enigszins geribbelde grijze bank. Iedereen merkte dat de ribbels bewogen, een heel interessant fenomeen uiteraard. Ook het hout in het plafond begon te pulseren en de nerven bewogen als schaduwen over elkaar heen. Ik begon me ongelofelijk goed te voelen en werd intens gelukkig van het zachte tapijt. Hierop besloot ik onder het tapijt te kruipen, tot grote hilariteit uiteraard. Na hier een minuutje of 2 te hebben gelegen was het weer genoeg. Iedereen zat er inmiddels goed in. In het plafond zaten speakers, wat de sfeer alleen maar beter maakte uiteraard. Hoewel ik het volgende kwartier vooral compleet overdonderd door dit supergevoel op de bank lag, besloot ik toch te gaan rondlopen. De eerste paar pogingen lukte dit niet, ik zakte steeds weer in elkaar en lag heerlijk op de grond. Uiteindelijk overwon ik deze fase en vond ik samen met M, die ook wel zin had in avontuur, 2 dekens. Deze waren heerlijk zacht en zagen eruit als wolvenhuiden. We noemden dit onze "mantels" en zouden deze nog vele uren om hebben. De tocht door het huis zette zich voort. De huiskamer sloot aan op een lange gang met slaapkamers aan de zijkanten. Eenmaal in de gang aangekomen zag alles er geweldig uit: de gang zelf leek steeds langer te worden en de kleuren waren super. M besloot om met een aanloop erdoorheen te glijden, dit hebben we vervolgens minstens 10 minuten gedaan. Ook hier bleven we uiteindelijk een tijdje op de vloer liggen, wat erg beviel. Ik voelde me intens gelukkig en had zin in het leven. We waren kinderlijk nieuwsgierig en besloten alle kamers, die allemaal een andere wereld leken, te onderzoeken. Bij de 1e kamer was het direct prijs: een grote slaapkamer met een waterbed(!) dit maakte ons intens gelukkig en de "golven" voelden hemels aan. We hebben hier zeker een halfuur gelegen. We voelden ons enorm sociaal en ik besloot dan ook om mensen te gaan bellen via whatsapp. Dit resulteerde in compleet onzinnige gesprekken met nuchtere mensen wat aan beide kanten voor enorm plezier zorgde. Ik vroeg iedereen om "iets te vertellen over zichzelf en het leven", en dit ging zo wel even door. Ook G kwam er bij liggen en vond het helemaal top. Na verloop van tijd kwam S binnen, die opmerkte dat dit de kamer van zijn ouders was en dat we alles overhoop haalden (dit was ook zo). Nadat S de bijnaam " de politie " had gekregen gingen we doodleuk van kamer naar kamer, waar we steeds zo blij als een kind verbleven. Toen we alles gezien hadden gingen we weer even naar de woonkamer om muziek te luisteren. Hier troffen we D aan en het groepje dat niet meedeed. Ik en M kenden hen niet, maar vonden ze helemaal geweldig. Een vrij klein ventje van 15 was stoned en wij noemden hem dan ook 'het boefje'. Hoewel we niet veel met D hadden gepraat leek hij er toch flink in te zitten. Hij moest op een gegeven moment weg maar zou later terugkomen. S ging naar de supermarkt. M, G en ik waren dus even alleen. G besloot om alleen in de waterbed kamer te gaan liggen. M en ik besloten echter naar buiten te gaan om nog meer avonturen te beleven. Na een tijdje met onze mantels in de tuin te hebben gezeten en te hebben genoten van het bewegende gras en de grootsheid van de natuur gingen we de schuur in.
Hier troffen we een tafel vol walnoten aan, die we omtoverden tot een mannetje. We gingen door en vonden een koelkast. Hierin stond onder andere een paprika, die M direct proefde. Het smaakte heerlijk sappig en natuurlijk. Maar na enkele happen besloten we te stoppen: deze paprika kon hier niet zomaar liggen! Gecombineerd met de heerlijke smaak en onze extreem jolige bui concludeerden we dat de paprika een god moest zijn. We namen hem een tijdje mee. We gooiden enkele walnoten naar een slee die bovenop een muur stond. Elke keer dat er eentje door de slee heen ging raakten we uitzinnig van vreugde. Er was ook een step, het rijden hierop voelde geweldig. Ik kreeg langzamerhand echter zin om weer te gaan liggen. M had dit duidelijk niet, maar ik ging toch maar terug omdat ik ook graag de trippende en spirituele kant van de truffels eens wou zien. We rookten een joint en dit zorgde ervoor dat ook M geen zin meer had om rond te kijken. We zaten een tijdje op de bank met G en wanneer ik mijn ogen sloot kon ik geweldige patronen vormen. G en M hadden dit ook enigszins.
Op dit moment waren we toch al een uur of 5 aan het trippen en het werd duidelijk wat minder. We begonnen al een beetje te praten over de belachelijke dingen die we gedaan hadden. Er was bij niemand ook maar een keer zoiets als een bad trip opgekomen. Er was die avond een feest, maar eigenlijk waren we te moe om het nog op een knallen te zetten. M ging naar huis, ik besloot halverwege alsnog om te keren. Ik heb nog een aardige hoeveelheid alcohol en wiet geconsumeerd, maar door de geweldige en vermoeiende ervaring van die middag was dit maar saai. Ik besloot in een opwelling met S nog het laatste zakje truffels te delen(dit was over door de 2 die niet konden komen. Ik voelde er niks van en ging uiteindelijk ook naar huis.
Thuis lag ik vrij snel in bed, en ik verwachtte om te gaan slapen. Op dat moment kickten de truffels toch in. Ik zag in mijn telefoon allemaal patronen en bewegingen en hoorde van alles in mijn hoofd. Omdat ik zo moe was en het niet had verwacht was dit niet echt prettig. Ik denk dat de moeheid in combinatie met alcohol dit veroorzaakte en ik besloot dan ook om niet meer zo impulsief met de truffels om te gaan.
Concluderend was het een geweldige ervaring. Ik voelde me net een kind dat alles opnieuw moest leren en zien en de eerste uren heb ik me ook enorm gelukkig gevoeld. Hoewel de hallucinaties meevielen heb ik hier toch aardig wat van mee kunnen krijgen. Ik ga het zeker nog eens doen en ik denk dat mijn vrienden dit ook willen. Ik ga dan denk ik de volle mep nemen, 15 gram. Het lijkt me namelijk ook heel mooi om diep in mijn hersenen te duiken en prachtige dingen te zien.

Voyager geeft je al prachtige voorbeelden.
Maar vergeet ook de sfeer om je heen vooral niet.
- Je kan veel doen met bijvoorbeeld kaarsjes, als je die in wat leuke kaarshoudertjes doet zorgt dat vaak voor mooie patronen op de muur.
- Zelf heb ik ook een aantal LED-strips die constant heel rustig van kleur veranderen, ook echt een aanrader omdat die kleuren echt heel intens worden.
- Als je wat van die breeklichtjes koopt en die stuk knipt en laat leeg lopen in een fles met water heb je echt een super effect.
 
Verder kan eten ook heel leuk zijn.
Handje skittles bijvoorbeeld, of meloen. Je smaak is namelijk erg anders tijdens je trip. 
 
Als laatste heb ik nog een mix van 2,5 uur voor je die ik vaak luister, echt een aanrader
 
Daarnaast zijn we natuurlijk allemaal erg benieuwd naar je ervaringen!
Veel plezier!
 
 

Mijn eerste keer was ook 15 gram Philospher's Stone en dit vond ik de ideale truffel om mee te starten! Het was een erg mooie trip zonder dat deze te overweldigend werd, maar goed dat is voor een groot gedeelte natuurlijk ook erg afhankelijk van setting en toeval. Als ik mij in jouw situatie zou bevinden zou ik denk ik voor allebei 15 gram Philospher's Stone gaan. Ik ben zelf 1.82 en weeg 73 kg ongeveer, ik weet niet in hoeverre dit uitmaakt qua sterkte, maar als jij de vorige keer met deze portie een mooie trip gehad hebt zou ik het gewoon weer zo doen. Misschien omdat jouw vriend lichter is zou hij 10 gram kunnen nemen? Ik heb tot dusver alleen maar porties van 15 gram genomen, dus weet niet in hoeverre dit uitmaakt.
 
Na 2x op 15 gram Philosopher's Stone getript te hebben ben ik 15 gram Atlantis gaan nemen, voor mij is het grote verschil hierin de sterkte (vind het zelf vrij sterk, hangt een beetje van de trip af maar soms misschien net iets té sterk voor wat comfortabel is) en vooral de visuals. Met Philosopher's Stone werden sommige bestaande zaken mooier, met Atlantis gaan objecten (inclusief jijzelf) echt helemaal vervormen. Dit kan zowel grappig, prachtig als eng zijn, afhankelijk van het object en hoe je je voelt.
 
Wat je beschrijft wat er in je vorige trip gebeurd is doet mij erg denken aan mijn trip op 15 gram Philospher's Stone alleen haha! Met iemand anders erbij is het een hele andere ervaring.
 
 
Wat ik fantastisch vind om te doen tijdens trippen zijn de volgende dingen:
- muziek luisteren (liefst niet met oordopjes, dit vind ik zelf tijdens trippen oncomfortabel)
- video's kijken (prachtige visualizers zoals deze, muziekvideo's die je leuk vind (ik vind zelf deze en deze geweldig of deze als je een grappige muziekvideo wilt (op truffels is dit zo bizar haha, maar wel leuk)), video's met natuur, video's waarin er auto wordt gereden (ja echt! ), van alles eigenlijk, bijna alles wordt ontzettend interessant en bijzonder tijdens een trip )
je kunt natuurlijk het geluid van die video's uitzetten terwijl je je eigen favoriete muziek op hebt staan, vergeet ook niet aantekeningen en autoplay in de video's uit te schakelen
- ogen dicht en van prachtige closed eyes visuals genieten als je deze hebt
- gamen kan leuk zijn, maar dit heb je zelf dus al geprobeerd
- muziek spelen als je een instrument speelt
- schrijven
- een film of serie kijken
 
Schommelen zal vast ook erg leuk zijn, maar pas wel op, ik zou niet te hard gaan want het zou zo maar kunnen dat je loslaat en vol tegen de grond slaat. Als je buiten bent kun je ook genieten van de natuur, onder invloed van truffels is dit vaak zo prachtig! Filosofisch aan de gang zijn gebeurt vaak vanzelf heb ik het idee. Zou het niet forceren, al kun je het proberen
 
Verder zou ik vooral zeggen: ontdek het zelf en kijk wat jullie leuk vinden om te doen en waar jullie zin in hebben! Ik neem mijzelf vaak een hele hoop voor maar als ik dan eenmaal trip doe ik toch vooral waar ik op dat moment zin in heb.
 
Alvast een hele fijne reis gewenst!

Als je eenmaal zelf getript hebt is niets meer te gek. Jij (en je broer) zullen zelf natuurlijk het beste weten wat jullie meegemaakt hebben!
 
Interessant wat je verder schrijft, en niet eens zo heel erg vergezocht zou ik zeggen.
 
Wat je schrijft over dat alles er al is, verleden, heden en toekomst is iets waar ik ook steeds meer aanwijzingen voor in vind in mijn eigen leven. Voordat ik begon met truffels heb ik een droom gehad die ik als 'mystieke ervaring' zou classificeren en waarna ik er overtuigd van was dat de omstandigheden precies zo gelopen waren opdat ik die droom kon hebben en de tools bezat om deze te verwezenlijken, een droom die mij duidelijk maakte wat ik moest doen: de persoon worden die ik wíl zijn. Alles, mijn hele leven, leek te hebben geleid tot dat doel, dat punt. En in de maanden die volgden week ik hier niet van af en bereikte ik wat ik wilde bereiken, ik werd de persoon die ik in mijn droom was, die ik in zekere zin altijd al had willen zijn maar wat mij zonder leidraad nooit lukte.
 
Op een gegeven moment begon ik in te zien dat ik een eindstation bereikt had, maar op 21-jarige leeftijd met nog een heel leven voor mij vond ik dat nogal vroeg. Er moest toch meer zijn? Meer om te bereiken? Op een gegeven moment kwamen truffels op mijn pad en zonder er teveel van te verwachten bleek dit de volgende stap in mijn persoonlijke evolutie. Mijn punt met dit verhaal? Dat ik steeds meer ben gaan geloven dat, zoals je het hierboven zo mooi verwoord hebt, 'het pad is uitgestippeld'. In ieder geval in zekere lijnen. Waar mijn cynische scepticus altijd onmiddellijk mee komt aanzetten op zulk soort uitspraken is: maar wat dan als er iets verschrikkelijks gebeurt? Als jij of een naaste bijv. in een vliegtuigcrash beland of terminaal ziek wordt en alle gemaakte plannen en ambities over hoop worden gegooid? Sinds ik de 'wezens' ontmoet heb in het trip report dat ik hier al gelinkt heb is mijn angst voor de dood drastisch afgenomen en deze was al niet zo sterk aanwezig. Wat er dus ook gebeurt, uiteindelijk komt het sowieso goed... Het is niet het echte einde.
 
Een andere ervaring die ondersteunt wat jij hier schrijft is de volgende: tijdens een meditatie (nuchter) een aantal weken terug zag ik gebeurtenissen uit mijn verleden heel helder voor me (met gesloten ogen). Maar ik zag ze als een soort filmrol, met in elk frame een soort 'thumbnail' voor een herinnering. Ik kon inzoomen en dan was ik weer terug in die herinnering en speelde alles zich opnieuw af, niet langer als film want ik zat er weer middenin. Maar als ik dan weer uitzoomde naar deze opeenvolging van herinneringen zag ik dat het één lange, chronologische reeks was. Gevoelsmatig was ik er van overtuigd dat al die scènes zich tegelijkertijd afspeelden terwijl ik hier aan mediteren ben, terwijl ik in het (voor mij) heden leef. Het verleden heb ik al meegemaakt, maar het is er nog steeds, het wordt nog steeds beleefd, nu, op dit moment, maar niet meer door de entiteit die ík (op dit moment) ben, maar door iemand anders die ook mij is, maar in het verleden bestaat (maar voor hem is dit natuurlijk het heden). Uiteraard probeerde ik naar rechts, naar de toekomst, te kijken maar hier werd ik in geblokkeerd, dit was een groot zwart blok waar niks te zien was, het werd afgeschermd. Ik kon alleen mijn eigen verleden zien. Is de toekomst niet te voorspellen en is deze nog onzeker? Of is het simpelweg afgeschermd voor mij omdat ik er nog niet bent?
 
Ik weet zelf niet de antwoorden op deze vragen, maar van een ding ben ik overtuigd: uiteindelijk komt het allemaal goed. Er is niet alleen sprake van evolutie (aanpassing aan omstandigheden), er is ook daadwerkelijke vooruitgang, divergentie. Niet alleen op persoonlijk gebied (mijn leven), maar ook op de grootste schaal: het universum. Dat er dan wat obstakels op de weg zijn waardoor er soms stappen terug worden gedaan hoort er bij. Uiteindelijk zijn we als mens (en als persoon) inderdaad onderweg naar 'huis.'

Hoi Blobvis, leuk dat je de wereld van truffels gaat ontdekken!
 
In antwoord op jouw vraag: Ik denk dat je het zelf het beste in kunt schatten nadat je je eerste trip gehad hebt.
 
Na een dag of 7 kan je in principe prima een tweede keer trippen, maar je hebt dan wel kans dat de trip iets minder heftig is in verband met resistentie. Het zal waarschijnlijk wel meevallen, ik trip zelf ook wel eens met maar 6 of 7 dagen tussentijd en soms is de trip dan inderdaad minder heftig, maar mijn heftigste trip tot nu toe heb ik beleefd 6 dagen na de voorgaande trip, dit wil dus zeker niet altijd wat zeggen. Gezondheidsrisico's zijn in mijn ervaring verwaarloosbaar, maar zoiets is natuurlijk lastig te zeggen zonder (langdurig) onderzoek te doen. Opnieuw kun je dit misschien beter zelf beoordelen na je eerste ervaring.
 
Een reden om niet zo snel binnen korte tijd te trippen is omdat het, zeker de eerste keer, een zeer bijzondere ervaring kan zijn en de trip je nog veel zou kunnen leren in de periode na het trippen. Ikzelf had tot ongeveer anderhalve week na mijn eerste trip nog nieuwe ingevingen die ik binnenkreeg die terug te leiden waren tot de trip. Veel psychonauten hebben langer nodig om hun trips te verwerken, je zult zelf waarschijnlijk wel goed aan kunnen voelen hoe dit voor jou is!
 
Een andere reden is omdat als je het zo snel achter elkaar doet, het minder speciaal wordt. Als je bijvoorbeeld een fantastische eerste trip gehad hebt en je tweede trip is een stuk minder, dan is er een grote kans dat de laatste trip die andere overschaduwt, terwijl je daar anders nog mooi een tijdje op had kunnen teren.
 
Maar nogmaals, dit zul je zelf waarschijnlijk allemaal het beste kunnen inschatten nadat je eenmaal je eerste trip gehad hebt.
 
Veel plezier alvast en een goede reis!
 
 

Hallo mede psychonauten 
 
Ik wil wat met jullie delen, terwijl ik volgens mij nog half in het universum zit, of nog half in een psychose. 
De reden waarom ik het NU met jullie moet delen, is omdat ik weet dat de informatie die ik nu in mijn hoofd heb, er straks niet meer is.
 
De kans is groot dat alles van wat ik hierna ga proberen uit te leggen, het waarschijnlijk voor het grootste gedeelte niet begrepen zal worden omdat je het niet kan volgen. Zelf lukt het mij ook amper om het bij te houden en klinkt het al te absurd.
 
Ik heb het verhaal al zo vaak herhaald in mijn hoofd dat ik het idee heb dat dit is wat 'anderen' een psychose zouden noemen.....maar het zou wel betekenen dat er sprake is van een 'massa psychose' of 'massa-hysterie'.
 
Laat ik beginnen! 
 
Het was gisteravond/nacht.....we besloten spacecake te nemen en dat te combineren met ballonnetjes (lachgas).
De cake was niet te eten, zo smerig was die (en zo sterk). Iemand anders had hem gemaakt en dat zonder er wietboter van te maken, maar gewoon door hele toppen verkruimeld in het beslag, met takken en al 
 
Maar: no pain, no gain! Dus wegwerken dat ding....iedereen had sowieso 1 dikke plak op en sommige zelfs wat meer.
 
Daarbij hebben we ook nog wat alcohol gehad (shotjes) en al met al begonnen we langzaam steeds meer onder invloed te komen. Lachkicken en een hoop dom gelul, wat nog meer lachkicken tot gevolg had....maar toen zou de reis nog maar net beginnen   

Alles wat je zal lezen zal je misschien afdoen als uit mijn duim gezogen en anders misschien wel zien als een volle psychose door zuurstofgebrek: hoe dan ook, het maakt niet uit wat iemand er van denkt, wij 'weten' wat we gezien hebben en ervaren....en vooral: dat het waar was. (wat is waarheid eigenlijk?)
 
Nadat we flink wappie waren van de spacecake, besloten we ballonnetjes lachgas te nemen...we waren met z'n 4'en aan het spacen:  Ik, mijn broer, mijn neefje en een kameraad van hem. Er zat één nuchter persoon bij: de vriendin van mijn broer.
 
Mijn broer en ik zaten naast elkaar terwijl we hard gingen op de ballonnen en de spacecake....en opeens was het er: elkaars gedachten.
Mijn broer en ik keken elkaar aan en schoten elke keer in de lach en ondanks dat het voor zijn vriendin overkwam alsof we slechts willekeurige woorden uitspraken, hadden ik en mijn broer hele gesprekken.....in elkaars hoofd.

Vreemd genoeg spraken we onze twijfel uit: "hoor ik nu echt jouw gedachten?" Is dit echt waar?" .
 
Het lachen stopte heel even, omdat we realiseerde wat we zojuist beweerde.....zijn we nu telepathie aan het doen? 
"Ik kan gewoon je gedachten lezen!" En we schoten weer in de lach en deden snel weer een ballonnetje...want we verloren het contact.

Hoe lang dit allemaal duurde, dat weet ik niet. Besef van tijd hadden we niet, we waren gewoon vooral bezig met het bizarre feit dat we elkaars gedachten konden zien en ondanks de vele lachkicks die er waren, waren er misschien wel net zoveel serieuze momenten waarop we uit gingen pluizen of we konden aantonen dat we elkaars gedachten konden lezen...we vroegen elke keer aan zijn vriendin wat we tegen elkaar zeiden en ze zei alleen maar: "het slaat nergens op"" , jullie zeggen allemaal onzin tegen elkaar".  Waarop wij weer begonnen te lachen en zeiden: "maar we hebben hele gesprekken met elkaar!"  

Alsof het niet vreemder kon dan dit......werd het nog vreemder....en vreemd dekt de lading niet meer.
 
Waar ik en mijn broertje eerst in 'innige' band diepe gesprekken aan het voeren waren, waarbij we vooral aan het uitvogelen waren of we nou wel of niet telepathie aan het doen waren, waren de andere twee vrienden, mijn neef en zijn kameraad op hun niveau diep in gesprek..totdat wij contact met elkaar maakte. Daar zaten we: 4 lijpe mensen van de spacecake en toen besloten tegelijk ballonnetje te nemen, om samen 'op reis' te gaan. En toen gebeurde het: Dit keer was het niet alleen mijn broertje en ik die 'telepatisch' contact hadden, maar zaten we met z'n 4én naar elkaar te kijken in stomme verbazing en tegelijkertijd met een grote grijns op onze kop...ondanks dat er afstand tussen ons allen in zat: zij er eentje: "ik kan je gewoon voelen!"
 
Ik zal alle details besparen, maar het ging zo ver met dingen die er gezegd werden: "ik voel mijn atomen door mijn lijf stromen"....."voel je de stroom?"..."mijn lijf staat onder stroom". En het ging nog dieper: "we zijn met z'n 4én op dit moment uit ons lichaam en communiceren op een heel ander niveau".  "We hebben een bijna-dood-ervaring met z'n 4'en!" 
 
Dit leek eindeloos te duren en wanneer het weer afzakte, konden we er ook zo weer naar terug....Het leek alsof we konden kiezen om op de golven mee te gaan waarop ons bewustzijn (ziel, of hoe je het ook wilt noemen) uit ons lichaam konden halen en contact maken met elkaar, zonder elkaar aan te raken en we verspreid zaten in de kamer.

Er waren ook bange momenten, waarbij ik persoonlijk heel blij ben dat de paniek niet toesloeg, al voelde ik zowel bij mezelf als bij een ander dat het niet veel scheelde. Ik besefte pas nadat het voorbij was, dat het volgende wat er zou gebeuren, datgene is waar ik over had gelezen en waar ik anderen over hoorde praten wanneer ze DMT hadden gehad: contact met andere wezen.....buitenaardsen? (wat dat dan ook moge zijn).
 
Een kameraad begon angstig te vertellen over ontvoeringen en begon het fenomeen te verklaren....we begonnen een gesprek er over en toen gebeurde het: hij en ik vertelde allebei dat we contact hadden met 'aliens'. Zelfs op het moment dat we zeiden dat we contact hadden, was het contact er nog. Ik kan vanaf hier alleen voor mezelf spreken, omdat de indruk zo heftig was, dat ik me niet meer bezig kon houden met die kameraad die zei dat hij ontvoerd werd (hoe bizar klinkt dit!?)   

Ik was eerst bang....de alien zag er ongeveer uit zoals je ze ziet in verhalen....grote ogen...dat is wat mij vooral bij staat: grote ogen. Omdat het zo onbekend was, was het eng, maar ik zei tegen mezelf dat het ok was en dat het wel goed zou komen....op dat moment gebeurde er iets raars...waarbij ik eerst tegenover de 'alien' stond, begon ik nu naar hem toe te bewegen, alsof ik naast hem stond of zelfs nog erger: vanuit zijn ogen begon te kijken. Hier komt een deel waarbij ik geen woorden kan vinden voor wat ik toen zag/voelde. Het was alsof ik ergens anders op een ander tijdstip en andere plek in het universum was....niet op een planeet, maar we 'reisde' door het universum en ik 'keek' in het verleden.....en met verleden bedoelde ik radiosignalen.....ik was op de plek waar onze eerste radiosignalen nu zijn op dit moment in het universum. Op dat exacte moment begreep ik: ik kijk naar het verleden zoals wij nu ook naar het verleden kijken van andere planeten met de lichtstralen die wij opvangen met onze (primitieve) apparatuur.....wij vangen signalen op van planeten en sterren uit het verleden. (volg je het nog?)

Dit leek zolang te duren....dat ik zelfs de tijd had om in dat moment er over na te denken wat ik op dat moment aan het meemaken was...het was alsof ik 'dacht' vanuit de 'alien', waarbij het antwoord mij liet schrikken. Het was een antwoord wat ik nooit had kunnen denken: Ik ben zelf die alien.....het is een toekomstige versie van de mens zelf die naar zijn eigen verleden kijkt. Dit is hoe 'aliens' reizen.....niet alleen door ruimte, maar door TIJD!

Aliens bestaan en ze zijn er gewoon....alles is er al, verleden, heden en toekomst, het is maar net waar je je bevindt. Ik zag hoe wij (de mens), in de huidige tijd, nog aan het begin staan van een enorme reis! Wij zetten net onze eerste stappen in de wetenschap en ontdekken hoe alles energie is, inclusief wij...dat tijd slechts ook een dimensie is, net als ruimte dat is....wanneer wij (over heel wat generaties) dit allemaal beseffen en wetenschappelijk hebben ontdekt, dan snappen we de grap: wij zijn God. 

En hier moet ik ophouden....ik denk dat wij, of in ieder geval ik.....een psychose heb ervaren ......of was het toch allemaal waar wat we hebben meegemaakt?

We hebben het vanochtend nog nabesproken en we zeggen alle vier: we waren serieus met z'n 4én op dezelfde plek, met dezelfde ervaring....we hebben verhalen uitgewisseld en vulden elkaar weer zonder problemen aan, wat weer zorgde voor hilarische momenten, want: hoe kunnen we dit van elkaar weten!?

Eén ding weten we wel na vannacht:  er zijn nog zoveel mysteries in het leven waar we geen enkel benul van hebben.
 
Wat ook bijzonder was: wij hebben alle 4 al veel drugs geprobeerd....van truffels, xtc tot DMT aan toe, maar nog nooit......zijn we zo ver gegaan of hebben we contact gemaakt met andere wezens....en dat op space cake en ballonnetjes...wauw 

Mooie tip, heb die video opgezet tijdens mijn trip gisteren (ja ik trip echt te vaak de laatste tijd, maar dit was voorlopig de laatste keer ). Heerlijk om ontspannen in de trip mee te komen en het gaf een aantal bijzondere effecten toen ik wat dieper in de trip zat. Aanrader!