Voyager360

Dus wat is er na de dood?

Afgaand op een eerdere trip: een metamorfose. Het lichaam blijft achter maar de kernenergie gaat door. Persoonlijkheid is dan misschien weg, maar het vermogen om te ervaren blijft, of dat nu in andere dimensies of in hele andere delen van het universum is, met of zonder fysiek lichaam. 

Als ik het zelf zou mogen bepalen zou ik graag eerst een snelle recap van mijn leven zien zoals ik in de trip boven beschreven heb, maar dan niet één ervaring maar alle belangrijke en betekenisvolle gebeurtenissen van jaar 0 tot mijn dood. Daarna terug te keren naar een soort alternate reality versie van aarde om nog één laatste perfecte dag in deze vorm door te brengen met de wezens die veel voor mij betekend hebben waarbij ik afscheid van ze neem en van het aardse leven en de gewone natuurwetten niet meer gelden maar alles mogelijk is. Dan omhoog zweven naar het spirituele paradijs waar enkel vrede en eeuwige harmonie heerst. Om na een bepaalde tijd delen van het universum te schapen als oerkracht, zonder lichaam. En uiteindelijk weer een fysieke vorm aan te nemen, op een planeet die compleet anders is dan de aarde, en weer een nieuw leven te ervaren. Maar goed, ik weet niets.

Wie: Ik, 23^e trip voor mij

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Ruim twee maanden na mijn vorige (bad) trip had ik toch wel weer zin in de truffel-realiteit. Tijd niet meer gedaan, vooral omdat ik met een meisje aan het afspreken was waar ik nuchter al veel te veel aan dacht (en over piekerde als ik niet bij haar was). Ik had het idee dat dit tijdens een trip alleen nog maar erger zou zijn, daar had ik niet zoveel zin in. Tegelijkertijd vond ik het ook belangrijk om te blijven trippen omdat het zulke mooie en waardevolle ervaringen zijn. Vakantie bijna voorbij, de truffels niet lang meer houdbaar, klaar met werken en nog een paar daagjes vrij. Tijd om de truffels te eten dus!

Het Moment in

Standaard set-up, visualizer aan, muziek op, genieten en wachten tot er iets gebeurt. Dit ging vrij snel, de visualizer leek te vertragen en de eeuwigheid werd weer zichtbaar. Is het altijd zo mooi of trip ik al? Moet ik meer bijnemen? Ik wacht het maar gewoon af, vertrouwend op dat het allemaal wel goed komt. Na een tijdje ga ik op bed liggen en sluit ik mijn ogen. De closed eyes visuals zijn nog niet heel sterk, maar ik voel me compleet bewust van leven, liggen hier op bed, ogen gesloten, lichaam hebben. Ik ga compleet op in deze ervaring, het voelt alsof ik écht leef. De dag hiervoor ben ik met eerder genoemd meisje naar een mooi plekje bij een meer geweest waar we hadden gepicknickt. We hadden een prachtig uitzicht op het water waar de zon in al haar glorie op scheen en schitterend weerkaatste, waar in de verte meeuwen en andere vogels in alle rust en eeuwigheid langs vlogen, waar zo nu en dan bootjes, groot en klein, voorbij voeren. 'Waar denk je aan?' vroeg ik haar en ze zei dat ze aan alles dacht, en niets. Dat ze in het moment opging. Ja dat was mooi en dat was ook wat ik probeerde en bij vlagen in slaagde. Maar toch lukte het me nu, op truffels, moeiteloos en volledig, terwijl de dag ervoor mijn gedachten zo nu en dan afdwaalden en ik minder intens het Moment, het Nu, ervoer. Fijn om het nu dan toch wel compleet te ervaren. Grappig genoeg maakte het me niet eens uit dat dit moment, liggend alleen op bed, minder mooi en bijzonder was dan dat moment, waarbij ik naast dit prachtige meisje op een picknickkleed lag in een idyllische omgeving, buiten in de natuur, armen over elkaar heen geslagen, elkaar strelend, verbonden. Fijn dat dat me niet stoorde. Jammer dat ik blijkbaar truffels nodig heb om echt volledig in het Nu op te gaan, zoiets lijkt nuchter simpelweg niet te bereiken (althans niet met die intensiteit die onder invloed mogelijk is, niet voor mij). Aan de andere kant fijn dat truffels bestaan en zoiets mogelijk maken. Dit voelde pas als de aftrap van een hele hoop bijzondere ervaringen deze trip.
 

Gollum

Ik zag nu zo nu en dan iets duidelijker dingen tijdens de closed eyes visuals. Een soort van sjamaan-indianenstam uit de Amazone, met hoofdtooi en stokken. 'Waar komt dat vandaan?' vroeg ik me af, maar liet het al snel varen. Het doet er niet toe. De vormen worden abstracter en meer geometrisch. Terwijl ik hier zo lig begin ik mezelf te aaien, mijn armen te strelen, mezelf in mijn armen te nemen. Ik vertel mezelf dat alles wel goed gaat komen. 'Alles komt goed, lieveling, maak je geen zorgen.' zeg ik fluisterend en ik voel me veilig en op mijn gemak. Tegelijkertijd realiseer ik me dat als er iemand anders in deze kamer was die persoon zou denken dat ik naar het gesticht zou moeten. Ik voel me net Gollum uit Lord of the Rings, schizofreen, tegen zichzelf pratend, zichzelf strelend, 'lieveling' noemend. Maar ik vind het niet erg, dit is nu eenmaal hoe de truffels deze keer werken en ik weet dat alles wat normaal gesproken abnormaal is doodnormaal kan zijn onder invloed van truffels. Het voelt wel fijn dat ik mezelf ook liefde kan geven, zelfs fysiek. Om het te krijgen van een ander is misschien nog net iets fijner (fysiek), maar zelfliefde is eveneens prachtig.
 

Spoilers voor het leven

Een tijdje ga ik zo door, in complete bliss, rustig liggend, genieten van het echt ervaren van levend zijn, van de muziek, de closed eyes visuals en de geruststellingen die ik mezelf toezeg. Af en toe heb ik gedachten met vragen als 'maar wat gebeurt er na de dood?' maar vervolgens voelt het alsof ik een deel van mezelf blokkeer, dat ik het antwoord wel zou kunnen geven (aan mezelf), maar dat ik het dan weggeef, het verklap. Het zijn spoilers, het is niet de bedoeling dat je het nu al weet, daar kom je vanzelf wel achter. Zo zijn er meer eeuwenoude vragen die heel kort bovenkomen maar al snel, respectvol en voor mijn eigen bestwil, afgekapt worden. Ik heb het gevoel dat ik er echt zelf voor kies om het niet te weten, dat als ik het per se zou willen weten ik het gordijn weg zou kunnen trekken en het antwoord in de ogen zou kunnen staren. Ik voel me volledig tevreden en kan heerlijk genieten van de toestand waarin ik me nu bevind.

Life flashing before your eyes

Op een gegeven moment zie ik herinneringen voorbij flitsen, van een jaar terug, medestudenten die een college bijwonen, mensen die ik ken, aandachtig luisterend naar wat de docent aan het vertellen is. Ik voel hier bewondering voor en zie heel duidelijk verschillende individuen. Allemaal doen ze hetzelfde, luisteren naar de docent, maar ze zijn zo verschillend. Uiterlijk natuurlijk, maar ook de houding, de manier van kleden, hun stemmen, diepere interesses, levens, iedereen is compleet zichzelf en volgt een eigen pad. Het lijkt allemaal een reden te hebben. Ondanks dat deze handeling van het bijwonen van een college waarschijnlijk weinig grote gevolgen teweeg brengt, hoort het toch zo te gaan, gebeurt er toch iets wat dit essentieel maakt. Het voelt als een kort vluchtig moment, die tegelijkertijd alle informatie bevat – verleden, heden en toekomst. Onderdeel van een groter geheel, een groter geheel dat mijn leven is, dat het leven is van iedereen die hier zit. Het voelt een beetje alsof ik mijn leven in sneltreinvaart voor mijn ogen zie flitsen, alleen zie ik op dit moment alleen dit onderdeel van deze film. Een beeld van mijn leven, alsof het allemaal opgenomen is. Het roept vergelijkbare gevoelens op als wanneer je oude filmpjes van jezelf terugkijkt met je ouders, waar je vol verbazing kijkt van 'ben ik dat? Is dat ooit mijn leven geweest?' en waar de trots en liefde van je ouders heel duidelijk zichtbaar worden. Nu voelde ik zelf die trots en vooral liefde, voor mezelf.

Anyway, ik zit ook in dit lokaal, het is ten slotte mijn herinnering, al zie ik het vanuit de derde persoon. Dit was het college waar ik flauwgevallen ben en ik denk na over de schaamte die ik voelde, wat al deze medestudenten wel niet van mij gedacht zullen hebben. Niet dat het mij veel uit zou moeten maken, maar ik voel me toch een beetje een outcast. 'Niet zo negatief over jezelf denken' denk ik en ik dommel weer weg in abstracte vormen en bijzondere kleuren.

Disruption

Maar na een tijdje ontwaak ik weer. Ik zag geometrische figuren in harmonie rustig heen en weer vibreren, het lijkt haast een danszaal waar figuren in paren aan het dansen zijn maar toch iedereen verbonden is, waar iedereen samen een groter geheel vormt. Ik zag dat het leven voor iedereen in harmonie is, dat het allemaal met elkaar verbonden is en dat iedereen leuk mee doet. Maar ik zelf viel buiten de boot, stond afgezonderd van de rest. Ik zag dat ik een loser ben, die door iedereen afgekeurd wordt. Dat mensen helemaal niet graag met mij omgaan, dat zelfs dit meisje dat ik zo leuk vind mij eigenlijk maar een waardeloos figuur vindt. 'Niet zo onzinnig nadenken, je weet dat dit onzin is' denk ik, maar intussen is de nice vibe wel verstoord. Kan ik nog terug? Maar in plaats van te doen alsof dit nooit gebeurd is en weer proberen terug te duiken, de verbinding op te zoeken, ga ik de confrontatie aan. Waarom denk ik deze dingen? Waar slaat het op? Misschien had ik dit beter niet kunnen doen, want wat volgt is opnieuw een zinloze stroom aan zelftwijfel, net als in mijn vorige trip waarin ik mezelf mentaal flink aan het roasten was. Nu voelde het minder zwaar, maar ook meer zinloos en achteraf vind ik het jammer dat ik de rest van de trip (wat toch zeker nog zo'n 2 uur was) alleen maar aan het twijfelen ben geweest. Vooral over het meisje dat ik zo leuk vind, in vlagen van wanhoop wilde ik haar berichten dat ik nu direct met haar moest praten. Dat ze nog niet echt wist wie ik ben en dat het niet verder zou kunnen met ons als ze dit niet wist. Dit is precies wat ik verwacht had dat zou gebeuren en precies waarom ik nu al zo lang niet meer getript had. Daarom besloot ik om de trip gewoon uit te zitten en als ik er na afloop nog steeds zo over dacht zou ik haar wel een bericht sturen. Na de trip voelde ik die noodzaak niet zo en ben ik dus maar gaan slapen, heb haar alleen nog een goede nachtrust toegewenst en gezegd dat ze volgende week wel zou mogen blijven slapen als ze dat fijn vindt (we zouden die week een keer samen eten).

Uiteindelijk was de tweede helft van de trip compleet overbodig geweest, al dat gepieker had ik nuchter ook al vaak genoeg ervaren en het heeft niets opgeleverd. Gelukkig ben ik er inmiddels wel van af, de week na de trip hebben we samen gekookt en is ze inderdaad blijven slapen. Samen wakker worden en opstaan is toch vrij bijzonder en het voortdurende contrast tussen gepieker als ik niet bij haar ben en het compleet vanzelf gaan als ik wel bij haar ben hebben mij eindelijk doen inzien dat al die twijfel echt compleet overbodig is. Helaas dat het toch deze trip verstoord heeft, maar goed, het begin van de trip was wel mooi en in de toekomst zal ik er dan ook hopelijk geen last meer van hebben.

Dat was eigenlijk het tripreport, maar aangezien ik zowel deze als mijn vorige trip last had van dezelfde negatieve kerngedachte, dat ik deep down een loser ben die nooit echte liefde zal krijgen van anderen (wat sowieso al in strijd lijkt te zijn met de werkelijkheid ), heb ik besloten daar nog iets dieper in te gaan, vooral voor mezelf.

Anatomie van een loser

Sinds mijn vorige bad trip schiet ik soms even in een gedachte-gang waarbij ik mezelf een totale loser vind. Waar dit oorspronkelijk precies vandaan komt weet ik zo niet, maar misschien is die kennis ook niet nodig om er voorgoed mee af te rekenen. In plaats van mezelf teveel in negatieve gevoelens te laten meeslepen besloot ik om het eens goed te analyseren. Iets in mij zegt mij dat ik een loser ben, maar voordat ik dit wel of niet rechtvaardig vraag ik mij af wat precies een loser is. Wanneer vind ik iemand een loser? Tsja… Niet zo snel eigenlijk. Iemand die werkloos is, de wereld vervloekt en alleen maar anderen afsnauwt zonder zelf iets nuttigs te doen? Nee dat is denk ik eerder gewoon een kwestie van pech hebben. Bovendien lijk ik daar in de verste verte niet op… Iemand die op zijn 40ste nog bij zijn moeder woont, nog nooit gezoend heeft en kinderseries kijkt? Lijkt opnieuw niet op mij, en bovendien valt zo iemand niemand lastig, het is gewoon de keuze voor een ander soort leven en als dat bij die persoon past dan is daar toch helemaal niets mis mee?

Is een loser iemand die geen wilskracht heeft en zich daarom maar laat gaan op gebied van alle geneugten in het leven? Tsja misschien een beetje, maar eigenlijk is het vooral triest en opnieuw waarschijnlijk vooral een kwestie van pech gehad hebben. Het is niet de type persoon die ik ambieer te zijn en ik denk ook niet dat ik er erg op lijk. Dus waarom ben ik dan een loser?

Is het iemand voor wie je je schaamt? Dit zie ik soms vaker in mijn trips, schaamte is een raar iets. Het ontstaat eigenlijk alleen in relatie tot andere mensen, en dan met name wanneer twee mensen die jij beide kent (maar zij elkaar niet) aanwezig zijn en jij verscheurt bent tussen de rol die je bij de ene persoon bent en de identiteit die je bij de andere persoon aanneemt. Des te meer wanneer deze twee personen niet matchen. Dit voelt dan erg ongemakkelijk en in mijn idee is dit waar de schaamte ontstaat waar ik hier op doel. Maar wie is dan de loser? Wat doet de mening van anderen er nou echt toe, en waar dient men zich voor te schamen als iemand oprecht is, als iemand zichzelf is en anderen in hun waarde laat? Ik kies om te zijn wie ik ben en daar zou ik me toch zeker niet voor hoeven schamen? Ik zorg goed voor mezelf en voor anderen, plaats anderen vaak vóór mij. Misschien dat ik wat sterker voor mezelf uit moet komen, maar het is ook weer niet zo dat ik compleet over me heen laat lopen en dit maakt me toch zeker geen loser? Misschien ben ik nog steeds redelijk verlegen in grotere groepen, maar ook dit maakt me toch niet echt een loser, of iemand waar men zich voor hoeft te schamen? Dit bedenk ik nu allemaal, als ik het analyseer, en dan kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat de gedachten en gevoelens van schaamte compleet ongegrond zijn.

Wat is dan wel een loser? 

Een loser is iemand die anderen meesleurt naar eigen diepten, die andere uitscheldt omdat ie zichzelf te min vindt en daardoor anderen maar naar beneden wil halen. Iemand die het compleet aan liefde geven ontbreekt en alle licht uit doet doven. Iemand die compleet weerzinwekkend is, een negatieve invloed. In deze definitie kan ik me wel vinden en het lijkt totaal niet overeen te komen met wie ik ben (gelukkig ).

Misschien dat ik het toch nog kan uitbreiden door een ander soort verliezer te specificeren. De persoon die niet de dingen doet die hij of zij zou willen doen. Die dromen heeft, maar ze niet met volle overtuiging nastreeft. De persoon die droomt van reizen, maar de deur niet uitstapt. De persoon die gevoelens heeft voor iemand, maar ze nooit uit. Die ambities heeft maar er bij voorbaat al met de pet naar gooit. Die zich altijd voorneemt om gezonder te leven, maar het vervolgens niet doet. Hier herken ik mezelf dan ietsje meer in, op sommige puntjes (ik leef (nog?) niet al mijn fantasieën uit), maar hier herken ik ook een hele hoop andere mensen in. Het zijn zeker niet de meest bewonderenswaardige kwaliteiten, maar wel zeer menselijk. De transformatie naar het goddelijke is heel simpel, dit patroon te doorbreken, het heft in eigen hand te nemen, de wereld te creëren in plaats van toekijken hoe jouw leven voor je geleefd wordt. Dit weet ik maar al te goed maar het blijft o zo verleidelijk om toe te geven aan comfort, om het 'veilige' pad te kiezen. Gelul. Dat was een typefout maar het is wel toepasselijk. Het is heel makkelijk, al kan de weg zelf lastig zijn en is het bereiken van je doel een heel ander verhaal. Maar het in ieder geval proberen brengt je al heel veel verder dan een boel andere mensen. Zelfs als het niet lukt, ben je nog geen verliezer. De verliezer is degene die nooit de eerste stappen zet, die de kans (en het leven) aan zich voorbij laat gaan. Ben ik die verliezer? Dat is niet mijn ambitie.

Prachtig report! Heb een paar keer hardop gelachen en heb genoten van begin tot eind. Er staan een boel hele mooie (en ware) dingen in. Bedankt voor het schrijven.

Altijd lastig om echt te leven naar de inzichten die je tijdens een trip opdoet. Maar langzaam maar zeker kruipt het er steeds meer in en wordt het alleen maar makkelijker, is mijn ervaring.

Hoi Menseneter,

Ontzettend bedankt voor jouw reactie! Vond het erg fijn om te lezen en herken veel punten. Inderdaad, voor ons rijke westerlingen is het leven eigenlijk één groot feest. Hier denk ik vaak aan, maar ik denk dat het toch nog niet genoeg tot mij is doorgedrongen dat de mogelijkheden vrijwel eindeloos zijn... Over X jaar... denk ik dan. Dan ga ik dat écht doen, dan beland ik écht in paradijs. En het zou best kunnen dat dat ook gaat gebeuren. Maar afgaande op de afgelopen paar jaren is het vooral de mindset van mogelijkheden zien, er in geloven en ze ook daadwerkelijk benutten die mij heeft geholpen te bereiken wat ik daarvoor nooit voor mogelijk heb gehouden.

En er is geen reden om niet nu al volop te genieten en de dingen te doen die ik wil en kan doen. Het leven hoeft niet altijd een groot feest te zijn, ook tegenslagen zijn nuttig en alles op zijn tijd. Maar het is zeker goed om er bij stil te staan hoe goed we het hebben, hoe bijzonder leven überhaupt is en wat er allemaal wel niet mogelijk is. En vooral om het allemaal niet te serieus te nemen en gewoon van de rit te genieten.

Hoewel het inderdaad zo is dat alles, goed, slecht, leidt tot het volgende 'iets', heb ik toch het idee dat er een zekere mate van vrijheid is. Met name in hoe je zelf in het leven staat, en tot op zekere hoogte ook de gebeurtenissen die je meemaakt of creëert (al overkomt dit je natuurlijk je ook). Ik merk dit vooral heel sterk als ik mijn gedachten over iets verander, hoe plotseling dat kan gaan en hoe gigantische impact zoiets kan hebben.

Mag ik vragen naar welk land je geëmigreerd bent?

Bedankt voor je reactie Rijkiedijkie, je hebt helemaal gelijk over die illusies volgens mij. Fijne reis gewenst alvast en hoop dat er een tripreport volgt want kan ook altijd genieten van jouw tripreports. Heerlijk vreemd maar toch herkenbaar vind ik ze altijd

Wie: Een vriend en ik, 2^e trip voor hem, 22^e voor mij

Wat: Allebei 15 gram Tampanensis

Waar: Buiten in de natuur en thuis (kamer in studenthuis)

Mijn enthousiasme voor truffels deel ik graag en zo heb ik er een vriend in weten te praten, een hele tijd terug al. Deze vriend P had een aantal maanden terug zijn eerste truffeltrip gehad en dit was hem goed bevallen. We wilden het graag een keer samen doen en daar leek het nu dan eindelijk de tijd voor. Omdat hij binnenkort gedurende langere tijd naar het buitenland gaat leek het ons het best om daarvoor een keer te trippen. Ik voelde zelf niet echt sterk te behoefte om te trippen, ook al was de vorige keer een maand geleden. Maar aangezien elke trip leerzaam is en ik nog nooit spijt gehad heb van een trip dacht ik ook niet dat het kwaad kon, so let's take some truffles

Start

We starten in mijn kamer en zoals altijd is het begin vrij vervelend (lichamelijk). Ik begin mijn kamer niet zo heel chill te vinden (beetje saai) en stel voor om naar buiten te gaan. We lopen naar buiten en zodra ik de eerste aantal stappen buiten zet en de open lucht boven me zie realiseer ik me weer hoe sterfelijk ik ben, dat ik een wezen ben met een lichaam, afgezonderd van het geheel. Typisch outdoor truffel gevoel en de wereld is weer omgetoverd tot een sprookjesachtige wonderwereld, alles ziet er weer ultra-HD uit met intens prachtige kleuren die uit een heel groot scala aan tinten bestaan. P ziet nog niet veel anders al is zijn trip al wel subtiel begonnen. Zou dit gewoon met ervaring komen of zijn de effecten gewoon zo verschillend per persoon? Mijn broertje heeft ook nooit dingen zo anders gezien zoals ik het vrijwel elke keer onder invloed zie. Nouja, maakt ook niet uit, zal vast nog wel komen. Ik loop wat snel en neem niet de tijd om van de prachtige natuur te genieten, ik heb dit gebied ten slotte al vaak genoeg gezien. Dan bedenk ik me dat P hier voor het eerst is en ik voel me schuldig dat ik er zo snel doorheen loop. Ik probeer het iets rustiger aan te doen maar ik voel me nog steeds niet tot rust, ik wil graag de bestemming bereiken. Ik begin me slecht te voelen hierover, des te meer omdat P vol verwondering om zich heen kijkt en mij in alle vertrouwen volgt.
 

Er verschijnt een oerwoud voor ons en ik geniet volop terwijl ik hier door heen loop. Dit is leven, dit moet ik vaker doen. Ik ben compleet in mijn element. Daarna komen we aan op de plek waar ik graag naar toe wilde en het is onbeschrijflijk mooi. Het is een goed beschutte vijver, vlakbij maar toch afgezonderd van de buitenwereld. De grond is nat, maar we kunnen gehurkt zitten, ik zeg dat ik hier wel wil blijven en P gaat akkoord. In het water bevinden zich vissen, meerkoeten en eenden, al zijn de meeste een eindje van ons vandaan.

^{Dit is de plek, al is de foto van een jaar eerder.}

The roast begins…

Ik geniet van de mooie omgeving en de filosofische gedachten beginnen zich op te stapelen. Ik denk na over wat echt belangrijk is in het leven, liefde. Liefde in wat je doet, liefde in wat je naar anderen uitstraalt, liefde voor anderen, liefde voor jezelf. Toch is dat niet waar ik mijn prioriteiten leg en ik besef me dat ik veel meer met andere zaken bezig ben, zaken van het ego. Dit weet ik eigenlijk donders goed, dit is niet mijn eerste trip. Maar toch houd ik mijzelf die illusie voor, waarom eigenlijk? Ik zie dat alles voor me extreem mooi is en denk aan alle problemen die mensen kunnen hebben. Ik denk aan het programma 'Locked Up Abroad' waar mensen in een buitenlandse gevangenis belanden vanwege drugssmokkel, vaak omdat ze er in geluisd of erg naïef zijn. En ik denk aan de emotionele herenigingen met familieleden na hun vrijlating. Ik zie het helemaal voor me en besef me dat ik zelf ook al heel lang mijn familie niet meer gezien heb, dat ik nu graag hier gezeten had met mijn moeder, genietend van de mooie natuur hier. Ik begin emotioneel te worden en voel de tranen in mijn ogen. P zit achter me en als ik tegen hem praat en hem aankijk lijkt hij niets door te hebben van de tranen op mijn ogen. Valt het gewoon niet op, wil hij er niet op ingaan of zijn de tranen imaginair? Beter zo, en ik kijk weer naar de vijver. Ik denk aan mensen die niet perfect zijn, althans niet in mijn systeem van waarde-oordelen. Zij verdienen ook liefde, toch geef ik ze dat vaak niet. Ik zie vlakbij een moedereend voorbij zwemmen met haar jonkies en vraag me af hoe mensen ooit zulke dieren kunnen eten, of kunnen verjagen uit hun leefgebied door bomen te kappen en gebouwen te bouwen. Maar ik besef me dat ik hier ook indirect aan bijdraag, ik eet dan misschien geen vlees maar gewassen hebben ook grond nodig, ik woon zelf ook in een gebouw, studeer in, werk in en bezoek gebouwen. Ben ik dan niet even schuldig? Veganistisch leven is voor mij makkelijk maar dat is niet voor iedereen zo en er zijn genoeg gebieden waarop ik meer en beter zou kunnen doen. Zet ik mij actief in als vrijwilliger, ondersteun ik instanties die natuur beschermen, instanties die andere mensen helpen? Nee, ik kies wat voor mij makkelijk is, waar ik zelf profijt van heb en wat toevallig zo uitkomt of op mijn pad beland. En oordeel over mensen die andere keuzes maken. Pff, ik ben geen haar beter dan anderen, ik ben zelfs erger omdat ik anderen veroordeel voor het leven van hun leven.

Dit zijn geen fijne gedachten maar ik weet dat het de waarheid is. Nu ga ik het krijgen denk ik, dit is pas het begin. Truffels zijn harde leermeesters, maar ze liegen over het algemeen niet. Dus ik sluit mij niet af voor wat er komt en onderga alle zelfkritiek. Er is een hele waslijst aan onderwerpen, maar waar het telkens op neerkomt is dat ik de idealen die ik zelf zo hoog houd niet naleef, laat staan belichaam. En dat terwijl ik anderen mensen veroordeel voor het niet naleven van deze idealen. Zo vind ik het belangrijk dat er veel natuur is, maar de natuur waar ik nu ben, op 5 minuten loopafstand van mijn kamer geef ik niet de respect die het verdiend. Ik ben vaak minachtend over de Nederlandse natuur, want het is bij lange na niet zo exotisch als bijvoorbeeld een regenwoud. Ik ga er af en toe heen als ik trip, maar niet zo heel vaak als ik nuchter ben, althans niet specifiek voor de natuur. Als ik het echt zo belangrijk vind, waarom doe ik er dan niets mee? Waarom kom ik niet in actie om meer natuur te behouden? (naast passieve manieren). Ik ben een fraudeur, loop naast mijn schoenen en in plaats van dat ik weer in mijn schoenen probeer te lopen, de idealen probeer te belichamen die ik het meest belangrijk vind, bekritiseer ik andere mensen die anders denken. In de tussentijd doe ik een hoop dingen waardoor ik mij beter over mijzelf voel. Zo sport ik regelmatig met als doel mijn lichaam om te vormen tot die van Zeus. En iedereen die niet zo'n lichaam probeert te bereiken verwaarloost zichzelf in mijn ogen. Hoe ontzettend arrogant en oppervlakkig, omdat ik toevallig zo weinig verplichtingen en verantwoordelijkheden heb dat ik regelmatig kan sporten en gezond kan eten betekent nog niet dat dit voor iedereen geldt, of überhaupt dat mensen dat zouden willen. Waarom zouden ze eigenlijk, wat maakt het uiteindelijk nou uit hoe je lichaam gebouwd is, als je maar een leuk persoon bent? Ik kon mijzelf bijna in derde persoon zien en natuurlijk is mijn lichaam niet perfect en denk ik constant aan verbeteringen, verbeteringen die ik door meer te sporten zou kunnen bereiken. Maar ben ik pas na die verbeteringen een waardig mens? Geschikt voor een relatie? Ik zou nu toch ook al een leuke jongen moeten zijn. Ik kan niet eeuwig blijven wachten tot ik het ultieme lichaam heb, sowieso zal dit ideaal altijd wel verschuiven, maar zelfs dan zou het niet het beginpunt moeten zijn van mijn leven, ik zou nu al alles moeten (kunnen) doen wat ik zou willen.

Terwijl ik mezelf mentaal flink aan het afkraken ben heb ik weinig oog voor P. Hij lijkt zich te verwonderen over de omgeving, elk takje, elk blad. Hoe oprecht, mij boeit het niet meer, ik ben lekker egoïstisch bezig door alleen maar over mijzelf na te denken. Wat een klootzak ben ik toch. Er zijn een aantal punten waarop ik het echt wel gehad had met al deze negatieve gedachten en ik eigenlijk voor wilde stellen om weg te gaan. Maar als ik P zie zou ik dat niet eerlijk naar hem toe vinden dus ik blijf hier maar zitten. Ik sluit mijn ogen en zie dansende geometrische vormen. Ja ik ben zwaar aan het trippen, maar gezien de locatie en omdat P vlakbij is wil ik dit keer niet mijn ogen sluiten en een andere wereld in stappen. Ook al ben ik wel een beetje klaar met deze wereld waar ik nu ben en een ontzettende hypocriet blijk te zijn. Ik ben bang dat ondanks dat ik niet zoveel laat merken ik P's trip negatief beïnvloed met mijn negatieve gedachtegang. Maar hij lijkt onaangedaan en compleet op te gaan in zijn eigen wereld. Misschien is het wel zijn schuld denk ik, ik ben nog nooit zo slecht gegaan en nu opeens wel. Hoe goed ken ik hem eigenlijk? Het zijn destructieve gedachten, maar ik heb ze wel en ze passen goed in deze stroom van zelfhaat dus ik veroordeel mezelf op dit moment niet eens dat ik ze heb. Nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor.

Bezorgde eend

Op een gegeven moment gaat het regenen maar we worden niet nat, de boom boven ons houd ons droog. 'Hoe bijzonder. Eigenlijk is de natuur hier heel geschikt voor.' merkt P op. 'Inderdaad.' denk ik, en ik ervaar een kleine break van mijn eigen roast. De natuur lijkt zich wel te redden, ook zonder het pathetische excuus dat ik mijzelf noem. We zitten hier inmiddels al een tijdje en van binnen ben ik al behoorlijk gesloopt, wat rest is een instabiel wrak. De moedereend zwemt het water over, gevolgd door haar jongen, op zoek naar een plek om te gaan schuilen. Als goede moeder zorgt ze ervoor dat al haar jongen de overtocht halen en ze allemaal veilig de droge plek bereiken. Ze is behoorlijk dichtbij en kijkt een heel klein beetje wantrouwend naar ons, twee jongens die hier al een hele tijd zitten, naar dit mooie plekje starend. Maar het wantrouwen maakt plaats voor medelijden en legitieme bezorgdheid, ze kijkt me aan en ziet dat ik mentaal ingestort en uiterst emotioneel ben. Ze verschuift de aandacht van haar jongen naar mij en kijkt alsof ze nadenkt of ze 112 moet bellen omdat het duidelijk niet goed gaat met mij. Ik besef me hoe messed up de situatie is, ik maak me zorgen over dieren en natuur maar ik ben zelf compleet de draad van mijn leven kwijt en zou me eigenlijk daar meer zorgen over moeten maken, de dieren en natuur lijken zich wel te redden. Tegelijkertijd verbitteren en versterken mijn gedachten over dat dieren zoveel meer waard zijn dan ze krediet gegeven wordt. Natuurlijk ben ik aan het trippen en natuurlijk is hier sprake van een grote portie projectie, maar de uitdrukking in de ogen van de eend en haar lichaamstaal spreken boekdelen. Al het leven is verbonden en we zouden hier samen voor op moeten komen. Als al haar jongen de vijver verlaten hebben kijkt ze me nog even als een bezorgde moeder na en verlaat dan zelf ook de ruimte.

Ik wordt weer behoorlijk emotioneel en zie dat het leven zo ontzettend mooi kan zijn maar dat ik er op de een of andere manier volledig naast grijp, dat ik het compleet verkeerd doe. Maar in plaats van antwoorden te vinden op hoe het allemaal wel zou moeten krijg ik alleen maar de afbraak van alle ideeën die ik voor waar aanhield, geen enkel geloof is volledig smetvrij meer en het voelt alsof het huis dat ik de afgelopen jaren binnen mijzelf gebouwd heb volledig met de grond gelijk is gemaakt, waarbij ook de fundering gesloopt is. Het is nu wel genoeg geweest en ik stel dan toch voor om weer terug te gaan. Ik zit nog steeds in een zelfdestructieve bui en probeer het zoveel mogelijk te maskeren voor P. Dan realiseer ik me dat ik al deze zelftwijfel en met name alle veroordelingen van mezelf toch echt wel zat ben. Fuck it. Ik ben geen heilige, ik ben zeker niet perfect en ik zal het nooit zijn. Maar alsjeblieft, al dit judgmental gedoe doet niemand goed, dus ik laat het varen en zet het van mij af. Misschien dat dat de les was, om niet judgmental te zijn, niet naar jezelf en niet naar anderen. Er is een uithangend takje boven mij en ik tik het aan op een speelse manier. 'Het leven is een spel, weet je nog?' zeg ik in gedachten tegen mezelf. Jij kiest wat je denkt en wat je doet, dus waarom zou je er zo'n drama van maken? Ik voel me al weer beter al voel ik me nog steeds een grote hypocriet. Ik kan zelfvertrouwen veinzen, maar eigenlijk ben ik het niet waardig en lieg ik tegen iedereen als ik dit doe. Ik vind mijzelf zo ontzettend lelijk en denk terug aan vroegere sociale interacties met anderen, eigenlijk heb ik geen idee wat ik doe of hoe dit zou moeten. Ik ben een freak, een outcast, hoe kunnen anderen ooit met mij omgaan? Hoe heb ik P ooit getricked in te denken dat ik een goed of interessant persoon ben? Hoe heb ik ooit durven dromen dat ik ooit een meisje zou vinden die mij leuk vindt? Hoe kunnen mijn ouders en vrienden niet inzien dat ik een gigantische waardeloze loser ben?

Comedown

Eenmaal thuis aangekomen zijn dit soort gedachten nog steeds aanwezig, maar in de comfort van mijn eigen kamer durf ik mijn ogen wel te sluiten en me voor de verandering weer even te focussen op de mooie en interessante geometrische patronen die ik zie wanneer ik mijn ogen sluit. Dit is fijn, maar het is al te ver in de trip om mij echt te laten gaan. De muziek klinkt goed, en ik probeer toch nog even van de laatste fasen van de trip te genieten, ook al voel ik me nog steeds een beetje mentaal afgebroken en kapotgemaakt. Dit begint wel langzaam te verdwijnen en ik begin weer mijn normale, tevreden zelf te worden. Nu lijkt P het zwaar te hebben, hij gaat op bed liggen en ik zie dat hij het zwaar heeft. Het lijkt alsof hij zwaarder gaat trippen terwijl mijn trip afzwakt, alsof hij zich slechter begint te voelen nu ik me weer beter voel, zouden we elkaars negatieve energie absorberen? Lijkt niet echt een gezonde relatie zo, maar heel egoïstisch gedacht ben ik blij dat ik er nu dan toch weer van af ben. Nee zo zal het wel niet werken, ik realiseer me dat ik een ontzettend slechte tripgenoot geweest ben deze trip en voel me schuldig aangezien dit pas zijn 2^e keer was en ik er altijd zo enthousiast over vertel, om vervolgens mijzelf volledig af te sluiten en bad te gaan. Dus ik probeer zo behulpzaam en aardig te zijn als oprecht is, maar besef me goed dat dit iets is waar hij zelf weer uit moet komen en zelf mee moet dealen. Dat is uiteindelijk het hele punt van truffels en ik besluit dan ook om er nu niet op in te gaan, dat had ik ook niet fijn gevonden toen ik zelf slecht ging. Omdat mijn trip al voorbij is heb ik het idee dat P zich bezwaard voelt dat hij er nog niet uit is. Het is allemaal niet ideaal zo en ik bedenk me dat trippen een stuk makkelijker is wanneer ik het alleen doe, dan heb ik maar weinig waar ik rekening mee hoef te houden. Het was voor mij totaal geen plezierige trip en ik realiseerde me nu al dat ik maar zeer weinig met de gedachten en 'inzichten' kan die ik gehad heb. Deze zullen mij gegarandeerd niet verder helpen in mijn leven (behalve minder judgmental zijn). Denkbeelden waarin ik zelf het leven niet waardig ben heb ik vaak genoeg gehad in mijn tienerjaren en hier is nog nooit iets goeds uit gekomen, totdat ze vervangen werden door leukere en betere denkbeelden en ik veel intenser van alle geluk en voorspoed kon genieten. En ja ik waardeerde mijn normale toestand extra toen deze weer verscheen, maar of dat het waard was? Wat ik wel absoluut geleerd heb van deze trip is dat ik minder veroordelend moet zijn naar anderen toe en best mag realiseren dat ik net zo goed imperfect ben. Dat iedereen zijn eigen ding doet en dat niet per se hoeft te matchen met de dingen die ik het meest belangrijk vind. En ook dat ik misschien iets minder luchtig moet doen over trippen met anderen. Het blijft natuurlijk een enorm persoonlijke reis.

Nabespreken

Toen ook P uit de trip was hebben we het uitvoerig nabesproken, opnieuw buiten, vlakbij een prachtig kanaal op loopafstand. Hier kon ik dan wel weer flink van genieten en we hebben ook echt goed gepraat. Het voelde eindelijk compleet oprecht, zuiver. Ik was weer gereset naar de normale, gelukkige, blije en zelfverzekerde gast die ik voor de trip was, zonder bagage. Ik realiseerde me dat het niet realistisch is voor mij om bepaalde idealen actief na te streven, dat ik van binnen toch ook graag voor mezelf kies in plaats van voor anderen. En dat ik daar vrede mee heb, maar dat het voor iedereen en zeker ook voor mij een stuk beter zou zijn om daar gewoon eerlijk in te zijn. Ik begon eindelijk goed te begrijpen waarom 'nice guys' vaak gefriendzoned worden en van onoprecht zijn beticht worden. En als er een ideaal is waar ik veel waarde aan hecht, dan is het wel oprecht leven, naar je ware zelf. En ik merkte dat dit in conflict kwam met ideeën over liefde naar anderen. Ik zou al mijn geld weg kunnen geven aan anderen, mijn hele bestaan kunnen wijden aan het helpen van anderen, maar niets is fouter dan jezelf wegcijferen. Als iedereen dit zou doen zou niemand oprecht gelukkig zijn. Ik begon mezelf weer te waarderen voor wie ik was, klootzak of niet, in ieder geval ben ik oprecht. P blijkt een stuk vriendelijker karakter te hebben, oprechter in zijn aardigheid. Maar dat is juist ook prima, iedereen zijn ding, ik weet van mezelf dat ik niet zo ben. Nogmaals het was geen fijne ervaring en in veel opzichten heeft deze trip me niet merkbaar verandert, omdat ik na afloop weer de persoon van de laatste tijd ervoor was. Maar het heeft me wel door alle leugens en illusies die ik mezelf bewust of onbewust aanpraatte laten kunnen prikken. Ik heb nu veel duidelijker voor ogen wie ik echt ben, waar ik me echt goed bij voel (echt mezelf zijn) en ben een stuk bewuster geworden van dit hele proces. Al met al geen hele fijne ervaring, maar toch wel heel erg leerzaam. Ik had P meer ruimte moeten geven want hij had zeker beter verdiend, maar het was voor mij te zwaar om naast mijn interne strubbelingen ook nog eens aan anderen te denken, tijdens de trip was ik in dat opzicht compleet uitgeschakeld.

Tot slot, na alle zelftwijfel deze trip en ideeën over dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor anderen heb ik de dag na de trip een superleuk meisje ontmoet, haar nummer gekregen, de dag daarna met haar afgesproken en de dag van mijn leven gehad. Inmiddels twee maanden en een hoop geweldige nieuwe ervaringen verder en het blijft superleuk samen. Het lijkt ongerelateerd, maar het toont maar weer aan dat ook truffels er naast kunnen zitten.

Mooi verhaal! Hoop dat er meer volgen

Wie: Ik, 21^e trip

Wat: 15 gram Atlantis, 20 dagen over datum

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Deze trip speelde zich vorige maand af. Na mijn laatste trip had ik de balans weer gevonden in mijn leven, en in die balans was voorlopig nog geen plaats voor truffels. Ik had ze voorlopig niet meer nodig en wist dat ik mij eerst moet richten op mijn alledaagse leven. Ik ging weer regelmatig sporten, met minder afleiding en tegenzin studeren, gezonder en bewuster eten. Ik had nog één pakje Atlantis in de koelkast en deze was houdbaar tot 2 mei. Zonde dat deze nu al 20 dagen over datum was, maar ik was al blij dat ik met de vorige trip het andere pakje nog wel op tijd had kunnen redden. Toch was ik wel benieuwd om te testen hoe snel het haar potentie verliest, ze zagen er nog wel gewoon goed uit. Misschien kan ik ze gewoon opmaken, waarschijnlijk voel ik er toch weinig van en met een beetje geluk krijg ik gewoon een subtiele prettige achtergrond buzz voor een paar uur, ook niet verkeerd voor tijdens het schrijven van mijn scriptie.

De trip slaat in

Na het eten van de truffels sloeg de trip zoals vaak na zo'n 15-30 minuten heel subtiel in. Dit ging een tijdje zo door en hoewel het steviger was dan alleen een subtiel achtergrondeffect, was het nog geen full-blown trip. Net als de vorige keer zat ik in mijn stoel naar buiten te kijken en ik merkte toch al vrij snel dat de bomen er anders uit begonnen te zien. Ik besefte me dat ik liggen fijner vond dus ik verplaatste naar mijn bed en keek nog steeds uit het raam. Mooi. Toen ik mijn ogen sloot kon ik al weer closed eyes visuals zien, eerst wat vaag en 2D maar de beelden werden steeds duidelijker.

Visioenen van revolutie

Op het moment van de trip was ik ongeveer anderhalve maand veganist. Het is iets waar ik veel mentaal mee bezig was, en ik kon niet begrijpen dat maar zo weinig mensen veganist zijn. De enige reden dat mensen het niet zijn moet gewoonte zijn of onwetendheid, want als iemand weet hoe het zit is er geen andere optie dan veganist worden, dat leek mij duidelijk. Geen groot verwijt, want ik ben het ook pas net en wist heel lang ook niet beter. Maar hoe zorg je er voor dat mensen er achter komen? Door er achter te komen hoe we in werkelijkheid met onze aarde en medebewoners omgaan was mijn vertrouwen in de mensheid de laatste tijd behoorlijk laag. De truffels zouden me wel duidelijk maken hoe dit allemaal op te lossen, toch?

Tijdens de voorbijflitsende beelden van al deze closed eyes visuals bleef het echter stil. 'Oké dus het is niet belangrijk?' vraag ik me af. 'Moet ik het allemaal maar negeren en het me niet aantrekken, wat moet ik doen? Moet het leven niet beschermd worden?'. Het thema in de muziek die ik op had staan verandert behoorlijk en in plaats van de standaard chille deep house en euforische trance komt een nummer van een hele andere vorm, 'Thousand Eyes' van 'Of Monsters and Men' komt op.

Ik twijfel even of ik niet naar het volgende nummer door moet spoelen, hier ik heb ik niet zoveel zin in. Maar dan bedenk me dat afspeellijst willekeurig is en dat er misschien een reden is dat dit nummer verschijnt. De muziek bouwt heel merkbaar op en het antwoord op mijn vorige vragen verschijnt in de vorm van beelden. Ik zie kinderen in Afrika, gevolgd door schedels, allemaal bij elkaar, als een soort massagraf. Ik zie arme bevolkingsgroepen in Azië en mensen in derde wereldlanden, dan misvormde creaturen die ergens op mensen lijken. Ik zie pijn en lijden, maar het is allemaal menselijk. Ik zie een soort van Hargravens uit Skyrim, maar dan niet in computer graphics maar als echte mensachtige wezens. Deze wezens hebben baby's gestolen om ze vervolgens op te voeden, te verwaarlozen en mishandelen.

Het is vrij freaky maar de boodschap lijkt duidelijk: ook onder de mens is er veel ongelijkheid en moet er veel verbeterd worden. Niet alleen de planeet en andere dieren hebben te lijden, ook mensen zelf onderling wordt veel onrecht aangedaan. En deze beelden lieten zowel heden, verleden als toekomst zien. Het voelde aan als een soort visioen van de mensheid, dat we ten onder zullen gaan als we er niets aan doen. De muziek is beangstigend en de instrumenten zijn erg zwaar en dreigend, wat de boodschap perfect ondersteunt. Dus andere dieren doen er (voorlopig) niet toe? Ergens ben ik een beetje teleurgesteld dat hier geen aandacht aan wordt geschonken, zijn mensen dan echt zo speciaal dat ze alle aandacht verdienen, terwijl (door de mens berokkent) dierenleed zo makkelijk uit de wereld geholpen zou kunnen worden? (en tegelijkertijd de natuur/planeet gered kan worden en een hoop menselijke ziektes gigantisch teruggedrongen kunnen worden?)

Even is het stil (geen beelden of muziek meer). 'Ja dus' denk ik, enigszins teleurgesteld. Maar dan klinkt de muziek weer, ik herken het nummer niet in eerste instantie maar het klinkt als een film soundtrack, langzaam opbouwend naar iets episch en tevens een antwoord. Het is 'Courtyard Apocalypse' uit de Harry Potter soundtrack.

Dan verschijnt voor mijn gesloten ogen een beeld als een schilderij. Het beeld lijkt een beetje op het welbekende schilderij van de Franse revolutie, met een vrouw die half ontbloot de Franse vlag omhoog houdt. Maar het is toch een ander, uniek, beeld.

Er is een groep mensen in de achtergrond als in een soort protestmars en ik zie geen wapens zoals op eerder genoemd schilderij. Vooraan loopt een jonge blonde vrouw, gekleed in een blauwe jurkachtig gewaad, die een vlag of eigenlijk een banier gekruist voor zich draagt. Zij loopt vooraan en valt op in haar blauwe gewaad. Ze is jong en zelfverzekerd, het gezicht van een nieuwe generatie, een nieuwe generatie die korte metten maakt met de vastgeroeste denkbeelden van de conservatieve heersende elite. Zij belichaamt het alles, jong en idealistisch, maar gigantisch mooi en met een passie en levenskracht die vuriger brandt dan de kern van de aarde. De muziek maakt het ontzettend episch, inspirerend en opzwepend. Dit voelt opnieuw aan als een visioen, een alternatief voor wat ik hiervoor zag, de mens hoeft niet ten onder te gaan, deze nieuwe generatie kan ons redden. Ik zie nog steeds dit beeld, stilstaand als een profetisch schilderij en in gedachten zie ik ook eerdere protesten, elke keer dat mensen zich verzamelden om op te komen voor gelijkheid en te strijden tegen ongelijkheid, ik zie de vredesmars van Martin Luther King en voel de liefde en verbondenheid die de mensen er toe bracht om tegen onrecht in opstand te komen. Het is emotioneel maar tegelijkertijd ontzettend mooi om te ervaren. Liefde heeft de mensheid nog niet verlaten, er is zeker nog hoop. Ik zie de mensen de straat op komen om te protesteren tegen de walvisjacht in de vroege beginselen van Greenpeace (waarschijnlijk met dank aan het zien van de documentaire 'How To Change The World' een tijd terug, zeker een aanrader, staat op Netflix!) en besef me hoe mooi en bijzonder het is dat zoveel mensen, alledaagse mensen, de straat op gaan om een diersoort te beschermen die eigenlijk niets met de mens te maken heeft en die veel mensen waarschijnlijk niet eens in levende lijven ontmoet hebben of ooit zullen zien. Al deze protestmarsen lijken uit de vorige eeuw te stammen en ik vraag me af in hoeverre de samenleving van nu een stuk cynischer is. De kwesties van nu zoals vluchtelingen lijken een stuk polariserender. Maar dit beeld van de nieuwe generatie geeft me hoop, de oude generatie mag misschien geworteld zijn in paranoia en wantrouwen, maar er brandt licht en hoop in de nieuwste generatie. De oudere generatie zeikt hier graag over, over dat alles naar de filistijnen gaat en dat het vroeger allemaal beter was, dat de jeugd geen moraliteit meer kent en dat mensen alleen nog maar op hun smartphones leven. Maar is dit in feite niet gewoon jaloezie? Afkeer voor het verlies van hun eigen jeugdigheid, afgereageerd op de nieuwe jongeren? De oude heks die een levenslustige jong meisje isoleert, opsluit in een toren, haar vleugels afneemt en haar leugens vertelt waardoor ze onzeker en wantrouwend wordt en nooit haar plaats als godin in zal nemen? Gekooid door de fouten en het tekortschieten van deze oude heks en gedoemd om in dezelfde voetsporen te treden, tenzij ze los weet te breken uit haar gevangenis?

Maar zo hoeft het niet te zijn. Ieder mens wordt geboren met een onvoorstelbare levenskracht in zich die qua kracht en effect waarschijnlijk nog het best beschreven kan worden als 'god'. De wereld hoeft niet zo verrot en corrupt te zijn als mensen zichzelf en anderen graag wijsmaken, zoals de media ons graag wil doen geloven. Cynisme en pessimisme zijn de grootste vijanden van verandering, van vooruitgang. En ik besef me dat ondanks mijn goede intenties, ik hier ook ten prooi aan ben gevallen. Het is makkelijk om het vertrouwen in de wereld en in de mensheid te verliezen als je ziet wat de mens de planeet en al haar inwoners (inclusief zichzelf) aandoen. Maar het brengt je nergens. Je kunt het lijden van de wereld op je nemen en het constant op je schouders meedragen, maar het lijden stapelt zich alleen maar op en uiteindelijk wordt deze wereld te zwaar om te tillen en wordt je verpulverd onder het gewicht.

Er is maar één manier om daadwerkelijk verandering in de wereld te brengen, door liefde en licht te verspreiden overal waar je gaat. En dat kan alleen door liefde en licht te belichamen. En dat is uitermate lastig wanneer je minachting voelt voor de mens, vanwege daden die door het systeem, en niet zozeer individuen, wordt uitgevoerd. Hoe kun je liefde en licht verspreiden als je er zelf niet meer in gelooft? Deze nieuwere generatie hoeft niet deze generatie te zijn, het kan ook de volgende zijn, of de generatie daarna. De vrouw die ik zag is jonger dan ik, ik gok tussen de 14 en de 21. En dit zijn de mensen die het verschil gaan maken, die nog niet vastgeroest zijn in gewoonten en echt een verschuiving in paradigma en levensstijl en masse teweeg kunnen brengen. Mits ze los weten te breken uit het cynisme en de indoctrinatie die de samenleving bewust of onbewust in de harten van kinderen stopt, mits ze zichzelf weten te overstijgen, hun vleugels terugvinden die de samenleving zo graag en genadeloos afneemt, mits ze hun ware goddelijke potentie waar weten te maken. 'Zou ik het nog meemaken?' vraag ik me af en onmiddellijk realiseer ik me dat het er niet toe doet. Ik zal mijn rol vervullen, misschien meewerken aan het grondwerk. Maar uiteindelijk ben ik maar een heel klein onderdeel van dit alles, van het universum, een druppel in een waterval. Even vraag ik me af of dit het doel van het universum is: voor eeuwig deze strijd tussen het goede en progressieve en het beklemmende en conservatieve uitleven, dit opnieuw en opnieuw te ervaren, als een reminder dat we mismaakt en incompleet zijn zolang we niet open en liefdevol zijn? Of dit niet de zoveelste keer is dat het universum geboren is, dat de mens geboren is, dat deze strijd gaande is en dat het nu misschien eindelijk een keer anders zal zijn? Dat we eindelijk niet onze eigen vernietiging teweegbrengen en onze goddelijke krachten benutten op een manier die recht doet aan de magistraalheid van het universum. Een gigantische gebeurtenis in de geschiedenis die keer op keer herhaald moet worden zodat iedereen het onthoud. Totdat we het eindelijk 'snappen'. Zoals altijd onder invloed van truffels razen mijn gedachten alle kanten op en zie ik de mooiste dingen, de creatie, geschiedenis, evolutie en uithoeken van het universum. De pluraliteit van alle mogelijke wereldbeelden. 'Wat is waarheid?'. Ik weet het niet, maar het doet er niet toe. Ik weet wie ik wil zijn dit leven en dat is genoeg. Mijn levenspad stippelt zich vanzelf uit en het zal gaan zoals het universum verlangt. Het zal gaan zoals het gaat. Het enige wat ik hoef te doen is van deze ervaring genieten zolang ik het mee mag maken en deze ervaring uitleven, werkelijkheid maken, scheppen. En vastklampen aan leed, hoe erg deze ook is, zal weinig goeds in de wereld brengen. Voor mij niet, en voor de wereld niet. De wereld is niet perfect, maar het is de wereld zoals deze hoort te zijn, op dit moment. Verandering is mogelijk en verandering zal komen. Een weg uit het lijden zal verschijnen voor hen die lijden. Maar deze is niet af te dwingen, niet alleen, niet door mij. Ik ben niet die jonge vrouw die de revolutie leidt. Maar ik kan wel meehelpen met het leggen van de fundering, met het voortbouwen op alle daden van liefde die de mens (en dier) in het verleden het universum in heeft gebracht. Ik hoef alleen maar mijn levenspad te volgen en de rest gebeurt vanzelf…

Wat het universum voor ons in petto heeft is al bekend, maar tegelijkertijd nog een mysterie. Het lijkt vastgelegd, zoals het vastgelegd is dat de Melkweg met Andromeda zal botsen over een aantal miljard jaar. Het universum volgt paden waar wij als individu geen invloed op hebben. En dat is hoe het hoort. Ik zie de prachtige ruimte van het universum, de ongekende schoonheid van sterrenstelsels, zo ver van elkaar verwijderd, maar toch allemaal verbonden in dit mysterieuze universum. Iets vertelt mij dat het niet de laatste keer zal zijn dat ik dit zo aanschouw, dat na mijn levenspad op Aarde voltooid te hebben ik het ook up close zal ervaren. Mee zal doen in de schepping. Niet als de persoon die ik nu ben, maar als iets veel ouders en krachtigers.

De hardste lachkicks

Genoeg gefilosofeerd over het universum, tijd om mijn ogen te openen en verder te gaan met mijn leven hier, als mens. Ik sta op en kijk in de spiegel en begin te lachen, alles wat ik net heb meegemaakt en nu ben ik weer hier, gebonden in dit lichaam van een jongen die zichzelf in de spiegel aankijkt. Niemand zou kunnen raden wat er zich zojuist allemaal binnen dit hoofdje heeft afgespeeld. Tijd om iets te eten, tijd voor mango. Ik ga weer op het bed zitten want dit is een fijne plek. De mango is orgastisch. Zo lekker. Zonder dat ik het in eerste instantie door heb begin ik te kreunen tijdens het eten, het is bijna een seksuele ervaring met eten die ik nog nooit zo sterk gehad heb, hoewel dit mij ook wel eens eerder is overkomen in trips. Op een gegeven moment bedenk ik me dat mijn buren me best wel eens zouden kunnen horen. Maar het maakt mij niet uit, ik geniet lekker van deze heerlijke mango. Ik ga weer liggen en krijg lachkicks zoals ik deze nog nooit ervaren heb. Ik weet niet meer precies wat er zo grappig was, ik denk vooral het feit dat het allemaal één grote kosmische grap is. Ik lach mogelijk wel een kwartier achter elkaar, in vlagen erg hard en soms moet ik echt even stoppen om weer op adem te komen. Om dan vervolgens weer ongehinderd verder te gaan met lachen. Dit is tot nu toe een behoorlijk ongebruikelijke trip voor mij en ik heb eigenlijk niets gemerkt van een verlies van potentie, ondanks dat de truffels al 20 dagen over datum zijn. Het leven lijkt één grote grap, hoe kan ik dit ooit serieus nemen? Ik lach zo hard dat ik in het matras of in mijn kussen lach om de buren niet ongerust te maken.

Verwarring

Verder herinner ik me niet heel veel meer van de trip, behalve dat ik op een gegeven moment een beetje verward was over alles. 'Ben ik dit nou? Dit ding dat in dit lichaam zit? Is dit leven?' Ik weet niet zo goed hoe het precies allemaal zit, wat normaal is, hoe alles werkt. Als de trip weer een beetje weggezakt is en ik mezelf in staat acht om te koken kook ik wat broccoli. Terwijl ik dit opeet denk ik na over wat ik de afgelopen paar uur allemaal heb meegemaakt en het lijkt te absurd voor woorden. Ik eet op de bank in de gemeenschappelijke ruimte en hoor een ganggenootje in de gang naar de wc lopen. Ik begrijp het allemaal niet meer zo goed en ben een beetje in tweestrijd of ik dit nou wel of niet fijn vind. Het doel lijkt een beetje te ontbreken, waar gaat mijn leven heen? Ik zit hier als een sufferd wat broccoli te eten, is dat nou de bedoeling? 'Is dit nou leven?' denk ik, 'er moet toch meer zijn?'. Ik heb vaak genoeg getript om te weten dat deze verwarring vanzelf allemaal weer over gaat en alles straks weer normaal wordt, dus ik laat de trip langzaam uitwerken en probeer er niet teveel aandacht aan te besteden. Uiteindelijk ga ik maar naar bed, blij met de coole en indrukwekkende ervaring in het begin en de leuke lachkicks en fantastische beleving van mango.

Gek genoeg is het vooral die seksuele beleving van eten die mij van deze trip is bijgebleven in die komende dagen, en dit heb ik sindsdien ook regelmatig nuchter ervaren. Ook de lachkicks hebben mij geholpen het leven iets minder serieus te nemen en het meer als een grote grap te zien. Hoewel de ervaring van visioenen erg veel indruk hebben gemaakt, heeft het toch niet zoveel impact gehad op mijn alledaagse leven. Eigenlijk haal ik de les er nu pas echt uit nu ik het allemaal heb proberen op te schrijven. Maar het beeld en de ervaring zal ik niet snel vergeten. Het blijven wondere dingen, die truffels.

Serieus een prachtig report!

 

Perfect dat de truffels echt precies met je doen wat ik altijd aan mensen probeer uit te leggen (maar bijna nooit lukt omdat ik het niet zo goed verwoord).

 

Heel mooi compliment, bedankt!

Deze trip was er niet geweest als ik niet het tripreport van de maand had gewonnen een tijdje terug en gratis truffels opgestuurd had gekregen. Dan had ik voorlopig geen truffels gekocht omdat ik 'er toch geen tijd voor heb'. Maar wat ben ik blij dat ik gewoon wel getript heb, vanwege een mooie trip maar vooral vanwege de langere termijn effecten. Naast gemoedstoestand heeft het mijn productiviteit ook een gigantische boost gegeven, toen en nu nog steeds. Moraal van het verhaal: altijd een goed idee om thuis truffels op voorraad te hebben. Ze roepen vanzelf wel als het weer tijd is.

Dat heb ik ook bizar vaak, sowieso dat het meer is dan gewoon geluid, maar echt een onmenselijk "alles".

En zo goed heb ik muziek nog nooit kunnen verwoorden. Mooi gezegd, en helemaal waar!

Wie: Ik, 20^e trip

Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Deze trip is van een maand terug. Ik wilde wat tijd tussen het posten laten zitten, om te kijken of ik de inzichten uit deze trip ook echt toe kon passen en vol kon houden. Dat (is ge)lukt.

Situatieschets

De afgelopen twee maanden zat ik een stuk minder lekker in mijn vel en voelde ik me erg cynisch over van alles en nog wat. De gelukzaligheid die ik vorig jaar vrijwel non-stop voelde was verdwenen en ik was weer volledig prikkelbaar. Dit heeft met name te maken met het feit dat ik erg druk bezig was met een hele hoop dingen, voornamelijk met de studie. Ik heb van alles geprobeerd om van die negativiteit af te komen, met alle ervaring uit eerdere trips had ik niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Er waren wel dingen die een beetje hielpen en natuurlijk waren er af en toe lichtpuntjes, maar het was vaak van korte duur. Uiteindelijk zo'n 2 maanden na mijn vorige trip toch maar besloten om te trippen, ik had het eigenlijk te druk vond ik, maar anders zouden de truffels over datum gaan.

Repent

Het was erg mooi weer met een stralende zon en ik heb vanuit mijn kamer een erg mooi uitzicht op een aantal bomen en een mooi stromende rivier, dus ik besloot in een stoel te gaan zitten, de smerige truffels te kauwen en gewoon naar buiten te staren. Zo'n tien minuten na de laatste truffel lijkt de tijd zich al te vertragen. Er zitten een aantal mensen bij de rivier en ik zie iemand naar boven lopen, het lijkt alsof hij een bootje de heuvel op tilt. Ze staan best ver weg dus ik zie het niet super duidelijk, maar ik zie dat het mijn vader is, zo'n 20 jaar jonger, die het bootje achter zich aan sleept precies zoals hij dat doet. Het is alsof ik een flashback heb van een vakantie met de familie, alleen zie ik het nu recht voor me in de verte. Direct realiseer ik me weer dat tijd slechts een illusie is, dat alles altijd gebeurt, dat alles er altijd al is, elk moment. Sinds het eten van de truffels zijn er slechts 15 minuten verstreken maar ik zie nu al weer in dat leven zo ontzettend veel meer is dan de glimp die ik er in alledag van opvang. Het leven is niet lineair, leven is volledig en alomvattend. Normaal gesproken ervaar ik het als lineair, maar dat is maar een hele kleine fractie van de werkelijkheid.
 

Ik heb mijn les al geleerd, al die negativiteit en het innerlijk gezeur de afgelopen twee maanden zijn nu al ongeldig verklaard. Ik zal mijn best doen in het vervolg het volledige bestaan te erkennen, oh paddo-goden, message received. Maar natuurlijk is de trip pas net begonnen. Ik begin me licht te voelen in mijn hoofd, de typische truffelmisselijkheid en duizeligheid aan het begin van de trip maakt zich weer van mij meester. 'Ik wil leven' denk ik, 'oh, waarom heb ik dit de laatste tijd zo ontkent?' Maar verzet is zinloos en ik laat me meenemen op reis…

Alien transmission

Ik kijk nog steeds uit het raam en de takken van de bomen beginnen zich te verstrengelen, wat ik door het raam zie is opeens viervoudig symmetrisch, de bladeren krijgen een psychedelische vibe en het is of ik ondergedompeld wordt in een psychedelisch oerwoud. De kleuren worden psychedelisch en volgens mij zag ik zelfs een olifant. Het visuele aspect is dus ook weer gearriveerd en ik ga op bed liggen, ogen gesloten en benieuwd naar wat de closed eyes visuals nu weer voor mij in petto hebben.

De psychedelische aliens zijn weer aanwezig en ik zie ze met mijn ogen dicht. Zoals altijd heb ik muziek aanstaan en op een gegeven moment herken ik het nummer totaal niet meer. Er vindt transmissie plaats, maar waarvan precies weet ik niet. Ik houd langzaam op te bestaan, het enige wat nu nog bestaat in mijn universum zijn deze aliens die aan het trillen zijn met hun trillingsenergie. Ongestoord, onaangetast door de buitenwereld. Een nieuw nummer doet zijn intrede (te beluisteren via onderstaande YouTube-link) en ik kan me niet voorstellen dat ik dit nummer ooit gehoord heb. Dit is niet muziek gemaakt door mensen, het is de soundtrack voor deze alien encounter en wordt compleet beïnvloed door deze wezens.

Lelijkheid

Het is niet in woorden te bevatten en als ik weer eenmaal ontwaak op planeet aarde voel ik me een beetje vreemd. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en vraag me af waarom ik niet glimlach, waarom ik alles zo serieus neem de laatste tijd. Dat is helemaal niet wie ik echt ben en dus glimlach ik, het kost geen moeite en het is gratis en gezond! Waar ik niet helemaal over heen kom is mijn lelijkheid maar ik bedenk me dat dit maar tijdelijk is en door de truffels komt, dat ik er nuchter beter uitzie. En wat maakt het eigenlijk ook uit? Al deze mooie ervaringen, alle leuke dingen die je in een aards leven kunt doen vereisen niet dat je er geweldig uitziet. Het enige wat telt is je innerlijke wereld, je vermogen om te ervaren.

Balans

Ik ga op bed zitten, nadenken over waar het mis is gegaan deze afgelopen twee maanden en hoe ik kan zorgen dat ik deze negatieve sleur doorbreek. Er staan binnenkort weer een aantal grote deadlines op de planning dus als ik kan zorgen er niet onnodig door te lijden zou dat heel fijn zijn. De eerste en heftigste vlaag van de trip was voorbij maar ik had nog meer dan genoeg tijd om in ieder geval deze vraag beantwoord te krijgen. Zoals vaker kwam ik niet meteen op het antwoord. Ik dacht na, overwoog de opties en tijdens onderbrekingen waar ik even naar de wc ging had ik het idee dat ik steeds een stapje dichter bij het antwoord kwam. Na waarschijnlijk een uur was het mij dan volstrekt duidelijk, in welke illusie ik leefde, wat de oorzaak van al mijn ontevredenheid was en ook wat ik er aan kan doen. En uiteindelijk was het heel simpel. Ik was uit balans geraakt en die moest ik weer vinden.

Uit balans met studie, alles op het laatste moment aan laten komen, daardoor ten alle tijden te druk zijn voor belangrijke dingen om te onderhouden zoals sporten, rustig eten, sociale activiteiten, afspreken met vrienden. Wat natuurlijk alleen maar voor meer onbalans zorgt. Het enige wat ik hoef te doen is de balans weer te vinden, sporten zo vaak als ik wil, bewuster eten, sociale activiteiten blijven doen, efficiënter studeren. Er is genoeg tijd om het allemaal te doen, maar niet als je jezelf wijst maakt dat het niet zo is en je een verliezende strijd aan het vechten bent. Bewuster leven, en al deze problemen zullen vanzelf verdwijnen. Dat lukte mij diezelfde avond al. Inmiddels een maand later en ik ben vrijwel non-stop weer op mijn oude gelukkige niveau en heb de balans weer gevonden. ^^

Het geluid vind ik een mooie toevoeging, maar de beelden spreken voor zich.

Waarschijnlijk zijn er betere artikelen die hetzelfde bereiken, maar deze kwam ik net toevallig tegen:

https://www.buzzfeed.com/daves4/the-universe-is-scary?utm_term=.ts354D3gz#.miw8XQ123

Cue sci-fi muziek voor extra effect:

https://www.youtube.com/watch?v=-1U9LNsfMTI

Als anderen nog leuke filmpjes of links hebben met hetzelfde onderwerp (schaal van het universum), alle posts zijn welkom

Volgende trip maar weer eens een reis door het unviersum maken denk ik

Blijft prachtig

Zelfde boodschap misschien, al houdt het niet op bij vlees eten. Andere verpakking. Op de speech die ik hiervoor postte werd gereageerd dat de toon neerbuigend is. Dit vond ik in eerste instantie niet, maar terugkijkend kan ik begrijpen waarom iemand dat zou zeggen.    In deze documentaire is dat denk ik iets minder, bovendien spreken de beelden hier meer voor zich.

Ik post het hier omdat het alles te maken heeft met bewustzijn. Het is niet per se de handeling van het eten van dieren of het van dieren gebruik maken waar een probleem zit, dat is een subjectieve morele kwestie. Als mensen graag zeggen dat we slechts apen zijn en dat de voedselketen nou eenmaal in de natuur zit, oké... (neemt niet weg dat de mens in heel veel opzichten de natuur al ontstegen heeft en dit op meer gebieden zou kunnen doen, maar goed). Wat wel een groot probleem is, is de manier waarop het gedaan wordt, zoals wordt laten zien in onder andere deze documentaire. Deze documentaire focust zich vooral op het ethische aspect. Om de redenen om vlees (en andere dierlijke producten) helemaal of grotendeels links te laten liggen raad ik zeker de documentaires Cowspiracy (focust zich op de effecten op de planeet) en Forks over Knives (focust op het gezondheidsaspect) aan, die beiden op Netflix te vinden zijn.

Het is niet mijn bedoeling om voortdurend mensen te overtuigen vegan te worden op dit forum. Ik hoop dat mijn berichten omtrent dit onderwerp dan ook niet als opdringerig worden gezien. Ik vind het een fantastisch forum en heb veel bewondering voor haar leden. Juist omdat ik de indruk heb dat de meeste mensen hier over het algemeen zich iets meer verdiepen in de wereld, meer met hogere vormen van bewustzijn bezig zijn en verder zien dan wat de samenleving bewust of onbewust op haar burgers inprent, had ik verwacht dat deze boodschap meer zou resoneren. Tot nu toe heb ik er twee topics over gemaakt, beiden focussen zich op het ethisch aspect omdat dat voor mij het meest overtuigend is. Maar misschien dat de docu Cowspiracy, die beter wetenschappelijk onderbouwt waarom het zo niet langer verder kan, meer effect teweeg zal brengen voor de mensen die doorgaans meer verstandelijk/rationeler dan emotioneel leven.

Ik ben nu zo'n twee maanden vegan en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Dat klinkt misschien cliché, maar het is echt waar en het heeft behoorlijk wat lichamelijke klachten (bijv. met mijn darmen) compleet verholpen. Het klinkt misschien gek, maar ik ben ervan overtuigd dat wij als mens plantaardig 'horen' te eten. Vlees/melk/etc. kan wel in geval van nood en overleving. Maar het is niet waarop we gedijen. Ons lichaam is simpelweg niet zo gebouwd. Niet voor niets dat groenten en fruit zo gezond en makkelijk voor ons te eten zijn. Vlees eten we pas nadat we een hele hoop rotzooi er aan hebben toegevoegd om het beter te laten smaken. Fruit kan zonder problemen direct gegeten worden.

@lolsmurf Bedankt voor de uitgebreide reactie. Mooi verhaal

@DeDoorDenker Geen zorgen, ik zou zeggen dat het juist het tegenovergestelde effect heeft, zelf ben ik vrijwel altijd enorm gemotiveerd en vol positiviteit de dag(en) na een trip. Alsof mijn lichaam en geest weer gereinigd zijn en ik weer bomvol energie zit om te leven. Een hele fijne reis gewenst alvast

Een van de belangrijkste dingen die je zult zien. Iedereen zou deze documentaire gezien moeten hebben. De meesten zullen hier wel vooroordelen over hebben, dat is begrijpelijk. Maar bewust je ogen sluiten voor de werkelijkheid is onverdedigbaar als je zelf aan deze realiteit bijdraagt. Ook als je al denkt te weten hoe het zit. De wereld hoeft niet zo te zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=4kC7J8Ko9J8

Cowspiracy heeft dezelfde boodschap om compleet andere redenen en is zeker het kijken waard om te kijken wat de planeet nou eigenlijk wordt aangedaan.

Forks over Knives heeft opnieuw dezelfde boodschap en focust op wat het de mens individueel aan doet (de gezondheid). Beide documentaires richten zich meer op wetenschappelijke observaties en zijn op Netflix te zien. Met name tegen Cowspiracy zijn er weinig argumenten in te brengen, de feiten spreken voor zich... 

Bedankt voor de reactie

Dat klinkt heftig, hoop dat het uiteindelijk meeviel en het niet jullie relatie met die vriend heeft beïnvloed in negatieve zin. Ik ben zelf ook een keer bad gegaan (al was dit achteraf maar heel kort), de keer daarna was ik in het begin wel wat angstiger dan normaal en had ik meer tegenzin om te trippen. Echter ben ik blij dat ik het gewoon weer opgepakt heb, want uiteindelijk voegt elke trip wel weer iets toe aan mijn leven, al is het maar voor de korte periode na de trip (vaak veel langer, er zijn nu nog steeds dingen uit mijn eerste paar trips waar ik dagelijks profijt van heb of van kan genieten).

Aan de andere kant is het mij nu ook wel duidelijk dat het niet veel uitmaakt als je een hele tijd niet getript hebt. Toen ik vorig jaar begonnen ben deed ik het ongeveer een keer per twee weken, nu doe ik het dus steeds sporadischer, na deze trip heb ik nog een keer getript en hier zat ruim anderhalve maand tussen. Het is niet zo dat ik tijdens of achteraf de trip dacht 'was ik dit maar de hele tijd blijven doen'. Je doet het wanneer je het nodig hebt of gewoon wanneer je er zin in hebt. Het mooie is ook dat je er meteen weer inzit en over het algemeen vaak krijgt wat je nodig hebt. Zoals altijd had ik veel zogenaamde redenen om het toch maar niet te doen en het nog verder uit te stellen, maar achteraf was ik ontzettend blij dat ik het toch gedaan heb die dag omdat het me precies datgene gaf wat ik al bijna 2 maanden nodig had. Dus als je het idee hebt dat je wel weer wat 'wijsheid' of 'raad' kan gebruiken zou ik het zeker aanbevelen om gewoon weer te doen!

Dat heb ik vaak ook bij het begin van het nemen van truffels, maar omdat het eigenlijk elke keer hetzelfde is en het nooit echt gruwelijk mis gaat vind ik het meestal vrij gemakkelijk om eventuele beangstigende gedachtes te negeren. Lichamelijk is het wat lastiger, maar opnieuw is het fijn om te weten dat het erbij hoort en vanzelf over gaat. Dat is zeker apart! Je zou inderdaad denken dat het door de truffels zelf komt.

Bedankt voor het mooie compliment! Het enige advies dat ik kan geven is het gewoon te doen Kies er bewust voor. Het is misschien stom advies, maar volgens mij is het de enige manier. Truffels zijn echt een prachtige manier om bepaalde angsten te overwinnen, nieuwe inzichten te verkrijgen of destructieve patronen te doorbreken. Uiteindelijk doe je het natuurlijk zelf, maar omdat truffels je weer in contact brengen met je ware zelf is het een stuk makkelijker om dingen in te zien zoals ze zijn en besluiten te maken die er echt toe doen. Ik hoop dat je gaat vinden wat je zoekt, ik heb er alle vertrouwen in

Bedankt voor je reactie

Welk inzicht bedoel je precies? Dit pact met aliens is absoluut iets uit deze trip en iets waar ik voorgaande trips voor nodig had om tot dit 'inzicht' te komen. In mijn allereerste trip had ik al wel door dat er meer aan de hand was dan alleen leven zoals we het dagelijks meemaken, in de trips daarna werd het mij duidelijk dat wij zelf verheven wezens zijn, eeuwenoude zielen die nu tijdelijk menselijke vorm hebben aangenomen. In mijn vijfde trip heb ik voor het eerst echt direct contact gemaakt met andere entiteiten (maar toen zag ik ze meer/alleen nog als spirituele wezens).

Pas in de laatste paar trips ben ik het meer als aliens gaan zien, wezens uit een andere wereld die zich al vóór de mensheid hier gevestigd hebben (of tijdens?). Dus hier heb ik echt andere trips voor nodig gehad om tot dit inzicht te komen. En het zou best kunnen dat dat in toekomstige trips weer verandert...

Als je het over het laatste gedeelte hebt, dat komt op zich wel vaker voor in mijn trips, zelfs de allereerste keer had ik dit al wel een beetje (in lichtere) mate. Dus ik denk dat dat wat meer op zichzelf staat.

Wie: Ik, tripnummer 19

Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Deze trip is van bijna twee maanden terug. Destijds geschreven, maar nooit gepubliceerd omdat ik dacht dat het niet heel erg boeiend zou zijn voor anderen. Waarschijnlijk is het dat ook niet, dus u bent gewaarschuwd.   Maar goed, kleine moeite om er een iets beter verhaaltje van te maken en hier alsnog te posten, dus bij deze:

Inleiding

0. De laatste tijd zit er steeds meer tijd tussen mijn trips. Het is heel makkelijk om er niet aan toe te komen en vaak als ik momenten heb waarop ik vrij ben heb ik niet per se zin om te gaan trippen omdat het toch wel zwaar en vermoeiend is (en veel tijd kost). Vaak is het simpeler om gewoon alledaagse dingen te doen. In zekere opzichten lijkt het voor mij een beetje op sporten, iets dat ook makkelijk is om niet te doen ook al weet ik dat het goed en gezond voor me is. Misschien dat ik na bijna 20 trips ook minder vaak behoefte heb om weer verlicht te worden. Hoe dan ook, na drie weken na de vorige keer wilde ik dan eindelijk toch weer de waarheid induiken. De hele week had ik het al op de planning staan, maar tijdens het opstaan deze dag voelde ik dat ik toch eigenlijk helemaal geen zin er in had, misschien morgen? Ik merkte die dag dat ik toch ook best wel moe was en tegen de middag/avond aan besloot ik om even te slapen. Er gaat maar weinig boven slapen terwijl de zon in al haar glorie op je schijnt en vandaag was een bijzonder mooie dag, de zomer komt er aan. Dit slapen was heerlijk en ik kreeg allemaal mooie nieuwe gedachten. Gedachten over mijn leven, waar ik nu was, wat ik allemaal al bereikt en overwonnen had. Hoe gelukkig ik me eigenlijk voelde, hoe mooi ik het leven vind. Hoe bijzonder de ontwikkeling is die ik heb doorgemaakt sinds mijn kindertijd. Ik kon zelfs heel subtiel met een beetje verbeelding 'dingen' zien met mijn ogen gesloten. Een soort van hele subtiele closed eyes visuals. Ik heb wel vaker sinds ik met truffels begon dat het soms is alsof ik heel subtiel in een trip zit (al is een echte trip natuurlijk compleet anders).

De roep van de truffels part II: caught in the act

1. Toen ik weer wakker werd en alvast een pan water aan de kook bracht voor mijn avondmaal realiseerde ik dat het al erg laat was en dat ik al het werk voor maandag vandaag niet meer af zou krijgen. Morgen dus. Hmm, misschien dan maandag maar trippen. Of volgend weekend? Ik was in ieder geval opgelucht dat ik vandaag niet hoefde te trippen en andere dingen in kon plannen. Toen ik weer terug naar mijn kamer liep werd ik opeens overweldigd door de geur van truffels. Ik bewaar ze altijd in de koelkast wat vrij ver van mijn kamer verwijderd is en ze ruiken helemaal niet sterk. De geur was heel sterk en zou nooit van de truffels zelf kunnen zijn. Ik was al de hele dag op mijn kamer en er was niets veranderd, het kwam zomaar uit het niets, ik wist dat dit dus compleet mentaal moest zijn, er was geen logische verklaring voor. Maar ik wist ook zeker dat ik het me niet alleen maar inbeeldde of mezelf voor de gek hield, ik ruik het echt absoluut. Ik loop even de kamer uit en wanneer ik weer terugkom is het er nog steeds. Het is echt heel apart en ik vind het eigenlijk best wel eng, ik twijfel er niet meer aan dat er een hogere intelligentie is sinds ik met truffels begonnen ben, maar om er op deze bizarre manier mee geconfronteerd te worden terwijl ik compleet nuchter en rationeel ben is toch wel behoorlijk confronterend. Een snelle Google search liet mij zien dat andere mensen dit soort ervaringen ook hadden, en niet alleen met paddo's maar ook bijv. met DMT. Ik vatte het op als teken dat ik vandaag zou moeten trippen. 

Flauwvallen

2. Ik eet de truffels terwijl ik in een stoel zit voor mijn tv met visualizer en mijn eigen favoriete muziek in een playlist. Wat is het toch prachtig deze visualizer en ik blijf heel kalm hier naar kijken. Na ongeveer een half uur begint mijn hoofd een beetje zwaar te voelen en begin ik me lichamelijk naar te voelen. Misselijkheid slaat in en het voelt alsof ik langzaam doodga of flauw zal vallen. Anderhalve week terug ben ik daadwerkelijk flauwgevallen dus die gevoelens waren nog vrij recent. Ik kwam er toen ook achter dat het hetzelfde was wat ik mee had gemaakt in de enige trip waar ik bad ben gegaan, alhoewel het trippend veel intenser en pijnlijker is. Toch is er een licht aan het einde van de tunnel want toen ik op de grond lag (ik was in college toen ik flauwviel) kon ik naar buiten kijken door het raam en zag ik de prachtig serene blauwe lucht met de wolken die langzaam voorbij dreven. Hoe slecht ik me toen lichamelijk ook voelde, de schoonheid van het bestaan en de Eeuwigheid toonde zich in al haar prachtige, simpele en subtiele glorie. Dit was nu net zo, alleen was het nu de muziek die voor mij de schoonheid aangaf. Omdat het begin voor mij (bijna) altijd zwaar is, wist ik dat het maar tijdelijk was, het ergste wat er nu zou kunnen gebeuren is dat ik opnieuw flauw zal vallen en weer bad zou gaan, maar dat zou niet zo heel lang duren. Gewoon volhouden en het ondergaan. Ik voelde het duizelen en dacht aan wat mij verteld werd de vorige keer dat ik flauwviel, dat je moest gaan liggen en dat het misschien slim was om te eten en je bloedsuikerspiegel te verhogen, ik had ten slotte al bijna 4 uur niet meer gegeten. Maar dit wilde ik niet, dat voelde als opgeven en ik was bang dat ik dan minder zou trippen, ik moest dit ondergaan. Ik verbaasde mij over het feit dat iets simpels als paddenstoelen al deze reacties teweeg konden brengen en dacht even te begrijpen hoe en waarom truffels werken, ze brengen je in een positie waarin je compleet kwetsbaar bent zodat je opeens volledig open staat voor al het moois dat het leven te bieden heeft. Maar is dat nou wat ik echt wil of iets dat het nastreven waard is? Mezelf zo'n pijn doen omdat het dan extra goed voelt als de pijn is weggetrokken? Op dit moment dacht ik alleen maar na over wanneer het over zou gaan en dacht ik dat ik eigenlijk misschien wel net zo lief zou willen sterven. Want wat maakt het eigenlijk ook uit? Uit ervaring wist ik dat het binnenkort over zou gaan dus besteedde ik niet teveel aandacht aan deze negatieve gedachtes.

Leven is er altijd

3. Ik zette een eigen mix op die ik een paar dagen terug in elkaar gezet heb, ik zat nog wel even te overwegen of ik het wel zou doen want de mix eindigt behoorlijk verdrietig. 'Waarom doe ik zoiets?' dacht ik, 'als ik zelf kan bepalen hoe zo'n mix eindigt…'. Maar toch zette ik de mix op en hier genoot ik erg van en lichamelijk knapte ik ook al weer op. De muziek was bij vlagen erg overweldigend maar het maakte alles ook draaglijker. Toen ik merkte dat ik echt al behoorlijk aan het trippen was en closed eyes visuals had besloot ik maar om op mijn bed te liggen, mijn ogen te sluiten en het psychedelische paradijs of gekkenhuis weer in te duiken. De visuals waren weer compleet bizar, een mix van aardse dingen en geometrische en psychedelische objecten. 'Waar komt dit toch allemaal vandaan?' dacht ik en het voelde alsof mijn gezichtsveld opeens 4 keer zo groot was als normaal (ook al waren mijn ogen dicht). De 'spirituele wezens / aliens' uit eerdere trips waren weer aanwezig en hun ding aan het doen en ik liet het allemaal maar gebeuren. De muziek vulde de hele kamer en hoeveel maffer de visuals ook waren, verwonderde ik mij toch ook over het feit dat de muziek altijd zo anders klinkt. Maar wat ik met mijn gesloten ogen zag was allemaal nog veel vreemder en ik begon na te denken over dat de enige vereiste hiervoor leven is. Het maakt niet uit wie je bent, waar je van houdt, deze ervaring is voor iedereen toegankelijk. Het maakt deze wezens niets uit of je van the Lord of the Rings houdt of graag boeken leest, het enige wat hier is is leven en meegaan op wat er gebeurt. En ik wist toen zeker dat het nooit ophoudt, als je doodgaat is er niet opeens alleen maar leegte, er is enkel een verandering van ervaring, zoals in dromen waar je heel anders ervaart dan wanneer je wakker bent. Maar leven is oneindig, het gaat altijd door, zij het in andere vormen. Het 'zijn' is er altijd, en daarvoor doet het er inderdaad niet toe wat je in deze aardse wereld allemaal leuk vindt of doet, het bewustzijn dat dit allemaal mogelijk maakt is het enige wat nodig is en ook het enige wat er altijd blijft. Ik weet niet of me dit nu juist wel of niet geruststelde, want eeuwigheid is lang en misschien dat een break van leven misschien ook niet verkeerd zou zijn, voor een tijdje? Maar het doet er niet toe, ik heb er toch geen controle over, de dingen gaan zoals ze gaan en er is alleen maar leven. Alles wat ik doe met dit aardse leven, alle 'problemen' en zaken waar ik me in meer of mindere mate zorgen over maak zijn zo onbelangrijk. Waar ik nu getuige van ben is er altijd, mijn hele leven al, maar ook daarvoor en ook daarna, het zal nooit ophouden en ergens is dít alles wat er toe doet.

Pact met oude aliens

4. Toch begrijp ik het niet allemaal en ik vraag me af waarom het zo werkt. Als dit is waar het allemaal om draait, waarom is het 'normale' leven er dan? Waarom zijn er dan psychedelica nodig om hier toegang tot te verkrijgen? De muziek past zo perfect in deze beleving dat ik denk dat deze wezens mensen nodig hebben om het allemaal mogelijk te maken. Dat wij de arbeiders zijn die deze vorm van leven mogelijk maken, het proletariaat dat zelf niet in de allerbeste omstandigheden leeft, maar wel dit prachtige leven mogelijk maakt voor deze aliens of spirituele wezens. We worden gebruikt zonder dat we het doorhebben. Maar wat doen we dan precies dat belangrijk is? Het moet meer dan alleen muziek zijn, anders zijn al die mensen die geen muziek produceren compleet overbodig. Ik weet het niet precies ook al weet ik veel meer dan ik nuchter weet, maar het lijkt me waarschijnlijk dat er iets heel cools en mysterieus gaande is, dat onze levens zoveel meer betekenis hebben dan we normaal gesproken denken. Misschien een soort van eeuwenoude afspraak met aliens? Zijn het symbionten of parasieten? Ik zou zeggen symbionten, wij mensen hebben er namelijk ook profijt van: wij kunnen leven. Misschien zijn we miljoenen jaren geleden gekoloniseerd door wezens die ontzettend veel intelligenter zijn dan wij en laten ze ons al het werk doen waar zij van profiteren, maar tegelijkertijd ons ook mee helpen. Bewust, want zij hebben ons nodig voor eigen doeleinden. Of misschien leven we wel gewoon in een ontzettend coole simulatie en zijn alle bijzondere dingen die ik nu zie en voel simpelweg 'bestanden' die eigenlijk nog niet af waren voor de simulatie, maar die nog in ontwikkeling waren. Bestanden die eigenlijk niet toegankelijk zijn maar waar met de hulp van psychedelica toegang tot verkregen kan worden. Hoe vet zou dan de volgende versie van de simulatie zijn waar deze bestanden doorontwikkeld en vrij toegankelijk zijn?

Op een gegeven moment barst ik hardop in lachen uit, ik weet niet meer precies wat de oorzaak was maar het had er mee te maken dat ik nadacht over iemand of mezelf die zou zeggen dat psilocybine gewoon toevallig al deze effecten teweeg brengt. Hilarisch, de onwetendheid… Dít is het echte leven, als er iets een illusie of afleiding is is het het alledaagse bestaan.

Reflecties

5. Het einde van de mix speelt zich af en de muziek is zo ontroerend. Als de mix af is is er opeens stilte en ik vind het jammer dat het afgelopen is. Diep ontroerd sta ik op, wat nu? Ik kan elk moment in huilen uitbarsten en kan niet doodleuk verder gaan met willekeurige muziek in mijn afspeellijst, dus ik besluit maar om zelf een nummer op te zetten en kijk bijbehorende muziekvideo's. Prachtig.

Ik ga weer terug naar bed en vind het wel tijd voor wat te eten. Zoals zo vaak heb ik een hoop lekkere zoetigheden maar ik voel niet echt de behoefte aan al die ongezonde troep. Ik heb veel meer zin in ananas en pak dat erbij en stort mij hier in volle gulzigheid op. Heerlijk! Als ik de helft op heb zit ik eigenlijk wel vol en ik leg het bakje weer terug. Waarschijnlijk de beste ananas die ik ooit gehad heb, perfect zoet en het gaf me totaal geen branderig gevoel op mijn tong zoals ik normaal gesproken vaak heb. Het is weer tijd om in bed te liggen, maar in plaats van in een soort mummy-positie heel stil te liggen en van de closed eyes visuals te genieten heb ik nu een iets actievere houding. Ik gooi een tweede deken over mezelf en geniet van alles wat ik voel, de zachtheid van de lakens, de warmte. Mijn ogen zijn wel gesloten en ik merk soms dat ik met mijn handen bewegingen maak waar ik helemaal niet bewust van ben, zoals zachtjes over mijn hoofd krabben of mijn lichaam aaien. Op dit moment ben ik vooral filosofisch over mijn eigen leven aan het nadenken.

6. Ik denk na over herinneringen die ik heb, wie ik vroeger was… Ik ben eigenlijk nooit iemand geweest met veel mensen om me heen, altijd meer alleen, op mezelf. Ik vraag me af waarom dat zo was en waarom dat nu eigenlijk nog steeds zo is ook al is er al zo veel veranderd. Ergens vind ik het jammer en had ik graag meer sociaal contact gehad, zeker vroeger toen ik het nog veel minder had ook al deed ik mijn best. Ik krijg medelijden met deze jonge jongen die ik vroeger geweest ben. Zo z'n best doen om erbij te horen. Maar die tijd is afgelopen en ik ben nu wie ik nu ben. En ik voel me nu eigenlijk wel tevreden.

Misschien onterecht, want ik bedenk me dat ik eigenlijk niets bijdraag aan de wereld of de mensheid. Ik verbruik grondstoffen en energie, maar wat geef ik er voor terug? Maak ik originele content voor iemand anders dan mijzelf? Nee, althans niet in het bijzonder. Al die plannen over muziek produceren, een film maken, al die ideeën blijven altijd maar ideeën. In de tussentijd ben ik druk met handelingen overnemen en doen wat de samenleving burgers opdraagt: studeren, werken, net als miljoenen anderen de gebaande paden bewandelen. Ik houd mezelf altijd voor dat dit op een gegeven moment op zal houden, bijvoorbeeld na mijn studie. Maar waarom dan pas? Ik ben een consument, geen producent. Ik voel me erg egoïstisch, op deze manier heb ik eigenlijk nog nooit naar mezelf gekeken. Ik zou zoveel meer kunnen doen… Alle rijkdom en voorspoed die we als westerlingen hebben, in feite zou ik mijn kamer met anderen kunnen delen. Glimlachen naar mensen in de bus is misschien wel niet genoeg, als een zombie in stilte voor me uit lopen staren is eigenlijk verspilling van tijd, tijd waarin ik ook anderen zou kunnen helpen, bijvoorbeeld door anderen beter te laten voelen. Ik bedenk me dat ik naar een ontwikkelingsland moet emigreren en daar werken aan een beter leven voor de bewoners. Wat voeg ik nu toe? En wat voeg ik straks toe als ik zo doorga? Ik denk na over zoveel onrecht maar ook over liefde die mensen aan elkaar geven. Overspoeld van emoties merk ik dat de tranen beginnen te rollen, ja dat voelt altijd heerlijk opluchtend. Ik weet ook niet echt goed wat ik met al deze gedachten aan moet. Ik kan nog beter proberen mijn best te doen open te zijn en licht uit te stralen naar iedereen die ik tegenkom, maar heel realistisch is het niet om al het bovenstaande uit te voeren… En dat kan toch ook niet de bedoeling zijn, want het is nooit genoeg? Nee, mijn levenspad zal er anders uitzien. En simpelweg door te leven voer ik al het plan uit, het plan van de symbiotische aliens.

Heel erg mooi report! Heel herkenbaar. Heb ook het report http://psytopia.nl/topic/627-pure-liefde/ erbij gelezen. Dit heb ik één keer expliciet zelf mogen ervaren en dat is nog steeds de aller-allermooiste ervaring die ik ooit in mijn leven gehad hebt. Al voelt het raar om dat te zeggen en is het niet helemaal waar, want het voelde zo vertrouwd, dat ik er overtuigd van ben dat ik daar al veel vaker geweest ben, vóór dit aardse leven of misschien zelfs tijdens. Het is er altijd en overal. Vaak vang ik in trips er glimpen van op, soms zie ik die wereld weer met mijn gesloten ogen, maar vaak is het meer het gevoel dat je dan hebt... Een gevoel van pure volmaaktheid, van Liefde.

Vorig jaar toen ik met truffels begon was het best makkelijk om ook nuchter te weten dat alles goed is, dat ik puur mag genieten van alle ervaringen die ik op doe, dat de dingen gaan zoals ze horen te gaan. Dit jaar heb ik daar wat meer moeite mee en ik trip dan ook een heel stuk minder. Eigenlijk zou het toch niet noodzakelijk moeten zijn om te moeten blijven trippen om het leven te begrijpen en te waarderen? De dingen die ik in trips geleerd heb zijn dingen die je gewoon in je leven toe kunt passen. Ik denk dat het nu komt doordat ik dit jaar een stuk meer 'onzin' in m'n leven heb, onzin die ik mezelf heb opgelegd. Stress om dit jaar nog mijn diploma te halen, zorgen omdat het voor mezelf nog niet helemaal duidelijk is wat ik hier na wil doen. Verwijten naar de wereld die imperfect is. In feite is dit heel eenvoudig om kwijt te raken, want dit zijn dingen die compleet overbodig zijn. Het hele doel van het leven is inderdaad om te ervaren, dus waarom kies ik er dan voor om dit te negeren?

Wat heeft dit nog met het topic te maken? Als voorbeeld dat zelfs als je 'de boodschap ontvangen hebt', het lastig kan zijn om het te implementeren in je leven. In ieder geval voor mij. Maar je beschrijft hier de waarheid, de dingen gebeuren zoals ze moeten gebeuren. Mogelijk (waarschijnlijk) is dit allemaal nodig, opdat ik eindelijk de moed vind om er een einde aan te maken (niet aan mijn leven , maar een einde van dit lijden), door eindelijk te doen wat ik altijd heb willen doen. Door echt oprecht te leven. En ik ben nu zo ver gedreven dat ik dit echt ga doen. Dus zoals je al zo mooi in dit report beschrijft, ook al lijken de dingen verkeerd te gaan of niet te lopen zoals je zou willen... uiteindelijk is het voor een reden en is het het allemaal waard

Bedankt voor het schrijven.

Dank voor je reactie Spira! Ik ben het helemaal met je eens. Er is niks mis het gebruiken van de natuur. Helaas heeft de huidige staat van de veeteelt zeer weinig te maken met hoe (naar mijn mening) de natuur alles bedoeld had... En ik realiseer me dat computers, gebouwen en andere menselijke uitvindingen ook weinig met 'hoe de natuur het bedoeld had' te maken hebben, maar er zijn (ethische) grenzen.

Het consumeren van andere dieren zou een persoonlijke keuze moeten zijn, omnivoren bestaan nu eenmaal en er zijn genoeg andere primaten die dit ook zijn. Maar de manier waarop vlees nu geproduceerd wordt is (in mijn mening) op heel veel verschillende manieren compleet verkeerd. De dieren worden het hardst getroffen, maar uiteindelijk zijn we er als mens ook met z'n allen de dupe van (antibiotica resistentie, ontbossing, verlies van kostbare grondstoffen).

Idealiter zou de wereldbevolking weer enorm krimpen tot aantallen die oké zijn voor de planeet en zou er kleinschalig diervriendelijk en een stuk 'natuurlijker' geproduceerd kunnen worden voor de mensen die dit willen. Helaas zit dit er waarschijnlijk niet in, dus flink minderen op dierlijke producten of nog beter helemaal veganist gaan lijkt me dan de enige duurzame oplossing.

Wat mij het meest trof in deze speech is vanaf 9:20 ongeveer als hij het heeft over hoe kinderen dieren zien. In mijn trips keer ik vaak terug naar deze kindertijd (maar dan met de ervaring en kennis van nu) en dan voelt het weer alsof je leeft zoals het hoort, zoals het écht de bedoeling is. Zoals een hogere macht het gewild heeft. Zoals ik het zou willen. Niet voor niets dat de dingen die ik dan denk en doe voor mij veel meer als 'waar' aanvoelen dan de dingen die ik normaal gesproken in mijn tamelijk cynisch, materialistisch en reductionistisch, door de samenleving geconditioneerde, volwassen bestaan denk en doe. En dit hoort daar zeker ook bij. Zeker ook in combinatie met de inzichten dat alles verbonden is.

Jammer om te horen dat het bij jullie niet sterk resoneert...

Wat de vragen betreft, natuurlijk kan ik niet namens alle vegetariërs spreken, maar als het vlees in een laboratorium gekweekt zou worden zou er in principe totaal geen probleem zijn. Er hoeft geen leed of slachting plaats te vinden en het belast de aarde niet op een onredelijke manier (als de vlees- en zuivelindustrie zou ophouden te bestaan zouden zo ontzettend veel milieuproblemen in één klap opgelost worden). 91% van de ontbossing van de Amazone is te wijten aan veeteelt (http://www-wds.worldbank.org/servlet/WDSContentServer/WDSP/IB/2004/02/02/000090341_20040202130625/Rendered/PDF/277150PAPER0wbwp0no1022.pdf), veeteelt is meer verantwoordelijk voor global warming dan alle transport samen (https://www3.epa.gov/climatechange/ghgemissions/global.html)

Er is 43(!!!) keer zoveel water nodig om 1 kg aan rundvlees te produceren dan om 1 kg aan graan te produceren (http://bioscience.oxfordjournals.org/content/54/10/909.full). Bijna 30% van al het water gebruik ter wereld is puur om vee te voeden (http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2212371713000024).

Het landgebruik dat een veganist of vegetariër nodig heeft in zijn of haar leven is véél kleiner dan wat er nodig is om een dieet met vlees mogelijk te maken. Puur vanwege duurzaamheid zou een stuk minder dierlijke producten al ontzettend veel helpen in het leefbaar houden van onze planeet.

Voor een iets luchtiger uitleg/argumentatie, zie ook:

Op de andere vraag, ik heb zelf een kip gehad vroeger die vrij losliep (vrij grote 'tuin' omdat het vroeger een boerderij was). Die doet verder niets met onbevruchte eieren dus in dat te eten zie ik niet echt een probleem. Melk steel je in feite altijd van een kalf, maar in beperkte hoeveelheid zou het kunnen (al zie ik niet helemaal waarom dat nodig is aangezien er genoeg plantaardige alternatieven zijn voor melk, amandelmelk, sojamelk, kokosmelk, rijstmelk,...). Hoe het er nu aan toegaat is echter, in mijn mening, onmenselijk. Ook 'weidemelk'  of 'biologische' melk maakt zich hier schuldig aan. Vrouwelijke stieren worden geïnsemineerd zodat ze kalven krijgen en melk kunnen produceren. De kalven worden van de moeder weggehaald (en ja natuurlijk dat doet beide dieren emotioneel pijn, is ook te zien aan hoe ze gillen en schreeuwen wanneer dit gebeurt). Mannetjeskoeien (stieren) worden geslacht want die zijn toch niet nuttig verder. Vrouwelijke koeien volgen hetzelfde patroon als hun moeder. De melk die de natuur voor haar jongen bedoeld heeft wordt door een ander soort dier (wij) gestolen. Dus als je als mens zelf een koe zal verzorgen en al die (afschuwelijke) dingen niet zou doen, zou je best zo nu en dan melk kunnen tappen (maar opnieuw, volgens mij is dat niet nodig).

Als de koe op een natuurlijke wijze overleden is zou je haar op kunnen eten... Op zich niets mis mee, het dier is toch al dood. Maar overleden mensen eten we ook niet op, of dode huisdieren... Puur biologisch of praktisch gezien is er (wat mij betreft) niet echt een bezwaar, maar het lijkt me niet helemaal jofel om dat te doen en ik zou me er denk ik ook niet goed bijvoelen. Zo'n dood lichaam laat je terugkeren naar de aarde, dat lijkt mij veel natuurlijker. Wij als mens zijn geen carnivoren die per se vlees nodig hebben om te overleven zoals leeuwen of andere roofdieren dit wel hebben. Er zijn meer dan genoeg plantaardige vleesvervangers die dezelfde goede stoffen bevatten vaak juist veel gezonder zijn.

Als er een intelligent alien ras naar onze planeet zou komen die onze intelligentie en emoties ver te boven gaan, en zij zouden ons zien zoals wij dieren zien... Dan zouden wij het toch ook niet oke vinden als ze ons in dierentuinen zouden stoppen, in veel te kleine hokjes in fabrieken zouden plaatsen om ons vervolgens op te eten en onze producten (melk bij vrouwen bijv.) te stelen? Dan zouden we toch ook niet zeggen "hmm ja, zij staan aan the top of the food chain dus natuurlijk mogen ze dat doen. Ten opzichte van hen zijn wij zoveel minder waard, dus als zij ons graag willen gebruiken mogen ze vooral hun gang gaan."

Dit zijn overigens geen aanvallen van mijn kant en natuurlijk waardeer ik de community hier ontzettend. Maar ik zou het erg waarderen als er goed over na wordt gedacht, want het is mijn inziens wel een ontzettend belangrijk onderwerp. Niet alleen voor de dieren, maar ook voor onszelf en de planeet. Een vegetarische of veganistische levensstijl is tegenwoordig echt ontzettend makkelijk, de keuze uit lekkere en gezonde alternatieven voor dierlijke producten is ontzettend groot.

De titel is wel heel erg click-bait, maar het is absoluut het kijken waard! Een ware eye-opener! Na ruim 13 jaar vegetariër te zijn, ben ik er eindelijk achter gekomen dat de wreedheid niet ophoudt bij vlees, maar dat de melkindustrie net zo ziek is. Ook als je vooroordelen over veganisme hebt, toch kijken! Sluit erg goed aan bij wat psychedelica ons leert.

Zeer mooi rapport! Ik herken veel van wat je hier beschrijft, het blijft prachtig hoe iets kleins en onschuldigs als truffels zulke prachtige, mooie en belangrijke ervaringen op kunnen roepen. De wereld zou er heel anders uitzien als meer mensen dit soort ervaringen zouden meemaken. 

Bedankt Spira voor de uitgebreide antwoorden.

Ik snap zeker waar je vandaan komt en zie er tot op zekere hoogte ook absoluut de waarheid in. Toch ben ik er van overtuigd dat het niet altijd het Ego is dat beoordelingen maakt. Het kan veel dieper gaan dan dat. Bewust toebrengen van lijden aan levende wezens is verkeerd. Dit gaat gevoelsmatig zo diep, zonder dat daar een rationele verklaring voor is (als ik puur verstandelijk of rationeel zou nadenken, wat zou mij het dan uitmaken of een dier aan de andere kant van de wereld bruut geslacht en pijngedaan wordt? Welk gevolg heeft dat voor mijn leven? Geen. Toch voelt het zo ontzettend fout, een voelen waarbij je weet dat het niet hoort. Dit weten is (voor mij) net zo sterk als het 'inzien' van dingen tijdens truffel-trips. Dit is mijn inziens niet het Ego, maar het goddelijke in ons allemaal. Maar volgens mij verschillen onze definities van Ego, dus misschien dat daar de oorzaak van ons 'meningsverschil' in schuilt.

Ik blijf er inderdaad bij dat Ego nuttig (nodig?) is om Liefde mogelijk te maken (om eerder genoemde redenen). Dat verschrikkelijke gebeurtenissen dus nuttig (noodzakelijk?) kunnen zijn zal ik niet ontkennen. Het argument dat alles precies zo gegaan moest zijn om voort te brengen wat nu is, heb ik zelf ook een tijdlang aangevoerd, maar inmiddels ben ik er niet meer zo'n voorstander van. Als dingen anders gelopen waren, was de wereld nu anders geweest, het Nu zou een ander Nu zijn, maar aangezien het Nu altijd het Nu is, is het altijd het enige dat er toe doet. Ook als de uitkomst anders was geweest, dat doet er dan niet toe. Het 'Nu' zou dan voor ons 'beter' of 'minder goed' kunnen zijn, maar het is altijd het Nu en de enige keuze die we daarin hebben is leven met het Nu. 

Dat 'slechte' gebeurtenissen dus nuttig kunnen zijn, is mijn inziens geen reden om het compleet te accepteren of om je hier aan over te geven. Pijn en lijden kunnen verminderd worden, strijden tegen deze dingen (met behulp van Liefde) lijkt mij dan ook absoluut de way to go. Als er een Derde Wereldoorlog uitbreekt en het zou mogelijk zijn om dit te voorkomen zou ik er van alles aan doen om dit te voorkomen. Ook als je gelooft dat alles gebeurt zoals het moet gebeuren, is het strijden voor het Goede in mijn inziens ontzettend belangrijk. Ook als dit hele leven een illusie is, compleet irrelevant in het grotere Plan, ook als er hogere wezens zijn die zoveel meer macht en relevantie hebben dan wij, die deel uitmaken van iets waar wij totaal geen benul van hebben, dan nog is het belangrijk om voor het Goede op te komen. Ergens geloof ik dat er inderdaad een groter Plan is, dat (in ieder geval tot op zekere hoogte) bepaalde paden zijn uitgestippeld. En ja door te strijden voor het Goede loop ik misschien op zo'n pad. Maar ik zou even makkelijk niets kunnen doen en alles accepteren zoals het is. Nouja, niet even makkelijk, maar toch voelt het belangrijk om op dit pad te blijven. Wat ik eigenlijk dus wil zeggen is dat, ook al is het waar wat je allemaal beschrijft (en ik ben het oprecht eens met heel veel van wat je zegt), dan nog is het belangrijk om te interacteren met de wereld, om een verschil te maken, om meer Liefde in de wereld te brengen en pijn en lijden uit te bannen. Want dat is de wereld waar ik (we? God?) allemaal naar toe zouden willen, de wereld van de hogere wezens, de wereld waar enkel nog Liefde heerst.

Denk inderdaad dat het aan het avondmaal lag, probeer altijd minstens 3 uur niets te eten voor optimaal effect! En het liefst dan ook geen volledig avondmaal, maar liever iets lichters. Binnen een week opnieuw trippen kan prima en hoeft geen gevolgen te hebben voor de heftigheid. 5 dagen is misschien wat aan de korte kant, maar ik heb 6 dagen na een 'normale' trip de mooiste en heftigste tripervaring van mijn leven gehad, dus denk dat dat best kan.

Wie: Ik, tripnummer 18. Vriend C en vriendin H die nuchter bleven.

Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Burger's Zoo, Arnhem

Deze trip is van drie weken terug. Ik zat steeds te twijfelen of ik het wel of niet zou posten want zo'n bijzonder verhaal is het waarschijnlijk niet voor anderen, maar goed had het toch al geschreven dus dan kan ik het net zo goed delen. De trip was behoorlijk anders dan mijn andere trips, waarschijnlijk door de compleet andere setting dan waar ik normaal gesproken in trip. Misschien dat het toch enige entertainment-waarde heeft, en misschien ook niet.
 

Burger's Light. Van vroeger uit mijn favoriete Nederlandse dierentuin, nu speciaal kleurrijk verlicht. En open 's avonds van 18 tot 20 uur, voor de halve prijs. Mooie setting voor een trip, dacht ik zo. Ik zou gaan trippen terwijl een vriend van mij C en zijn vriendin H nuchter bleven.

Het was tijd, tijd om de bus te pakken, de treinrit te maken. Goed voorbereid, muziek klaargezet in een speciale tripmap op mijn mp3-speler, mango en chocoladerepen meegenomen, flesjes water gevuld, truffels goed bewaard meegenomen... En dan bedenk ik dat ik een schaar ben vergeten. Dat is niet slim, met mijn handen krijg ik dat vacuüm verpakte zakje nooit netjes open. Gauw een schaar gescoord bij de HEMA. Oké nu ben ik perfect voorbereid en ik neem de bus naar Burger's Zoo. Mijn vrienden zijn er al, als ik aankom is het ongeveer 18 uur dus laat ik alvast in de bus de truffels opeten. Maar dan werkt de schaar niet mee. De onderkant zit vast aan elkaar met een strak wit koord, waardoor ik alsnog een schaar nodig, eer ik deze schaar kan gebruiken... Als ik de truffels al op had had ik mij waarschijnlijk doodgelachen. Maar zover was het nog niet. Dan maar de kracht in mijn armen gebruiken, ja dan lukt het toch en ik knip het zakje netjes open en begin te kauwen.

De dierentuin

Eenmaal aangekomen heb ik net de laatste truffel op. Nou, ik ben benieuwd... Ik voel me nauwelijks anders, we gaan de ingang binnen, lopen wat rond. Ja het is allemaal dicht eigenlijk, alleen de overdekte Desert, Bush en Ocean zijn open. Nouja prima, we gaan de Desert binnen en het eerste wat mij opvalt is de verschrikkelijke geur... Mijn god. Hier had ik niet aan gedacht. Nouja, het zal wel, ik trip nog niet en straks in de Bush en Ocean heb je die geur niet. De van kleur veranderende verlichting is erg cool en eigenlijk vind ik het jammer dat ik niet al aan het trippen ben. We lopen verder en zien pekari's. Zo leuk, zo schattig. Ik stel me voor hoe het zou zijn om een dag zo'n dier te zijn. Dat lijkt me zo leuk. Maar ook weer niet veel meer dan een dag. Ik vraag me af of dit al bij de trip hoort? Ik voel me vrij kalm. Maar echt trippen doe ik nog niet. We gaan een grot door, zien een slang, wat ziet die er cool uit zeg. Misschien dat het heel subtiel al begonnen is? Ik zie krekels, heel veel en vind het niet heel fijn. Ik begin misselijk te worden en wil eigenlijk gauw doorlopen, snel de Bush in. Ik worstel met mijn misselijkheid, maar dan zijn we bijna bij de Bush, datgene waar ik vooral voor kwam.

De deuren gaan open en ik wandel een gigantisch psychedelisch oerwoud binnen. Het is verduisterd, er is kleurrijke (maar niet overheersende) verlichting en de prachtige donkere bomen reiken tot het plafond, heel ver. Het is prachtig deze ruimte en het voelt cool hier door heen te lopen. Volgens mij begint het te werken. Ik stel voor om ergens te gaan zitten, wat te drinken en eten. De plekken zijn zo mooi dat ik mij verwonder over het feit dat we hier 'mogen' zitten. Het ziet er zo mooi uit. Ik deel chocoladerepen uit aan C en H, maar heb zelf nog geen honger. Ik ruik de chocolade heel sterk, maar zij ruiken niets. Ik ga even naar de wc, maar dan vlak voor een klein muurtje stop ik en draai ik om. Ik bedacht me namelijk dat ik over het muurtje wilde klimmen, maar dat zou raar zijn nietwaar? Normaler zou zijn om gewoon via het pad te lopen, ook al is dat om. Ik leg het aan C uit en terwijl ik het uitleg hoor ik mijn stem en herken ik de stem en wat ik zeg als iets uit een eerdere trip. Ik krijg een flashback, niet alleen van mezelf, maar ook van m'n broertje die precies zo heeft gedaan ooit. Het is een specifieke gedachte-gang, specifiek voor truffeltrips waar de vraag wat normaal is opeens heel belangrijk wordt. Is het normaal om over een muurtje te klimmen om ergens heen te gaan? Nee dat zou gek zijn toch? Wow, het is net alsof mijn broertje en ik dezelfde persoon zijn en precies hetzelfde werken maar in andere lichamen zitten.

C zegt dat het niks uit maakt en ik bedenk me dat hij waarschijnlijk gelijk heeft, maar dat op de een of andere manier truffels je hier heel raar over na laten denken. Maar goed, op naar de toilet. Uiteraard is dit weer een hele rare ervaring. Teruglopend passeer ik het restaurant en ik zie een meisje rennen. Maar het is net alsof ze stilstaat, of alsof de wereld om haar heen stilstaat en zij voorbij rent. Zonder vooruit te komen. En dan denk ik terug aan toen ik zelf kind was, en aan restaurants waar ik als kind ben geweest. Het leven voelde opeens heel 'nep'. Alsof het een groot spel is. Totaal niet belangrijk of serieus. Gewoon iets voor de leukigheid. Alle mensen die ik tegenkom, en dat zijn er best veel want het is druk, lijken allemaal zo op te gaan in hun spel. Zouden ze zelf doorhebben dat ze een spel aan het spelen zijn? Waarschijnlijk niet, ik heb dat normaal gesproken ook nooit door. Ik vind de weg weer terug en zeg tegen mijn vrienden dat het leven een groot spel is.

C vraagt of ik al dingen anders zie. Dingen anders zie? Alles voelt zo anders, de hele beleving is zo anders. De visuele veranderingen zijn wel de minst ingrijpende verandering, ook al ziet alles er compleet anders uit. C ziet er bijna demonisch uit, maar ik weet dat het een hele goede vriend is dus ik vind het alleen maar grappig. Het heeft iets psychedelisch, symmetrisch, geometrisch, maar ook iets duivelachtigs. H ziet er uit alsof ze 'cel-shaded' is, een soort van video-game karakter. Grappig hoe verschillend ze er uitzien met deze visuals. Na een tijdje stelt H voor om te gaan en C vind dit een goed plan. Heel even lijkt het een complot, alsof ze het zo gepland hadden. Maar ik vind alles best, let's go!

We zijn op zoek naar de Ocean maar we komen er maar niet. We zijn verdwaald in de Bush, het lijkt zo groot, een nooit ophoudend doolhof. Het doet me een beetje denken aan 'Mirkwood' in The Hobbit: The Desolation of Smaug, waar ook maar geen einde aan het bos lijkt te komen. Ik vind dit juist wel grappig en probeer volop te genieten. Toch voelt het vooral heel raar, de hele ervaring voelt eigenlijk te bizar om écht te genieten. Het is niet per se een middel om je simpelweg goed te laten voelen. Dat is totaal niet hoe deze stof werkt, maar dat is oké want dit is ook erg bijzonder. Op een gegeven moment lopen we een ruimte binnen waar een aantal giraffen in hun binnenverblijf te zien zijn. Hier had ik totaal niet op gerekend, ik wist überhaupt niet dat dit hier was. Dit voelde zo apart, dat al deze 'normale' mensen om mij heen hier stonden om te kijken naar zulke andere wezens. Hebben die mensen niks beters te doen ofzo? Of zijn ze gewoon compleet in verwondering? Dan bedenk ik me dat de verwondering waar ik altijd zoveel waarde aan hecht hier nu plaatsvind, bij deze mensen, die naar deze andere wezens kijken, wezens die gewoon bestaan. Ik zelf vind het vrij vanzelfsprekend allemaal en vind het jammer dat ik niet zelf die verwondering ervaar. Ben ik nu hypocriet? De vlekken op hun vacht gaan heen-en-weer, het vibreert allemaal en de giraffen kijken me aan, het voelt allemaal als een grote maffe psychedelische droom.

Even later komen we bij het binnenverblijf van de zebra's terecht. Dit is al verduisterd, ja deze dieren willen rust natuurlijk. Dan voel ik me slecht dat ik in een dierentuin ben waar deze dieren van hun vrijheid beroofd zijn. Maar goed wat kan ik daar nu aan doen denk ik? en ik probeer het te negeren, in de tussentijd zijn de strepen op de zebra's flink aan het golven.

Eindelijk komen we dan bij de Ocean aan. Maar ik vind het eigenlijk wel mooi geweest, ik heb genoeg van de dierentuin en van al deze achtergrondruis van andere mensen en schreeuwende kinderen. Ik heb wel zin om ergens anders heen te gaan en loop dan ook vrij snel door de Ocean. De decoratie ziet er erg cool uit en vissen boven je hoofd zien zwemmen is natuurlijk erg mooi, maar toch vind ik het tijd voor een andere setting. We lopen het gebouw uit en gaan richting de uitgang van het park. Het is donker en het miezert, de wind waait hard en we lopen onder een aantal gigantisch lange bomen door. 'Hoe prachtig' denk ik, dat wij als mensen op deze aarde leven, tussen bomen. Mensen en bomen zijn zo anders, van compleet ander materiaal gemaakt. Maar toch leven wij tussen deze wezens, hoe bijzonder! Ik voelde me echt enorm bevoorrecht op dat moment, dat ik een mens was en dat ik dit allemaal mee mag maken.

Trip naar Arnhem

We zijn het park uit en precies goed getimed vertrekt er zo dadelijk de bus. We gaan achterin zitten en ik geniet vol verbazing van de sensatie die ik nu meemaak. Het voelt zo raar, de bus die met snelheid voortbeweegt. En dat terwijl het buiten regent en hard waait, en wij zitten hier lekker droog. Ik voel me net een kind die voor het eerst een busreisje maakt. Ik weet nog dat ik dat vroeger zo bijzonder vond, die verwondering had ik nu opnieuw maar nog veel intenser. C en H leken met elkaar bezig zoals een nieuw stel dat is, ik was alleen maar blij voor ze. De busrit leek vrij lang te duren en ik dacht aan herinneringen van de middelbare school en zelfs daarvoor. Dat is zo lang geleden... Ben ik nog steeds diezelfde persoon? Nee natuurlijk niet, ik ben compleet anders, het enige wat wij gemeen hebben is dat ik herinneringen van die tijd heb, verder zijn we compleet anders. Ik begin me af te vragen wie ik eigenlijk ben, wat mijn persoonlijkheid is. Waarom C en H eigenlijk met me omgaan, waarom al mijn vrienden met mij omgaan. Wie ben ik eigenlijk?

Eenmaal in Arnhem aangekomen stelde C voor om iets te eten bij Happy Italy. Hij vroeg of ik ook mee wilde en ik zei ja, ook al had ik nog steeds geen honger. We gingen zitten en ik zag dat het vrij druk was, het was een vrij grote ruimte met veel tafels en bijna alles was bezet met mensen. Er was nog wel een plaats voor ons echter dus we gingen zitten. Ik zei dat ik geen honger had en niets hoefde. C en H bestelden wel wat en ik begon me af te vragen wat ik hier eigenlijk deed. Zit ik hier nou gewoon bij als random gast? Vind het personeel dat wel oké? Vinden C en H het wel oké? Moet ik ze niet gewoon met rust laten en weer naar huis gaan? Maar zij lijken het vrij normaal te vinden en op een gegeven moment wijzen ze er op dat ze hier een 'chocolate pizza' hebben, een pizzabodem met een grote smak Nutella pasta er op. Ik vind het wel grappig en besluit dan toch maar dat te nemen. Het eten laat even op zich wachten en ik heb genoeg kans om de situatie te observeren. Al deze mensen, allemaal met hun eigen beweegredenen.

Ik zie een jongen en meisje zitten iets verderop, het is vrij duidelijk dat ze op een date zijn en het zou zo maar eens hun eerste date kunnen zijn. Het meisje maakt een nerveuze indruk, de jongen is meer zelfverzekerd maar het is te zien dat ze elkaar mentaal aan het aftasten zijn. 'Wie is deze persoon die hier nu voor me zit, wat gaat er in hem/haar om?' denken ze waarschijnlijk. Aan de bewegingen die ze maken zie ik dat ze het allebei spannend vinden, maar ik zie ook dat ze van een compleet eigen wereld komen. Een verhaal van zo'n 20 jaar in the making, zonder de ander. Ja dat maakt mensen heel anders. Omdat ze man en vrouw zijn voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, maar ik zie dat ze elkaar nooit helemaal zullen begrijpen. Ik zie ze voor me over zo'n 20 jaar, getrouwd en nog steeds samen. Maar wel met een portie wrok en onbegrip, het meisje die niet aan al haar trekken komt en de jongen die hier niet aan kan voldoen omdat hij haar niet volledig begrijpt. Het enige wat ze echt gemeen hebben is de aantrekkingskracht, fysiek, misschien een beetje mentaal. Maar ook dat is heel sterk afgenomen. 'Is dit nou leven?' denk ik. 'Is dit ons lot als mens, als levend wezen? Settelen voor iets dat niet perfect is, omdat perfectie een illusie is? Bestaat de perfecte liefde wel?' Op dit moment had ik het idee van niet, maar 'gewone' liefde is ook mooi, toch? Zolang het liefde is en niet overschaduwd door wrok en afkeer. Haar hart zal waarschijnlijk gebroken worden en hij zal teleurstelling voelen dat hij tekort heeft geschoten. Maar dat zal wel leven zijn… De enige ware perfecte liefde is de liefde voor je ware, diepste zelf. Datgene dat je door en door kent, van al je verwachtingen, dromen, diepste gevoelens weet. Hij/zij zal je nooit in de steek laten en er altijd voor je zijn, altijd zijn/haar best voor je doen. Ondanks dat het meisje wat nerveus lijkt, zie ik dat ze in contact staat met haarzelf, met haar wensen, verlangens en behoeftes. Ook als hij tekortschiet, wat onvermijdelijk het geval zal zijn, heeft ze altijd haarzelf nog. Voor altijd. Zij komt er wel, zij zal ware harmonie kennen.

Maar goed dan bedenk ik me dat ik hun helemaal niet ken. Hang ik nu niet de amateur psycholoog uit die geen idee heeft van hoe het werkelijk in elkaar steekt en alleen maar ongeremd eigen projectie loslaat op de situatie? Het doet er niet toe, de enige die met deze gedachten geconfronteerd wordt ben ik zelf, ik voer een dialoog met mezelf, dus wat maakt het dan uit wat de waarheid is, als ik deze toch nooit zal kennen?

Door de drukte lijkt dit haast een dierentuin, maar dan van mensen. Zoveel verschillende mensen, in verschillende combinaties, met verschillende doelen. Het lijkt even of deze plek alles bevat wat de mensheid van dit moment te bieden heeft. Op zich best mooi, maar er zijn ook zoveel gebreken, dingen die beter zouden kunnen. Wij, rijke westerlingen, hier in ontzettende luxe en vrede, terwijl een groot deel van de de rest van de wereld in rampspoed leeft en een groot deel van ons prijskaartje betaald. Het voelt niet eerlijk, maar ik zie ook niet in hoe ik er nu iets aan zou kunnen doen. Ik ben nu eenmaal geboren in dit leven, ik heb geluk gehad. Zo heel lang zal het ook niet duren of ook dit is voorbij. Terwijl ik hier zo zit bedenk ik me ook dat een of andere malloot hier nu een terroristische aanslag zou kunnen plegen. Waarom zou iemand dit doen? Alle kwaadwilligheid is compleet onbegrijpelijk voor mij, meer nog dan wanneer ik nuchter ben. Waarom zou iemand mensen die die niet kent zomaar doden of met opzet laten lijden? Hoe kun je zoiets in je hoofd halen? Ik begrijp er niets van.

Het eten komt er aan en het is heerlijk. Ik zit al snel vol en denk het nooit op te krijgen. Ik ben compleet de draad kwijt over wat normaal is en snap niet dat iets ter grootte van een pizza niet in een menselijk lichaam zou passen, dat zou toch makkelijk moeten kunnen? Ook vraag ik me af of het niet ongezond is als ik de pizza helemaal op eet. Maar als dat zo is, waarom wordt het dan geserveerd? Als ik er dood aan zou gaan zouden ze het toch niet verkopen? Na heel lang lukt het me toch om het op te eten en het was echt ontzettend lekker. Dan gaan we weer naar buiten en het waait en regent nog steeds ontzettend. Heerlijk vind ik het, het voelt alsof ik lééf. We stappen in de trein op weg naar huis, ik ben nog steeds de draad kwijt maar lekker onderuitgezakt in de trein zitten voelt fantastisch. 'Ik zou hier voor eeuwig in de trein willen blijven zitten' zeg ik en C stemt hier mee in. Eenmaal thuis aangekomen komt alles van mijn gewone leven opeens weer terug en is het alsof ik nooit ben weg geweest.

Final thoughts

De setting van de dierentuin viel me eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik genoot meer van het gezelschap van C en H en van de bizarre ervaring die leven is, dan van de dierentuin zelf. Dit komt denk ik vooral doordat je eigenlijk weinig privacy hebt in een dierentuin en de drukte van mensen vond ik ook niet bepaald bevorderlijk. Ik denk dan ook niet dat ik het snel opnieuw zou doen. Vooral de Bush sprak me aan omdat het een soort mini-jungle is, dieren zijn natuurlijk ook ontzettend interessant maar in gevangenschap voelt het gewoon niet goed. Trippend in een restaurant zitten was ook wel grappig om een keer mee te maken, maar trippen is leuker als je alle vrijheid hebt en kunt doen waar je zin in hebt. Al met al vond ik het leuk om een keer mee te hebben gemaakt, maar ik denk dat ik voortaan alleen nog maar rustigere settings uitkies voor mijn trips.

De ervaring zelf was wel erg gaaf, het was niet diep spiritueel in de zin van in aanraking komen met wezens uit hogere dimensies, maar wel spiritueel op een meer 'aardse' manier, in de zin dat ik het normale leven heel anders heb leren kennen en waarderen. Regen, wind, treinreizen, leuke dingen doen met vrienden, in een restaurant lekker eten, een busrit maken, de roltrap nemen... het was alsof ik het allemaal voor de eerste keer deed zonder enige vorm van vooroordelen of geschiedenis. Het voelde alsof ik tijdelijk opnieuw geboren was en weer een compleet onbeschreven blad was. Ik wist ook niet meer wie ik nu eigenlijk was, wat normaal is. Gek genoeg kwam alles weer compleet terug vrijwel direct na afloop van de trip toen ik weer thuis op mijn kamer was. In veel opzichten viel de heftigheid van de trip wel mee, aan de andere kant was ik behoorlijk de draad kwijt en deed het me ergens wel denken aan mijn geheugenverlies tijdens mijn trip op Hollandia. Trippen in de dierentuin zou ik in ieder geval zeker niet alleen doen en eigenlijk alleen maar met een nuchtere tripsitter.