Voyager360

Helemaal waar! Bedankt voor je reactie!

Wie: Ik, (truffel-)tripnummer 11
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Natuurpark en kamer (studentenhuis)

Mijn tentamens zaten er op en precies een week na de mooie vorige ervaring besloot ik weer te trippen. Ik doe het nogal vaak, ik weet het, maarja ik zie eigenlijk geen reden om dit niet te doen. De laatste tijd speelde zich steeds binnen af, nu wilde ik weer een keer naar buiten. Ik had de hele dag vrij dus besloot om naar een natuurpark in de buurt te gaan (dezelfde waar ik mijn eerste bad trip meegemaakt heb) en daar de hele trip uit te zitten, hoe mooi zou dat zijn? Ongeveer 3,5 uur niets meer gegeten en toen vond ik een mooi rustig plekje waar ik de truffels at.

0. De plek waar ik was had een mooi uitzicht, het is herfst en de kleuren zijn allemaal erg mooi, maar toch had ik het idee dat de bomen allemaal een beetje dood en grauw waren. De heide was ook niet in bloei. Op de foto's is dit totaal niet te zien, maar zoals ik hier nog nuchter om mij heen keek zag ik nog niet echt die prachtige intense kleuren die op de foto's veel beter aanwezig lijken. Ik lag relaxed tegen een stevige tak aan en wachtte geduldig tot de truffels toe zouden slaan. Normaal gesproken heb ik muziek aanstaan tijdens deze fase van de trip maar nu niet, nu kwam ik gewoon compleet tot rust en genoot van de geluiden van de natuur om mij heen. Ik keek naar het prachtig rustig stromende water dat alleen in beweging leek als de wind zachtaardig waaide. Zijn dit de truffels of ben ik gewoon zo kalm dat ik deze rust waarneem? Vervormen de bomen al? Ja. Nee toch niet. Na een tijdje zag ik een enkele vogel vliegen, de tijd leek heel langzaam te gaan en ik begon mij in te leven in hoe deze vogel zich op dit moment zou voelen, zo vliegend door de lucht, de wind tegen zijn lichaam, alleen, waarschijnlijk met een bepaalde bestemming in gedachten. Volgens mij is de trip begonnen...

^{Mijn uitzicht}

1. Ik hoor een kinderstem van ver weg, mijn zintuigen zijn verscherpt, het geluid straalt rust en vrede uit. Ik kijk omhoog naar de takken boven mij en ze lijken zich heel vredig te verstrengelen. Het is zo mooi maar ik wordt afgeleid door het feit dat ik moet plassen en ik bewater een boom die dichtbij staat. Ik ga weer terug naar waar ik lag en ik zou het prachtige schouwspel dat ik net zag graag weer hervatten. Ik merk dat ik het koud heb, zelfs met jas en handschoenen aan. Hiervoor was alles prima, net als de vorige trip buiten heb ik nu erg last van vlagen van koude die mij treffen. Ik besluit mijn koptelefoon op te doen en muziek te luisteren. Ik ben in de weer met mijn mp3-speler en zoek een leuk nummer. Als ik opkijk is alles veranderd. Het enigszins dode landschap van hiervoor is er niet meer, ingewisseld voor Wonderland: de herfst editie. Vol verbazing sluit ik mijn ogen en doe ze weer open om te kijken of ik het wel echt goed zie en inderdaad, de prachtige intense kleuren blijven, er is geen terugkeer meer. De muziek slaat toe en ik voel mij geweldig: onoverwinnelijk. Dit is zo episch, dit prachtige onwerkelijke landschap die ik hier voor mij zie in combinatie met deze muziek die ik hoor.

^{Het uitzicht dat ik had terwijl deze muziek speelde}

2. Het hele nummer sta ik als een idioot met een gigantische grijns op mijn gezicht voor mij uit te staren, compleet in verbazing voor wat mij overkomt. Ik kan eigenlijk niet geloven dat dit het echte leven is. Als het nummer ten einde loopt heb ik weer tijd om na te denken en ik vraag me af waarom truffel-producenten geen reclames maken, bijv. op televisie. Hoe makkelijk wil je het hebben, je filmt prachtige natuur, geeft er de mooiste kleuren aan in een computerprogramma, voegt mooie CGI toe om een prachtig wonderlandschap te creëren en laat dit in de commercial zien en informeert mensen dat zij zulk moois met hun eigen ogen zullen zien na het eten van een paar brokjes truffels. Ik weet dat er een hele hoop andere effecten aan verbonden zitten en dat zeker niet ieder mens er goed op zal reageren en besef mij heel goed dat het in onze soms nogal bekrompen samenleving nooit zou werken en meer schade dan goed zou doen. Het zou niet lang duren voor er misbruik gemaakt zou worden van deze natuurlijke schoonheid en een verbod zal niet ver weg zijn. Misschien is het maar beter dat het in de schaduwen blijft verkeren en alleen bij een selecte groep mensen bekend is. Toch vind ik het jammer dat het zo moet zijn en vind het zo zonde dat zoveel mensen in de vooronderstelling zullen leven en sterven dat zoiets moois alleen maar fantasie is en nooit werkelijkheid kan worden. Ik raakte er van overtuigd dat ik al mijn vrienden zou moeten wijzen op het bestaan hiervan en de mogelijkheden (uiteraard ook de mogelijke risico's). Het zou zo'n zonde zijn als iemand dit nooit zou meemaken...

3. Naast de prachtige kleurtjes merk ik ook weer heel erg een verandering in mijn manier van waarnemen en mijn manier van denken. Ik kom weer veel dichterbij het bestaan zelf en verwonder mij weer over zoveel dingen. Het enige dat roet in het eten gooit zijn de vlagen van koude die ik blijf hebben. Dit had ik de vorige keer buiten ook al (maar niet de eerste keer in de zomer), het leidt mij dermate af dat ik toch maar besluit naar huis te lopen. Maar voordat ik dat doe zie ik een heel mooi stuk natuur in de verte waar ik heen loop. Ik kijk uit over een prachtige plas, dezelfde plek waar ik tijdens mijn bad trip over uitkeek. Het is zo mooi, op de koude na is de herfst een mooie tijd om buiten in de natuur te trippen! Ik sta hier een hele tijd voor me uit te staren en na te denken, voorbijgangers kijken mij een beetje vreemd aan maar het maakt mij niet uit. Uiteindelijk ga ik dan toch naar huis, echt ideaal vind ik het niet want het is weer een eindje lopen en verkeer blijft gevaarlijk. Toch ben ik tevreden: ik voel mij een stuk beter op mijn gemak dan de vorige keer toen ik dezelfde route af moest leggen. De lichtjes zijn allemaal erg mooi zoals iedereen die ooit op (Atlantis-)truffels getript heeft waarschijnlijk al wel ervaren heeft.

4. Eenmaal thuis aangekomen zijn er waarschijnlijk zo'n 3 uur verstreken sinds de start van de trip. Ik voel dat de trip aan het afzwakken is en echte closed eyes visuals heb ik niet meer. Maar ik ben nog wel aan het trippen, zet mijn favoriete muziekplaylist op en laat me meevoeren... Ik lig weer languit op bed en luister simpelweg naar de prachtige muziek. Ik hoor 'Fibreglasses' van Chicane maar herken het nummer niet (ben niet zo best met muzieknamen). De geluiden zijn zo mooi, zo aangenaam voor mijn oren, voor mijn ziel. Ik denk na over de mastermind die dit in elkaar heeft geknutseld. Hoe graag zou ik zelf zo'n tovenaar met geluiden willen zijn. Ik vraag mij af wie dit gemaakt kan hebben en richting het einde van het nummer besluit ik mijn ogen te openen en te kijken wie het is. Dan ben ik diep onder de indruk, het is een nummer die ik pas onlangs heb ontdekt en hoewel ik er toen al van genoot heb ik het nog nooit zo ervaren als ik zojuist heb ervaren. Er is dit jaar zoveel moois in mijn leven gebeurt, maar truffels zijn nog wel de mooiste ontdekking van allemaal. Wauw.

5. De gedachtes blijven stromen en ik bedenk wat ik straks na het trippen wil doen. Eten koken en misschien mijn familie weer eens opzoeken, ik heb ten slotte een aantal dagen vrij. Ik denk hier over na en wat het allemaal betekent en zie dan voor mij hoe ik geboren word, een baby, een kleine Voyager, in de armen van mijn moeder die net leven geschonken heeft aan mij. Ik zie mijn ouders vol trots en verwondering kijken naar wat zij net de wereld in hebben gebracht. Ik voel de liefde en de schoonheid die met dit moment gepaard gaat en ja, nu lukt het me wel: tranen beginnen te rollen over mijn gezicht. Wanneer was de laatste keer dat ik echt gehuild heb? Erg lang geleden, en nu gebeurt het weer, niet van verdriet maar puur vanwege de schoonheid van het leven. Wat is het allemaal toch mooi.

6. De trip is grotendeels voorbij en ik kook in alle rust eten, ik voel me zo ontspannen. Het eten ziet er prachtig uit en ik bewonder mijn eigen kookkunsten en hoe ver ik gekomen ben. Met koken, maar ook met leven. Ik weet nog goed het moment dat ik voor het eerst deze studentengang binnenliep, als bang, verlegen jongetje zonder een duidelijk doel voor ogen. Daar is nu nog maar heel weinig van over. Tijdens het afwassen komt een ander ganggenootje binnen, we praten wat en ik merk dat de truffels nog niet helemaal uitgewerkt zijn. Zij lijkt het niet echt door te hebben maar ikzelf wel en vind het wel grappig. De hele situatie voelt zo bizar. Maar het gaat goed en na afloop pak ik de trein richting het ouderlijk huis.

Concluderend was het weer een mooie trip, elke keer is weer zo anders. Toch wil ik iets langer wachten tot mijn volgende trip. Aan het einde van de trip deden mijn ogen weer pijn, ik denk niet dat het veel kwaad kan maar denk dat het beter is ze even iets rust te gunnen in plaats van dit wekelijkse/tweewekelijkse tempo van de laatste tijd aan te blijven houden. Ik zou graag nog een laatste gedachte delen van twee dagen na de trip. Ik reed, alleen, over de snelweg en bedacht mij hoe bijzonder dat was. Dat ik vroeger als kind vrij vaak hetzelfde stuk over de snelweg gereden had maar dan natuurlijk altijd als passagier en dat ik nooit echt gedacht had dat ik ooit zelf auto zou rijden. En nu zat ik hier, over ditzelfde stuk snelweg. Ik ben ouder geworden, zelf een 'grote mens' geworden. En wie weet waar ik over 10 jaar ben, welke dingen ik dan allemaal doe... Wat is het leven toch bijzonder, en wat een geschenk dat wij dit zo lang mee mogen maken. Men zegt vaak dat het leven kort is maar als je er bij stilstaat gebeurt er zoveel en is het vrij lang. En zelfs als het abrupt beëindigd zou worden, dan is er nog altijd de uitgestrekte oneindigheid van het universum, de onsterfelijke dimensie die nooit verloren zal gaan...

Bedankt voor deze toevoeging, zo zag ik het in grote mate ook voor me!

Afgelopen zomer heb ik zelf ook de Maas bezocht dus ik kan mij ook goed inleven in die beschrijving. De gedachten die je hierbij beschrijft vloeiden in (lichtere mate) ook door mij heen toen ik er zelf (nuchter) was. Prachtig inderdaad! Al zal het ongetwijfeld extra speciaal zijn als je er bent opgegroeid. Dat heb ik zelf ook als ik het historische Arnhem doorkruis.

Wederom ontzettend mooi geschreven! Het is veel tekst maar absoluut het lezen waard!

Met name dat stukje over de Maas en de jeugdherinneringen die je daar beschrijft heb ik met veel bewondering gelezen, ik kon het helemaal voor me zien en de gevoelens voelen die er mee gepaard gaan (althans, mijn interpretatie ervan natuurlijk), echt héél mooi!

Wat een bijzondere toevalligheid op het einde, gelukkig maar dat het zo goed afgelopen is. De paddo-goden waken over ons, psilocybine-gebruikers, lijkt het haast.

Hoi Remko,

Bedankt voor je reactie! Ik weet niet meer precies hoelang ik niet gegeten had vóór deze trip, maar volgens mij niet bijzonder lang, denk 3-6 uur. Normaal gesproken eet ik 3 tot 8 uur van tevoren niets meer en dit is eigenlijk altijd goed gegaan. Die ene keer dat ik echt 'bad' ben gegaan had ik de hele dag nog niets gegeten dus dat was zeker >15 uur zonder iets. Denk inderdaad dat dat invloed gehad heeft op het bad gaan.

Ik heb geen idee hoe Hollandia zich verhoudt tot Ayahuasca. Van wat ik van ayahuasca gelezen en gezien hebt denk ik dat dat toch wel heel andere koek is dan truffels en dat zelfs Hollandia niet in de buurt komt. Maar goed ik ben op dat gebied (nog) een leek en heb maar één ervaring met Hollandia, dus wie zal het zeggen, ik ben benieuwd hoe jij je eerste truffeltrip zal ervaren!

Er zijn veel redenen waarom ik trip en eigenlijk kwam geen hiervan voor in bovenstaande trip nadat ik 'gek geworden was'. Er was totaal geen sprake van psychedelische vormen die ik zag, spirituele dimensies die ik betrad, muziek die extra mooi werd, gelukzalige gevoelens die ik ervoor of diepe filosische gedachtes die ik kreeg. Ik was gewoon afwezig in mijn eigen lichaam, mijn lichaam werd aangestuurd zonder dat ik hier echt controle over had. En ik herinnerde mij gewoon niets of vrijwel niets van wat ik een paar seconden of een paar minuten geleden had gedaan. De controle kwijt zijn maar weten dat er voor je gezorgt wordt door een hogere spirituele dimensie lijkt mij best aangenaam en heb ik in lichte mate al eerder meegemaakt. Maar dat is totaal niet te vergelijken met deze trip die ik hier beschreven heb, waarin ik mij niet meer voelde als iemand gevangen in een lichaam op auto-piloot, iemand die de realiteit volledig bijster is.

Een hele fijne reis gewenst alvast voor jou en je vriendin, ik ben zeer benieuwd naar je verhaal!

Wie: Ik, (truffel-)tripnummer 10
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Kamer (studentenhuis)

Na de nogal vreemde maar niet super prettige ervaring met Hollandia vond ik het wel weer tijd om eens echt psychedelisch te trippen met Atlantis. De laatste tijd tripte ik wekelijks en had ik besloten om het even allemaal te laten berusten en drie weken tussentijd te nemen. Uiteindelijk werd het twee weken, verhalen op dit forum brachten mij teveel in de verleiding om weer eens lekker te zweven naar andere dimensies. Ik slaap de laatste tijd pas laat en was die dag vroeg opgestaan en had tot laat gewerkt, wat dat betreft was het misschien niet ideaal. Maar aan de andere kant zou ik de dag erna pas laat eruit hoeven en voelde ik mij goed en ontspannen. 5 tot 6 uur van tevoren niets meer gegeten, tijd om te smullen van de truffels!

0. Tot mijn verbazing vond ik het nog best lekker! Dat heb ik niet vaak, maar het sloeg al snel om, de nasmaak blijft smerig. Glaasje water erbij en alles is prima. Ik was bezig met het spelen van de videogame Skyrim, een lekker relaxed single-player role-playing spel. Ik heb al wel eens eerder gegamed terwijl ik wachtte voor de truffels inkickte en dit kan ik iedereen aanraden! Het is heel bijzonder hoe je opeens anders denkt en een andere speelstijl krijgt. De vorige keer (met Far Cry 3) nam ik lang de tijd om eens goed om mij heen te kijken en te genieten van het prachtige uitzicht over het exotische eiland, nuchter doe ik dat ook wel maar zeker niet op dezelfde manier. Maar goed, nu was ik met Skyrim bezig en ongeveer een half uur na inname merkte ik opeens dat ik veel avontuurlijker begon te denken, zoals mijn innerlijke kind dat zou doen. Ik zag bijvoorbeeld een schatkist en dacht 'Wow vet, een schatkist! Nu ben ik net een piraat.' Normaal gesproken zie je die zoveel dat ik er totaal geen aandacht aan besteed behalve dat ik de spullen eruit haal. Ik kwam de grot uit en zag een prachtig meer. Ik was op ontdekkingstocht en ging planten plukken. Het was nacht en het licht van de sterren en de maan waren erg mooi. Ik zag een prachtige plant (Nirnroot) en voelde mij voldaan dat ik deze zeldzame plant ontdekt had. Even later was ik weer ergens anders en zag ik een draak die een reus aan het aanvallen was. Ik pakte mijn pijl-en-boog en jaagde op de draak. Opeens merk ik dat de reus mij de lucht in wil slaan en ik vlucht voor hem. Dan bedenk ik mij hoe bizar de situatie is: als een vriend mij op zou bellen en mij zou vragen wat ik aan het doen ben zou ik moeten zeggen: 'ik ben aan het jagen op een draak maar er zit een reus en een mammoet achter mij aan.' Door de truffels is het net of ik er echt bij ben, alsof ik dit allemaal echt meemaak. Daarom geniet ik ook zo erg van bepaalde video's op YouTube kijken tijdens het trippen, het voelt alsof je zelf op avontuur bent en prachtige ervaringen opdoet.

^{Niet mijn eigen screenshots, maar geeft een goede sfeer-impressie van wat ik meemaakte op Skyrim.}

1. Genoeg gegamed voor vandaag, tijd voor iets anders. Ik had al muziek opstaan, op een willekeurige playlist. Ik had eigenlijk wel honger, ik ging op mijn bed zitten en at een krentenbol. En nog een, erg lekker, bijzonder hoe intens je eten proeft tijdens het trippen. Daarna verrukkelijke mango gegeten, mijn maag was weer gevuld. Ik keek in de spiegel en deed de capuchon van mijn vest over mijn hoofd. Ik herkende mijzelf nog nauwelijks: ik zag er zo anders uit. Langer, volwassener en knapper dan normaal. Als ik de capuchon afdeed zag ik er weer zo eng uit zoals ik er altijd uitzie onder invloed van Atlantis. Ik trek een aantal gekke gezichten en vind het grappig hoe ontzettend anders ik er telkens uitzie, als een compleet ander persoon. Ik druk met mijn handen mijn wallen en wangen naar beneden en ik ben opeens zo ontzettend lelijk haha.

2. Ik voel de behoefte om lekker languit op bed te liggen en simpelweg van de muziek te genieten. Ik sluit mijn ogen en daar gaan we weer, prachtige psychedelische vormen, bijzondere closed eyes visuals. Het duurt niet lang of ik zie een soort fractal met allemaal kleine buddha's: een soort van buddhabrot maar dan niet alleen de vorm maar echt de buddha, inclusief gezicht, erg klein en zich overal herhalend in geometrische psychedelische vormen. Een tijdje terug had ik wat informatie over fractals opgezocht en las daar kort iets over de buddhabrot, ervaar ik dit nu echt of ervaar ik dit omdat ik dit laatst gezien heb en is dit slechts een projectie van mijn hersenen? Ik open instinctief mijn ogen want ik weet het niet. Ik doe ze weer dicht en zie andere patronen. Het voelt alsof ik heel lang ben en het contact met mijn voeten kwijt ben, of beter gezegd: ik voel mijn voeten wel maar niet mijn benen die het verbindingsstuk tussen voeten en lichaam vormen. Opnieuw open ik mijn ogen en beweeg ik mijn benen om te bevestigen dat ze nog levend zijn en tot mijn lichaam behoren.

Fijn, ik sluit mijn ogen weer en zie nu een persoon lopen in een lijn, in een soort van kamer richting een deur. Dit beeld is verviervoudigt, het is symmetrisch en ik zie het links, rechts, boven en onder. 'Wie zijn deze mensen?' denk ik bij mezelf en voel mij niet helemaal op mijn gemak, deze personen heb ik nog nooit in mijn leven gezien. Ik zie een ander mens opeens, opnieuw gemixt met psychedelische patronen. De visuals gaan zo een tijdje door, de mensen verdwijnen en ik vind het heerlijk ontspannend. De muziek op de achtergrond maakt het extra mooi, de stiltes in de muziekstukken zelf, vlak voor een breakdown, zijn zo mooi en intens! Dit is een van de vele redenen waarom ik zo van trippen houd, en dit vind ik het aller-allermooiste! De prachtige psychedelic visuals gemixt met de mooiste muziek die ik mij kan voorstellen. Geen woorden voor, alleen de reinste, prachtigste intense vrede en gevoelens. Ik drijf helemaal weg naar hogere sferen, het scheelt niet veel of ik word weer meegenomen net als tijdens mijn mooiste trip tot nu toe. Dan bedenk ik mij of dit geen kwaad kan? Ik voel mij zo goed, zo vredig, maar wat als ik niet meer terugkeer en voorgoed mijn lichaam verlaat? Ik zou er op zich niet zoveel bezwaar tegen hebben, waar ik heen zou gaan zou de mooiste plek zijn die ik mij kan voorstellen, maar dan laat ik wel een hoop nabestaanden achter. Bovendien heb ik nog genoeg plannen met mijn leven. Ik bedenk mij dat ik van geen incidenten weet in de geschiedenis van de mensheid waarin iemand gestorven is tijdens het trippen simpelweg omdat ze uit hun lichaam zijn getreden. Maar goed, hoe goed is zoiets gedocumenteerd? Dit is te mooi om mee te stoppen, maar in plaats van mij volledig over te geven probeer ik na te denken over het leven, dan blijf ik in ieder geval bij bewustzijn.

^{Dit lijkt enigszins op de buddha die ik oneindig vaak herhaald zag met mijn ogen dicht.}

3. De filosofische gedachtes stromen in volle gang en onder de intense vrede die ik voel tijdens de ongelooflijke visuals en muziek kan ik heerlijk helder en objectief nadenken over het bestaan. Ik zie voor mij een soort van visioen van de mensheid, wij als soort, die door de geschiedenis heen zoveel bereikt heeft. Van jagers en verzamelaars naar ontwikkelaars van technologie. Van ons nederig begin naar de prachtige technologische apparaten die wij de ruimte insturen. Allemaal nieuwsgierig en vol verwondering voor het bestaan, ik zie voor mij hoe wij hier allemaal op onze eigen manier mee omgaan. Meerdere elementen uit mijn eerdere trips komen terug, de gedachte dat liefde alles aan elkaar bind en dat er geen problemen zijn. Het is maar net hoe je er mee omgaat. Het is zo ontzettend mooi, deze gedachtes, de visuals, de muziek, dit gevoel... Iedereen zou dit mee moeten maken, maar toch zijn er maar weinig mensen die dit in hun leven zullen ervaren. Simpelweg omdat ze er niet van afweten of afgeschrikt zijn van psychedelische middelen. Als zaken anders waren gelopen was ik misschien net zo geweest en had ik al het moois dat truffels mijn leven gebracht heeft nooit ervaren hebben. Dolgraag zou ik de populariteit ervan willen verspreiden en zoveel mogelijk mensen hiermee in aanraking laten komen, zodat zij op hun beurt weer in aanraking kunnen komen met hun ware zelf, het zelf dat naarmate men ouder wordt onderdrukt wordt door culturele conditionering en cynisme. Het avontuurlijke sterft in veel mensen na het kind-zijn. Tijdens een trip komt dit aspect (vaak) weer helemaal terug. Ik beschouw mijzelf zeker niet als iemand die altijd maar vasthoudt aan het verleden of nostalgisch is, helemaal niet zelfs. Maar toch geloof ik dat er iets verloren gaat in de overgang naar volwassenheid, een nieuwsgierigheid en interesse voor de wereld om ons heen. Het vermogen om te geloven dat alles mogelijk is, dat elke actie nog niet vastligt en elk mogelijk gevolg kan hebben. Het vermogen om plezier te hebben van de kleinste, schijnbaar betekenisloze dingen. Het is allemaal zo mooi, het bestaan, ik ben zo blij dat ik bijna niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik lach een aantal keer hardop tijdens al deze gedachtes, het is zó prachtig om te bestaan. Ik herken mijn lach niet als mijn eigen lach maar het voelt goed. Het voelt alsof het rechtstreeks uit mijn ziel komt. Dit is niet een lach omdat het grappig is of omdat ik pret heb, alhoewel dit allebei tevens het geval is. Ik lach omdat het bestaan zo prachtig is.

4. Het verwondert mij hoe helder ik kan nadenken, zo onbevooroordeeld, zo waarheidsgetrouw. Het is zo ongelooflijk simpel eigenlijk, maar het voelt echt alsof ik vanuit een heel andere laag, vanuit een heel ander perspectief naar dingen kijk. Een laag die niet te bereiken is terwijl ik nuchter ben, die dan compleet in mist gehuld is. Ik weet dat het waar is en ik zie hoe mensen zoveel om elkaar geven, van elkaar houden. Mensen zijn niet van nature kwaadwillend, dan is er absoluut iets verkeerd gegaan op een punt in hun leven. Een gebrek aan liefde of het niet kunnen accepteren hiervan. En toch is de liefde overal om ons heen, ook al zien we dit niet altijd in, wat het leven soms lastig maakt. Ik ben compleet overtuigd van wat ik nu allemaal bedenk, hoe kan ik ooit niet immens van het leven genieten? Alles is zo mooi, zelfs zonder muziek, zelfs zonder deze prachtige visuals. Wij als soort, de mens, zijn zo mooi. We bedoelen het goed, ook al is er zoveel verkeerd in de wereld, er wordt zoveel aandacht besteed aan economisch gewin, aan streling van het ego en zo weinig aan verlichting, vrede, persoonlijke ontwikkeling, ware liefde voor je naasten. Het is zo simpel, en toch is het voor zoveel mensen zo moeilijk... Het wordt ze moeilijk gemaakt door het systeem wat zoveel mankementen in zich heeft. Truffels (en ik neem aan andere psychedelische drugs) en met name de goede mindset die daar uit volgt (zowel tijdens als na de trip) zijn de verlossing, het geneesmiddel om het leven weer in haar schoonheid te herstellen.

5. Elk willekeurig object heeft zo'n ongekende schoonheid, er is zoveel mogelijk... Het is al laat, ik begon pas met trippen rond 21 uur en het is nu al bijna middernacht, maar ik heb nog de hele nacht voor mij. Ik hóef niet te slapen, wat is tijd eigenlijk? Tijd bestaat niet, tijd is er altijd, tijd is een menselijke label, een kunstmatige uitvinding om orde te scheppen. Maar in feite is er alleen maar het nu, het verleden, de toekomst. Waarom geniet ik niet meer van het leven? Ik merk dat ik mij voorheen altijd al snel verslagen opgeef, alsof ik het altijd te druk heb om aan de dingen toe te komen die ik graag zou willen doen. Alsof de dag al voorbij is voordat ik er aan begonnen ben. En ik realiseer mij dat dit complete onzin is. Ik doe toch de dingen die ik leuk vind? Ik lees toch? Sport? Geniet van de natuur? Kijk series, films? Speel games? Ga met vrienden om? Ik doe de dingen die ik leuk vind, maar sta er te weinig bij stil. Ik denk altijd dat ik te weinig daarvan doe, dat ik ieder ding hiervan nóg meer zou moeten/kunnen/willen doen. Niet allemaal elke dag, en niet de hele dag, maar toch wel iets de meeste dagen. En wat doe ik verder? Studeren? Werken? Als ik het echt stom zou vinden dan doe ik het toch niet? Ik doe het omdat ik het wíl. Ik doe het voor mijzelf, niet voor mijn docenten die het waarschijnlijk weinig zouden schelen, niet voor mijn werkgevers die mij zo zouden kunnen inwisselen voor iemand anders. Ik heb zelf de controle over wat ik doe met mijn leven. Ik besluit om de rest van de nacht, tot ik echt te moe word, gewoon te genieten van de dingen die ik leuk vind. En alle dagen daarna.

6. Ik lig nu al zo lang op bed en vind het tijd voor wat variatie. Ik kruip achter de computer en bezoek een forum over een muziekgenre waar ik erg fan van ben (trance). Armin van Buuren heeft een nieuw album en dit wordt besproken op het forum, ik lees iets over zijn eerste single uit 1993/94 met de titel 'Deep Inside the Mother'. Huh? Wat een aparte titel denk ik. Hier heb ik nog nooit van gehoord. Ik Google het en kom op een obscure Russische site uit waar een sample gepost is met als onderschrift dat het een ontzettend zeldzame plaat is. 'Is it real or is it fake?' vraagt de video. Ik weet het antwoord niet, maar wat ik hoor klinkt wel als iemand die voor het eerst een elektronisch muzieknummer produceert. Maar wauw, bepaalde stukken klinken zo goed, die geluiden zijn zo prachtig, zo diep! Ze reiken zo ver en ik krijg een beeld van de kosmos voor me, alsof ik gewichtloos door de ruimte zweef op de muziek. Wat een genie, ik stel mij voor hoe een jonge Armin met een software programma speelt en goedklinkende geluiden selecteert en aan elkaar plakt. Als het nummer af is zie ik voor mij hoe hij het vol trots met de rest van de mensheid deelt. Hoe ontzettend mooi denk ik, zo iemand die iets moois heeft ontdekt of gemaakt en dit met andere mensen deelt, die hier vervolgens weer van kunnen genieten.

Muziekmakers hebben echt iets toegevoegd aan de mensheid denk ik, zij doen echt werk wat zoveel toevoegt aan het leven. Hoe mooi en leuk als andere mensen hier van kunnen genieten. En weer is het liefde die het aan elkaar verbindt. Liefde en een nieuwsgierigheid voor het mysterie dat het bestaan is. Van hetzelfde YouTube-kanaal kom ik op andere trance-klassiekers waar ik nog nooit van gehoord heb van de jaren 90 terecht en ik raak zo diep onder de indruk van alle pracht die ik hoor. Ik zie de tracklist van de mix en neem het vol bewondering in mij op: track- en artiestnamen die zoveel met de mysteries van het universum te maken hebben. Deze mensen hebben het begrepen denk ik en vol liefde iets ontzettend moois gecreëerd en vervolgens gedeeld met de mensheid.

7. Tot nu toe heb ik nog niet de behoefte gevoeld om video's te kijken. Uiteindelijk doe ik dit nu alsnog en ook dit is weer mooi en bijzonder. De muziek is nog steeds prachtig maar visueel begint alles minder sterk te worden en keer ik langzaam terug naar de gewone wereld. Dit komt goed uit want ik begin ook wel moe te worden. Ik geniet nog even na in een prettige afterglow en besluit dan uiteindelijk om te gaan slapen. Ik heb een fantastische trip gehad, een trip precies zoals ik zou willen, met de ingrediënten wat trippen de mooiste ervaring ter wereld maakt voor mij. Het bevestigd voor mij dat Atlantis mijn favoriete truffel is, deze truffel heb ik nu 6 keer gebruikt en is eigenlijk consistent goed. Ik weet onderhand wat ik er zo'n beetje van kan verwachten, wat ik er wel en wat ik er niet mee moet doen.

Graag zou ik mij weer een keer volledig mee laten nemen naar de hogere sferen, dat blijft nog steeds de mooiste ervaring uit mijn leven en hier ving ik er ook weer een glimp van op en maakte ik het kort mee. Ik voel mij echter veiliger als er iemand bij zou zijn en wil het ook weer niet te vaak doen. Ik kan mij niet voorstellen dat ik het ooit minder bijzonder zal vinden, maar om het écht speciaal te laten blijven lijkt het mij beter om dit niet elke trip te proberen maar voor speciale momenten of simpelweg 'once in a blue moon' te bewaren.

Bedankt voor het lezen!

Wie: Ik, eerste keer Hollandia, negende keer (truffel-)trip
Wat: 15 gram Hollandia (Dutch Giants)

Waar: Kamer (studentenhuis)

Deze trip is inmiddels bijna twee weken geleden, ik wilde graag een keer Hollandia proberen. Mijn broertje had deze de vorige keer dat ik met hem tripte genomen en hij vond het wel meevallen qua sterkte, dus ik dacht: 'waarom niet?'. Het was een vrijdagavond en er was precies een week voorbij gegaan sinds mijn laatste trip. Ik had een mooie dag gehad en een heerlijk leeg weekend voor me. In de supermarkt had ik een paar dagen van tevoren de groente Romanesco gezien, ik had dit nog nooit eerder gezien en dacht: 'wow! iets dat er zo mooi uitziet, zulke prachtige fractals heeft kan alleen maar goed voor je zijn. Het leek ook ontzettend sterk op de prachtige wezens die ik ontmoette in de voor mij nog steeds mooiste trip van mijn leven. Ik had de dag voor de trip de helft ongeveer al opgegeten en het smaakte goed, een beetje als broccoli. 

^{Romanesco <3}

0. Ik had geruime tijd niet meer gegeten en had nog avondeten staan dat vandaag op moest voordat het zou bederven. Dus besloot ik om de truffels in te nemen, dan nog te koken en dan als de trip eenmaal begonnen was mijn avondmaal te eet. Ik at de truffels op, de smaak was helemaal zo slecht nog niet. Ik bakte twee dikke pannenkoeken, kookte de romanesco en vegetarische worstjes. Het was allemaal erg veel maar niet meer dan ik normaal eet. Ik maakte me een klein beetje zorgen omdat ik tijdens het trippen vaak wel honger heb, maar porties al snel te veel zijn. Maar goed, anders zou het toch weggegooid worden...

Het eten lag op een bord voor mij en ik zat op bed. Heerlijk ontspannen, de trip was gestart en ik kreeg heerlijke, voor truffels karakteristieke, filosofische gedachten en genoot ontzettend van het bestaan en het feit dat ik zelfstandig gekookt had, ik ben echt volwassen en kan goed voor mijzelf zorgen dacht ik. De romanesco was zo mooi, ik wilde het opeten maar dit ging niet, als ik het in mijn mond deed sabbelde ik er op maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het daadwerkelijk op te eten. De pannenkoek dan maar proberen, ook dit ging niet helemaal zoals gepland. Ik had het opgerold en stak mijn tong erin en bewoog ermee, alsof ik een vrouw oraal aan het bevredigen was. Dit voelt zo raar dacht ik, haha. Uiteindelijk lukte het mij dan toch om het te eten en ja dat smaakte goed zeg. Omdat ik er zo lang over deed werd het koud maar dit stoorde mij niet.

1. Ik bevind mij opeens op de grond. 'Huh? Wat doe ik hier?' Ik kon mij niet herinneren hoe ik hier terechtkwam. De rits van mijn vest was opeens dicht, die was toen straks nog open... Zo ging het een tijdje door, mijn korte termijn geheugen was weg en ik kon mij niet meer herinneren hoe ik in situaties terechtkwam. Wie bestuurt mij eigenlijk? Ik had het gevoel alsof ik geen controle over mijn lichaam had, alsof mijn hersenen dit allemaal voor mij aanstuurde en ik toeschouwer was, gevangen in mijn eigen lichaam. Af en toe ging ik verder met eten en na een tijdje, waarschijnlijk een uur ofzo, was het dan eindelijk op. Ik kon mij niet herinneren dat ik alles opgegeten was, of dat ik het bord netjes op de tafel had opgeruimd. 'Ik ben gek geworden', dacht ik. Ik was echt compleet de controle en weg kwijt. Mijn realiteitsbesef was helemaal in de war, sociale constructies begreep ik niet meer, als ik een van mijn ganggenoten tegen kom, wat doe ik dan? Schaamte werd een betekenisloos begrip, ik bedacht mij mogelijke situaties waar ik mij nuchter mogelijk voor zou kunnen schamen maar nu niet begreep. Ik beschouw mijzelf als vrijzinnig, maar toch is schaamte tot in zekere zin nuttig: er zijn toch wel bepaalde grenzen van fatsoen, die ik nu echt niet meer kon begrijpen.

2. Het lijkt mij een goed idee om de camera van mijn mobiel aan te zetten, ik praatte veel hardop dus ook al vergeet ik direct wat er gebeurt, dan kan ik er achteraf in ieder geval achterkomen wat er gebeurt is. 'Zo voelt het dus om gek te zijn' dacht ik. 'Voel ik me goed?' Ik dacht van wel, het is toch best aangenaam nog? Zo erg is het dus helemaal niet om gek te zijn... Weet ik dat ook weer. Na ruim een uur mijn mobiel op hebben laten nemen vond ik het wel genoeg geweest, ik was nu zo'n twee of drie uur gek. Het was ontzettend lastig om te beredeneren hoe lang ik al bezig was of überhaupt welke dag het was, ik praatte de hele tijd maar verkondigde een hoop onzin. Het is vandaag 19 november 1973. Of 20 oktober? Ik weet het niet...

3. Ik begon het zo onderhand wel een beetje zat te worden, ik voelde me niet slecht maar zou graag weer normaal worden, of op z'n minst de controle terugkrijgen. Ik maakte me zorgen over het feit dat ik geen idee had waar ik mee bezig was, dat ik 'vlagen van bewustzijn had' waarin ik ineens merkte dat ik er was en dan niet wist hoe ik daar kwam. Op een gegeven moment lag ik met mijn hoofd tegen een kussen geduwd. Dit is nog gevaarlijk ook dacht ik, straks stik ik - onbewust-  nog. Dit moet ophouden, ik moet iets vinden waardoor ik afgeleid word of weer normaal word. Contact met anderen? Ik had met een lid van dit forum afgesproken om eens op Skype te praten, ik was de hele week druk en de keren dat ik inlogde was hij offline. Maar nu startte ik Skype op en zag ik dat hij voor het eerst online was. Alsof het zo moest zijn.

4. Geen idee hebbende wat ik moest typen, begon ik toch maar een gesprek. Na zo'n 20 minuten gechat te hebben, wat mij beter af ging dan verwacht, gingen we bellen. Headset op en praten maar. Ja dit was wel lastiger, ik was echt compleet de weg kwijt en merkte dat het soms allemaal te veel werd waarna ik stilviel. Toch begreep ik de woorden nog wel en kon ik begrijpen waar over gepraat werd en het was niet alleen maar onzin dat ik uitkraamde. Dit vond ik erg leuk, een beetje maf maar ook erg fijn en ik was blij dat ik nu geen rare dingen kon doen waarbij ik mezelf zou kunnen schaden. Hollandia was voor mij te sterk geweest, een volgende keer houd ik het bij Atlantis, die is voor mij ideaal qua sterkte. Na meer dan 3 uur gebeld te hebben vond ik het wel tijd om te slapen en dit deed ik dan ook maar. De trip was grotendeels uitgewerkt en ik was weer een beetje bij bewustzijn en terug in de 'normale' wereld. Ik had genoten van het gesprek, maar toch was de avond niet helemaal geslaagd omdat Hollandia mij compleet overrompeld had. Het was heel anders dan ik verwacht had, het was niet sterk emotioneel geweest en al helemaal niet psychedelisch, ik was letterlijk gewoon gek geworden, alsof ik in een gekkenhuis thuishoorde.

Ik vraag mij af of zo vroeg in de trip zoveel eten mogelijk een rol heeft gespeeld in de controle kwijtraken, of dat het echt puur Hollandia is die voor mij te sterk was. Ik heb geen behoefte om op korte termijn opnieuw Hollandia te nemen, een sterke trip is hartstikke mooi, maar wat ik hier heb meegemaakt is eigenlijk geen psychedelische trip te noemen (behalve het aangename begin), maar eerder een trip naar het gekkenhuis...

Ik ben OnTheChase erg dankbaar voor het boeiende gesprek en het feit dat hij zo goed is omgegaan met iemand die helemaal het pad kwijt was.

Na afloop van de trip had ik ook nog (een stuk van de video) teruggekeken, ik herinner mij bepaalde dingen heel vaag, sommige redelijk en sommige niet. Het heeft mij altijd leuk geleken om een keer in mijn leven geen herinneringen achter te laten, bijv. na flink dronken te worden. Het stond zelfs op mijn bucket list. Nu weet ik dat ik dit toch helemaal niet zo leuk vind!

Ik heb tot dusver Tampanensis, Atlantis, Psilocybe Dragon en Hollandia geprobeerd. De allereerste keer dat ik ging trippen was op Tampanensis en ik herinner mij dat de muziek zo prachtig was... Het was ongelooflijk! De tweede keer op dezelfde truffelsoort was ik alleen en herinner ik mij niet echt dat ik mij erg bezighield met muziek. Daarna heb ik een flink aantal keer op Atlantis getript, ook hier was de muziek weer prachtig! Later een keer op Psilocybe Dragon getript en ook hier was de muziek prachtig! Mijn laatste trip was op Hollandia, maar toen was ik helemaal van de kaart, hoewel ik wel muziek op had staan kan ik niet zeggen dat ik in het bijzonder van de muziek genoten heb zoals tijdens eerdere trips met andere truffels. De muziek was wel aangenaam, maarja dat is het nuchter ook. Grote kans dat het aan die specifieke trip lag echter, zoals ik al zei was ik zo ver van de kaart dat ik eigenlijk nergens echt meer op kon focussen.

Kortom: ik denk dat elke truffelsoort goed is om muziek te luisteren, het hangt denk ik vooral van de trip af. Ik kan je in ieder geval met zekerheid Tampanensis, Atlantis en Psilocybe Dragon aanraden als het op muziek aankomt. Als je ook nog mooie en sterke (closed eyes) visuals er bij wilt hebben kan ik je Atlantis sterk aanraden! Maar als je echt alleen van de muziek wilt genieten en leuke en interessante gesprekken wilt voeren is Tampanensis denk ik zeer geschikt. Ik weet niet hoe deze soorten zich verhouden tot Golden Teachers qua sterkte. Op alle drie de soorten heb ik ontzettend van de muziek kunnen genieten, zoals ik dit nog nooit in mijn leven gedaan heb!

Heel veel tripplezier alvast!

Wauw ontzettend bedankt voor het delen van dit uitgebreide 'onderzoek'! Heel interessant om te lezen. Als ik het zo lees lijkt het mij zeker geen placebo-effect, dat zijn toch vrij duidelijke verschillen die jij opmerkt. En een aantal van die symptomen (gele tennisballen, een bewegend plaatje, in het moment leven) zijn nou eenmaal zaken die 'typisch' door truffels veroorzaakt wordt. Ook al lijkt het misschien klein of subtiel, toch ervaar je zoiets niet zo snel als je volledig nuchter bent (althans, ik niet ).

Welke truffelsoort heb je nou uiteindelijk genomen? Vind het knap dat je het zo lang hebt volgehouden, vooral met zoveel drukte. Ook al voel ik mij niet zo snel gestresst, zoiets lijkt mij niet echt een fijne situatie. Maar misschien juist wel dus als ik jouw verhaal lees... Ik raak zelf snel de controle een beetje kwijt tijdens mijn trips, vind het dan vaak wel aangenaam, maar moet er niet aan denken als ik dan midden in de drukte zit. Tenzij je dan inderdaad zo'n instelling hebt van: 'het komt zoals het komt.' Misschien zou het juist wel een goede les voor mij zijn om niet altijd alles maar onder controle proberen te hebben.

Ik kan me goed voorstellen dat je die smerige truffels op een gegeven moment echt zat bent, maar dat je het bijna twee weken nagenoeg non-stop hebt volgehouden, respect hoor!

Is er een reden dat je de dosis in het begin telkens hebt opgehoogd? Puur om te kijken hoever je kunt gaan zonder echt in een trip te komen?

Ik ben benieuwd of dat van die tennisballen weer 'normaal' zal worden, ik zou denken van wel, twee weken truffels nemen zou toch niet voor de rest van je leven je waarneming van een specifiek object veranderen? Aan de andere kant merk ik uit mijn eigen ervaringen wel op dat ik permanent anders naar bijv. bepaalde stukken natuur ben gaan kijken (en dan heb ik het echt over de waarneming, niet (alleen maar) de betekenis die ik er aan geef), dus misschien is het wel blijvend. Ben benieuwd.

Erg leuk trip report! Een waterbed haha dat moet geweldig zijn tijdens het trippen stel ik mij zo voor. Klinkt alsof jullie hele leuke avonturen beleefd hebben! Van wat ik elders gelezen heb is het niet zo verstandig om alcohol en truffels te combineren. En als je moe bent is het ook niet zo'n goed idee, maar goed het lijkt erop dat je dat zelf dus al ondervonden hebt

Vooral fijn dat jullie allemaal zo'n mooie eerste ervaring hebben gehad! Elke trip is anders dus grote kans dat je een volgende keer meer de spirituele kant in zult zien, die is er bij mij ook zeker niet elke trip ondanks dat ik hier juist zoveel waarde aan hecht. Maar het geeft niet, elke trip leert je wel wat of op z'n minst maakt het je een ervaring rijker.

Mijn eerste keer was ook 15 gram Philospher's Stone en dit vond ik de ideale truffel om mee te starten! Het was een erg mooie trip zonder dat deze te overweldigend werd, maar goed dat is voor een groot gedeelte natuurlijk ook erg afhankelijk van setting en toeval. Als ik mij in jouw situatie zou bevinden zou ik denk ik voor allebei 15 gram Philospher's Stone gaan. Ik ben zelf 1.82 en weeg 73 kg ongeveer, ik weet niet in hoeverre dit uitmaakt qua sterkte, maar als jij de vorige keer met deze portie een mooie trip gehad hebt zou ik het gewoon weer zo doen. Misschien omdat jouw vriend lichter is zou hij 10 gram kunnen nemen? Ik heb tot dusver alleen maar porties van 15 gram genomen, dus weet niet in hoeverre dit uitmaakt.

Na 2x op 15 gram Philosopher's Stone getript te hebben ben ik 15 gram Atlantis gaan nemen, voor mij is het grote verschil hierin de sterkte (vind het zelf vrij sterk, hangt een beetje van de trip af maar soms misschien net iets té sterk voor wat comfortabel is) en vooral de visuals. Met Philosopher's Stone werden sommige bestaande zaken mooier, met Atlantis gaan objecten (inclusief jijzelf) echt helemaal vervormen. Dit kan zowel grappig, prachtig als eng zijn, afhankelijk van het object en hoe je je voelt.

Wat je beschrijft wat er in je vorige trip gebeurd is doet mij erg denken aan mijn trip op 15 gram Philospher's Stone alleen haha! Met iemand anders erbij is het een hele andere ervaring.

Wat ik fantastisch vind om te doen tijdens trippen zijn de volgende dingen:

- muziek luisteren (liefst niet met oordopjes, dit vind ik zelf tijdens trippen oncomfortabel)

- video's kijken (prachtige visualizers zoals deze, muziekvideo's die je leuk vind (ik vind zelf deze en deze geweldig of deze als je een grappige muziekvideo wilt (op truffels is dit zo bizar haha, maar wel leuk)), video's met natuur, video's waarin er auto wordt gereden (ja echt! ), van alles eigenlijk, bijna alles wordt ontzettend interessant en bijzonder tijdens een trip )

je kunt natuurlijk het geluid van die video's uitzetten terwijl je je eigen favoriete muziek op hebt staan, vergeet ook niet aantekeningen en autoplay in de video's uit te schakelen

- ogen dicht en van prachtige closed eyes visuals genieten als je deze hebt

- gamen kan leuk zijn, maar dit heb je zelf dus al geprobeerd

- muziek spelen als je een instrument speelt

- schrijven

- een film of serie kijken

Schommelen zal vast ook erg leuk zijn, maar pas wel op, ik zou niet te hard gaan want het zou zo maar kunnen dat je loslaat en vol tegen de grond slaat. Als je buiten bent kun je ook genieten van de natuur, onder invloed van truffels is dit vaak zo prachtig! Filosofisch aan de gang zijn gebeurt vaak vanzelf heb ik het idee. Zou het niet forceren, al kun je het proberen

Verder zou ik vooral zeggen: ontdek het zelf en kijk wat jullie leuk vinden om te doen en waar jullie zin in hebben! Ik neem mijzelf vaak een hele hoop voor maar als ik dan eenmaal trip doe ik toch vooral waar ik op dat moment zin in heb.

Alvast een hele fijne reis gewenst!

Als je eenmaal zelf getript hebt is niets meer te gek. Jij (en je broer) zullen zelf natuurlijk het beste weten wat jullie meegemaakt hebben!

Interessant wat je verder schrijft, en niet eens zo heel erg vergezocht zou ik zeggen.

Wat je schrijft over dat alles er al is, verleden, heden en toekomst is iets waar ik ook steeds meer aanwijzingen voor in vind in mijn eigen leven. Voordat ik begon met truffels heb ik een droom gehad die ik als 'mystieke ervaring' zou classificeren en waarna ik er overtuigd van was dat de omstandigheden precies zo gelopen waren opdat ik die droom kon hebben en de tools bezat om deze te verwezenlijken, een droom die mij duidelijk maakte wat ik moest doen: de persoon worden die ik wíl zijn. Alles, mijn hele leven, leek te hebben geleid tot dat doel, dat punt. En in de maanden die volgden week ik hier niet van af en bereikte ik wat ik wilde bereiken, ik werd de persoon die ik in mijn droom was, die ik in zekere zin altijd al had willen zijn maar wat mij zonder leidraad nooit lukte.

Op een gegeven moment begon ik in te zien dat ik een eindstation bereikt had, maar op 21-jarige leeftijd met nog een heel leven voor mij vond ik dat nogal vroeg. Er moest toch meer zijn? Meer om te bereiken? Op een gegeven moment kwamen truffels op mijn pad en zonder er teveel van te verwachten bleek dit de volgende stap in mijn persoonlijke evolutie. Mijn punt met dit verhaal? Dat ik steeds meer ben gaan geloven dat, zoals je het hierboven zo mooi verwoord hebt, 'het pad is uitgestippeld'. In ieder geval in zekere lijnen. Waar mijn cynische scepticus altijd onmiddellijk mee komt aanzetten op zulk soort uitspraken is: maar wat dan als er iets verschrikkelijks gebeurt? Als jij of een naaste bijv. in een vliegtuigcrash beland of terminaal ziek wordt en alle gemaakte plannen en ambities over hoop worden gegooid? Sinds ik de 'wezens' ontmoet heb in het trip report dat ik hier al gelinkt heb is mijn angst voor de dood drastisch afgenomen en deze was al niet zo sterk aanwezig. Wat er dus ook gebeurt, uiteindelijk komt het sowieso goed... Het is niet het echte einde.

Een andere ervaring die ondersteunt wat jij hier schrijft is de volgende: tijdens een meditatie (nuchter) een aantal weken terug zag ik gebeurtenissen uit mijn verleden heel helder voor me (met gesloten ogen). Maar ik zag ze als een soort filmrol, met in elk frame een soort 'thumbnail' voor een herinnering. Ik kon inzoomen en dan was ik weer terug in die herinnering en speelde alles zich opnieuw af, niet langer als film want ik zat er weer middenin. Maar als ik dan weer uitzoomde naar deze opeenvolging van herinneringen zag ik dat het één lange, chronologische reeks was. Gevoelsmatig was ik er van overtuigd dat al die scènes zich tegelijkertijd afspeelden terwijl ik hier aan mediteren ben, terwijl ik in het (voor mij) heden leef. Het verleden heb ik al meegemaakt, maar het is er nog steeds, het wordt nog steeds beleefd, nu, op dit moment, maar niet meer door de entiteit die ík (op dit moment) ben, maar door iemand anders die ook mij is, maar in het verleden bestaat (maar voor hem is dit natuurlijk het heden). Uiteraard probeerde ik naar rechts, naar de toekomst, te kijken maar hier werd ik in geblokkeerd, dit was een groot zwart blok waar niks te zien was, het werd afgeschermd. Ik kon alleen mijn eigen verleden zien. Is de toekomst niet te voorspellen en is deze nog onzeker? Of is het simpelweg afgeschermd voor mij omdat ik er nog niet bent?

Ik weet zelf niet de antwoorden op deze vragen, maar van een ding ben ik overtuigd: uiteindelijk komt het allemaal goed. Er is niet alleen sprake van evolutie (aanpassing aan omstandigheden), er is ook daadwerkelijke vooruitgang, divergentie. Niet alleen op persoonlijk gebied (mijn leven), maar ook op de grootste schaal: het universum. Dat er dan wat obstakels op de weg zijn waardoor er soms stappen terug worden gedaan hoort er bij. Uiteindelijk zijn we als mens (en als persoon) inderdaad onderweg naar 'huis.'

Hoi Blobvis, leuk dat je de wereld van truffels gaat ontdekken!

In antwoord op jouw vraag: Ik denk dat je het zelf het beste in kunt schatten nadat je je eerste trip gehad hebt.

Na een dag of 7 kan je in principe prima een tweede keer trippen, maar je hebt dan wel kans dat de trip iets minder heftig is in verband met resistentie. Het zal waarschijnlijk wel meevallen, ik trip zelf ook wel eens met maar 6 of 7 dagen tussentijd en soms is de trip dan inderdaad minder heftig, maar mijn heftigste trip tot nu toe heb ik beleefd 6 dagen na de voorgaande trip, dit wil dus zeker niet altijd wat zeggen. Gezondheidsrisico's zijn in mijn ervaring verwaarloosbaar, maar zoiets is natuurlijk lastig te zeggen zonder (langdurig) onderzoek te doen. Opnieuw kun je dit misschien beter zelf beoordelen na je eerste ervaring.

Een reden om niet zo snel binnen korte tijd te trippen is omdat het, zeker de eerste keer, een zeer bijzondere ervaring kan zijn en de trip je nog veel zou kunnen leren in de periode na het trippen. Ikzelf had tot ongeveer anderhalve week na mijn eerste trip nog nieuwe ingevingen die ik binnenkreeg die terug te leiden waren tot de trip. Veel psychonauten hebben langer nodig om hun trips te verwerken, je zult zelf waarschijnlijk wel goed aan kunnen voelen hoe dit voor jou is!

Een andere reden is omdat als je het zo snel achter elkaar doet, het minder speciaal wordt. Als je bijvoorbeeld een fantastische eerste trip gehad hebt en je tweede trip is een stuk minder, dan is er een grote kans dat de laatste trip die andere overschaduwt, terwijl je daar anders nog mooi een tijdje op had kunnen teren.

Maar nogmaals, dit zul je zelf waarschijnlijk allemaal het beste kunnen inschatten nadat je eenmaal je eerste trip gehad hebt.

Veel plezier alvast en een goede reis!

Wie: Ik,inmiddels alweer trip nummer 8
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Kamer (studentenhuis)

Ik had een vrijdagavond helemaal voor mijzelf. Zaterdag geen verplichtingen, zondag wel dus als ik deze week nog wilde trippen was nu het moment. Ik twijfelde echter heel sterk of ik het wel zou moeten doen, hoewel de vorige trip uiteindelijk goed te noemen was, was er zeker een moment geweest waar ik 'bad' ging en aangezien dit voornamelijk lichamelijk was dacht ik dat mijn lichaam een nieuwe trip zo snel na de vorige misschien niet zou waarderen. Bovendien was ik nu alleen en had ik ook wel zin om gewoon lekker te ontspannen en een boekje te lezen. Het gewone leven is weer helemaal top en leuk, des te meer nadat ik mijn familie weer gezien heb en de liefde die we voor elkaar voelen weer zo sterk ervaren heb. Ik schaamde mij eigenlijk dat ik drugs gebruik, maar goed aan de andere kant is het zó mooi en iets wat ik absoluut een toevoeging vind aan mijn leven. Ook heb ik pas een leuk meisje ontmoet en wat moet er tegen haar gezegd worden als er iets zou gebeuren? Maar goed, uiteindelijk besloot ik om toch te trippen. Voor de zekerheid schreef ik even wat tekst als soort van 'afscheidsbrief' mocht er toch iets mis gaan.

0. Slechts 6 dagen zijn voorbij gegaan sinds de vorige trip. Zo'n 5,5 uur van tevoren niets meer gegeten en ik begon wel trek te krijgen. De truffels smaakte nog best prima, net als de vorige keer eigenlijk. Ik had wat muziek opstaan en besloot eigenlijk vooral lekker rustig aan te doen en gewoon een goede tijd te hebben. Ik weet niet meer precies hoe lang het duurde, maar na een tijdje begon ik een verandering te merken in mijn denken. Ik was mij opeens erg bewust van mijn lichaam en het voelde alsof er een soort kwaadaardige demon in mij huisde. Niet dat ik de neiging had om schade aan te richten of slechte dingen te doen, maar ik voelde een soort van duistere entiteit in mij. En het voelde alsof het een onderdeel van mijzelf is, geactiveerd door de truffels, wakker geschud. Iets dat in het nuchtere bestaan onderdrukt wordt en slechts op de achtergrond aanwezig is. Ben ik dit? Neen, dit is mijn truffel-identiteit en ik heb hem opgeroepen. Waarom heb ik dit gedaan? Ik voelde mij niet helemaal op mijn gemak, de muziek begon ook naargeestig en onheilspellend te klinken dus ik besloot iets anders op te zetten. Dit was beter, maar het leek een beetje 'vlak', alsof het ingeperkt werd voor het mij bereikte. De hele kamer begon ook eng te lijken, de gordijnen, het leek allemaal zo levenloos, zo dood... Ik ben het enige hier dat leeft en ik heb zelf niet de volle controle meer. Ik was mij ontzettend bewust van mijn lichaam en voelde mij gevangen, wat weet ik eigenlijk van dit vreemde lichaam waar ik in huis? Het voelde als een vreemde aan en ik bedacht mij hoe raar het eigenlijk is dat ik hier alleen op een kamer zit op een vrijdagavond. De mensen die ik ken zijn allemaal ergens anders en ik ben hier en kan doen wat ik maar wil zonder dat zij er weet van hebben. Hoe raar is dat? En hoe raar is dit lichaam?

Zoals ik het hier beschrijf klinkt dit laatste misschien als een gevoel van vrijheid en verwondering, maar het was een heel stuk minder aangenaam dan dat, ik voelde mij afstandelijk in relatie tot de rest van de wereld. Het voelde alsof ik eigenlijk geen plaats had in deze levenloze omgeving, geen recht om hier te zijn. Ik hoor hier niet, ik hoor in een andere wereld. Waarom heb ik nou toch truffels genomen, als ik gewoon nuchter gebleven was had ik een mooie avond kunnen hebben zonder te veel na te denken over hoe vreemd dit allemaal wel niet is. Bij het besluiten om wel of niet te trippen heb ik eigenlijk alleen aan mijn lichaam gedacht, maar een trip heeft vooral ook invloed op je mentale gesteldheid. De dingen die ik nu denk zijn ergens misschien interessant, maar niet bepaald bevorderlijk voor mijn gemak of plezier in het leven. Kom ik hier, mentaal, nog wel ongeschonden uit? Kwestie van overleven, er is geen weg meer terug...

1. Ik ga maar liggen op mijn bed, ik voel mij best wel moe. 's Ochtends gesport, waarschijnlijk komt het daar door. De muziek vind ik nu eigenlijk best wel aangenaam en ik streel mijn deken en bewonder wat ik voel. Ik trek de deken over mij heen, heerlijk warm. Dan aai ik de huid op mijn hand, mijn arm. Wat een aangename sensatie is dit. Ik gebruik mijn tong en opnieuw bewonder ik weer het gevoel en het feit dat ik deze onderdelen heb. Het onaangename van het begin van de trip is weg, dit is wel leuk, lekker onschuldig. Het voelt des te beter omdat het voelt alsof ik mijn angst voor een bad trip overwonnen heb. Ik voel een enorme waardering voor het feit dat mijn lichaam werkt zoals het werkt. Wat een zonde is het als een wezen sterft en dit hele systeem ophoudt te bestaan.

2. Mijn trip blijft zo een tijdje doorgaan, de muziek staat aan maar ik heb niet echt zin om video's te kijken, veel liever lig ik gewoon onder de dekens met mijn ogen dicht of nergens in het bijzonder. Ik heb prettige closed eyes visuals, maar niets te sterk. Ik filosofeer redelijk wat, met name over hoe ik mijn leven nou zou moeten inrichten, wat ik na zou moeten streven, wat het doel is, hoe ik gelukkig kan zijn. En ik kom telkens tot dezelfde conclusie: er zijn geen problemen, in ieder geval niet nu maar ik heb moeite te bedenken wanneer ze er wel zouden zijn. Doodgaan kan geen probleem zijn, want ooit zal ik toch doodgaan en op kosmologische tijdschaal duurt dat helemaal niet lang meer... Stel ik zou blind of doof of invalide worden. Die mensen kunnen toch ook nog steeds gelukkig zijn? Dus ook als zoiets mij zou overkomen zou ik nog gelukkig kunnen zijn. Het zijn zaken waar je geen invloed op hebt, het enige wat je zelf kunt doen is verder leven en genieten van wat er allemaal nog wel is. Moet ik rijk zijn om gelukkig te zijn? Moet ik een levenspartner hebben? Moet ik gerespecteerd worden door anderen? Het hoeft allemaal niet, het zijn geen benodigdheden om gelukkig te zijn, er zijn genoeg mensen nu en in de geschiedenis geweest die hier iets van niet hadden, of zelfs niets. En toch kunnen en konden ook zij gewoon gelukkig zijn. Wat is geluk eigenlijk? Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik mij op dit moment echt gelukkig voel, in ieder geval niet zo euforisch als ik mij wel eens gevoeld heb. Maar ik weet dat het maar een gemoedstoestand is die wispelturig is. Bovendien kan ik niet bedenken wat er zou ontbreken, wat een probleem in mijn leven zou zijn. Problemen bestaan niet. Liefde van een ander wezen is hartstikke mooi, maar je kunt het niet afdwingen en het is op dit moment wel of niet aanwezig in mijn kamer, wat voor zin heeft het dan om te hopen dat het anders zou zijn? En waarom zou je een ander nodig hebben om zelf te kunnen leven, je bestaan te rechtvaardigen? Het feit dat ik hier alleen ben stoort me dan ook totaal niet, ik vermaak me wel, lekker liggend in bed terwijl er mooie muziek speelt.

Zo gaat de trip eigenlijk door tot ik in slaap val. Het was zeker niet mijn meest bijzondere trip, maar uiteindelijk toch best aangenaam. Ik ben wel blij dat ik het ervaren heb, na de (korte) nare ervaring van de vorige keer was het fijn om hier nu (voor mijn gevoel) mee af te rekenen door de negativiteit die ontstond aan het begin van de trip te doorbreken. En het gefilosofeer over mijn eigen leven en de realisatie dat ik eigenlijk geen echte problemen heb kan ook geen kwaad.

Het enige puntje waar ik wel een beetje bang voor ben is dat mijn ogen best wel vermoeid en pijnlijk waren en begonnen te tranen. Ik heb dit in lichtere mate wel vaker tijdens trips en geloof niet dat dit heel gezond kan zijn! Iemand anders die hier ook ervaring mee heeft? Een vriend van mij die geneeskunde studeert heeft mijn ogen eens bekeken met zo'n apparaat terwijl ik aan het trippen was en hij zag dat ze echt hele rare dingen vertoonden. Ik weet niet meer precies hoe het allemaal heet, maar volgens mij was het iets in de richting van dat de spieren achter in de ogen zich voortdurend snel samen trekken en weer ontspannen, terwijl dit onder normale omstandigheden bij lange na niet zo snel/vaak gebeurt. Bovendien kan ik mij voorstellen dat je ogen zich anders gaan gedragen, omdat je visuals en vervomingen echt waarneemt en het mij sterk lijkt dat dit allemaal pas later in de hersenen echt toegevoegd wordt. Dat de truffels verder niet schadelijk voor je lichaam zijn en in principe geen (nadelige) langetermijngevolgen hebben als er niks geks gebeurt wil ik best geloven, maar ik denk dat met respect voor mijn ogen ik misschien toch iets minder vaak moet trippen. Ik merk niet echt dat mijn zicht slechter wordt ofzo en als je niet te vaak tript zal het best allemaal wel mee vallen, maar er waren echt momenten in de trip waarop mijn ogen pijnlijk en geprikkeld waren.

Nog even reagerend op mezelf: die levendige intense dromen zijn zeker een na-effect van deze truffel-trip! Tot mijn volgende trip (waar ik Atlantis nam) had ik zeer levendige dromen gehad, sommige echt ontzettend mooi en visueel! Voorbeelden zijn een droom waarin ik de bloedsupermaan zag, maar véél mooier dan wat ik later die nacht daadwerkelijk gezien heb. Ik zag de planeet Aarde heel helder aan de hemel en mooier dan op welk plaatje dan ook... Het was ontzettend 3D zoals objecten ook tijdens trips vaak te zien zijn. En er waren zoveel mooie objecten aan de hemel te zien, die heen en weer bewogen en leken te teleporteren. En prachtige nevels die met het blote oog zichtbaar waren.

De dromen gingen zo intens door tot en met de nacht voordat ik aan mijn volgende trip begon (ong. 2 weken later), waar ik een prachtige zee en zon zag, opnieuw mooier dan wat ook...

Vrijwel alle dromen in die periode waren zo intens, althans degene die ik onthouden heb, en dat waren er een heel stuk meer dan normaal (normaal onthoud ik mijn dromen maar zeer zelden). Maar ze waren niet altijd zo mooi als hierboven beschreven, er zat ook een nachtmerrie bij, waarbij ik gevangen zat in mijn lichaam en niet kon ontwaken, ik probeerde uit alle macht wakker te worden en toen dit lukte zat ik nog steeds in een droom. Dus opnieuw probeer ik te ontwaken en ook dit lukt uiteindelijk, maar toch slaap ik nog steeds en gaat het weer een laag dieper voor ik echt wakker word. En een andere droom diezelfde nacht waar ik onderdeel was van een nogal bizarre en af en toe griezelige droom.

Aangezien het echt alleen die periode was na deze trip en ik dit nooit eerder meegemaakt heb ben ik geneigd dit effect toe te schrijven aan Psilocybe Dragon. Misschien dat ik deze truffel nog een keer zal nemen om te kijken of het dan weer gebeurt. Het is wel echt heel leuk namelijk van die intense dromen die je dan ook nog eens onthoudt! Misschien dat iemand anders hier over mee kan praten?

Heeft iemand hier inmiddels iets over te melden? Ben erg benieuwd namelijk! Wil het zelf wel proberen maar ik trip nu al vrij vaak (te vaak eigenlijk, elke week of 2 weken). Als ik ook nog dagelijks een kleine hoeveelheid neem ben ik bang dat mijn lichaam het niet zo zal waarderen.

Zo, wat een bijzondere ervaring zeg! Was de vriendin van je broer uiteindelijk ook overtuigd dat jullie daadwerkelijk telepathisch bezig waren?

En toen je die alien zag, had je je ogen gesloten neem ik aan? Of zag je hem(?) echt met open ogen voor je? Lijkt mij erg vet om mee te maken, tenzij je je ogen open had want dan zou het wel heel eng zijn haha!

Overigens is het binnen de wetenschap inmiddels al algemeen erkend dat alles, inclusief wij zelf, energie zijn. En dat tijd net als ruimte een dimensie is. Maar misschien lees ik je zin verkeerd?

Ik heb zelf een keer eerder een ervaring gehad met niet-aardse wezens tijdens een trip, dit zie ik nog steeds als het mooiste moment uit mijn hele leven. Het is wel heel anders dan de alien die jij beschrijft (wat als ik het goed begrijp dus een toekomstige versie van een mens is?), echt een intelligentie van een hele andere orde.

Ik merk zelf wel dat ik tijdens een trip veel beter kan 'zien' hoe mensen zich voelen, wat ze denken. Maar echt telepathisch communiceren met anderen heb ik nog nooit meegemaakt (behalve dan met die wezens waar ik hierboven naar refereer, maar dat is toch weer heel anders dan wat jij hier beschrijft, met mensen)

Hoi Chase,

Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie! Ik vind het zeer interessant wat je hier schrijft en kan mij er goed een voorstelling bij maken. Tijdens het 'bad trip' gedeelte van deze trip was het vooral lichamelijk, ik trok er niet echt direct lering uit tijdens of na mijn trip behalve dat ik merkte dat ik buiten trippen met anderen in de buurt toch niet zo chill vind en dat ik onbewust toch inderdaad misschien te veel waarde hecht aan wat andere mensen over mij denken. (Terwijl ik juist een paar dagen ervoor bedacht had dat dat compleet zinloos is) Misschien dat die gedachteshocken mij de komende tijd zullen overkomen en dat ik er dan meer van kan leren.

Die social anxiety waar je over spreekt is zeker een probleem waar ik een groot deel van mijn leven mee geworsteld en last van ondervonden heb, maar sinds begin dit jaar is dat toch wel heel sterk afgebrokkeld. Dat angstige jongetje die jij hier beschrijft herken ik mijn jongere 'ik' heel sterk in, maar dit jaar ben ik wat dat betreft toch wel heel veel gegroeid en identificeer ik mij daar nog nauwelijks mee, juist ook in sterk sociale situaties. Maar inderdaad, een element is misschien toch nog aanwezig en deze trip lijkt daar inderdaad op te wijzen. Onderbewust heb ik er dus blijkbaar nog niet helemaal mee afgerekend en er zijn inderdaad situaties waarin ik gevoelsmatig toch nog angst/hinder ondervind terwijl mijn mind zegt dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Omdat die situaties tegenwoordig een heel stuk zeldzamer zijn dan voorheen dacht ik dat het wel afgelopen was met verlegen en bang zijn, maar ze bestaan nog wel, zeker als het op vrouwen aankomt ben ik bang haha. Al is het een stuk minder dan toen ik jonger was en ik soms echt helemaal dicht klapte. Het zijn echt de puntjes op de i die nog ontbreken, maar goed zoals ook weer uit deze trip blijkt is dat toch nog te veel en moet er iets aan gedaan worden. Bedankt dus voor het enthousiasme in jouw reactie, ik zal er zeker werk van proberen te maken.

Ik merk heel sterk dat ik liever zulke situaties mijd dan ze confronteer. Ik probeer vaak te rechtvaardigen om (figuurlijk gesproken) weg te lopen voor de situatie en vertel mijzelf dat ik beter af ben, dat ik de situatie en mogelijke gevolgen niet nodig heb, dat ik er zelf niet thuishoor, dat het simpelweg niet in mijn persoonlijkheid ligt om zulke dingen te doen. Maar dit is natuurlijk erg zonde want het enige wat mij blokkeert is angst, een krankzinnige angst, de angst om afgewezen te worden. Dus in plaats van iemand anders dit voor mij te laten doen wijs ik mijzelf af en houd ik mijn ego in stand. Wat natuurlijk volstrekt absurd is. Terwijl ik dit typ zie ik dat zelf ook in, maar het zal inderdaad oefening vragen om hier echt over heen te komen en voor eens en voor altijd een eind te maken aan deze mentale barrière. Maar goed alle voortgang die ik op dit gebied gemaakt hebt komt al door 'om te denken' en simpelweg te 'doen', dus ik weet dat de methode die je hier aanraadt effectief is. Zal een kwestie van tijd en doorzettingsvermogen zijn.

@OnTheChase

Bedankt voor de mooie complimenten! Nee, zoals Tolle worden is denk ik voor maar heel weinig mensen weggelegd haha. Wel bijzonder hoe hij is als ik hem zo op YouTube zie, maar ik heb zelf inderdaad hele andere ambities dan hij.

Ik weet niet zeker of ik helemaal begrijp wat je met die laatste opmerking bedoelt, dat ik op moet passen dat ik truffels niet gebruik als vlucht uit de realiteit? Ik moet toegeven dat na een aantal trips dit voor mij wel een beetje het geval werd. De tripwereld werd zó mooi dat de realiteit in vergelijking maar een saaie boel leek. Nuchter dacht ik vaak iets in de trant van 'was ik nu maar aan het trippen' of 'waar ben ik mee bezig? waarom hebben we als mens zo'n saai en zinloos bestaan?'. Deze periode heeft echter niet heel lang geduurd en is inmiddels verleden tijd. Ik heb momenteel (naar mijn mening) een mooie balans gevonden, de nuchtere realiteit heeft haar glans weer hervonden. Dat de realiteit nuchter zieker en spannender is dan de tripwereld vind ik een mooie uitspraak maar ik weet niet zeker of ik die op het moment kan onderschrijven. Met de juiste instelling komt het misschien in de buurt, maar dat vraagt dan wel om een flinke omschakeling in mindset of radicaal andere situaties dan de situaties waar ik mij veelal in bevind. Maar goed dat ligt voor een groot deel aan mijzelf natuurlijk en is vooral een kwestie van instelling. Interessant, misschien moet ik daar toch meer iets mee doen.

Het is fijn om een forum zoals deze te hebben waar gelijkgestemden hun ervaringen kunnen delen, erg leerzaam!

Ik heb trouwens ook het boek 'Stillness Speaks / De Stilte Spreekt' van dezelfde auteur gelezen, mooie aanvulling/herhaling als je 'The Power of Now / De Kracht van het Nu' al gelezen hebt.

Wie: Mijn broertje B en ik, respectievelijk trip nummer 6 en 7
Wat: B: 15 gram Hollandia, ik: 15 gram Atlantis

Waar: Natuurreservaat en kamer (studentenhuis)

Om de zomer goed af te sluiten stelde ik voor om nog een laatste keer buiten te trippen met B. Er is een heel mooi plekje dat ik deze zomer toevallig ontdekt heb en sinds ik met truffels begonnen ben wilde ik hier eigenlijk al een keer trippen. Ik was er 1x geweest en het was zo mooi en rustig dat het mij de ideale plek leek voor een trip. De hele week was het mooi weer en zaterdag kwam het voor ons beiden goed uit, dus laat die trip maar komen! Omdat B de vorige keer bijna niks van Atlantis voelde nam hij deze keer Hollandia. Ik hield het bij Atlantis want dit is voor mij vertrouwd en al vrij sterk, bovendien kan ik dan als halve tripsitter fungeren dacht ik.

0. Voor mij zijn er 13 dagen verstreken sinds mijn laatste trip, voor B was het precies 3 weken geleden. We hadden allebei niets gegeten die dag omdat we vroeg wilde trippen, gepland was 13:00 maar het werd uiteindelijk 14:45. De plek is een eindje van mijn huis, B kwam met de bus en het laatste stukje zouden we fietsen. Helaas was mijn achterband dermate zacht dat hij niet achterop kon, dus uiteindelijk hebben we het stuk maar gelopen. B vertelde me dat hij nog met zijn vriendin had afgesproken die avond, niet slim vond ik want je weet maar nooit of de truffels dan al uitgewerkt zijn en bovendien een ingrediënt voor een bad trip! Bovendien was het een stuk drukker in dit gebied dan de vorige keer (waar ik al bang voor was). Mijn mindset was de afgelopen dagen heel goed en positief, nu nog steeds maar ik zag nu wel een aantal tekenen die deze trip niet ideaal zouden maken. Maar goed, let's do it, we aten de truffels terwijl we naar een mooi rustig plekje op zoek waren. Het is vooral veel open gebied met heide dus echt beschut waren we niet, maar we vonden wel een mooi bankje met een mooi uitzicht over een gedeelte van het gebied en een grote plas water. 

1. De trip begint langzaam in te slaan, ik heb wat rustige muziek opstaan van Tycho. Er komen af en toe wel mensen langs maar het valt gelukkig mee. B zegt ook al te merken dat het werkt en dat het erg raar is. Een hele mooie boom links van mij begint al een beetje te vervormen, de muziek klinkt anders en rechts in de verte zie ik een vrouw in het zwart die daar met haar vriend is en met hun twee honden speelt. De honden zwemmen lekker in het water en de vrouw staat daar aan de rand van de plas. Ze lijkt net Cleopatra denk ik, ze ziet er Nederlands uit maar toch heeft ze iets Oud-Egyptisch, een soort vrouwelijke farao, heel mooi! Ze heeft zo'n zwarte werpstok waar je een tennisbal ver mee kunt gooien voor de hond, dit lijkt net een scepter. En wat leuk dat ze daar met haar vriend of man is, dat ze samen daar zijn, op een mooie dag als deze (het weer is mooi en lekker zonnig). De trip blijft nog enigszins mild en gaat een tijdje zo door, B en ik gaan beide een beetje onze eigen gang. De lucht is mooi blauw en ik zie de verschillende tinten blauw, van donker naar licht, erg mooi en ik wijs het aan aan B. De wolken zijn ook prachtig, ik zie een hele grote paddenstoel in de wolken voor mij, hoe toepasselijk. 

2. Ik heb m'n jas open en zie een donkergrijs shirt en baal dat ik niet iets kleurrijkers aan gedaan heb. Mijn spijkerbroek is mooi blauw, maar mijn jas en shirt zijn zo saai grijs. Ik maak een aantekening in mijn mobiel dat ik de volgende keer iets met een mooie kleur aan moet trekken. Ik sluit mijn ogen om te zien of ik al closed eyes visuals heb en ja die heb ik, vrij sterk al terwijl de trip nog helemaal niet zo lang bezig is. Inmiddels hebben B en ik allebei ons eigen MP3 in en ik sluit mijn ogen, zak mijn kin tegen mijn borst en laat me meevaren op de muziek en de mooie psychedelische dingen die ik zie. Op een gegeven moment open ik toch maar weer mijn ogen omdat ik bang ben dat mensen voorbij lopen en gaan vragen of alles wel goed met me gaat. Ik vertel B om zijn ogen eens te sluiten, dan let ik wel op voorbijgangers en hij doet het en ziet blijkbaar ook veel moois want zo blijft hij een tijdje zitten. Jammer eigenlijk denk ik dat ik niet gewoon op mijn kamer ben, dan kan ik gewoon dit doen zonder rekening te hoeven houden met andere mensen, het mooiste zit in de binnenwereld, niet daarbuiten dus waarom zijn we eigenlijk hier gaan trippen? Puntje voor de volgende keer...

3. Op een gegeven moment voel ik mij heel verdrietig maar ik heb geen idee waarom. Het ligt niet aan mijn gedachten, het is puur de lichamelijke emotie die ik herken als verdriet. Ik ben (mentaal) dus niet verdrietig, maar ik voel het wel sterk, niet heel prettig maar gelukkig is het alleen lichamelijk, het zal vast zo wel over gaan denk ik. Ik wil het tegen B zeggen maar voordat ik de mogelijkheid heb zie ik struikgewassen vervormen en lijken ze vijandig en naar. Dit gaat niet zo best denk ik en ik merk dat ik deze plek eigenlijk helemaal niet leuk vind, althans niet de plek waar wij nu zitten. Het water is lelijk, de omgeving er omheen is wel mooi maar het water verpest het. Eigenlijk zou ik liever ergens anders zitten, maar omdat het zo druk is zijn alle mooie plekjes al bezet. Ik zeg het tegen B en hij vind het water ook niet mooi, maar alles er om heen wel. Niet veel later gaat het echt mis: ik krijg een enorm beklemmend gevoel. Ik ben één keer in mijn leven flauwgevallen en weet precies hoe ik mij daarvoor voelde. Dat gevoel heb ik op meerdere momenten in mijn leven gehad, misschien 4x ofzo, maar veelal heb ik het flauwvallen dus afgehouden. Ik heb het ook aan het begin van mijn eerste truffel-trip ervaren, maar toen hield het al snel op. Nu voelde ik dat het heel snel heel sterk werd en dat het alleen maar erger wordt.

Ik kan het niet meer hebben en sta op, loop naar achter het bankje het bos in. Ik zeg tegen B dat ik even moet liggen, de symptomen worden nu heel sterk en ik voel een enorm suizen in mijn oren, het gaat helemaal niet goed met mij en ik kan mij niet herinneren dat ik mij ooit zo slecht gevoeld heb. Eigenlijk zou er een ambulance of mijn ouders gebeld moeten worden maar ik realiseer me dat truffels dan slecht in het nieuws komen en dat het toch te laat zou zijn, dus zeg ik niks. Zelfs al zouden ze er zijn, het zou niks uithalen, wat zouden ze kunnen doen behalve proberen mij gerust te stellen? Het is een bad trip en ik weet dat het een risico is als je truffels neemt. Ik denk niet dat ik doodga of iets dergelijks maar ik weet wel dat het helemaal niet goed is en het is pure horror dat ik nu ervaar. Het enige wat ik wil is thuis bij mijn ouders zijn. Ik lig zo een tijdje maar ben nog wel bij bewustzijn, nu ik dit schrijf verwonder ik mij erover dat ik blijkbaar nog zo helder heb kunnen denken want het voelde echt verschrikkelijk en alsof het helemaal fout ging, alsof ik niks meer kon. Ik blijf hier liggen en de nare effecten ebben langzaam weg. Als ik me weer enigszins normaal voel sta ik op en loop ik terug, straks komen er voorbijgangers die mij zien liggen en naar mij toe lopen en daar heb ik helemaal geen zin in.

4. B lijkt er weinig van gemerkt te hebben en zit nog steeds met z'n mp3 in. Ik denk na hoe het kan dat ik opeens een bad trip had en bedenk mij dat het misschien komt omdat ik de hele dag nog niets gegeten had. Tijd om daar verandering in te brengen dus haal ik een chocolade-reep tevoorschijn en geef B ook een stuk. Het gaat weer een stuk beter en ik zie in het gras allemaal bijzondere patronen, heel erg mooi! Op een gegeven moment zegt B naar huis te willen. Ik vind het prima en wil ook wel graag weer naar m'n kamer. We lopen terug en het landschap is ontzettend mooi, het lijkt echt een prachtig apocalyptisch landschap, iets waar ik dolgraag door heen zou willen lopen, maar dan wel alleen en niet met al die vreemden erbij. Het is te absurd voor woorden hoe ongelooflijk prachtig dit landschap is, wat jammer dat ik dit terrein niet voor mij alleen heb en dat ik mij buiten tijdens een trip blijkbaar een stuk minder op mijn gemak voel en thuis/binnen moet zijn om fijn te kunnen trippen. Dat zou niet zo moeten zijn, de wereld is toch van iedereen en wat maakt mijn kamer nou zo speciaal ten opzichte van de rest van de wereld?

Tijdens de lange wandeling heb ik een hoop filosofische gedachtes maar dit zijn niet altijd mooie gedachtes, in mijn nuchtere bestaan vind ik het leven erg mooi maar nu begin ik toch wel fouten te zien. B heeft het erover dat hij truffels niet begrijpt en eigenlijk maar stom vindt, waarom doet hij het eigenlijk? Hij wil het nooit meer doen en vindt dat hij teveel drugs neemt. Ik zeg dat hij dat nu zegt maar dat een trip zo wispelturig is dat hij er straks waarschijnlijk weer anders over denkt. Toch hebben we allebei dus een beetje deze negatieve gedachtes. Ik heb eigenlijk heel erg zin om hier gewoon met familie of vrienden te lopen zonder drugs te hebben gebruikt, gewoon een wandeling te maken zoals al die andere mensen hier. Een lichtpuntje is een stel dat ik zie lopen met een erg jong kind, ik zie de liefde die zij voor elkaar voelen en dat op deze mooie dag, hoe mooi is dat toch!

5. B wil de bus pakken naar huis maar ik ben nog flink aan het trippen en er is pas anderhalf uur voorbij gegaan. Het lijkt mij dan ook helemaal geen veilig plan, ik vind het nu al gevaarlijk met al dat verkeer. 'Doe het voor mij' zeg ik en uiteindelijk overtuig ik hem om verder te lopen richting mijn huis. Bij de volgende bushalte wil hij er weer vandoor maar opnieuw vind ik het geen goed plan. Eenmaal thuis aangekomen probeert hij er nog een keer vandoor te gaan maar toch weet ik hem over te halen naar binnen te gaan. Zo, hè hè, eindelijk, daar zijn we dan... De trip is totaal niet wat ik er van verwacht had maar goed wel weer een hoop geleerd voor eventuele toekomstige trips, namelijk dat ik niet ver van huis moet gaan zonder tripsitter en niet wil trippen zonder die dag iets gegeten te hebben. Ik ben best wel roekeloos geweest met truffels vind ik, daar ga ik absoluut verandering in brengen.

Ik kijk naar mijn vloer en zie er allemaal patronen in, erg prachtig. B zet 'The Big Lebowski op' en ik kijk mee, erg grappige film, dit vond ik normaal ook al maar met truffels is het toch weer anders. Het voelt vrij 'aards' aan en na een tijdje heb ik eigenlijk meer zin in de psychedelische wereld van mooie vormen. Dus ik sluit mijn ogen weer en lig op bed. Na een tijdje gaat B douchen en ik zet muziek en een visualizer op. Ja dit is erg mooi weer allemaal, ik zie grote paddenstoelen met mijn ogen dicht en bevind mij midden in de natuur, het schemert en het is prachtig, een soort van sprookjeswereld. Het ruikt lekker en ik strijk mijn haren en dan voel ik dat ik iets van een blaadje uit mijn haar haal. Dat blaadje paste mooi binnen mijn CEV dus vond het wel bijzonder. Ik voel me weer helemaal goed en de trip is erg mooi.

6. Het is nu ongeveer 19:30, B heeft zich opgefrist en besluit naar huis te gaan. Ik ben nog steeds aan het trippen maar niet zo sterk meer en hoewel het niet mijn voorkeur heeft laat ik hem nu wel gaan, het gevaar is wel geweken denk ik. De trip-effecten ebben langzaam weg, de visuals worden steeds minder sterk maar toch gaat het nog wel enige uren door. Ik voel me inmiddels weer helemaal goed en op mijn gemak, op een paar momenten heb ik eigenlijk zin om naar mijn ouders toe te gaan maar daar is het eigenlijk te laat voor dus heeft het geen zin meer, volgende week maar weer.

Dit was mijn eerste ervaring met een 'bad trip', gelukkig duurde het niet zo lang maar ik kan nu bevestigen dat het een verschrikkelijk gevoel is. Dat het een keer zou gebeuren zat er wel in als je het zo vaak doet, maar dat het deze trip zou gebeuren had ik niet verwacht, in reactie op mijn vorige trip heb ik mijn 'gewone' leven weer helemaal op orde gebracht en voelde ik mij weer helemaal content. Op basis van mijn mindset had ik het echt niet verwacht. Ik denk toch dat het sterk met de omgeving te maken heeft (te veel andere mensen) of met het feit dat ik de hele dag niets gegeten had. Erg leerzaam is het wel geweest, truffels zijn geen speelgoed. Ondanks die nare ervaring heb ik ook weer veel moois in deze trip meegemaakt, het was een vrij sterke trip met vrij sterke visuals, level 3 denk ik, voor mij eigenlijk de ideale sterkte. Jammer dat ik niet eerder binnen was en in alle rust van mijn CEV had kunnen genieten met heerlijke muziek, maar dat weet ik dus voor een volgende keer...

Trippen buiten kan denk ik echt prachtig zijn maar in ieder geval in mijn geval wil ik dan wel echt een rustige plek met zo min mogelijk andere mensen en het liefst met een nuchtere tripsitter erbij.

Prachtig geschreven, die andere reports ook trouwens, maar dit is wel héél mooi. Ik kijk uit naar nog meer verhalen, als die zullen komen.   

Bedankt voor de reactie, fijn om te horen!

Helemaal waar wat je zegt en het gaat goed moet ik zeggen, ik geniet weer volop van het normale bestaan.

De laatste tijd heb ik een paar zeer levendige intense dromen ervaren, gok nog een nawerking van de truffels want bevat veel karakteristieke elementen. Sommige fijn, sommige minder fijn, maar een bijzondere ervaring is het elke keer in ieder geval weer wel. Ben benieuwd of die nog steeds zullen opduiken als ik geruime tijd niet getript heb.

Wie: Ik, voor mij is dit trip nummer 6
Wat: 15 gram Psilocybe Dragon

Waar: Buiten en kamer (studentenhuis)

Sinds de vierde trip speelde ik met het idee om zo vaak mogelijk truffels te nemen. Ik had over anderen gelezen die elke week paddo's/truffels namen en aangezien het mij ook goed af ging en de ervaringen zo ontzettend mooi zijn dacht ik waarom niet? Bovendien had de realiteit voor mij een beetje haar glans verloren, de realiteit van de tripwereld was zoveel mooier en zoveel meer betekenisvol. De natuur vond ik nog steeds mooi maar het was niet genoeg, terwijl tijdens een trip de schoonheid van het zijn alles is wat je van iets kunt verlangen. Ik hoopte door opnieuw te trippen ofwel de glans weer terug te vinden of anders in ieder geval tijdelijk tijdens het trippen mij weer volmaakt gelukkig te voelen. 

Ik was laatst in een smartshop en zag daar de Dragon truffels. De eigenaar vertelde mij dat deze qua sterkte in de buurt komt van Hollandia en eigenlijk een soort van versterkte Tampanensis is, die je echt in vlagen voelt. Mijn laatste drie trips waren telkens Atlantis dus ik was wel benieuwd om weer iets nieuws te proberen en ik heb ook goede ervaringen gehad met Tampanensis. Ik wist in ieder geval dat ik in het weekend wilde trippen, maar was nog niet zeker hoeveel gram ik zou nemen. De reden dat ik altijd 15 gram neem is omdat ik het anders zonde vind omdat ik geen goede manier heb om de rest te bewaren. Maar als deze truffel echt zo sterk is, tsja? De ochtend van de dag dat ik zou trippen had ik een erg levendige droom waarin mijn twee broertjes en ik allemaal een volle portie van deze truffel namen en het geen fijne ervaring was. Als we in de spiegel keken zagen we onszelf helemaal voorovergebogen, als in een soort cirkel. Uiteindelijk kwam het wel goed want het effect ging weg, maar het was een bad trip. Was het een teken?

0. Er zijn 8 dagen verstreken sinds mijn laatste trip. Ik heb die dag 2 broodjes gegeten en daarna 7,5 uur niet meer gegeten. Ik had besloten om toch gewoon de volle portie te nemen, de trip zal ooit weer overgaan dus ik kan het vast wel hebben dacht ik. En anders is het meteen een goede les. De structuur van de truffels was best anders dan wat ik gewend was, veel platter en kleinere stukjes met juist soms hele grote stukken. Het smaakte niet lekker en voordat ik het zakje op had voelde ik al hoofdpijn en misselijkheid. Ik had zelfs lichte kotsneigingen maar hield alles binnen. De nasmaak bleef ook hangen, niet echt prettig allemaal maar het lijkt er in ieder geval op dat het snel toeslaat. Ik had Koan opstaan en had al snel het idee dat de truffels -heel lichtjes- hun werk begonnen waren. Ik besloot om naar buiten te gaan nu het nog licht was en een wandeling te maken net als de vorige keer.

1. De trip is nog niet zo hard ingeslagen als de vorige keer en hoewel ik me al wel aangenaam voel en de natuur mooi vind, zie ik de kleuren nog niet zo anders en versterkt als met Atlantis, het is nu een stuk subtieler. Ik maak een wandeling over dezelfde brug als de vorige keer maar loop nu door omdat ik nog niet echt sterke visuals heb. Als ik wat dieper in de trip zit kan ik altijd nog teruglopen. Ik loop door en zie een prachtige plas met water in een hoek en wil er naar toe, maar er lijkt geen pad te zijn. Ik loop een stuk verder en loop zo om, benieuwd wat ik allemaal voor moois tegen zal komen. En dan zie ik een prachtig stukje natuur, niet eens zo heel ver van de bebouwde kom.

Het is werkelijk prachtig (maar nog steeds lijkt het niet op wat ik met Atlantis ervaar) en ik loop dieper de plek in. Ik blijf doorlopen en maak een aantal foto's, hoe verder ik ga hoe mooier het wordt. Er zwemmen meerkoeten in het water en ik heb zin om hier even rustig te zitten. Dan zie ik een mooie grote boom iets verderop en bedenk me dat ik die graag wil beklimmen. De trip is tot nu toe nog heel subtiel dus waarom niet? Het is wel lastig om de boom te bereiken maar ik ben op avontuur en accepteer de uitdaging. Ik klim in de boom en hoewel het vrij makkelijk en snel ging voelt het alsof ik een geweldige prestatie heb neergezet. Wauw! Wat een uitzicht. Ik leun achterover en ga zitten en kijk uit over dit stukje paradijs. Dan zie ik ook grote zwarte vissen in het water, karpers zo te zien. En dit zo vlak bij de bebouwde wereld, hoe komt het dat er hier geen mensen zijn? De zon schijnt nog maar is aan het ondergaan, dit geeft een mooi effect met een kleine stip van prachtig geeloranje licht dat door de slierten van een wilg schijnt. De lucht is mooi roze en ik voel me op mijn plek, alsof ik in de tuin van Eden sta.

Ik maak een hoop foto's en ook een paar selfies. Dan merk ik dat de achtergrond wel heel mooi is en draai me om. Wauw! Stukje bij beetje ben ik dit gebied aan het verkennen en ik heb alle tijd van de wereld. Ik sta op en zie dat het uitzicht dan nog mooier is. Toch ga ik snel weer zitten want dat is toch ook wel heerlijk ontspannend. Tot nu toe is de trip erg aangenaam maar helemaal niet sterk of overweldigend.

^{De mooie plek natuur (foto's genomen tijdens het trippen)}

2. Als ik weer ga zitten en recht voor mij uitkijk zie ik de bomen op een trippy manier bewegen, net als bij Atlantis. Mooi denk ik, maar hoop dat ik niet te sterk ga trippen omdat ik straks ook de boom nog uit wil. Op een gegeven moment begint het iets donkerder te worden en vind ik het tijd voor mijn volgende avontuur. Ik besluit de boom uit te klimmen en via een snellere route terug te lopen, ik ga gewoon de brug opklimmen via een helling. Maar voor dat ik zover ben kijk ik achterom naar dit mooie stukje natuur dat ik verlaat. Net een jungle! Het vorige stukje natuur zou ik ook in het gewone leven prachtig hebben gevonden, maar dit is overduidelijk een effect van de truffels. Ik heb echt het idee dat ik op een exotisch eiland ben en geniet met volle teugen. Maar ik blijf niet te lang want ik heb meer dingen te doen. Intussen komen er ook weer mooie filosofische gedachten in mij op. Ook al is de afstand tot de helling nog zo kort, het duurt erg lang voordat ik het bereik omdat ik telkens afgeleid wordt door prachtige en interessante dingen die ik zie. Zand, een goot, de vijver en perfecte symmetrie. Een wilg die erg groot is en een reusachtige entiteit is. Een stroom water loopt naar of van een goot en eromheen is zand. Het lijkt perfect symmetrisch en ik bedenk mij dat ik makkelijk gek zou kunnen worden, hoe weet ik eigenlijk wel zeker dat ik van links kwam? Ik stel mezelf voor dat ik hier al een hele tijd aan het lopen ben, in cirkels en mijn verstand verlies. Maar het is maar een (amusante) gedachte en ik weet dat het niet echt zo is. Ik kijk of ik sporen kan vinden van mijn voetstappen in het zand. Dit kost wat moeite maar het lukt. Nee ik ben mentaal helemaal gezond.

_{Van links naar rechts: de mooie natuur, de gootsteen, de entiteit dat de wilgenboom is (foto's genomen tijdens het trippen)}

^{Van links naar rechts: het zand met mooie trippy 'haartjes', de perfecte symmetrie, de mooie roze lucht (foto's genomen tijdens het trippen)}

3. Ik laat het hele tafereel nu echt achter me en loop richting de helling. Dan merk ik dat het zand erg vochtig wordt, het lijkt wel drijfzand. Ik raak niet in paniek, vind het wel grappig, het is allemaal onderdeel van mijn avontuur. Mijn schoenen worden vies en ik begin toch wel echt weg te zakken dus ik probeer zo snel mogelijk aan vast land te komen. Aan de overkant van de brug zie ik mensen zitten. Ze zien er een beetje verdacht uit, zijn ze aan het vissen? Ik wil niet te lang staren maar vertrouw het niet helemaal. Ik besluit dan ook maar om toch niet via deze brug terug te lopen maar eentje verderop.

Het is een stuk lopen maar ik vermaak me prima, een hoop mooie gedachtes schieten door mijn hoofd en ik verwonder me over van alles aan mijzelf. Het feit dat ik loop, dat ik kan rennen, dat ik een tong en tanden heb en deze kan voelen, dat ik achteruit kan kijken, dat ik bewegingen kan maken. Waarom wil ik eigenlijk naar huis? Ja het wordt donker maar wie kan mij wat doen? Waarom zou iemand mij iets willen aandoen? Telkens als ik iemand in de verte zie ben ik ergens bang en ontloop ik die persoon liever, maar dan komt de persoon voorbij en zie ik dat hij/zij geen kwaad in de zin heeft en gewoon een normale vriendelijke meneer/mevrouw is. Het feit dat het aan het schemeren is versterkt het effect alleen maar, vooral scooters met felle lichten geven me een niet zo'n fijn gevoel. Als ik eenmaal bij de tweede brug aankom zie ik geen mogelijkheid om de brug op te komen. Ik loop iets verder in de richting van de brug maar zie geen weg, alleen een soort van hotel met een parkeerplaats met veel auto's. Ik zie een paaltje en besluit even te zitten, ik ben best wel moe. Het voelt alsof al mijn vermoeidheid naar de grond stroomt, heerlijk dit gevoel! Tegelijkertijd baal ik dat ik zoveel gelopen heb, heb ik nog wel genoeg energie straks voor de rest van de trip?

4. Ik besluit om weer verder te lopen en dan maar de volgende brug over te steken. Dat terwijl het kanaal helemaal zo breed niet is, zwemmen zou zoveel sneller zijn... Maar dat is geen goed plan natuurlijk en ik loop door, het is mooi allemaal maar ik wil gewoon graag naar huis, waarom precies weet ik niet. Het eindeloze lopen verstoort een beetje de trip, maar goed het is maar tijdelijk denk ik. Straks zit je lekker comfortabel in je kamer. Uiteindelijk steek ik dan de volgende brug over. Het is net alsof ik de Seine overloop en ik waan me in Parijs, alhoewel ik daar nog nooit geweest ben. Toch kan ik niet helemaal van het moment genieten omdat ik weet dat ik nog een heel stuk moet lopen en ik naar mijn idee al super lang gelopen heb. Op meerdere punten besluit ik dan ook maar om te rennen, ja dit zou ik oneindig lang vol kunnen houden maar ik doe het in vlagen en niet te lang, ik ben bang dat ik straks anders opeens alle vermoeidheid in een keer zal voelen. Ook trek ik even kort een sprint, maar de snelheid die ik behaal is te onmenselijk dat ik bang ben dat iemand het ziet en bang voor me zal zijn. Ik ken de omgeving hier en weet dat het niet super ver meer is maar toch lijkt het oneindig ver, ik weet dat ik loop (in normaal tempo), maar toch duurt het veel langer dan normaal, ik lijk nauwelijks vooruit te komen.

Het laatste stukje... In de verte zie ik drie mensen lopen, ze lijken kleine aliens, zwarte wezentjes gekleed in felle kleuren. Er staan lantaarn-palen langs het fietspad die zoveel licht schijnen dat ik ze niet goed kan zien, maar het lijken echt enge aliens. Zal ik dit pad nemen of toch maar naar links gaan? Dit rechterpad is in ieder geval verlicht en twee van de wezens lijken meiden te zijn dus voel ik mij al weer veiliger en ga ik ze toch maar achterna. De afstand wordt steeds kleiner, vlak voordat ik ze inhaal ga ik dan toch maar naar links en ben ik eindelijk bijna thuis.

5. Eenmaal aangekomen bij de ingangsdeur van het gebouw zie ik een meisje die net haar fiets geparkeerd heeft. Zal ik de deur openhouden voor haar? Ik besef me dat ik niet goed de afstand en tijd in kan schatten, in eerste instantie wil ik gewoon doorlopen om rare situaties te voorkomen maar dan denk ik dat ze toch redelijk dichtbij is dus houd ik de deur open. Gelukkig duurt het niet heel lang voor zij er is, ze rent naar de deur en kijkt blij en vriendelijk en ik voel me goed en ben blij dat ik de deur opengehouden heb. Het is een studentenhuis en ze ziet er uit als in de twintig, maar haar hoofd heeft iets (veel rimpels?) waardoor ze in de veertig lijkt. Toch vind ik haar mooi, ook om wie ze is. De volgende deur houdt zij voor mij open en dan is het tijd om alleen verder te gaan, zij neemt de lift en ik neem de trap. Ik ben blij eindelijk weer binnen te zijn, maar hoop dat mijn trip niet verstoord zal worden door deze korte encounter, dat ik gevoelens voor dit meisje ga ontwikkelen.

6. Op mijn kamer aangekomen merk ik dat Koan - When The Silence Is... nog steeds aan het afspelen is. Wel bijna 2,5 uur verder, maar nog steeds dezelfde video. De muziek is heel bijzonder en de figuurtjes op de afbeeldingen bewegen. Op een gegeven moment heb ik de behoefte om naar muziek te luisteren dat ik ken. Ik kijk weer wat video's terwijl ik mijn trip-playlist op heb staan maar voel me een klein beetje gefrustreerd. De trip is een stuk lichter dan ik verwachtte, morgen moet ik weer vroeg opstaan, het is al laat, ik heb zoveel gelopen, de trip zal waarschijnlijk niet lang meer duren, etc. Ik had een mango opgegeten en dit was verrukkelijk, maar toen die op was lustte ik eigenlijk nog wel meer en ananas erna smaakte niet zo geweldig.

Dan maar weer closed eyes visuals proberen. Ik zag wel dingen maar de ervaring was bij lange na niet zo intens en helder als de vorige keer, de 'wezens' die ik toen ontmoet had hadden mij vandaag niks te zeggen.

7. Enigszins teleurgesteld besloot ik maar te liggen op mijn bed en half te slapen terwijl de muziek doorspeelde. Volgende week maar weer een poging en dan gewoon weer Atlantis... Toen begon de stemming van de trip om te slaan. Ik kreeg een soort van visioen en ik zag dat alles, iedereen, iedere actie, uit liefde bestaat. Ik voelde een tederheid over mij heen komen. Alle slechte dingen komen voort uit het niet begrijpen en niet begrepen worden, door een gebrek aan liefde. Ik voelde een traan in mijn ooghoek, ergens wilde ik in huilen uitbarsten want dit heb ik al zo lang niet meer gedaan en het zou goed zijn om het er allemaal uit te laten. Maar het bleef bij die ene traan. Ik vond weer een nieuwe waardering voor mijn lieve, zachtaardige, zelf en bedacht dat ik mijzelf de afgelopen tijd verwaarloosd heb. Te druk met studie en vooral ook zaken er omheen, te weinig tijd voor mezelf. Ik heb al twee weken niet meer gesport vanwege tijdgebrek, heb mijn familie al een tijdje niet meer gezien en ben de laatste tijd steeds ongezonder gaan eten. Al deze zaken hebben ook met trippen te maken, het zorgt ervoor dat ik minder tijd over houd en tijdens het trippen eet ik vaak ongezonde dingen, waar veel van over blijft in de daaropvolgende dagen. Ik besloot op dat moment om beter voor mezelf te zorgen, weer te beginnen met sporten, gezonder te eten, meer vrije tijd te nemen, meer te slapen, mijn familie weer bezoeken, vaker met vrienden afspreken en voorlopig even een break te nemen van truffels. Dan wordt het trippen ook weer een stuk specialer. Tijdens mijn trip wordt ik niet iemand anders maar blijf ik mezelf bedacht ik me. En als ik niet gelukkig ben in de gewone wereld zullen truffels me niet helpen. Al mijn problemen in de gewone wereld heb ik nog steeds tijdens het trippen en op een gegeven moment zullen ze langskomen.

8. De muziek was ontzettend mooi en het voelde goed om te constateren dat het de laatste tijd allemaal een beetje teveel werd en hier verandering in te brengen. Uiteindelijk was ik weer compleet nuchter na zo'n 7 uur sinds inname, waarna ik maar besloot te slapen want ik moest weer vroeg op. Het was een erg mooie trip geweest uiteindelijk, zij het compleet anders dan ik verwacht had.

De trip is vrij subtiel geweest was (op een paar vlagen na), van deze truffelsoort had ik een stuk sterkere trip verwacht. Misschien komt het gewoon omdat ik vrij vermoeid was en dat dit alles was wat ik aankon. Uiteindelijk is de trip me erg goed bevallen en heb ik er een belangrijke les van geleerd. Voorlopig zal ik dus ook even van de truffels afblijven om eerst mijn gewone leven weer in balans te brengen. Nu ik dit schrijf is er inmiddels weer een dag voorbij en hoewel het misschien een beetje vroeg te zeggen is, houd ik mij aan datgene wat ik tijdens de trip besloten heb en heb ik de glans van het normale bestaan weer teruggevonden.

Ik ben blij dat ik de Dragon truffels heb uitgeprobeerd en het lijkt inderdaad op een (enigszins) versterkte Tampanensis, maar ik denk dat ik voor een volgende keer toch weer Atlantis neem omdat deze voor zover ik dat kan beoordelen een stuk visueler is en ik dat juist ook wel heel erg vet vind!

Mooie tip, heb die video opgezet tijdens mijn trip gisteren (ja ik trip echt te vaak de laatste tijd, maar dit was voorlopig de laatste keer ). Heerlijk om ontspannen in de trip mee te komen en het gaf een aantal bijzondere effecten toen ik wat dieper in de trip zat. Aanrader!

Hoi Shifty,

Heel erg bedankt voor je mooie reactie! Leuk dat iemand de moeite genomen heeft dit hele verhaal te lezen ondanks de gigantische lengte.

Wat je zegt over de connectie met de natuur en het levens-veranderende karakter van truffels kan ik mij erg goed in vinden. Leuk dat jij ook kennis heb gemaakt met de 'wezens'.

Ik heb tot nu toe altijd 15 gram genomen dus weet niet beter, vond het wel sterk wisselen in sterkte, van de drie keer Atlantis heb ik een level 2,3 en 4 trip gehad. Het verschil in sterkte tussen de zwakste en sterkste trip is echt gigantisch, al blijft het altijd mooi.

Ik kijk uit naar je tripreport als je besluit er een te schrijven!

Trouwens, in reactie op mijn oorspronkelijke tripreport hier, ik heb mijn ganggenootje gesproken en de mooie muziek die ik hoorde is geïdentificeerd:

De volledige soundtrack van Philip Glass voor de film 'The Hours' is een aanrader trouwens!