OnTheChase

Zoals in tao te Ching staat: the tao that can be spoken of is not the True tao.

Zoals ik bewustzijn begrijp en zoals ik dacht dat jij, o.b.v je omschrijving het begreep, valt er heel weinig over te schrijven...dat neemt niet weg dat ET en anderen met metafysisch geleuter flink kunnen cashen, en tripreports worden ook beloond...terwijl het mij inmiddels wel duidelijk is dat het meest waardevolle aan een trip ook niet niet met taal te vatten is.
Dus waarom niet? ehm subforum plus beloning

Eyyy Voyager,
 
Dat heet hypocriet wat je omschrijft over gedrag. Nee maar ik geniet altijd van jouw trip-reports, lekker persoonlijk. Sommige mensen omschrijven alleen maar, dat ze kleurtjes hebben gezien etc. Maar ehh is het niet juist goed geweest dat je met iemand samen was, misschien bracht dit je weer andere inzichten tot zover je die hebt. Vind het overgerens (dat woord kan ik niet spellen) wel spacend dat je constant weer die vibes hebt, hoe vaak je ook hebt getript, van de ontdekking die je steeds weer opnieuw opdoet. Dat je zegmaar sterfelijk bent en dat illusies wegvallen. Dat in het algemeen een mens misschien telkens weer illusies voor ze kiezen krijgt. Daar van sta ik ook altijd versteld. Voordat ik ga trippen is het echt zo, nu kan ik het wel aan en dan wordt ik weer in het diepe gegooid. Ik ga binnekort ook maar weer eens hoop ik tijd niet gedaan. Groetjes Rijkiedijkie

Wie: Een vriend en ik, 2e trip voor hem, 22e voor mij
Wat: Allebei 15 gram Tampanensis
Waar: Buiten in de natuur en thuis (kamer in studenthuis)
 
Mijn enthousiasme voor truffels deel ik graag en zo heb ik er een vriend in weten te praten, een hele tijd terug al. Deze vriend P had een aantal maanden terug zijn eerste truffeltrip gehad en dit was hem goed bevallen. We wilden het graag een keer samen doen en daar leek het nu dan eindelijk de tijd voor. Omdat hij binnenkort gedurende langere tijd naar het buitenland gaat leek het ons het best om daarvoor een keer te trippen. Ik voelde zelf niet echt sterk te behoefte om te trippen, ook al was de vorige keer een maand geleden. Maar aangezien elke trip leerzaam is en ik nog nooit spijt gehad heb van een trip dacht ik ook niet dat het kwaad kon, so let's take some truffles
 
Start
We starten in mijn kamer en zoals altijd is het begin vrij vervelend (lichamelijk). Ik begin mijn kamer niet zo heel chill te vinden (beetje saai) en stel voor om naar buiten te gaan. We lopen naar buiten en zodra ik de eerste aantal stappen buiten zet en de open lucht boven me zie realiseer ik me weer hoe sterfelijk ik ben, dat ik een wezen ben met een lichaam, afgezonderd van het geheel. Typisch outdoor truffel gevoel en de wereld is weer omgetoverd tot een sprookjesachtige wonderwereld, alles ziet er weer ultra-HD uit met intens prachtige kleuren die uit een heel groot scala aan tinten bestaan. P ziet nog niet veel anders al is zijn trip al wel subtiel begonnen. Zou dit gewoon met ervaring komen of zijn de effecten gewoon zo verschillend per persoon? Mijn broertje heeft ook nooit dingen zo anders gezien zoals ik het vrijwel elke keer onder invloed zie. Nouja, maakt ook niet uit, zal vast nog wel komen. Ik loop wat snel en neem niet de tijd om van de prachtige natuur te genieten, ik heb dit gebied ten slotte al vaak genoeg gezien. Dan bedenk ik me dat P hier voor het eerst is en ik voel me schuldig dat ik er zo snel doorheen loop. Ik probeer het iets rustiger aan te doen maar ik voel me nog steeds niet tot rust, ik wil graag de bestemming bereiken. Ik begin me slecht te voelen hierover, des te meer omdat P vol verwondering om zich heen kijkt en mij in alle vertrouwen volgt.
 
Er verschijnt een oerwoud voor ons en ik geniet volop terwijl ik hier door heen loop. Dit is leven, dit moet ik vaker doen. Ik ben compleet in mijn element. Daarna komen we aan op de plek waar ik graag naar toe wilde en het is onbeschrijflijk mooi. Het is een goed beschutte vijver, vlakbij maar toch afgezonderd van de buitenwereld. De grond is nat, maar we kunnen gehurkt zitten, ik zeg dat ik hier wel wil blijven en P gaat akkoord. In het water bevinden zich vissen, meerkoeten en eenden, al zijn de meeste een eindje van ons vandaan.
 

Dit is de plek, al is de foto van een jaar eerder.
 
The roast begins…
Ik geniet van de mooie omgeving en de filosofische gedachten beginnen zich op te stapelen. Ik denk na over wat echt belangrijk is in het leven, liefde. Liefde in wat je doet, liefde in wat je naar anderen uitstraalt, liefde voor anderen, liefde voor jezelf. Toch is dat niet waar ik mijn prioriteiten leg en ik besef me dat ik veel meer met andere zaken bezig ben, zaken van het ego. Dit weet ik eigenlijk donders goed, dit is niet mijn eerste trip. Maar toch houd ik mijzelf die illusie voor, waarom eigenlijk? Ik zie dat alles voor me extreem mooi is en denk aan alle problemen die mensen kunnen hebben. Ik denk aan het programma 'Locked Up Abroad' waar mensen in een buitenlandse gevangenis belanden vanwege drugssmokkel, vaak omdat ze er in geluisd of erg naïef zijn. En ik denk aan de emotionele herenigingen met familieleden na hun vrijlating. Ik zie het helemaal voor me en besef me dat ik zelf ook al heel lang mijn familie niet meer gezien heb, dat ik nu graag hier gezeten had met mijn moeder, genietend van de mooie natuur hier. Ik begin emotioneel te worden en voel de tranen in mijn ogen. P zit achter me en als ik tegen hem praat en hem aankijk lijkt hij niets door te hebben van de tranen op mijn ogen. Valt het gewoon niet op, wil hij er niet op ingaan of zijn de tranen imaginair? Beter zo, en ik kijk weer naar de vijver. Ik denk aan mensen die niet perfect zijn, althans niet in mijn systeem van waarde-oordelen. Zij verdienen ook liefde, toch geef ik ze dat vaak niet. Ik zie vlakbij een moedereend voorbij zwemmen met haar jonkies en vraag me af hoe mensen ooit zulke dieren kunnen eten, of kunnen verjagen uit hun leefgebied door bomen te kappen en gebouwen te bouwen. Maar ik besef me dat ik hier ook indirect aan bijdraag, ik eet dan misschien geen vlees maar gewassen hebben ook grond nodig, ik woon zelf ook in een gebouw, studeer in, werk in en bezoek gebouwen. Ben ik dan niet even schuldig? Veganistisch leven is voor mij makkelijk maar dat is niet voor iedereen zo en er zijn genoeg gebieden waarop ik meer en beter zou kunnen doen. Zet ik mij actief in als vrijwilliger, ondersteun ik instanties die natuur beschermen, instanties die andere mensen helpen? Nee, ik kies wat voor mij makkelijk is, waar ik zelf profijt van heb en wat toevallig zo uitkomt of op mijn pad beland. En oordeel over mensen die andere keuzes maken. Pff, ik ben geen haar beter dan anderen, ik ben zelfs erger omdat ik anderen veroordeel voor het leven van hun leven.
 
Dit zijn geen fijne gedachten maar ik weet dat het de waarheid is. Nu ga ik het krijgen denk ik, dit is pas het begin. Truffels zijn harde leermeesters, maar ze liegen over het algemeen niet. Dus ik sluit mij niet af voor wat er komt en onderga alle zelfkritiek. Er is een hele waslijst aan onderwerpen, maar waar het telkens op neerkomt is dat ik de idealen die ik zelf zo hoog houd niet naleef, laat staan belichaam. En dat terwijl ik anderen mensen veroordeel voor het niet naleven van deze idealen. Zo vind ik het belangrijk dat er veel natuur is, maar de natuur waar ik nu ben, op 5 minuten loopafstand van mijn kamer geef ik niet de respect die het verdiend. Ik ben vaak minachtend over de Nederlandse natuur, want het is bij lange na niet zo exotisch als bijvoorbeeld een regenwoud. Ik ga er af en toe heen als ik trip, maar niet zo heel vaak als ik nuchter ben, althans niet specifiek voor de natuur. Als ik het echt zo belangrijk vind, waarom doe ik er dan niets mee? Waarom kom ik niet in actie om meer natuur te behouden? (naast passieve manieren). Ik ben een fraudeur, loop naast mijn schoenen en in plaats van dat ik weer in mijn schoenen probeer te lopen, de idealen probeer te belichamen die ik het meest belangrijk vind, bekritiseer ik andere mensen die anders denken. In de tussentijd doe ik een hoop dingen waardoor ik mij beter over mijzelf voel. Zo sport ik regelmatig met als doel mijn lichaam om te vormen tot die van Zeus. En iedereen die niet zo'n lichaam probeert te bereiken verwaarloost zichzelf in mijn ogen. Hoe ontzettend arrogant en oppervlakkig, omdat ik toevallig zo weinig verplichtingen en verantwoordelijkheden heb dat ik regelmatig kan sporten en gezond kan eten betekent nog niet dat dit voor iedereen geldt, of überhaupt dat mensen dat zouden willen. Waarom zouden ze eigenlijk, wat maakt het uiteindelijk nou uit hoe je lichaam gebouwd is, als je maar een leuk persoon bent? Ik kon mijzelf bijna in derde persoon zien en natuurlijk is mijn lichaam niet perfect en denk ik constant aan verbeteringen, verbeteringen die ik door meer te sporten zou kunnen bereiken. Maar ben ik pas na die verbeteringen een waardig mens? Geschikt voor een relatie? Ik zou nu toch ook al een leuke jongen moeten zijn. Ik kan niet eeuwig blijven wachten tot ik het ultieme lichaam heb, sowieso zal dit ideaal altijd wel verschuiven, maar zelfs dan zou het niet het beginpunt moeten zijn van mijn leven, ik zou nu al alles moeten (kunnen) doen wat ik zou willen.
 
Terwijl ik mezelf mentaal flink aan het afkraken ben heb ik weinig oog voor P. Hij lijkt zich te verwonderen over de omgeving, elk takje, elk blad. Hoe oprecht, mij boeit het niet meer, ik ben lekker egoïstisch bezig door alleen maar over mijzelf na te denken. Wat een klootzak ben ik toch. Er zijn een aantal punten waarop ik het echt wel gehad had met al deze negatieve gedachten en ik eigenlijk voor wilde stellen om weg te gaan. Maar als ik P zie zou ik dat niet eerlijk naar hem toe vinden dus ik blijf hier maar zitten. Ik sluit mijn ogen en zie dansende geometrische vormen. Ja ik ben zwaar aan het trippen, maar gezien de locatie en omdat P vlakbij is wil ik dit keer niet mijn ogen sluiten en een andere wereld in stappen. Ook al ben ik wel een beetje klaar met deze wereld waar ik nu ben en een ontzettende hypocriet blijk te zijn. Ik ben bang dat ondanks dat ik niet zoveel laat merken ik P's trip negatief beïnvloed met mijn negatieve gedachtegang. Maar hij lijkt onaangedaan en compleet op te gaan in zijn eigen wereld. Misschien is het wel zijn schuld denk ik, ik ben nog nooit zo slecht gegaan en nu opeens wel. Hoe goed ken ik hem eigenlijk? Het zijn destructieve gedachten, maar ik heb ze wel en ze passen goed in deze stroom van zelfhaat dus ik veroordeel mezelf op dit moment niet eens dat ik ze heb. Nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor.
 
Bezorgde eend
Op een gegeven moment gaat het regenen maar we worden niet nat, de boom boven ons houd ons droog. 'Hoe bijzonder. Eigenlijk is de natuur hier heel geschikt voor.' merkt P op. 'Inderdaad.' denk ik, en ik ervaar een kleine break van mijn eigen roast. De natuur lijkt zich wel te redden, ook zonder het pathetische excuus dat ik mijzelf noem. We zitten hier inmiddels al een tijdje en van binnen ben ik al behoorlijk gesloopt, wat rest is een instabiel wrak. De moedereend zwemt het water over, gevolgd door haar jongen, op zoek naar een plek om te gaan schuilen. Als goede moeder zorgt ze ervoor dat al haar jongen de overtocht halen en ze allemaal veilig de droge plek bereiken. Ze is behoorlijk dichtbij en kijkt een heel klein beetje wantrouwend naar ons, twee jongens die hier al een hele tijd zitten, naar dit mooie plekje starend. Maar het wantrouwen maakt plaats voor medelijden en legitieme bezorgdheid, ze kijkt me aan en ziet dat ik mentaal ingestort en uiterst emotioneel ben. Ze verschuift de aandacht van haar jongen naar mij en kijkt alsof ze nadenkt of ze 112 moet bellen omdat het duidelijk niet goed gaat met mij. Ik besef me hoe messed up de situatie is, ik maak me zorgen over dieren en natuur maar ik ben zelf compleet de draad van mijn leven kwijt en zou me eigenlijk daar meer zorgen over moeten maken, de dieren en natuur lijken zich wel te redden. Tegelijkertijd verbitteren en versterken mijn gedachten over dat dieren zoveel meer waard zijn dan ze krediet gegeven wordt. Natuurlijk ben ik aan het trippen en natuurlijk is hier sprake van een grote portie projectie, maar de uitdrukking in de ogen van de eend en haar lichaamstaal spreken boekdelen. Al het leven is verbonden en we zouden hier samen voor op moeten komen. Als al haar jongen de vijver verlaten hebben kijkt ze me nog even als een bezorgde moeder na en verlaat dan zelf ook de ruimte.
 
Ik wordt weer behoorlijk emotioneel en zie dat het leven zo ontzettend mooi kan zijn maar dat ik er op de een of andere manier volledig naast grijp, dat ik het compleet verkeerd doe. Maar in plaats van antwoorden te vinden op hoe het allemaal wel zou moeten krijg ik alleen maar de afbraak van alle ideeën die ik voor waar aanhield, geen enkel geloof is volledig smetvrij meer en het voelt alsof het huis dat ik de afgelopen jaren binnen mijzelf gebouwd heb volledig met de grond gelijk is gemaakt, waarbij ook de fundering gesloopt is. Het is nu wel genoeg geweest en ik stel dan toch voor om weer terug te gaan. Ik zit nog steeds in een zelfdestructieve bui en probeer het zoveel mogelijk te maskeren voor P. Dan realiseer ik me dat ik al deze zelftwijfel en met name alle veroordelingen van mezelf toch echt wel zat ben. Fuck it. Ik ben geen heilige, ik ben zeker niet perfect en ik zal het nooit zijn. Maar alsjeblieft, al dit judgmental gedoe doet niemand goed, dus ik laat het varen en zet het van mij af. Misschien dat dat de les was, om niet judgmental te zijn, niet naar jezelf en niet naar anderen. Er is een uithangend takje boven mij en ik tik het aan op een speelse manier. 'Het leven is een spel, weet je nog?' zeg ik in gedachten tegen mezelf. Jij kiest wat je denkt en wat je doet, dus waarom zou je er zo'n drama van maken? Ik voel me al weer beter al voel ik me nog steeds een grote hypocriet. Ik kan zelfvertrouwen veinzen, maar eigenlijk ben ik het niet waardig en lieg ik tegen iedereen als ik dit doe. Ik vind mijzelf zo ontzettend lelijk en denk terug aan vroegere sociale interacties met anderen, eigenlijk heb ik geen idee wat ik doe of hoe dit zou moeten. Ik ben een freak, een outcast, hoe kunnen anderen ooit met mij omgaan? Hoe heb ik P ooit getricked in te denken dat ik een goed of interessant persoon ben? Hoe heb ik ooit durven dromen dat ik ooit een meisje zou vinden die mij leuk vindt? Hoe kunnen mijn ouders en vrienden niet inzien dat ik een gigantische waardeloze loser ben?
 
Comedown
Eenmaal thuis aangekomen zijn dit soort gedachten nog steeds aanwezig, maar in de comfort van mijn eigen kamer durf ik mijn ogen wel te sluiten en me voor de verandering weer even te focussen op de mooie en interessante geometrische patronen die ik zie wanneer ik mijn ogen sluit. Dit is fijn, maar het is al te ver in de trip om mij echt te laten gaan. De muziek klinkt goed, en ik probeer toch nog even van de laatste fasen van de trip te genieten, ook al voel ik me nog steeds een beetje mentaal afgebroken en kapotgemaakt. Dit begint wel langzaam te verdwijnen en ik begin weer mijn normale, tevreden zelf te worden. Nu lijkt P het zwaar te hebben, hij gaat op bed liggen en ik zie dat hij het zwaar heeft. Het lijkt alsof hij zwaarder gaat trippen terwijl mijn trip afzwakt, alsof hij zich slechter begint te voelen nu ik me weer beter voel, zouden we elkaars negatieve energie absorberen? Lijkt niet echt een gezonde relatie zo, maar heel egoïstisch gedacht ben ik blij dat ik er nu dan toch weer van af ben. Nee zo zal het wel niet werken, ik realiseer me dat ik een ontzettend slechte tripgenoot geweest ben deze trip en voel me schuldig aangezien dit pas zijn 2e keer was en ik er altijd zo enthousiast over vertel, om vervolgens mijzelf volledig af te sluiten en bad te gaan. Dus ik probeer zo behulpzaam en aardig te zijn als oprecht is, maar besef me goed dat dit iets is waar hij zelf weer uit moet komen en zelf mee moet dealen. Dat is uiteindelijk het hele punt van truffels en ik besluit dan ook om er nu niet op in te gaan, dat had ik ook niet fijn gevonden toen ik zelf slecht ging. Omdat mijn trip al voorbij is heb ik het idee dat P zich bezwaard voelt dat hij er nog niet uit is. Het is allemaal niet ideaal zo en ik bedenk me dat trippen een stuk makkelijker is wanneer ik het alleen doe, dan heb ik maar weinig waar ik rekening mee hoef te houden. Het was voor mij totaal geen plezierige trip en ik realiseerde me nu al dat ik maar zeer weinig met de gedachten en 'inzichten' kan die ik gehad heb. Deze zullen mij gegarandeerd niet verder helpen in mijn leven (behalve minder judgmental zijn). Denkbeelden waarin ik zelf het leven niet waardig ben heb ik vaak genoeg gehad in mijn tienerjaren en hier is nog nooit iets goeds uit gekomen, totdat ze vervangen werden door leukere en betere denkbeelden en ik veel intenser van alle geluk en voorspoed kon genieten. En ja ik waardeerde mijn normale toestand extra toen deze weer verscheen, maar of dat het waard was? Wat ik wel absoluut geleerd heb van deze trip is dat ik minder veroordelend moet zijn naar anderen toe en best mag realiseren dat ik net zo goed imperfect ben. Dat iedereen zijn eigen ding doet en dat niet per se hoeft te matchen met de dingen die ik het meest belangrijk vind. En ook dat ik misschien iets minder luchtig moet doen over trippen met anderen. Het blijft natuurlijk een enorm persoonlijke reis.
 
Nabespreken
Toen ook P uit de trip was hebben we het uitvoerig nabesproken, opnieuw buiten, vlakbij een prachtig kanaal op loopafstand. Hier kon ik dan wel weer flink van genieten en we hebben ook echt goed gepraat. Het voelde eindelijk compleet oprecht, zuiver. Ik was weer gereset naar de normale, gelukkige, blije en zelfverzekerde gast die ik voor de trip was, zonder bagage. Ik realiseerde me dat het niet realistisch is voor mij om bepaalde idealen actief na te streven, dat ik van binnen toch ook graag voor mezelf kies in plaats van voor anderen. En dat ik daar vrede mee heb, maar dat het voor iedereen en zeker ook voor mij een stuk beter zou zijn om daar gewoon eerlijk in te zijn. Ik begon eindelijk goed te begrijpen waarom 'nice guys' vaak gefriendzoned worden en van onoprecht zijn beticht worden. En als er een ideaal is waar ik veel waarde aan hecht, dan is het wel oprecht leven, naar je ware zelf. En ik merkte dat dit in conflict kwam met ideeën over liefde naar anderen. Ik zou al mijn geld weg kunnen geven aan anderen, mijn hele bestaan kunnen wijden aan het helpen van anderen, maar niets is fouter dan jezelf wegcijferen. Als iedereen dit zou doen zou niemand oprecht gelukkig zijn. Ik begon mezelf weer te waarderen voor wie ik was, klootzak of niet, in ieder geval ben ik oprecht. P blijkt een stuk vriendelijker karakter te hebben, oprechter in zijn aardigheid. Maar dat is juist ook prima, iedereen zijn ding, ik weet van mezelf dat ik niet zo ben. Nogmaals het was geen fijne ervaring en in veel opzichten heeft deze trip me niet merkbaar verandert, omdat ik na afloop weer de persoon van de laatste tijd ervoor was. Maar het heeft me wel door alle leugens en illusies die ik mezelf bewust of onbewust aanpraatte laten kunnen prikken. Ik heb nu veel duidelijker voor ogen wie ik echt ben, waar ik me echt goed bij voel (echt mezelf zijn) en ben een stuk bewuster geworden van dit hele proces. Al met al geen hele fijne ervaring, maar toch wel heel erg leerzaam. Ik had P meer ruimte moeten geven want hij had zeker beter verdiend, maar het was voor mij te zwaar om naast mijn interne strubbelingen ook nog eens aan anderen te denken, tijdens de trip was ik in dat opzicht compleet uitgeschakeld.
 
Tot slot, na alle zelftwijfel deze trip en ideeën over dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor anderen heb ik de dag na de trip een superleuk meisje ontmoet, haar nummer gekregen, de dag daarna met haar afgesproken en de dag van mijn leven gehad. Inmiddels twee maanden en een hoop geweldige nieuwe ervaringen verder en het blijft superleuk samen. Het lijkt ongerelateerd, maar het toont maar weer aan dat ook truffels er naast kunnen zitten.

Whatsup iedereen,
Beste wensen voor 2016 en beyond!
Goed dat ik door deze topic weer word herinnerd aan Tolle. Ik heb net een ander leuk boek 'Onsterfelijke Geest' voor Kerst van mn vriendin gekregen, dus die eerst ff
Ik bedenk me net een passage/scene uit een trip van me wat jaren terug:
Ik zag de "psilocybine-wereld" ofwel non-lokale space met kleurrijke vibraties. (Jeweetwel)
Iets verderop rechts onder zag ik onze planeet. Ik zag dat de vibraties/golven groot waren in "space" en hoe meer ze bij de aarde kwamen des te meer het er waren en des te intenser de trilling(geconcentreerder). Vervolgens zag ik "vanaf aarde" een soort vulkanen maar dan omgedraaid aan de ozonlaag. De "vulkanen" symboliseerden mensen als Eckart Tolle, Terence McKenna, Chopra etc alsof het soort doorgeefluiken zijn van de energie uit "space". Ik zag mezelf en ontelbaar veel anderen (daar zitten jullie ook allemaal bij) ook aanwezig zijn als die energie-erupterende opznkop-vulkanen. Wel iets minder groot maar met zn allen bij elkaar een kolossaal geheel aan licht/frequenties doorlatende "border" tussen de 3D wereld en een een hogere bewustzijnsfrequentie "realm". Erg mooi en krachtig om te zien.
Dacht ik meld het even, dan weten jullie dat

Ben al aardig ver in het boek. Gaat niet echt snel omdat je het wel woord voor woord moet lezen en er over na denken. Denk wel dat ik het boek nog een paar keer zal lezen.
Ik vind het zeer duidelijk en herkenbaar geschreven. Je realiseerd je snel dat je een onomkeerbaar proces in werking stelt. Het lijkt inderdaad net of je uit een droom ontwaakt. Erg leuk.
Het blijft lastig om constant aanwezig te zijn omdat je jaren zo geleefd hebt. Dit is gewoon een leerproces.
Iemand nog leuke/opmerkelijke/leerzame ervaring of tips op dit gebied? Het is altijd leuk om te delen:)

Dat heb ik ook een beetje. De werking is op zich al discutabel. Ok, valeriaan is een kalmeringsmiddel, maar vrij mild en er wordt niet vermeld of het een extract is of gewoon vermalen plant. Die dextrose maakt het helemaal mooi. Suiker werkt gewoon niet als "stopper", en iemand die bad gaat voorzien van een flinke dosis energie is gewoon dom, dan kun je er net zo goed in blikje Red Bull ingooien en dan verwachten dat iemand rustig wordt.
 
Het hele idee is dom, zo werk je in de hand dat mensen een trip in duiken en denken dat het met een paar pilletjes en wat druivensuiker toch wel goedkomt, zonder zich verder in te lezen. Of nog erger, iemand denkt dat zoiets de trip stopt en gaat daarna vrolijk autorijden oid.
 
Placebo's zijn leuk, maar om daar nou een product van te maken en dat soort claims te doen is gewoon onverantwoord.

Goeie vragen
Is het misschien omdat God/Allah/Het Bewustzijn/de Fractale natuur etc in eerste instantie alleen is/was en dat het zichzelf wilt ervaren op elke manier/situatie/vorm mogelijk?
En aangezien de mens hier in deze 3D dimensie in lineaire tijd gezien pas net begonnen is met evolueren in deze vorm, is de kans best groot dat we dat allemaal niet echt kunnen bevatten, nog.
Misschien wel dmv entheogene middelen als 5+ gr paddo, Ayahuasca en 5-Meo-DMT trips. Maar dan alsnog, wat we in die bewustzijnstaten zien en ervaren en denken te begrijpen is misschien nog steeds slechts een kleine fractie van een groter geheel. Alles is fractaal en zal oneindig verder expanden, dus ook al doen we pogingen zo goed mogelijk onze vaak onbeschrijfelijke innerlijke reizen en visioenen te verwoorden, taal/vocabulaire zal voor altijd gelimiteerd zijn.
Dus voor een groot deel van Ons gaat dit al te ver en een ander deel legt zich erbij neer dat we het toch nooit zullen begrijpen. Slechts een klein deel van ons blijft expanden. Of het nut heeft? Alles heeft nut Het is niet voor niks dat er paddenstoelen cactussen kikkers en planten zijn waardoor dat uberhaupt mogelijk is.
May the force be with you

Doet me een beetje denken aan wat Ray Kurzweil vaak zegt over rekenkracht e.d. van informatie technologie, dat het exponentiele verloop al bestond voor Moore( van Moore's Law); een wetmatigheid dat over de jaren blijft gelden door allerlei soorten calimiteiten heen dat het net lijkt alsof bepaalde vernieuwingen/innovaties/uitvindingen MOESTEN gebeuren om deze wetmatigheid in stand te houden.
(Moore's law schijnt dus wat betreft chips een limiet te bereiken in 2020 maar ze hebben nu al andere systemen waardoor Moore's law zal blijven gelden.)
 
Dus wat in eerste instantie lijkt op iets dat uit het niets komt of door de de individuele creativiteit van een genie of door een of andere 'toevallige' ontdekking, op het niveau van de mensheid blijkt het in een simpele formule samen te vatten en dus ONVERMIJDELIJK!
 
Het heeft ook iets weg van ~ God schiep de mens in zijn evenbeeld EN van simulatietheorie(dat we in een computersimulatie leven).
Waarom kan de mens alles verklaren? Omdat een mens het gemaakt heeft!
 
Waarom maakt een mens een universum waar dood, pijn e.d. in voor komen? Misschien hadden ze dit in een ver verleden(of toekomst; tijd bestaat volgens mij niet echt op een bepaald niveau) gedaan en kwamen ze tot de conclusie dat het voor de ontwikkeling van de mensheid/ evolutie toch hard nodig was.....sowieso zouden parallele universa kunnen bestaan als simulatie/ experiment om een vollediger inzicht te krijgen in evolutie.

UniverseelDaar zit je dan met aan de éne kant op de tafel, Het Hermetisch Museum Alchemie en Mystiek, Isis Ontsluierd van H.P. Blavatsky, en aan de andere kant het boek De Natuurwetten van Archimedes tot Hawking. Je denkt een begrip te hebben van hoe het allemaal reist en zeilt in het Universum, maar wat een mens allemaal kan meemaken in zijn eigen bewustzijn is met een pen of digitale inkt niet te beschrijven.
De golven van emoties die door een mens ervaart kunnen worden, die ontstijgen alles. Dat het universum in staat is een bewustzijn of intelligentie te creëren spreekt toch van een schitterende universele toepassing van iets dat geen doel heeft, dat werkelijk waar universeel is. Alles is mogelijk in het universum, beter gezegd het oneindige veld van universele ruimte die alle mogelijke combinaties mogelijk maakt. Velden die elkaar beïnvloeden ,alle natuurwetten die maar mogelijk zijn met zwaartekracht, magnetisme, energie, donkere energie, materie, antimaterie plus alle krachten die nog een naam moeten krijgen.. Alles is mogelijk en alles gebeurt ook. Een universele toepassing die perfect in balans is in het ene heelal en zeer onstabiel in het andere. Alles is mogelijk, alles in balans, alles is niets of alles of niets, het maakt niet uit. Aan is uit of niet. Superposities en supersymmetrie in de quantum mechanica beschrijven elementaire deeltjes, die zowel een negatieve als een positieve lading hebben, en die zich ook op het zelfde moment in tijd op twee verschillende posities bevinden. Als materie en antimaterie bij elkaar komen dan vernietigt het elkaar.
Je gedachte de vrije loop laten. Vrij zijn is heerlijk. Alle energieën die elkaar beïnvloeden, neuronen en synapsspleten die gevoed worden met neurotransmitters. De chemische cocktail van elementen en moleculen die dagelijks stromen door je lichaam. Hoe is het toch allemaal mogelijk?
 Is het zo bedoeld of is het het logische gevolg van alles?
 
Waarom?Diep in het woord waarom ligt een verlangen opgesloten om het universum in al zijn facetten te verklaren. We hebben ons deze vraag altijd gesteld om onze eigen realiteit te verklaren.  Maar waarom?
 
Waarom is een vraag die alleen de mens zich stelt. Sommige beweren dat het een gevoel is. We denken een verschil te kunnen maken. We achten ons niet alleen in staat het universum te verklaren, maar er zelfs iets van te leren zodat we het kunnen verbeteren.
 
Waarom; symboliseert de zoektocht van de mensheid. Het bewustzijn van de mens wil alles verklaren. "Er moet toch een logische reden voor zijn", stellen we dan."Oorzaak en gevolg"? Ook dit zijn weer twee door ons bewustzijn gecreeerde concepten.
Waarom doen we dat? Waarom is er een woord voor elke gedachte, emotie, waan en gevoel. Waarom proberen we het universum te verklaren met onze beperkte zintuigen?
Waarom creëert het universum een wezen dat onderzoek naar het universum verricht? Waarom probeert het universum zichzelf te verklaren?
 
Waarom? 
http://info.mikepeeters.nl/index.php

Ik zie het toch anders, mijn inziens is de mens de goede kant op aan het gaan!
 
Muziek en kunst vieren naar mijn mening hoogtij, althans, als je op de juiste plaatsen zoekt.
 
Nog nooit in de geschiedenis is er zoveel prachtigs aanwezig geweest. Niet alleen wat er op jaarbasis allemaal gecreëerd wordt, maar ook het doorbestaan van alles wat de mensheid tot nu toe ooit gemaakt heeft. Een heel groot gedeelte is nog steeds bewaard gebleven en kan met enkele drukken op een knop weer tot leven worden gebracht. Het is allemaal cumulatief, zolang er niets permanent vernietigd wordt heeft de wereld elk jaar méér wonderlijke creaties dan het jaar daarvoor.
 
Technologie stelt de mens juist in staat om basale dingen te overkomen en hoger te reiken, transcendentie en verlichting te bereiken. Denk aan het makkelijk produceren van voedsel of het delen van kennis zodat we in eerste instantie niet als jagers en verzamelaars hoeven leven (tenzij men daar bewust voor kiest) en denk aan het delen en uitwisselen van wijsheden en ideeën via internet, boeken, geluidsopnamen...
 
Dat er massa's mensen zijn die volkomen onbewust leven, onbewust van hun eigen bestaan, van de prachtige wereld om ons heen, dat spreek ik niet tegen. Dat deze mensen belabberde 'muziek' en 'kunst' creëren, tsja, dat is niet heel verwonderlijk en daar is in principe ook niet veel mis mee. Smaken verschillen zeg ik dan. Maar ik denk dat dit altijd zo geweest is in de geschiedenis van de mensheid. Er is, vermoed ik, altijd een fractie aan mensen geweest die verder gingen en dieper doordrongen tot de kern van het bestaan. Hoe bevoorrecht zijn wij dat wij nu tot deze groep mogen behoren. Dat wij nu, in deze tijd leven, en meer mogelijkheden hebben dan alle mensen vóór ons. Daar word ik nou stil van.

We leven in een tijd waarin de focus (en de middelen) vooral op het technologische ligt.
In de tijd van Galileo stond de scientific method nog in kinderschoenen en vierde kunst en muziek nog hoogtij.
Inmiddels zijn de rollen omgedraait, tenminste muziek en kunst stellen weinig tot niets meer voor en is het enige waarmee we uitdrukking geven aan ons menselijkheid het onmenselijke van technologie.(al zijn mensen de enige levende wezens die technologie maken)
 
Dat neemt niet weg dat ik het hele gebeuren fascinerend vind; Craig Venter die een cel 'herprogrammeerde' en zodoende de eerste synthetische cel heeft gemaakt; nanotechnologie; quantum computers; etc
 
Maar dat neemt niet weg dat de scientific method slechts een uiting is van wat wij als mens voorstellen. Door aanhoudend deze weg te volgen heeft de mens nu wat voor mensen 1000 jaar terug magie zou zijn, denk dat zelfs Galileo of Newton niet hadden kunnen bedenken dat dit nu allemaal mogelijk zou zijn.
 
Soms vraag ik me af wat we als mens eigenlijk toe in staat zouden zijn als de focus niet zo eenzijdig zou zijn en niet alleen dat, de eenzijdige focus is mi niet alleen schadelijk geweest voor kunst en muziek.....
 
Wat als mensen bijv net zo aanhoudend geweest waren met bijv meditatietechnieken( 'mind-over-matter') ?
Wim Hof is slechts een mogelijkheid van wat er allemaal mogelijk is.
 
Terence McKenna sprak ook bijv over het belang van taal in beleving e.d., wat als men net zo aanhoudend was geweest met taal als techniek? Zeker NLP wordt ook gebruikt bij hypnose en er zitten ook wel magische elementen aan maar het is allemaal vaag en moet eerlijk bekennen dat ik, wat ik tot nu toe gelezen heb, alles met een korreltje zout neem.
 
Taal, visualisatie, meditatie. Hoger bewustzijn. Vooral sinds de aanvang van het materialisme in de 19e eeuw is naar mijn idee de mens steeds beperkter geworden, gebruiken we een steeds kleiner gedeelte van ons menselijke capaciteit. Psychedelica alleen is niet genoeg. Het hielp kortstondig in de jaren'60 het tijd van almaar slechter wordende muziek te corrigeren, maar kijk waar we nu anno 2015 zijn en dat zelfs met toegang tot allerlei soorten psychedelica!(als je eenzijdige technologische focus met psychedelica combineert krijg je....?)
 
SM heeft magie gebracht, maar het is fout om te denken dat dit het enige is dat de mens in zich heeft dat hij kan gebruiken. Als er iets is wat er uit de ontwikkeling van SM valt te leren dan is het dat het aanhoudend toepassen van een menselijke eigenschap uiteindelijk magische uitkomsten geeft
 
 

"De mensen in het dorp zullen vergeten wie ze zijn maar ik snap dat ze ooit weer zullen herinneren wie ze zijn én dus is het helemaal oké. Dan voel en begrijp ik in één keer dat ik God ben én dat wanneer het donker is dat ik daarvoor kies (in de vallei of mijn eigen leven).  Ik kan geen reden bedenken waarom de vallei niet in het donker vervuld mag zijn en juist dan begint het op te klaren en verdwijnen de wolken..."  

Wauw...
 
 
Dankje!   

Dag medereizigers ,  hier dan mijn volledige verhaal.
Wie:   ik, 15 gram philosophers stone
Waar:  thuis,  met mijn vriendin als tripsitter. In stilte, zonder muziek,  liggend op een matras op een zondagmiddag.
Mindset:  na mijn (vaak) donkere en zware ayahuasca reizen, iboga ceremonie en eerste truffeltrip was ik niet geheel gerustgesteld. Ik zat ook niet lekker in mijn vel en heb tot de laatste seconde getwijfeld of ik het zou doen deze dag en tegelijkertijd zat er iets in mij wat ik heb overgehouden aan de eerste truffelreis.  Een innerlijk weten dat ik het allemaal zou kunnen aangaan, mijn intentie was dan ook om alle ervaringen te aanvaarden…Tijd om zonder afleiding naar binnen te gaan.
 
Half 12 Hopsakee de Stenen Der Wijzen gaan naar binnen. Overweeg te beginnen met 10 en later vijf bij te nemen omdat ik een beetje bang bent wat gaat gekomen, maar nee FUCK IT. Voor ik het weet zitten alle truffels in mijn mond.

Ik ga even rustig op de bank zitten met de poes op schoot, een beetje mediteren en wat ademhalingsoefeningen om wat tot rust te komen. Ik raak meteen in paniek, allerlei nare gedachtes over dat het een gruwelijke trip gaat worden. Ik open mijn ogen en denk erover na om even bij mijn vriendin te gaan zitten, misschien kan je beter even in gesprek gaan totdat het in gaat zakken. Dan zeg een stemmetje, ‘nee remko, je wilt Alles aangaan en je zult alles aangaan,blijf bij deze paniek'.  
Zo gezegd zo gedaan en verhip, Ik begin wat rustiger te worden. langzamerhand begint het een beetje te draaien en ik word duizelig en ik weet dat de trip gaat beginnen. Ik verplaats mij naar de  matras en kruip lekker onder de dekens. 
Ik lig net als er een deken van verdriet over me heen daalt. Ik denk Nee hè daar gaan we weer, maar het stemmetje in mij moedigt mij aan om hier ook bij te blijven, kijk niet weg, voel het.  Net als in het begin begint het gevoel langzamerhand weg te hebben. ik sta perplext en denk als dat dit zo doorgaat dan wordt het een interessante reis wellicht.
 
ik kan nu rustig liggen en genieten van wat er gaat komen. mijn gehoor wordt erg scherp. Ik hoor de rolgordijn tegen de raam tikken, de poes zachtjes zuchten, mijn vriendin typen op haar telefoon, iets wat lijkt op een snelweg achter een snelweg achter een snelweg, of zoeits... dan begint er een onaangenaam gevoel mij te omhullen en weer denk ik oh nee daar gaan we. er zijn op dit moment geen beelden alleen maar een zwaar gevoel. 
Bepakt met de ervaringen van zojuist ga ik het gevoel niet uit de weg en kijk het aan. En warempel  ook nu verdwijnt langzaam het donker. Ik begin vertrouwen te krijgen, open mijn ogen even en praat kort met mijn vriendin wat er gebeurt. de ogen gaan weer dicht.
Vrijwel meteen zie ik een beeld, een groot stripfiguur en het zit vol verdriet.   Telkens als ik iets uitdagends krijg voelt het voor even onoverkomelijk, maar ik kan steeds makkelijker erbij blijven. ik ga het niet meer uit de weg. ik kijk het enorme stripfiguur aan en voel er liefde voor en dan verdwijnt langzaam het figuur. Ik ben sprakeloos! 

Wat is er aan de hand?  Wat is het makkelijk.  ineens voel ik me een spelbreker, ik heb het gevoel dat het niet eerlijk is. Ik heb er altijd in gelooft dat het zwaar moet zijn en moeilijk, dat ik tot op de bodem moest en er doorheen.  En hier lig ik, ga de angsten niet uit het weg maar kijk ze alleen maar aan en ze lossen op.  Het hoeft niet moeilijk te zijn…Wat een opluchting. 

Ik heb even contact met mijn vriendin en vertel haar dat mijn liefde en mijn licht het donker transformeert, zo voelt dat nu en zo krijg ik het door.  Ik ben nog een beetje voorzichtig in mijn optimisme, omdat mijn vriendin aangaf dat ik ongeveer een uur in de trip zit. Er kan nog van alles gebeuren.

Ik sluit mijn ogen weer en de intensiteit wordt opgeschroefd. Ik heb beelden van een enorm groot zwart monster met vlijmscherpe messen als handen zoals Edward Scissorhands, het komt naar me toe en ik schijt peentjes. 
Weer sta ik mijn mannetje en keer mijn rug niet toe, maar kijk dit monster aan.  Alsof er een windvlaag van liefde door het monster heen gaat, lost het langzaam op. Oh my god…  
Tussen de golven door heb ik contact met mijn vriendin en uit mijn vreugde.
(op de dag na mijn reis zie ik toevallig de film “book of lifeâ€. Daarin is een scene die perfect dit eerste deel van mijn reis laat zien. Ik zie weliswaar niet deze beelden, maar de lading is het zelfde. De hoofdrol speler, stripfiguur, moet zijn grootste angst aangaan. Hij is stierenvechter in de familielijn, maar wil geen stieren doden. Hij speelt liever gitaar… Opdracht is om alle door zijn familie gedode stieren in 1 keer nogmaals te doden, anders verdwijnt hij voor goed. 1000-en stieren worden 1 mega stier… Hij kiest wederom niet voor het doden (het wegwensen van het donker), maar met liefde de stier te zien en voor hem te gaan zingen, zelfs excuses aan te bieden. Langzaam verdwijnt de stier. Hier kun je het zien mocht je dit leuk vinden):
Link: https://youtu.be/8-fkmRaX0Wk
 
De oogjes vallen weer toe en de donkere dingen verplaatsen zich van individueel naar meer collectief niveau.  Ik zie een Vallei ondergedompeld in enorme zwarte donkere wolken. Het mag dan nu visueel zijn, het gevoel dat het met zich meebrengt liegt er niet om. 
In de vallei is een dorp en deze dreigt bedolven te worden in het donker. Ik krijg filosofische inzichten of misschien wel antwoorden. Ik zie in dat als het dorp in het donker moet verdwijnen dat dit god's wil is en dan maakt het niet uit, dan is dat oké. De mensen in het dorp zullen vergeten wie ze zijn maar ik snap dat ze ooit weer zullen herinneren wie ze zijn én dus is het helemaal oké. Dan voel en begrijp ik in één keer dat ik God ben én dat wanneer het donker is dat ik daarvoor kies (in de vallei of mijn eigen leven).  Ik kan geen reden bedenken waarom de vallei niet in het donker vervuld mag zijn en juist dan begint het op te klaren en verdwijnen de wolken…   

Ik snap helemaal dat het prima is om in vergetelheid te leven, dit leven is in verhouding zo kort en snel zullen we weer weten wie we zijn. Ik vraag me ook af waarom we eigenlijk altijd op zoek zijn, waarom we willen ontwikkelen, waarom we willen groeien, waarom we verlicht willen raken? We zijn op zoek naar onszelf en dat is absurd, want we zijn onszelf al. Het is alsof we een hond zijn die achter zijn eigen staart aan zit.

Langzamerhand begint het rustig en stil in mij te worden en dan meldt zich ineens een energie die ik het beste kan omschrijven als de ‘spelregel verdraaier â€˜  Het is een lekkere kinderlijke speelse energie die schijt aan alles heeft en alle regels aan zijn laars lapt. Ik krijg beelden, informatie en gevoelens die deze realiteit ondersteboven, binnenstebuiten trekt en op allerlei andere manieren   uit zijn verband haalt, een beste mindfuck, maar wel leuk.
Dan is het alsof er een vacuüm op mijn oren worden gezet, alle geluiden en gedachtes uit mij trekt….. en toen was het stil, héél erg stil. Er trekt een rust en vrede over mij heen. Ik ben beland in een soort van lege ruimte, als het al een ruimte is. Er is eigenlijk niets…

Het is zeer vredig en rustig en Ik ben hier eerder geweest. Zeker in mijn tweede ayahuasca reis alleen toen kon ik het op een of andere manier niet plaatsen of begrijpen én bracht het weerstand met zich mee. Maar nu weet ik het, dit is het, dit is het absolute, dit is God, dit is puur bewustzijn, het veld, het vormloze, het NIETS, de bron. Er heerst eenheid, ik ben dit, ik ben al(l)een. Dit is zo Helder, zo duidelijk.   Het is ook zo simpel. Er is / Ik ben  alleen maar Leegte. Hier is geen trap naar de hemelpoort (tenzij je eraan denkt), er zijn geen overledene, geen andere entiteiten, er is geen weg,  geen oorzaak,  geen gevolg.  Dit is dat waar alles uit ontstaat.
De spelregel verdraaier meldt zich weer en nodigt mij uit om naar het beeld te gaan wat ik heb over de bron. Ik heb het altijd gezien als een soort van vortex of trechter wat een begin heeft en waaruit dingen ontstaan. ik word gebracht naar links van de bron, rechts ervan, erboven en eronder én uiteindelijk naar achter de bron. Overal is dit veld van niks, van leegte ruimte. Ik zie in dat de bron niet bestaat, althans niet als datgene wat als eerste komt. De Bron zoals ik het zag,lijkt ook te ontstaan uit dit pure bewustzijn. Het was mijn concept én concepten zijn niet het absolute. Zoals de Tao te Ching zegt “the tao that can be spoken of, is not the true taoâ€
Ik voel het, Dit is waar ik ben, Dit is WAT ik ben. Het heeft geen begin, heeft geen einde. Wordt Nooit geboren en zal nooit sterven. Het voelt zo groot als alle universa (of universum-men?) samen en dat ben ik.  En dan krijg ik op een of andere manier  te horen en begrijpen, dat het in mij zit. Dit is bizar,   zo mooi, zo bijzonder en ook zo vreemd én tegelijkertijd Oh zo simpel .

En dan komt er langzamerhand  weer donker en zwaarte in het spel. Dit is best wel eng, hier ben ik, alles en niets en dan komt er een donkere energie. het voelt alsof wanneer ik het accepteer dat het volledige veld van alle universa en alles wat erin zit zal worden overgenomen door het donker. Even bekruipt de angst mij en dan wordt zelfs deze enorme grote duisternis door mij aanvaard, het mag er zijn. Zelfs als het betekent dat alles donker wordt. Het blijft me verbazen, want ook nu lost de duisternis op zodra ik het kan aankijken, zodra ik het niet uit de weg ga. De Leegte, het niets is weer leeg, stil. Ik ben nog even in deze rust en stilte en krijg dan door hoe zich dingen vormen uit dit niks.   ik krijg informatie dat alles wat hier uit ontstaat gedachten zijn, zo is onze hele tijd hier op aarde een gedachte die ontsprongen is uit dit pure non-lokale bewustzijn (bewustzijn zonder vorm en zonder locatie, buiten tijd en ruimte) Wauw, een gedachte die uitgegroeid tot leven met vaste materie. We leven dus echt in een droom / film of zoiets (sinds deze reis mijn meest favoriete woordjes ‘of zoiets').
Dit alles vertel ik in fases aan mijn vriendin. Ze vindt het mooi, ze geniet ervan en het komt bij haar enorm binnen. Ook zij is in een ayahuasca reis bij de bron geweest én er is veel herkenning. Zelf herken ik ook heel veel uit de boeken die ik gelezen heb,  alleen nu snap ik het. Nu weet ik het. De intensiteit van de reis begint iets af te nemen. Ik doe me ogen open en houdt ze open. Iets vraagt zich af hoe deze plek zich verhoudt tot deze realiteit waarin ik nu zit. Alles is er nog gewoon, behalve Remko, de sluier van het ego / persoonlijkheid. Ik voel mij zeer helder en transparant. Er is gewaarzijn van mijn woonkamer en mijn vriendin,  zonder tussenkomst van mijn persoonlijkheid   zonder tussenkomst van iets  in het komende uur ofzo.  Met een zeer langzaam tempo begint Remko zich weer te melden en soms vraagt zich iets af hoe lang dit nog duurt én of Remko ooit nog volledig terug zou komen. Iets vermoedt dat Remko nooit zal terugkomen.
In dit proces kan ik heel goed zien en voelen hoe dun de laagjes (dimensies) zijn die één voor één over dit niet te beschrijven niets heen gelegd worden.
Het voelt voor mij alsof deze sluimer zo dun is, dat we er altijd heen kunnen gaan. Terwijl ik tegelijkertijd weet als ik weer volledig in het aardse bewustzijn zit, dat deze sluiers kilometer dik lijken te zijn. Remko komt Remko gaat. Langzamerhand nemen de filosofische gedachten af. 

Iets vraagt zich af of ik morgen nog naar werk ga en tegelijkertijd is er geen morgen. Er is alleen maar nu, een lang gerekt nu. Toch stelt dit iets zich voor hoe het zou zijn als ‘ik' op werk zou zijn.  Waarschijnlijk zou remko apathisch voor zich uit staren en tegelijkertijd verwonderd over alles.   ‘Ik' vermoed dat ik alleen maar mijn collega's zou willen vasthouden…

En komt er steeds meer en meer Remko in deze hele tijd terug. Ik realiseer mij hoe bijzonder deze ervaring is geweest.  Ik voel mij enorm nederig en dankbaar. Waar heb ik dit aan te danken? Ik weet het, verder dan dit kan ik niet komen, niet met truffels, ayahuasca of wat dan ook. Alles wat zich nog zal tonen in een reis komt voort uit dit waar ik was, dit was ik was. Wat een ontzag.
En toch stop ik niet met het nemen van truffels, wie weet wat er nog meer te beleven valt .... ik ben van plan te blijven trippen omdat het mag en het kan ....  
Bedankt voor het lezen van dit best wel lange report.
 
Remko
P.S. Remko is weer volledig terug gekomen én ik zie in dat de heldenreis hier doorgaat…

Hoi Voyager ( back again exams are over ! )

Zeg! 
 

Moet je echt is gewoon onder de mensne begeven gewoon voor de mindfucks me te maken .... geloof mij het is nooit zo erg als je denkt dat het gaat zijn. Je gaat verrast zijn hoe weinig ze gaan doorhebben =) 

Vond wel een grappige report voor te lezen zeker dat moment met de visualisatie en het Dansmoment.

Volgens mij doet iedereen dat. Voor de moment is min gaan slapen ritueel altijd: ik+ mijn onderbroek+ tayler Swift wildest dreams

hahaha

tbeste eh ! 
 

Hoi @Voayager 
 
Dankje voor je reactie! 

lijkt mij alsof je een paar goede vragen heb:

1) "maar hoe vaak ga je hier op in? Dat je dit trippend, op 15 gram Atlantis nota bene" 
 
Ik denk dat het heel belangrijk is te onthouden dat mijn levensstijl inhoud dat ik letterlijk elke dag  met mensen praat die mij totaal vreemd zijn. Je geest en lichaam kunnen alles als " normaal" interpreteren zolang je het maar vaak genoeg doet. Alles wat een habit is word als " not a big deal" ervaren in je subjectieve realiteit.  En als iets voor u niet moeilijk is dan zal dat ook niet moeilijk worden als je aan het trippen ben.  Dus voor mij was het niet moeilijker die mensen tijdens het trippen aan te spreken als iemand die bv elke dag minimum een uurtje mondharmonica speelt om dan ook een klein muziekstukje te spelen als hij truffels ophad. 

Dus al bij al voor mij stelt het niets voor enkel omdat voor mij even normaal is als mijn mails checken of mijn tanden poetsen.

2) Dan vraag ik mij toch wel af, als ik 15 gram Atlantis op heb vervormen mensen zo erg dat ze op insecten beginnen te lijken en kan ik ze nauwelijks meer met een strak gezicht aankijken en serieus nemen. Hadden jullie hier geen last van? Lijkt mij heel ongemakkelijk, vooral als het je eerste keer is

 Dit heeft (volgens mij) te maken met u "amount of focus") Zoals je opmerkt zijn we gedurende heel de trip in beweging ( we wandelen gewoon door het stad) Dat heet dat een groot deel van u lichaamsenergie al bezig moet zijn met het verwerken van een hele hoop onbewuste processen en automatismen ( bv gewoon al kunnen lopen als motorische taak, afstanden inschatten tussen verschillende objecten en mensen , het auditieve aspect ervan, de gesprekken, de autos etc...) Al dit vergt aandacht van u lichaam die op dat moment niet naar je "psychedelisch denken" opgaat.

Als je op je zetel thuis ligt en je hebt een heel diep gesprek of je bent alleen. Dan gaat het allergrootste deel van je energie naar je denken gaan + het feit dat alle dag dagelijjkse processen wegvallen. Met als gevolg dat je denken en interpretatie heel flexiebel en vloeibaar word ( loopende muren, vloeibare kleuren,) Misschien is uw al opgevallen dat closed eye vizuals beter worden hoe minder verschillende stimulussen er zijn. ( bv enkel muziek) 

ps: neem dit niet als een feit dit is simpel gewoon hoe het volgens mijn overtuiging is ... maar er is niet echt research hierna dus wij moeten  langsaam eigenlijk onze eigen theorien opstellen en ze praktisch testen. 

3) Diep van binnen lijken mensen misschien meer op elkaar dan je op basis van de dagelijkse praktijk zou zeggen.Of misschien is dit een vertekend beeld omdat ik dit baseer op trip reports die ik op het forum lees. Misschien is 'ons' type mens eerder geneigd dit soort ervaringen op zo'n manier te delen.

Neen volgens mij heb je gelijk..... de meeste van onze diepere verlangens ( liefde, validatie, comfort, stabiliteit, exploratie)  zijn volgens mij aanwezig in iedereen. De kern is altijd hetzelfde maar de manier waarop we die doelen/drives najagen doet ieder op een ander manier. 
En ja dit forum geeft en uiterst vertekend beeld over de bevolking of zelfs over de mensen die truffels gebruiken. 

Je leest enkel de meningen van mensen die dit belangrijk genoeg vinden om hierover forum post te schrijven... das de enigste soort "input " die op deze website terecht komt. Dan heb je nog het andere deel van de gebruikers : die geenen die wel een account hebben maar nooit posten en hun account vooral gebruiken omdat ze het lezen over de topic uiterst interessant vinden. Maar zelf zij zijn naar mijn persoonlijk ervaring enkel 5-10% van de gebruikers van de uiteindelijk producten.( psychadelia in het algemeen niet enkel truffels) 

De meeste mensen gaan het nooit opzoeken.... denk maar aan alle mensen die het gewoon doen om te ontspannen of die het doen omwille van hun vrienden of die het gewoon doen omdat ze voor 1 weekend in amsterdam zijn en dat lijkt hun spannend. 

Er is niets mis met geen enkel van deze mensen maar het is belangrijk te onthouden dat er altijd een verschil is in de soort mens dat een " content creator" is en een " content consumer "
Dit principe geld voor elke vorm van media dus hier is er geen verschil. 
 
4)Wat je schrijft over 'diepgang waar het niet is' is iets waar ik het niet mee eens ben. Daar had je het de vorige keer tijdens het gesprek ook al over, maar ik denk juist dat het ook in zulke 'simpele' dingen zit, juist daar

Kijk .... eerlijk gezegd moet ik je hier waarschijnlijk gelijk geven.... het is gewoon te lang geleden dat ik gewoon alleen rustig een dosis truffels heb gedaan. 

Maar ik baseer mij op mijn recht van artistieke vrijheid en beeldschepping om het toch zo in het report te laten staan. xD  

 
 
5) Heb het trip report met veel plezier gelezen in ieder geval, lijkt mij een erg leuke ervaring om iemand te introduceren in de wereld van psilocybine. Hoop het binnenkort zelf ook mee te mogen maken

Je zult op een andere manier heel veel over je zelf leren. Het belangrijkste is te kunnen inzien welke fouten dat zij maken en hoe je ze het best oplost zonder al te betweterig over te komen... Het lukt wel na een tijdje kwek je er wel een gevoel voor wees maar zeker =) 

Ook helpt het als je ook al in nuchtere toestand een goede connectie hebt met de persoon in kwestie.

Ik wens je alvast veel geluk toe !  

Erg mooi rapport... Vooral het stuk over angst en het aanspreken van die hardlopende vrouw vond ik erg bijzonder om te lezen. Het is zó herkenbaar, die nieuwsgierigheid naar het verhaal achter vreemden, mensen die je eenmalig of vaker ziet, maar eigenlijk nooit echt iets over te weten komt, maar hoe vaak ga je hier op in? Dat je dit trippend, op 15 gram Atlantis nota bene XD, gedaan hebt vond ik erg mooi om te lezen. Het is ontzettend waar wat je schrijft, maar met alleen die kennis en logica red je het niet, je hebt ook echt een drive nodig om het daadwerkelijk te doen en dat je dit allemaal al zo goed doorhebt en hier op in kunt spelen op 20 jarige leeftijd vind ik wel heel bijzonder. Hoeveel mensen van die leeftijd denken daar zo bewust over na? Hoeveel mensen van welke leeftijd dan ook denken daar zo bewust over na? Eerlijk daar ben je nog een stuk verder in dan ik en ik prijs mijzelf als iemand die toch wel redelijk veel over zulke dingen nadenkt. Toch heb jij het hier beter verwoord dan ik in al die jaren voor mezelf heb kunnen verwoorden. Good job!
 
Dan vraag ik mij toch wel af, als ik 15 gram Atlantis op heb vervormen mensen zo erg dat ze op insecten beginnen te lijken en kan ik ze nauwelijks meer met een strak gezicht aankijken en serieus nemen. Hadden jullie hier geen last van? Lijkt mij heel ongemakkelijk, vooral als het je eerste keer is.
 
Echt een mooi rapport, het bevat eigenlijk allemaal elementen die ik herken. Het blijft mij verbazen dat er zoveel herkenning is, vooral omdat psilocybine zo diep lijkt te gaan, dat het echt je meest fundamentele gedachtes en gevoelens blootlegt. En toch zijn die voor zoveel mensen zo vergelijkbaar. Diep van binnen lijken mensen misschien meer op elkaar dan je op basis van de dagelijkse praktijk zou zeggen. Of misschien is dit een vertekend beeld omdat ik dit baseer op trip reports die ik op het forum lees. Misschien is 'ons' type mens eerder geneigd dit soort ervaringen op zo'n manier te delen. Hoe dan ook, ik blijf het bijzonder vinden.
 
Wat je schrijft over 'diepgang waar het niet is' is iets waar ik het niet mee eens ben. Daar had je het de vorige keer tijdens het gesprek ook al over, maar ik denk juist dat het ook in zulke 'simpele' dingen zit, juist daar. Dat is mijn inziens de bewondering voor het bestaan, purer en simpeler dan dat wordt het niet. Is dat niet juist diepgang? Het doorprikken van alle onnodige complexiteiten en afreizen naar het diepste niveau, 'de roots', de essentie van het bestaan? Lijkt mij vergelijkbaar met het doorprikken van culturele gewoontes en het zien van de onderliggende schoonheid die hier aan ten grondslag ligt. Dan vind je ook dat bestaan overal is en vult je hart zich met bewondering. Althans zo zie ik het.
 
Was een vrij lang trip report inderdaad maar daar houd ik juist van, laat meer ruimte voor details die het voor mij en mijn inlevingsvermogen een stuk leuker maken. Juist ook zo'n lange intro met veel beschrijvingen over hoe je je voelt en wat je denkt voegen voor de lezerservaring veel toe, vind ik!
 
Heb het trip report met veel plezier gelezen in ieder geval, lijkt mij een erg leuke ervaring om iemand te introduceren in de wereld van psilocybine. Hoop het binnenkort zelf ook mee te mogen maken.

Intro : De avond voordien

Vermoeid klap ik mijn laptop dicht… Het is s ´nachts rond 3:30. Het wegvallen van het  intense licht van het laptop scherm prikt in mijn ogen.
Het enigste licht komt van het licht van de  straatlamp voor mijn studentenkot dat maar uiterst slecht wordt gefilterd door mij gordijnen.    
Ik zet mij recht strek mijn lichaam nog is goed voor ik echt beslis te gaan slapen. Te lang heb ik in een shitty houding op mijn bed gelegen met als gevolg dat mijn spieren verstijfd aanvoelen.
Terwijl ik stretchoefeningen doe op mijn Yogamat ben ik in mijn hoofd het chaos aan het sorteren.

Had een uur geleden ook weer een diep gesprek gehad met Voyager360 ( jezus man we zouden echt is moeten recorden en sharen)

Morgen zou ik eindelijk weer truffelen.  De normale spanning die ik altijd had over wat er zou gebeuren was nu verplaats door een aantal andere zorgen. Ik ben 20 en doe al sinds een heel tijdje Paddos en tripsit regelmatig mensen. Echter was het nu meer dan 8 maanden geleden sinds ik het laste keer psyclobin had gebruikt. Ik vroeg mij af hoe voorbereid ik er nog op was om de psycadelische dimensie te manoeuvreren. Want laat ons eerlijk zijn mensen! Het is echt wel een vaardigheid waar je beter in kunt worden hoe vaker je het doet. In mijn ervaring verschilt het op dat vlak weinig van jongleren, gitaarspelen of wiskunde oefeningen. Heel erg learning by doing ----learning trough failure.  

Maar dat was niet de enigste gedachte die ik had. Ik moest morgen ook nog iemand begeleiden die nog nooit Truffels gebruikt had ( of zelfs weed gerookt ) enigste drug ervaring was MDMA. Hij was in laste paar weken een goede vriend van mij geworden. Alhoewel er zaken aan hem waren die mij wel stoorden.
We waren bevriend geraakt omdat ik in de bibliotheek een boek over Pick up ( “the game†Neil Strauss) had uitgeleend en hij had zijn telefoonnummer en een hoop potlood aantekeningen toegevoegd aan het boek ( voelde eerlijk gezegd beetje zo aan als Harry potter half blood prince waar harry snapes boek krijgt … ja ja ik weet to much geek hahah)

Nadat ik het boek uitgelezen had besloot ik hem te contacteren en sinds dien gingen we regelmatig uit hier in stad om wat te oefenen en gewoon wat plezier te hebben.
Toen ik hem Contacteerde kwam tevoren dat we bedien dezelfde voornamen hadden. Wat zo een perfect “ the universe is very strange moment “ was!
 Een van de eerste dingen die ik zei was dat ik het boek niet zo goed vond omdat het nogal heel erg indirecte stijl promoot en het van een niet authentieke eerlijke plek komt. Enthousiast bekende hij dat meer of minder hetzelfde dacht toen hij indertijd Neils boek las.   We kwamen goed overeen ookal hadden we totaal verschillend karakter en we zouden in de komende maanden veel samen uitgaan en ons onze subjectieve irrationele angst blootstellen en veel bijleren terwijl we gesprekken hadden met vreemden op het straat. Maar ook onbekende meisjes in bibliotheken , koffiebars en clubs versierden en aan de haak sloegen. 



Het echt freaky wat mij wakker hield en ook echt verband hield met de trip ( anders zou ik de intro totaal overbodig zijn.) Had net fightclub gekeken. Wat basicly en film is over een  schizofreen die een clubje opricht om tegen de saaiheid en beperktheid van de Coperate culture te vechten.
Niet letterlijk vechten maar gewoon en nieuw pad proberen te maken binnen in de bestaande cultuur.
Zoals wij hier ook doen met onze verhalen te delen over geestverruimende middelen.
Of hoe dat je door pick-up een totaal ander en meer accuraat beeld krijgt over de mensen die je dagelijks tegen het lijf loopt maar niet kent.   Je weet wel al de mensen die achter recepties werken, trein-conducteuren of dat ene  mysterieuze meisje wat je soms op de universiteit opvalt terwijl je je afvraagt wat ze op haar e-reader aan het lezen zou zijn.   We weten zo weinig over hun. Ze leven langs ons terwijl in veel opzichten we ons leven delen in dezelfde settings. De treinstations, de trappenhallen, de cafestoeltjes als dit zijn gezamenlijke plaatsen. Toch weten we bijna niets van de massa´s individualistische vreemden. .. we weten eigenlijk zelfs tamelijk weinig over onze buren als we eerlijk zijn.

Het feit dat ik de terughoudendheid ( zeker hier in België in Nederland is het minder erg ) wou tegengaan kwam echt heel veel overeen met de boodschap van fight Club. Het feit dat de protagonist een schizofreen was terwijl hij het niet besefte en ik morgen truffels ging doen met een kerel die 90% van mijn interesses shared en dezelfde voornaam heeft waren twee feiten waar ik het liefst zo weinig mogelijk correlaties in wou vinden.
 
De Oefeningen relaxeerden wel mijn lichaam maar niet (zoals normaalgezien wel) mijn gedachtes.
Ik naam deze denkpatronen mee toen ik onder de lakens kroop. En ze waren er waarschijnlijk nog steeds half onbewust toen ik al lang aan het dromen was.

Trip dag zelf  (  ik weet het de intro is belachelijk lang  )

Volgende dag.

Zoals vrijwel iedereen op deze wereldbol voel is er een groot verschil in hoe ik mij s´morgens of s´avonds voel. Gedurende onze dagen en zeker in de ochtend ben ik vooral gestuurd in door routines die ik elke dag uitvoer in een half wakkere toestand. Ik dacht niet aan mijn vandaag aanstaande Truffel trip en ging gewoon naar het school, volgde , pratte met mijn medestudenten en deed mijn inkopen.

 1) Giving comfort/ going up the rollercoaster


Savonds ging ik dan echter aan de slag. Zo langzaam kwam dan toch dat kleine langzaam grotere wordend adrenaline buikgevoel in mij op . Het gevoel dat iedereen hier die al truffels genomen wel al ondervonden zal hebben. Het is in begin heel erg subtiel en dan tot het moment dat je de substantie uiteindelijk inneemt groeit het in “aanwezigheidâ€

Om mijn collega ( nomenen we hem hier gewoon R2) het maximaal tripcomfort te geven had ik hem al van ter voren doorlopen wat hij allemaal zou kunnen verwachten. We waren ook overeen gekomen om het te nemen bij hem op kot en dan misschien na bereiken van het plateau ( het moment dat je niet meer “ omhoog†gaat maar enkel “drijft/surft†op de golf van de psylo)  dat we dan is naar buiten zouden gaan om de Cultuur/natuur te voelen en op te merken wat voor een verschil het zou zijn in term van aanvoeling.

R2 was zo van “ ok laat ons dat doen†terwijl ik moest grinniken dat hij eigenlijk geen idee had van de mindfuck dat hem te wachten stond. Hij voeg me waarom ik lachte ik besloot niet direct erop in te gaan en zo te doen alsof ik te druk bezig was de thee voor te bereiden….
Moest denken aan mijn eerste truffelervaring…. Je kunt maandenlang reports lezen niets gaat je ooit voor de echte ervaring klaarstomen ( net zoals met reizen trouwens! )
“ och dat zie je noch wel† recht in zijn ogend kijken met de glimlach van een vijfjarig kind op sinterklaas. “ dat zie je nog wel ＾＾â€
 
We dronken alle twee ons theetje en namen gewoon ons gesprek daar weer op waar we het laten liggen.
Ik moest zeggen hier was het enigste punt dat ik echt bang was. Voor de rest was de trip echt uitzonderlijk “ flowy†“aware,presentâ€
Toch had ik hier wat angstgedachtes zoals “ shit wat als ik het verleerd heb of hij gaat echt bijzonders slecht† maar ik vertrouwde op mijn eigen kunnen. Ik had dit al vaak gedaan…. Het was deel van mijn vaardigheden geworden. Ik was gewoon wat onwennig nadat ik mijn 8 maanden lang op School, productiviteit, zelfvertrouwen en social skills had gewerkt was ik gewoon nog wat verroest maar niets wat ik niet zou aankunnen.

We lagen nu allebei in bed een praten een beetje. Het was grappig want ik herkende mijn eigen gedrag van 4 tal jaren geleden in hem terug met zo gedachtes als “ wooow dude die lamp is echt superfel “  of de klassieker “ ohh die muziek is eng ik ga ze verzetten naar iets plezierigers†ik wou hem niet beleren. No labels no jugement. Ik wou hem de dimensie zelf laten ondekken net zoals een baby dat voor de eerste keer uit de speelhoekje komt gekropen en op zijn pootjes door de rest van de woning krabbelt om alles te exploreren. Het was echt een leuke ervaring. Ik zag mijzelf echt terug in zijn gedrag. Hij was ook heel de tijd aan het praten. Wat ik interpreteerde als teken van verwondering of bevestiging´s zoekend gedrag “ wooow mijn hoofd voelt lijk los van mijn lichaam …. Heb jij dat ook? “

Soms lees ik trip report van first-timers en ik kan echt niet anders dan beginnen glimlachen. Ik vind het echt geweldig dat zij dat posten maar veel van die trips zijn ZOOOO HERKENBAAR… Soms lees ik er zo eentje gewoon om mijzelf te amuseren en mij te herinneren aan mijn eerste ervaring.

Effecten zijn 15min bezig R2 zegt “ ja R ik moet zeggen ik ben toch wat teleurgesteld… ik had iets… nah heftiger´s verwacht.â€
In de plaats van hem logisch te proberen overtuigen dat het nog beter ging worden enzo gaf ik hem gewoon een kleine test “ hey raad is hoe lang dat dat liedje als aanstaat? “

“ euhmm… dude wat is dat voor een vraag?â€
Ik glimlach “ Doe gewoon een gokje ! =)â€
“ klein uurtjeâ€
Hij checkte de youtubebar en riep uit vol verwondering “ Waaat!! 8 minuten! Neen da kan niet gast!â€

Moet eerlijk bekennen vond het echt een fantastisch momentje zat gewoon achterover aan het lachen.
Net alsof ik met mijzelf 4 jaar geleden zou gepraat hebben. Al dat werd versterkt door dat we zoals de toeval het wou dezelfde voornaam hadden.
Dit voelde echt grappig aan net alsof ik iemand zo de spelregels van aan videospel aant uitleggen was.



The sound of Silence

Ik keek hem aan. Hunkerend kijken naar zijn laptopscherm op zoek naar plezigerige muziek.
Alright time to take over!

“ Leg de muziek even af ik wil je iets tonenâ€
Met tegenwil ging hij akkoord.

Ik sleepte de bureaulamp tussen on beiden zodanig dat ze op de muur tegenover ons scheen.
Ik vertelde een verhaal aan de hand van handschaduwen. Ben best goed in flauwe kull improviseren mijn grootse sterkte als ik met meisjes pratte of ik in improvisatieklas zat.

En hier zaten we dan. Twee volwassen mensen die verhalen aan het vertellen waren over handschaduwdieren. Net als hol bewoners… bedoel daarmee niets slechts… gewoon het pure menselijke. Het delen van verhalen en fantasie is wat ons mensen bijzonders maakt. Letterlijk een van onze meest primitieve en unieke roepingen.


( op dit punt is het mij echt gelijk hoe dat ik mijn zinnen vorm… als je tot hiertoe gelezen hebt ben ik echt al enorm verrast van je  GOOD JOB LEZER!!)


Het beviel hem heel erg en ik voelde hoe hij steeds losser en losser wordt en meer begon te “glijden†surfen†of de substantie. Vond dat hij snel leerde.

Nu ging ik over naar meditatie. We sloten samen onze ogen en ik vroeg hem zich te concentreren op de energie die door zijn lichaam stroomde ( god voelde ik mij belachelijk toen ik dat zij maar heb echt geen betere manier voor het te verwoorden)

Het lukte hem… was echt verrast hoe rap hij dingen doorhad en kon benoemen wat hij voelde.
We zaten daar en tijde gewoon aanwezig. Dan dwaalden we af in hoe onbewust dat de mensen ( inclusief wijzelf) hun dag dagelijks leven leefden….

“ Sommige mensen hun leven is gewoon een grote reactie op hun omgeving ze gaan nooit hun eigen gedachten najagen en heel hun leven lang nooit kunnen loslaten van te functioneren op reactie bewegingen getriggerd door stimulussenâ€

Ik zei enkel “ ja klopt… tristig ehâ€

R2  “ omg da is zo erg…. Is truffels het enigste wat helpt?â€

“ Wat lol neen ? als mensen gewoon al hun routines zouden kunnen veranderen en hun denken beter observeren zou dat al veel uitmaken…. Wees gewoon blij dat je de kans hebt voor dit mee te makenâ€

“ duude…. Het is zoo mooi ….. het is zo fucking mooiâ€

Ik keek naar hem…. Hij had zijn ogen gesloten….. “ aaahhh de close deze Visuals die was ik bijna vergetenâ€

“ Dit is ongelooflijk…. Is dat mijn verbeelding of wat is dat?

“ Eerlijk gezegd… geen idee wat het precies is….. maar het is mooi eh  “

Een tijdje keken we elk gewoon naar de mooi figuren, gebouwen, lijnen , contouren van menslijke lichamen, waterdruppels, planten, tandwielen, verfdruppels en ideengolven... tenminste dat is wat ik daar in zie….

Culture as an outsider

“Kom we gaan naar buiten ik ga je nog iets tonen!†Tot nu toe zat hij heel de tijd neer ik wil hem iets gaan tonen. Toonen hoe zijn lichaam nu aanvoelde. Hij was in het begin echt enorm oncomfortabel.
Ik zag uitstel gedrag in zaken zoals bijvoorbeeld het feit dat hij lang nodig had voor zijn jas aan te doen. Het was duidelijk dat hij noch lichtje oncomfortabel was.

We pakten onze jassen stapten de avondlucht in. Het was net zonsondergang en een oranje schemer hing boven de stad. Ik herinnerde mijzelf eraan dat ik bijna nooit naar boven kijk als zo dag dagelijks int stad rondloopt.  Raar eigenlijk…. We zouden elke avond de sterren kunnen zien en niemand weerhoud ons ervan het dit te doen en toch ondernemen we niets
We zagen er best komisch uit. Ik liep rond met een notitie boek om alle kleine subtiele veranderingen in mijn of zijn bewustzijn te noteren en ook de tijd bij te houden voor later tripreport.  

Ik legde hem uit hoe je bewustzijn nu meer opgejaagder werd en dat de kunst was zich zo kalm mogelijk te voelen ondanks alles reclames, onbekende mensen en passerende auto´s. Als je tot rust kunt komen in het chaos kan je overal rusten.  We gingen naar de grote markt en stonden daar even gewoon wat rond. Er waren mensen bezig met een kerstmarkt op te richten. De meeste hadden van die gevoederde jassen aan. En het leek zo alsof het een stam Eskimo's waren die midden op de markt hun nieuw dorp opzetten. Een dorp vol met lichtjes en kerstbomen en huisjes met houten geraamte.
het was prachtig. Een van de vele momenten dat je totaal zou overzien als onbeduidend als je niet in “state†bent. Maar nu realiseerde je hoe cool het was dat al deze mensen samenwerkten om iets moois op te richten. Ok het had zeker wel commerciële doeleinden maar dat kan toch geen kwaad. Zo een kerstmarktje kan best veel sfeer aan een stadje geven.


Challenging assumptions

We zaten even op de bank en ik merkte dat hij nog niet helemaal kalm was.

Ik vroeg hem om helemaal los te laten… het lukte niet … hij was te reactief…. Misschien had ik te veel verwacht. Ik wou dit opschrijven in mijn notitieboekje toen ik teleurgesteld moest vaststellen dat mij pen het niet meer deed. Ik tikte twee passeerde meisjes op de shouder en vroeg of ze geen pen hadden voor mij. Hadden ze! =) Ik noteerde het in mijn boekje en praatte nog een beetje met hun. Ik voelde mij heel erg vrij en los. Zat gewoon op een bankje daar met hun te praten.. Vrij van alles… vrij van zorgen… niet aan het vooruit denken… beetje boeddha op de straat bank.


Ik besloot de setting te veranderen en het centrum in te ruilen voor het park met het vijvertje aan de rand van´t stad. Meer en meer werd het donkerder. Het gesprek daalde af naar onze doelen en angsten. Het werd tamelijk persoonlijk maar af en toe is het goed om zeggen wat je echt  voelt en denkt tegen andere mensen. Aangekomen in het park kwamen we een vrouw van in de 70  tegen die aan het joggen was. Toen ze ons  passeerden waren we even stil en ebbde het gesprek even weg. Hij merkte op dat hij moest bekennen dat hij dat echt moedig van haar vond. Ik ging akkoord en voegde toe dat we dag dagelijks zulke mensen zien maar er het onze hersenen niet opvalt omwille van de massas aan gezichten die elke dag langs onze netvliezen scheuren. Als je aan het trippen bent lijkt alles meer karakter en diepgang te hebben. Soms interpreteer je meer diepgang in iets dat niets heeft ( zoals de eerste uren van de trip waar je vaak gewoon een half uur naar je deken of muurschilderij kijkt) Maar zeker als je in omgeving bent van het alledaagse culturele zie je veel beter de samenhang van alles. Het feit dat iedereen enkel dat doet wat hij voor het beste houd en dat we toch zo veel verschillende mensen hebben is iets wat mij echt gefascineerd heeft.

“ Wat denk je heeft ervoor gezorgd dat ze nu hier om half tien in het park loopt met haar leeftijd ? “
De vraag haalde mij uit mijn denkbubbel “eerlijk gezegd heb ik geen idee†nadat ik er even over naadacht “ zou een tal van mogelijkheden zijn…. Misschien is het gewoon een gewoonte van haar of manier voor te ont stressenâ€

“ hmm†duidelijk niet te helemaal te vreden met mijn antwoord

 â€œwe kunnen het haar ook gewoon vragen eh ?† zij ik  nuchter

R2 lachte hij stopte plots toen hij in mijn ogen keek en merkte dat ik het als een serieux idee meende

“ neen duude† ( lichte tremors in zijn stem )

Fantastisch ! Van binnen had ik  tinkelend gevoel van overwinning! Ik zou hem eindelijk de angst kunnen tonen die zo veel mensen hebben en hem kunnen tonen hoe beperkend het is. Nu was alles wat ik moest doen hem lichtjes de angst laten voelen en zorgen dat hij zich ervan “bewust†werd en letterlijk heel zijn toekomstige kijk op zijn leven zou veranderen….

“ trouwens dat zou je  dat echt niet durven “

Ik verstond exact van waar het kwam. Ik wist dat hij eigenlijk wel antwoord op zijn vraag wou waarom dat die oudere vrouw zo besloten was gaan joggen gewoon beter haar motivatie leren kennen. Maar onderbewust vond hij dit onverantwoord of vond hij dat niet kunnen dus blokkeerde hij de mogelijkheid.
Het is de klassieke mentale strijd in iedereen. De strijd tussen verlangen en redelijkheid. Logica en Emotie.
Ze concurreren zich altijd. Iedereen heeft deze twee krachten in zijn hoofd. Gelijk welke meer dominant is schakelt de andere uit. Voorbeelden van mensen die “ te “ logisch denken zijn van die ingenieurs zonder gevoelens en zonder girlfriend … te emotioneel zou dan de spierbal zijn die bij de kleinste deuk in zijn ego defensief word. Of het meisje met de opvliegende attitude die om welke reden dan ooit altijd omgeven is door drama.

Verwijt mij alles wat je wilt misschien denk ik echt te categorisch maar je kunt er niet langs dat als je rond u kijkt het ergens wel herkenbar is.
 
Ik stapte gewoon op de vrouw af…

ik moest niet lang lopen of ik werd al aan mijn arm getrokken met een “ stop! “
 ik zag de panisch reactie in zijn ogen…. De woede en gespannenheid in zijn gezichts spieren.

dit was alles wat ik nodig heb

Ik stapte op hem af en zei doodskalm “ dit…. Dit gevoel wat je net ervaart… is angst… het zit in iedereen en weerhoudt ons dagdagelijks van 1000 zaken te doen of te weten te komen die we eigenlijk wel willenâ€

hij keek mij aan… nog steeds opgewekt maar ik zag dat mijn woorden diep  in hem resoneerden

Dus ging ik verder “ Vraag je af waarvan je bang bent? …… er is geen reden het is totaal irrationeel…. Maar iedereen heeft dat… het is dezelfde reden dat toen je 8 was een je alleen naar huis moest altijd voetstappen achter je hoorde of dacht dat je schaduw je volgde…. Angst ontspringt altijd van dezelfde basis…. Kijk ik ga nu op mijn gemak haar vragen en je gaat zien dat ze verrassend vriendelijk gaat zijn… een neen ze gaat niet door hebben dat we aan het trippen zijn want mensen zijn altijd meer opzich zelf en hun eigen onzekerheden gefocust dan op wat zich eigenlijk rond hun afspeeltâ€

Ik vertelde dit om mijn gemak. Ik wandelde naast hem met mijn sjaal en handschoenen door het stadspark op mijn totaal gemak… zelden zo vrij gevoelt in heel mijn leven.
 


Na een stilte die hij duidelijk nodig had voor alles te goed te verwerken knikte hij zijn hoofd en zei hij besloten “ ok lets do thisâ€


De vrouw was ondertussen wel al een heel poosje verder gelopen. We vingen haar op toen ze opnieuw ons passeerde omdat ze gewoon rondjes langs de vijver liep.

“ Sorry dat we storen maar we moeten je echt even een eerlijk compliment geven….â€

Ze stopte met een glimlach…

mensen adapteren meestal de emotie die jij ook voelt als je hun aanspreekt ( is een proces dat je mirroring noemt gebaseerd op onderbewust herkennen van zaken zoals oogcontact en gespannenheid van gezichtspieren…. Als het je echt boeit kan je ook “ the law of state transfer “ opzoeken)

De Sportieve grootmoeder ontpopte zich als uiterst sociaal en heel los. We praten even samen een klein kwartiertje. Is heel erg verlossend en cool als je nieuwen mensen kan benaderen terwijl jij niet over hun weet en zij niet over hun. Het creëert zo het gevoel van en wit blad te zijn. Je kan jezelf invullen als je wenst te zijn los van voorafgaande bestempelingen en vermoedens.

LAnding the plane  

Hierna gingen we samen terug naar kot aten samen en bespraken samen de trip. Het was misschien niet de meest psychedelische ervaring maar ik ging savonds slapen met veel nieuwe kennis over hoe ik in de loop van de tijd verandert was en hoe je als persoon groeit als je regelmatig trips onderneemt.
 
Ik had vandaag iemand diep in zijn eigen hoofd laten duiken en dat vond ik heel erg spannend…..

Nu wordt het wel weer tijd voor de volgende 15 gram in mijn eigen stille kamer



Groetjes bedankt voor te lezen vind ik heel erg moedig van jullie ! 

Ik zou zeggen dat er zo'n zeven miljard waarheden op de planeet rondlopen.
 

Heb inderdaad hetzelfde, denk dat je je op zo'n moment teveel probeert te focussen op het volgen van de tv, waardoor de effecten maar de achtergrond worden gedrukt. Ik kijk nooit TV tijdens een trip, maar soms kan het wel handig zijn; toen een van m'n eerste trips op paddo's een beetje de verkeerde kant op ging was TV kijken een goede afleiding om m'n hoofd weer enigszins op de rails te krijgen.

TV kijken werkt idd afleidend, tijdens mijn trips heb ik soms tv gekeken en soms niet en de keren dat ik niet keek ging ik wel dieper. Als je toch tv wilt kijken is het aan te raden om het geluid van de tv uit te zetten en muziek op te zetten. Als je graag iets wilt kijken, is het aan te raden om iets te kijken wat goed bij een trip past, bijvoorbeeld een concert van Shpongle. 
 
Hoeveel tijd zat er eigenlijk tussen die twee trips? Als er te weinig tijd tussen twee trips zit, krijg je last van tolerantie.

Nu beknopt. Vul later aan. AANVULLING ONDERAAN GEPLAATST VANDAAG 
15 gr Phil Stone

Alle donker getransformeerd en geëindigd in het veld. De bron die uiteindelijk niet het "eindpunt" lijkt te zijn, ofzo. Is onderdeel vh veld. Kan niet beschrijven. Leegte stilte pure potentie.
Was en ben God. Zoooooooo simpel. Geen elfen, trap naar de poort, geen weg om te bewandelen. Alleen maar leegte, ruimte, vormloosheid.
En dan een gedachte in het veld, dat groeit tot dit bestaan. Flinterdunne laag tussen dit en daar. Heb het gezien. Weet nu. Niet langer geloven. Snap het nu. Weet wat ik in essentie ben.
Voel me enorm humble en dankbaar voor deze ervaring.
Nu weer terug en heb het onthouden. Wat een kado....

Hey psychonauten, 
 
Het is al diep in de nacht van zondag op maandag, dus ik hou het zo kort mogelijk.
De reden waarom ik het deel is omdat ik vind dat anderen het ook moeten kunnen lezen en dat ik het op deze manier vastleg voordat ik het weer kwijt ben.
 
Ik en 2 vrienden waren onbedoeld vanavond aan het 'chillen'. Dat liep vervolgens uit op de eerste keer ketamine proberen...
 
Zelf had ik het al meerdere keren gehad en wist ik dat het me wel beviel, voor hun was het de eerste keer.
Het was een lijntje van 40mg ketamine en het beviel hun ook wel. Ze voelde zich goed en apart tegelijk en toen kwam het idee om een ballonnetje te doen met lachgas.
 
Dat werd er 1.....2.....3.....
 
En het leek bij elke ballon alsof we verder en verder gingen. Tot dat ene moment....
 
Met z'n 3en relaxed op bed, waus van de ketamine en toen namen we nog een ballonnetje.
 
Het was een opbouw en opeens kwamen we alle drie omhoog vol euforie en zeiden vol overtuiging: "We hebben de spelregels gezien!"
Die uitspraak werd gevolg door een hevige herhaling van hetzelfde, maar verteld in andere vormen.

We hadden het 'gezien'......we zagen 'wat de bedoeling was'. En dat het juist de bedoeling was dat 'we de spelregels niet moesten weten'. We hadden het gevoel 'betrapt' te zijn door het 'hoger zijn'. Alsof we vals speelde en keken naar de spelregels van dit spel wat wij 'leven' noemen.

Het begon een heel diep filosofisch gesprek te worden terwijl we weer afdwaalde naar deze realiteit. Het werd een vreemd gesprek met nog vreemdere uitspraken. Ook al klinkt het heel duister, maar zo voelde het niet. 

We waren er zo van overtuigd dat we 'het' nu wisten....en nu we de spelregels wisten, vroegen we ons af wat dan nog de reden is voor dit leven, omdat we nu 'wisten' dat het slechts een spelletje is wat we (zelf) spelen.
 
Toen zei eentje van ons: "Is dit waarom mensen zelfmoord plegen? ". Hij begon te vertellen over de dood en zelfdoding en hoe dat slechts een 'restart' is....als mensen zich 'bewust' worden van de spelregels, dan wil je overnieuw en begin je weer opnieuw en vergeet je weer de regels en kan je het spel weer spelen.

En omdat wij vals hadden gespeeld en de spelregels zagen, wisten we: we zijn game over.

Wat een bizarre (korte) trip was dit....

Dit wou ik jullie niet onthouden.

Als eerste:  top dat je dit soort dingen ook deelt hier.
 
 
Zelf wil ik er niet al te diep op in gaan over mijn eigen situatie en ervaringen, behalve dat ik ook hier eens in een report heb geschreven over gedachten met betrekking tot de dood. Zie de laatste alinea van dat report hier: http://psytopia.nl/topic/812-familietrip-5-personen/
 
Zelf heb ik tijdens een trip alle soorten gedachten die elkaar vaak afwisselen. Dat gaat van heel positief en alles snappen, tot heel negatief en niks begrijpen. Wat ik wel heb gemerkt is dat het mij helpt om het te herkennen en te denken: "het is oke, maar nu weer wat leuks".
 
Wanneer ik namelijk bij negatieve gedachten ga denken : "fuck, dit is niet goed, dit moet niet" , dat je alleen maar je angst en negatieve gevoelens versterkt. Het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar oefening baart kunst.Probeer de 'luchtigheid' van de negatieve gedachten te zien en dan merk je dat je al weer glijdt naar een meer stabielere en positieve gedachtestroom.
 
De dingen die je omschrijft over het toch soort van alleen voelen ondanks dat je wel genoeg vrienden,familie en kennissen hebt, is heel goed mogelijk denk ik. Het heeft namelijk niet zoveel te maken met de hoeveelheid mensen die je kent, maar het ontbrekende gevoel hebben van herkenning. Precies wat je omschrijft met : ..."dat er niemand is die net zo als mij is,."
 
Heb zelf de overtuiging dat truffels iets kunnen bijdragen in het verkrijgen van inzichten. Het feit dat je die gedachten hebt, zegt wat over je zelf en hoe je naar de wereld kijkt. Wanneer je die gedachten accepteert tijdens de trip, denk ik dat het mogelijk is om erachter te komen wat je 'dwars' zit. Persoonlijk heb ik de ervaring dat je echt héél ver van deze realiteit kan raken als je je helemaal laat gaan. Zolang je maar altijd onthoud dat je aan het trippen bent en dat alles oke is, kan er weinig gebeuren.
 
Dit baseer ik natuurlijk allemaal op mijn eigen huis-tuin en keuken trip ervaring en ik wil er liever niet verder op ingaan omdat het anders te persoonlijk wordt.
 
 
Als laatste wat ik je wil zeggen is dat je verhaal bekend voorkomt en je niet alleen bent

Hi guys,
 
Ik zit hier al een tijdje mee en heb besloten om het hier te bespreken. Wellicht ben ik niet de enige met dit probleem en helpt het niet alleen mij maar ook anderen.
 
Ongeveer anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met het gebruiken van truffels en heb het sindsdien 7x gedaan. De eerste 5x waren stuk voor stuk memorabele avonden waar ik met ontzettend veel plezier aan terugdenk. Alleen de 5e keer ging het mis. Ik raakte in paniek door allerlei omstandigheden (ouders thuis en bang betrapt te worden, vriendin was op een stom feest, volgende dag vroeg voetballen). Achteraf niet slim geweest om te trippen en dat heb ik geweten ook. Het report is overigens hier te lezen voor degenen die het interessant vinden: http://psytopia.nl/topic/841-sclerotia-the-dark-side/#entry4898
 
Sindsdien heb ik 2x proberen te truffelen, met tussenpozen van een aantal maanden. Maar beide keren ging het weer mis. Ik merkte aan mijn lichaam dat het de truffels er zo snel mogelijk uit wilde krijgen, wat resulteerde in overgeven. Ik kampte met ontzettend veel negatieve gedachtes in mijn hoofd. Gedachtes over de dood, mijn toekomst, dingen die veranderen waarvan ik dat niet wil, etc. In het dagelijks leven heb ik er soms last van. Ik heb momenten dat ik me alleen voel en dat er niemand is die net zo als mij is, vooral qua denkwijze. Wat betreft mijn leven mag ik namelijk eigenlijk helemaal niet klagen. Ik ben gezond, mijn familie is gezond, heb veel vrienden, een leuke vriendin, etc. Maar toch zit er iets niet lekker. Ik ben van mezelf een positief persoon en mensen omschrijven mij  dan ook als vrolijk, spontaan en behulpzaam (slijm slijm). En toch hou ik deze gedachtes.
 
Blowen
Ik heb vanaf mijn 16e af en toe geblowd, niet heel frequent. Ik denk zo'n 1x per 2 maanden. Ik vond dit altijd super gezellig en vaak gebeurde het na een aantal potjes bier op. Ik ben nu 25 en had daarvoor geen enkele keer een badtrip of negatieve gedachtes. Nou had ik een paar maanden na de badtrip van de truffels op een verjaardag een jointje geraakt. Dit viel helemaal verkeerd. Ik werd half gek in mijn hoofd en voelde dat ik echt naar huis moest gaan. Ik kreeg weer heel veel last van negatieve gedachtes en ben naar huis gegaan. Thuis snel in bed gaan liggen en wat luchtigs gekeken om mijn gedachtes af te leiden. Een paar maanden heb ik het nogmaals geprobeerd, alleen dan thuis. Ik was het weekend alleen thuis en had mijn agenda leeggemaakt. Ik had net een tentamenperiode achter de rug en had alles gehaald dus vond dat ik dit wel verdiende. Maar na het oproken van de joint voelde ik dat mijn lichaam alweer in opstand kwam en moest bijna overgeven. Ik kon er absoluut niet van genieten en hoopte dat het maar z.s.m. over zou gaan. 
 
Mijn vraag is of anderen hier ook last van hebben (gehad) en hoe hun situatie nu is. Ik vond het gebruik van truffels echt een enorme meerwaarde en een verrijking van mijn leven en baal daarom ook ontzettend dat zodra ik het neem mijn gedachtes gelijk negatief worden. Is er wellicht iets wat ik hier aan kan doen? 
 
Alvast erg bedankt voor alleen al de moeite  voor het lezen van mijn bericht!
 
Ps: Psychoses o.i.d. heersen niet bij ons in de familie. Er is nooit iemand mee gediagnosticeerd. Mijn ouders lusten op zijn tijd ook wel een jointje en vooral mijn vader heeft in het verleden wel redelijk geëxperimenteerd.